By David Swanson
Wyobraź sobie, jeśli chcesz, materiał wideo z błazenady Donalda Trumpa w stylu vintage (początek 2016 r.) z dyrektorem generalnym CBS, Leslie Moonvesem, komentującym wybór głównych mediów, by dać Trumpowi znacznie więcej czasu antenowego niż inni kandydaci: „To może nie być dobre dla Ameryki, ale to cholernie dobre dla CBS”.
To wstęp do potężnej krytyki amerykańskich mediów. Nowe ekrany filmowe w Nowym Jorku i Los Angeles w tym tygodniu tzw Wszystkie rządy kłamią: prawda, oszustwo i duch IF Stone.
Witryna AllGovernmentsLie.com ma daty projekcji, A lista kłamstwI lista dobrych dziennikarzy demaskujących kłamstwa. Listy na stronie internetowej nie są identyczne z zawartością filmu, ale w dużej mierze się pokrywają — wystarczy, aby dać ci poczucie, o co chodzi w tym projekcie.
Dokonałbym różnych zmian i uzupełnień w filmie. W szczególności jestem zmęczony skupianiem się na Iraku 2003. Ten film dotyka kłamstw wojennych od tamtego czasu, ale nadal podkreśla znaczenie tego jednego zestawu kłamstw wojennych.
Mimo to jest to film, który powinien być pokazywany w miastach, domach i salach lekcyjnych w całych Stanach Zjednoczonych. Obejmuje analizę Noama Chomsky'ego dotyczącą tego, w jaki sposób system medialny jest „sfałszowany” i jest przez niego napędzany, bez przekonania osób, które to robią, że w ogóle coś zrobiły. To ankieta na temat Skullduggery przeprowadzona przez korporacyjne media. Jest to wprowadzenie do wielu dziennikarzy znacznie przewyższających normę. I to jest wprowadzenie do IF Stone. Zawiera materiał filmowy z prezentacji rocznika Nagroda Izzy która trafia do dziennikarzy działających w tradycji Stone'a.
Jedno z kłamstw wymienionych w filmie i na stronie internetowej dotyczy (nie)incydentu w Zatoce Tonkińskiej. Każdy, kto zwraca na to uwagę, wie, że jest to kłamstwo wojenne. I było to wówczas w pewnym sensie jawne kłamstwo wojenne. To znaczy: gdyby Wietnamczycy z Północy naprawdę strzelili do amerykańskiego statku u ich wybrzeży, nie byłoby to żadnym prawnym, a tym bardziej moralnym usprawiedliwieniem dla eskalacji wojny. Byłbym zachwycony, gdyby ludzie mogli pojąć tę logikę i zastosować ją do Morza Czarnego, Morza Czerwonego i każdej innej części dzisiejszej ziemi.
Ale kłamstwa w Zatoce Tonkińskiej o wietnamskiej agresji przeciwko amerykańskim statkom niewinnie patrolującym i strzelającym u wybrzeży Wietnamu nie były przejrzyste dla ludzi wierzących w rolę USA jako Globalnego Policjanta. Ktoś musiał sprawić, by kłamstwa stały się przejrzyste. Ktoś musiał udokumentować, że tak naprawdę Sekretarz Obrony i Prezydent kłamali. Niestety, nikt tego nie zrobił w ciągu pierwszych 24 godzin po przesłuchaniach komisji Kongresu i to wystarczyło, aby Kongres wręczył prezydentowi wojnę.
Minęły dziesięciolecia, zanim ukazały się transkrypcje z Białego Domu i zanim Agencja Bezpieczeństwa Narodowego przyznała się do winy, i dodatkowe lata, zanim zrobił to były sekretarz Robert McNamara. Jednak te rewelacje po prostu potwierdziły to, co wiedzieli ludzie, którzy zwracali uwagę. I wiedzieli o tym dzięki IF Stone'owi, który zaledwie kilka tygodni po (nie)incydencie opublikował czterostronicowe wydanie swojego cotygodniowego biuletynu wyłącznie o Tonkinie.
Analiza Stone'a jest przydatna w patrzeniu zdarzenie lub jego brak w zeszłym miesiącu na Morzu Czerwonym u wybrzeży Jemenu. I tak naprawdę to do Jemenu Stone natychmiast przeszedł na pierwszą stronę w 1 roku. Organizacja Narodów Zjednoczonych, w tym jej ambasador w USA, niedawno potępiła brytyjskie ataki na Jemen, których Wielka Brytania broniła jako odwet. Prezydent Dwight Eisenhower ostrzegł również Francuzów przed atakami odwetowymi na Tunezję. A prezydent Lyndon Johnson, nawet w czasach Tonkina, zauważa Stone, ostrzegał Grecję i Turcję, aby nie angażowały się w odwetowe ataki na siebie nawzajem.
Stone, który miał tendencję do patrzenia nawet na spisane prawa, na które nikt inny nie zwracał uwagi, zwrócił uwagę, że trzy z nich zakazują tego rodzaju ataków: Pakt Ligi Narodów, Pakt Kellogg-Briand i Karta Narodów Zjednoczonych. Te dwa ostatnie są nadal teoretycznie stosowane przez rząd USA.
Stany Zjednoczone w Wietnamie, jak pokazuje Stone, nie mogły zostać niewinnie zaatakowane, ale same przyznały, że zatopiły już wiele wietnamskich łodzi. I rzeczywiście, według Stone'a, okręty amerykańskie znajdowały się na wodach Wietnamu Północnego i pomagały statkom Wietnamu Południowego, które ostrzeliwały dwie wyspy Wietnamu Północnego. W rzeczywistości statki te zostały dostarczone do Wietnamu Południowego przez armię amerykańską i starych dobrych amerykańskich podatników.
Stone nie miał dostępu do zamkniętych przesłuchań komisji, ale prawie go nie potrzebował. Rozważył twierdzenia wygłoszone w przemówieniach tylko dwóch senatorów, którzy głosowali przeciwko wojnie. A potem szukał odpowiedzi od przewodniczących komisji. Uznał ich zaprzeczenia za niezaprzeczające i bezsensowne. Nie miało sensu, że amerykańskie okręty przypadkowo kręciły się w pobliżu okrętów południowowietnamskich. Stone nie mógł w to uwierzyć.
Stone uzupełnił również podstawowe informacje. Stany Zjednoczone wspierały ataki partyzanckie na Wietnam Północny przez lata przed incydentem. A Stone wzbudził wiele podejrzeń, w tym pytanie, dlaczego amerykańskie statki rzekomo upewniły się, że znajdują się na wodach międzynarodowych, aby (nie)incydent (nie) miał miejsca, oraz pytanie, dlaczego, u licha, Wietnam miałby przejąć Armii Stanów Zjednoczonych (coś, czego nikt nie potrafił wyjaśnić, chociaż Eugene McCarthy sugerował, że być może byli znudzeni).
Brakujące w filmie i na stronie internetowej Wszystkie rządy kłamią to praca IF Stone'a nad kłamstwami na temat wybuchu wojny koreańskiej. Odkąd ją napisał, dowiedzieliśmy się więcej, ale niewiele bardziej wnikliwych, istotnych lub aktualnych dla naszego zrozumienia Korei i dzisiejszego świata.
