David Swanson
Jeśli niedawna fala filmów i sztuk teatralnych przeciwko dronom wzbudziła w tobie ciepłe myśli na temat amerykańskiej kultury, będziesz chciał uniknąć oglądania „Eye in the Sky” z Helen Mirren, Alanem Rickmanem i Aaronem Paulem. Tym właśnie było „Zero Dark Thirty” dla kłamstw tortur. Tym właśnie był „The Interview” dla nienawiści do Korei Północnej. Reżyser „Eye in the Sky”, Gavin Hood, otwarcie przechwala się, że miał przy tym filmie doradców wojskowych, tak jak te filmy miały swoich doradców rządowych. I to pokazuje.
„Założę się, że wojsko pokocha ten film” — powiedziałem Hoodowi po pokazie w Waszyngtonie w poniedziałek. Twierdził, że niektórzy to uwielbiali, niektórzy to lubili, zarówno w wojsku, jak iw niektórych grupach praw człowieka, których nie wymienię, ponieważ bardzo wątpię w sugestię Hooda, że przynajmniej jeden z nich nie potępił tej propagandy.
Powiedzmy sobie jasno, ten film jest najwyższej jakości filmem o dronach, jaki kiedykolwiek powstał i zawiera najfajniejszą technologię, w tym drony wielkości i kształtu ptaków i chrząszczy. Ale to najdalsza prezentacja użycia drona od rzeczywistości. Po projekcji filmu reżyser i generał Eaton (bez nazwiska, jak Cher) oraz Patrick Tucker, scenarzysta technologii z obrona pierwsza, dał małą prezentację, która obejmowała latanie małym dronem w teatrze. Powiedział Tucker, jakby to udowodnił: „Więc wszystko, co widziałeś w tym filmie, jest bardzo bliskie rzeczywistości”.
Zapytałem reżysera mniej więcej tak: Znamy rzeczywiste przypadki, w których cel nie został zidentyfikowany, gdzie cel mógł zostać schwytany i gdzie cel tak naprawdę nie miał popełnić masowego morderstwa. W rzeczywistości Departament Sprawiedliwości na nowo zdefiniował „bezpośrednie zagrożenie”, aby było praktycznie bez znaczenia i nie znam ani jednego przypadku w rzeczywistości, który pasowałby do tej fikcyjnej fantazji. Czy ty?
Gavin Hood kręcił się i jęczał, ale powiedział, że nie, nie był świadomy ani jednego przypadku w rzeczywistości, który pasowałby do tego, co stworzył w swojej zręcznej propagandzie. Potem nadeszła jego kolej, by zadać mi pytanie: Czy sprzeciwiam się cały Program dronowy?
Odpowiedziałem, że przynosi efekt przeciwny do zamierzonego i że za każdym razem, gdy najwyższy urzędnik odchodzi na emeryturę, zwracają na to uwagę, że stwarza to więcej wrogów niż zabija. Co ciekawe, Hood powiedział, że całkowicie się z tym zgadza i że w rzeczywistości ten punkt (który nie pojawił się nigdzie w jego filmie) był sednem jego filmu.
Potem Hood wrócił do swojej własnej fantazji, opowiadając, jakbyśmy tego właśnie nie widzieli, że w filmie jeden z polityków komentuje, że politycznie może być lepiej pozwolić zagranicznym terrorystom na zabicie wielu ludzi, niż ujawnienie własnego rządu polityka jak zabicie jednej osoby.
Cóż, tak, to dowodzi, że w fantastycznym scenariuszu, który nigdy się nie wydarzył, fikcyjny polityk mógłby cynicznie odrzucić ludzkie życie. Niczego więcej to nie dowodzi. Ale tworzy to chore pozory, że mordowanie jest mądre, a nie mordowanie jest formą propagandy. I, dla przypomnienia, „jedna osoba” była w rzeczywistości jedną nieznaną niewinną osobą oraz kilkoma innymi osobami, które były uważane za współudział w planowaniu masowego morderstwa.
Wisienką na szczycie wyczynu manipulacji tego filmu jest to, że Hood sprawia, że jedna z ofiar drona jest biała. Tak więc program dronów nie jest rasistowski, nie zabija ludzi, których nie zidentyfikowano, nie zabija ludzi, których można było schwytać, a zabija tylko ludzi, którzy dosłownie uzbrajają się, by chwilowo zabić wiele innych osób .
Zabójczy dron ma swój film i ma też swoje argumenty. Ta fikcja jest tym, czym nonsensowna tykająca bomba zegarowa jest torturą. Tym właśnie jest każda reinkarnacja Hitlera dla wojny jako całości. Oto wymarzona pochwała Obamy, gdy pierwszy król wojowników-dronów zostaje wreszcie pochowany.
Wszystkie grzechy zostały odpuszczone.
Zrelaksować się. Weź trochę popcornu.
Albo obudź się, oburzyj i dołącz do kolejnego protestu w bazie lotniczej Creech. Proszę. Jesteśmy lepsi niż to.
