David Swanson, World BEYOND War, Czerwiec 22, 2022
Powiedzmy, że jesteśmy uczestnikami popularnego, demokratycznego, socjalistycznego ruchu miłującego prawa człowieka oraz odnoszącego sukcesy i sprawiedliwie wybranego rządu narodowego, i jesteśmy atakowani i obalani przez prawicowe wojsko, zagraniczne lub krajowe, ze straszliwą przemocą. Co powinniśmy zrobić?
Nie pytam, co możemy zrobić, co może przynieść lepsze rezultaty niż nicnierobienie. Prawie wszystko spełnia ten standard.
Nie pytam, co możemy zrobić, co będziemy mogli twierdzić, że jest mniej zła niż to, co właśnie zrobili najeźdźcy i okupanci. Prawie wszystko spełnia ten standard.
Nie pytam, co możemy zrobić, żeby jakiś odległy bezpieczny mieszkaniec tego samego imperium, który właśnie nas najechał, pouczał nas o złach, byłby obraźliwy. Jesteśmy ofiarami. Nie możemy być za nic winni. Możemy zadeklarować nasze prawo do wszystkiego. Ale wszystko jest zbyt szeroką licencją. W ogóle nie pomaga nam zawęzić naszych wyborów do tego, co powinniśmy zrobić.
Kiedy pytam „Co powinniśmy zrobić?” Pytam: Jakie są największe szanse na najlepsze wyniki? Co jest najbardziej prawdopodobne, aby zakończyć okupację w sposób, który trwa, w sposób, który zniechęca do przyszłych inwazji i w sposób, który nie jest wysoce prawdopodobny, aby eskalować i pogorszyć przerażającą przemoc.
Innymi słowy: co najlepiej zrobić? Nie: co mogę znaleźć wymówkę do robienia? Ale: co jest najlepszą rzeczą do zrobienia — nie dla czystości naszych serc, ale dla wyniku na świecie? Jakie jest nasze najpotężniejsze dostępne narzędzie?
Dowód wyraźnie pokazał, że działania pokojowe, w tym przeciwko inwazjom, okupacjom i przewrotom, mają znacznie większe szanse powodzenia – przy czym te sukcesy zwykle trwają znacznie dłużej – niż to, co zostało osiągnięte przez przemoc.
Cały kierunek studiów — pokojowy aktywizm, dyplomacja, współpraca międzynarodowa i prawo, rozbrojenie i nieuzbrojona ochrona ludności cywilnej — jest generalnie wykluczony z podręczników szkolnych i korporacyjnych raportów informacyjnych. Powinniśmy traktować jako fakt ideę, że Rosja nie zaatakowała Litwy, Łotwy i Estonii, ponieważ są one członkami NATO, ale nie wiedzieć, że te kraje wyrzuciły sowiecką armię, używając mniej broni niż przeciętny Amerykanin. wyprawa na zakupy — właściwie bez żadnej broni, przez pokojowe otaczanie czołgów i śpiewanie. Dlaczego nie jest znane coś tak dziwnego i dramatycznego? To wybór dokonany za nas. Sztuką jest dokonywanie własnych wyborów dotyczących tego, czego nie wiedzieć, co zależy od dowiedzenia się, czego można się dowiedzieć io czym innym powiedzieć.
W pierwszej palestyńskiej intifadzie w latach 1980. znaczna część ujarzmionej populacji stała się faktycznie samorządnymi jednostkami poprzez pokojowy brak współpracy. Pozbawiony przemocy opór w Saharze Zachodniej zmusił Maroko do przedstawienia propozycji autonomii. Ruchy pokojowe usunęły bazy USA z Ekwadoru i Filipin, a teraz uniemożliwiają utworzenie nowej bazy NATO w Czarnogórze. Przewroty zostały powstrzymane, a dyktatorzy obalili. Awaria jest oczywiście bardzo powszechna. Podobnie śmierć i cierpienie w tym procesie. Ale niewielu patrzyłoby na jeden z tych sukcesów i chciałoby wrócić i przerobić go gwałtownie, aby mieć mniejsze szanse na sukces, większe prawdopodobieństwo napędzania trwającego cyklu przemocy i porażki oraz prawdopodobnie o wiele więcej śmierci i cierpienia w proces, tylko po to, aby niektórzy ludzie, którzy zginęli, mogli to zrobić z bronią w rękach. I odwrotnie, nawet podczas celebrowania brutalnej walki z przynajmniej chwilowym sukcesem, ale przerażającą utratą życia, wielu skorzystałoby z okazji, by magicznie ją powtórzyć równie skutecznie, ale bez przemocy i utraty bliskich. Ci, którzy wybraliby przemoc w takich scenariuszach, nie byliby zaangażowani w strategię, ale w preferencję przemocy dla niej samej.
Tak, ale z pewnością nawet imperialni podżegacze wojenni z Zachodu mają rację, że wojna często jest ostatnią deską ratunku, mylą się tylko co do tego, których stron wojny dotyczy to usprawiedliwienie. Z pewnością na przykład Rosja nie miała innego wyjścia niż radykalna eskalacja wojny na Ukrainie? (Trochę dziwne jest dla mnie podejmowanie wojny przez naród imperialistyczny, taki jak Rosja, jako przykład walki antyimperialistycznej, ale dla wielu przeciwników imperializmu Stanów Zjednoczonych nie ma innego imperializmu, a dla większości ludzi w tej chwili nie ma inna wojna.)
Właściwie pomysł, że Rosja nie miała wyboru, nie jest bardziej prawdziwy niż to, że USA nie miały innego wyboru, jak tylko wysłać góry broni na Ukrainę, albo nie miały innego wyboru, jak zaatakować Afganistan, Irak, Syrię lub Libię itd. Możemy zastrzec początek długiej listy faktów (mając nadzieję na sugerowanie świadomości innych): USA kłamie i zagraża Rosji, prowokacyjnie buduje sojusze i rozmieszcza broń oraz przeprowadza próby wojenne; USA ułatwiły zamach stanu w Kijowie w 2014 r.; Ukraina odmówiła swoim wschodnim regionom autonomii, do której mogliby się ubiegać pod rządami Mińska II; większość ludzi na Krymie nie ma ochoty na wyzwolenie; itd. Ale nikt nie najechał ani nie zaatakował Rosji. Ekspansja NATO i rozmieszczenie broni były strasznymi działaniami, ale nie zbrodniami.
Pamiętacie, jak Stany Zjednoczone twierdziły, że Irak ma broń masowego rażenia, że Irak prawdopodobnie użyje jej tylko wtedy, gdy zostanie zaatakowany, a potem zaatakował Irak w imię zapobieżenia użyciu broni masowego rażenia?
Rosja twierdziła, że NATO jest zagrożeniem, wiedziała, że atak na Ukrainę zagwarantuje ogromny wzrost popularności NATO, członkostwa i zakupów broni, i zaatakowała Ukrainę w imię zapobieżenia ekspansji NATO.
Te dwie sprawy mają wiele istotnych różnic, ale te dwie przerażające, masowe morderstwa były rażąco odwrotne do zamierzonych na ich własnych warunkach. W obu przypadkach dostępne były inne, lepsze opcje.
Rosja mogła dalej kpić z codziennych przepowiedni inwazji i tworzyć ogólnoświatową wesołość, zamiast najeżdżać i odsuwać prognozy po prostu w ciągu kilku dni; kontynuowała ewakuację ludzi ze wschodniej Ukrainy, którzy czuli się zagrożeni przez ukraiński rząd, wojsko i nazistowskich bandytów; zaoferował ewakuowanym ponad 29 USD na przeżycie; zwrócił się do ONZ o nadzorowanie nowego głosowania na Krymie w sprawie ponownego przyłączenia się do Rosji; wstąpił do Międzynarodowego Trybunału Karnego i zwrócił się do niego o zbadanie zbrodni w Donbasie; wysłał do Donbasu wiele tysięcy nieuzbrojonych cywilnych obrońców; wystosować apel do świata o wolontariuszy, aby się do nich przyłączyli; itp.
Najgorsze w argumentowaniu na Zachodzie o usprawiedliwienie prowadzenia wojny przez Rosję, Palestynę, Wietnam, Kubę itd. to nie tylko to, że mówi się uciskanym ludziom, by używali słabych narzędzi, które niepotrzebnie mogą się nie powieść, ale że mówi się amerykańskiej opinii publicznej, że w taki czy inny sposób instytucja wojny jest uzasadniona. W końcu Pentagon i jego najbardziej zagorzali zwolennicy postrzegają siebie jako uciskaną i zagrożoną ofiarę przerażających irracjonalnych gróźb z całego świata. Usunięcie z pamięci ludzi w USA zniesienia wojny ma przerażające skutki dla świata, nie tylko przez wojny, ale także przez wydatki i szkody dla środowiska, rządów prawa, swobód obywatelskich, samorządności i walki z bigoterią, która jest spowodowana instytucją wojny.
Oto strona internetowa, która przemawia za zakończeniem wszelkiej wojny: https://worldbeyondwar.org
Czasami dyskutuję ze zwolennikami wojny na temat tego, czy wojna może być kiedykolwiek usprawiedliwiona. Zwykle mój przeciwnik w debacie stara się unikać dyskusji o jakichkolwiek rzeczywistych wojnach, woląc rozmawiać o babciach i bandytach w ciemnych zaułkach, ale pod naciskiem broni amerykańskiej strony II wojny światowej lub innej wojny.
mam teraz zorganizuj nadchodzącą debatę z kimś, kogo oczekuję, że chętniej przytoczy przykłady wojen, które uzna za uzasadnione; ale oczekuję, że będzie próbował usprawiedliwiać antyamerykańską stronę w każdej wojnie. Oczywiście nie wiem, z czym będzie się spierał, ale z radością przyznam, że nie mam żadnej wymówki, by mówić Palestyńczykom, co mają robić, że największe zło wyrządzone w Palestynie jest dziełem Izraela i że Palestyńczycy po prostu – do cholery – mają prawo do walki. Nie spodziewam się usłyszeć żadnych przekonujących dowodów na to, że najmądrzejszą drogą do najbardziej prawdopodobnego i trwałego sukcesu jest wojna.
