By David Swanson
Trzydzieści siedem lat temu Kongres Stanów Zjednoczonych zamówił i opublikował dzieło fikcyjne, opis tego, jak mogłoby wyglądać życie w Charlottesville w Wirginii podczas wojny nuklearnej. Jest zawarte w dłuższym raporcie o nazwie Efekty wojny nuklearnej który ukazał się w maju 1979 roku. Jest szeroko dostępny Online.
Interesuję się bardzo solidnymi powodami 15:
- Mieszkam w Charlottesville.
- Świat wciąż ma wystarczającą ilość broni nuklearnej, aby zniszczyć się wielokrotnie.
- Dużo mniej uwagi poświęcamy teraz zapobieganiu takiej katastrofie niż 37 lat temu.
- Więcej narodów ma teraz bomby atomowe i wiele innych jest blisko ich posiadania.
- Wiemy teraz więcej o licznych jądrach wypadki i nieporozumienia które prawie nas zabiły przez całe dziesięciolecia.
- Indie i Pakistan są w stanie wojny.
- Stany Zjednoczone i Rosja są tak blisko wojny, jak przez 98 lat.
- Stany Zjednoczone inwestują w nowsze i mniejsze, „bardziej użyteczne” bomby atomowe.
- Ten najlepszy w Kongresie scenariusz dla amerykańskiego miasta podczas wojny nuklearnej jest głęboko niepokojący.
- Teraz wiemy, że nawet ograniczona wojna nuklearna przyniosłaby zima nuklearna, zapobieganie produkcji roślin uprawnych przedstawionej w tej opowieści.
- Nie jest dla mnie jasne, że Charlottesville nadal będzie zajmować ostatnie miejsce na liście celów dla pocisków jądrowych. W końcu jest domem dla Army JAG school, National Ground Intelligence Center, różnych producentów broni, silnie zmilitaryzowanego uniwersytetu i Podziemna kryjówka CIA.
- Organizacja Narodów Zjednoczonych właśnie rozpoczęła negocjacje na nadchodzący rok globalnego traktatu o zakazie broni jądrowej i warto spróbować zrozumieć, dlaczego.
- Jeśli przetrwamy posiadanie wiedzy nuklearnej, nadal mamy katastrofę klimatyczną, aby szybko i cudownie uniknąć lub przygotować się na.
- Republikański kandydat na prezydenta USA.
- Demokratyczny kandydat na prezydenta USA.
Oto kilka fragmentów, które zachęcam do rozważenia:
„[Relacja ta] przedstawia jedną z wielu możliwości, aw szczególności nie bierze pod uwagę sytuacji, w której zostałby wprowadzony stan wojenny lub gdyby tkanka społeczna rozpadła się w anarchię. . . .
„Uchodźcy przybyli z Waszyngtonu, 130 mil na północ, a przybyli z Richmond, 70 mil na wschód. Kilka twardszych typów kontynuowało podróż w góry i jaskinie w pobliżu Skyline Drive; większość szukała cywilizacji, której to małe miasto może zapewnić. . . .
Na dźwięk syren i alarmów radiowych większość mieszkańców Charlottesville i Albemarle pobiegła do schronienia. Na szczęście Charlottesville miało nadwyżkę miejsca na schronienie dla własnej ludności, chociaż uchodźcy z łatwością zajęli się tym. Wielu udawało się na teren uniwersytetu i do piwnic starych neoklasycystycznych budynków zaprojektowanych przez Thomasa Jeffersona; inni udali się do centrum na parkingi w biurowcu. . . .
„Większość nie widziała ataków na Richmond i Waszyngton, kiedy skulili się w swoich schroniskach. Ale niebo na wschód i na północ od Charlottesville lśniło w południowym słońcu. Na początku nikt nie wiedział, jak rozległe były szkody. . . .
„Całkowita dawka [promieniowania] w ciągu pierwszych 4 dni wynosiła 2,000 lejców, co zabijało tych, którzy nie wierzyli, że schronienie jest konieczne, i zwiększało ryzyko śmierci na raka dla tych, którzy byli odpowiednio chronieni. . . .
„Trzy dni po atakach następny duży napływ uchodźców napłynął do Charlottesville, wielu z nich cierpiało na wczesne objawy choroby popromiennej. . . .
„Po odsunięciu chorzy nie mieli określonego przeznaczenia. Wiele z nich nadal skupiało się w centrum miasta w pobliżu dwóch głównych szpitali, zamieszkując w domach opuszczonych przez miejscowych kilka dni wcześniej. Przy minimalnej ochronie przed opadem i bez leczenia innych urazów wielu zmarło, a ich ciała pozostawiono niepogrzebane przez kilka tygodni. . . .
„Niezabezpieczone zwierzęta hodowlane były martwe, podczas gdy te, które były trzymane w dość solidnych oborach z nieskażoną paszą, miały spore szanse na przeżycie. Brakowało jednak wielu z tych zwierząt gospodarskich, najwyraźniej zjedzonych przez głodnych uchodźców i mieszkańców. . . .
„W trzecim tygodniu po atakach w życie wszedł nowy system racjonowania żywności. Każdemu mężczyźnie, kobiecie i dziecku wydano indywidualne karty identyfikacyjne. Żywność była rozdzielana w scentralizowanych punktach. . . .
„Do tej pory rząd nadzwyczajny zdawał sobie sprawę, że zapotrzebowanie na żywność będzie dotkliwe. Bez mocy do chłodzenia wiele żywności uległo zepsuciu; zapasy niepsującej się żywności zostały w większości wyczerpane. Gdy braki stały się jasne, cena żywności gwałtownie wzrosła. . . .
„Oprócz osób z nieuleczalną chorobą popromienną były też osoby z przypadkami niezakończonymi zgonem i osoby, które wykazywały pewne objawy. Często lekarze nie byli w stanie szybko zidentyfikować osób z objawami grypy lub psychosomatycznej radioterapii. Liczba pacjentów tłoczących się na izbach przyjęć nie zmalała. . . .
„Podaż leków w szpitalach szybko malała. Chociaż penicylinę można było dość łatwo wyprodukować w laboratoriach na uniwersytecie, wiele innych leków nie było tak prostych, nawet przy użyciu talentu i pomysłowości. . . .
„Zamieszki żywnościowe wybuchły 4 i pół tygodnia po atakach - wywołane pierwszą dużą dostawą zboża. . . .
„Pewnego dnia, zupełnie bez ostrzeżenia, zarządca miasta został poinformowany, że połowa jego zapasów paliwa ma zostać skonfiskowana przez rząd federalny na potrzeby wojska i odbudowy. . . .
„W samym Charlottesville kilka tysięcy ludzi zginęło pierwszej zimy po ataku nuklearnym. . . .
„Było jasne, że jeśli gospodarka szybko się nie ruszy, może nigdy. Już istniały oznaki, że produkcja nie wraca do normy z szybkością zbliżoną do oczekiwań planistów. . . .
- „Przeżyjemy biologicznie, ale nasz sposób życia będzie nie do poznania. Za kilka pokoleń Stany Zjednoczone będą przypominać społeczeństwo późnego średniowiecza ”.
