WOJNY NIE SĄ PROWADZONE Z HODNOŚCI

Pomysł, że wojny są prowadzone z powodów humanitarnych, może początkowo nie wydawać się nawet warty odpowiedzi. Wojny zabijają ludzi. Co może być w tym humanitarnego? Ale spójrz na rodzaj retoryki, która z powodzeniem sprzedaje nowe wojny:

„Ten konflikt rozpoczął się 2 sierpnia, kiedy dyktator Iraku najechał na małego i bezbronnego sąsiada. Kuwejt, członek Ligi Arabskiej i członek Organizacji Narodów Zjednoczonych, został zmiażdżony, a jego mieszkańcy zbrukani. Pięć miesięcy temu Saddam Husajn rozpoczął tę okrutną wojnę z Kuwejtem; dzisiejszej nocy bitwa została połączona.

Tak mówił prezydent Bush Starszy po rozpoczęciu wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku. Nie powiedział, że chce zabijać ludzi. Powiedział, że chce wyzwolić bezbronne ofiary od ich prześladowców, pomysł, który zostałby uznany za lewicowy w polityce wewnętrznej, ale pomysł, który wydaje się tworzyć prawdziwe poparcie dla wojen. A oto prezydent Clinton mówiący o Jugosławii osiem lat później:

„Kiedy rozkazałem naszym siłom zbrojnym przystąpić do walki, mieliśmy trzy jasne cele: umożliwić narodowi Kosowa, ofiarom jednych z najbardziej okrutnych okrucieństw w Europie od czasów drugiej wojny światowej, powrót do swoich domów z bezpieczeństwem i samorządnością ; zażądać od sił serbskich odpowiedzialnych za te okrucieństwa opuszczenia Kosowa; i rozmieścić międzynarodowe siły bezpieczeństwa, których rdzeniem jest NATO, aby chronić wszystkich mieszkańców tej niespokojnej ziemi, zarówno Serbów, jak i Albańczyków”.

Spójrz także na retorykę używaną do skutecznego podtrzymywania wojen przez lata:

„Nie opuścimy narodu irackiego”.
— Sekretarz Stanu Colin Powell, 13 sierpnia 2003 r.

„Stany Zjednoczone nie opuszczą Iraku”.
— Prezydent George W. Bush, 21 marca 2006 r.

Jeśli włamię się do twojego domu, wybiję okna, rozwalę meble i zabiję połowę twojej rodziny, czy mam moralny obowiązek zostać i spędzić noc? Czy byłoby dla mnie okrutne i nieodpowiedzialne, gdybym „porzucił” cię, nawet jeśli zachęcasz mnie do odejścia? A może wręcz przeciwnie, moim obowiązkiem jest natychmiast wyjść i zgłosić się na najbliższy posterunek policji? Po rozpoczęciu wojen w Afganistanie i Iraku rozpoczęła się debata podobna do tej. Jak widać, te dwa podejścia są oddalone od siebie o wiele mil, mimo że oba są określane jako humanitarne. Jeden mówi, że musimy trzymać się z dala od hojności, drugi, że musimy unikać ze wstydu i szacunku. Który jest poprawny?

Przed inwazją na Irak sekretarz stanu Colin Powell podobno powiedział prezydentowi Bushowi: „Będziesz dumnym właścicielem 25 milionów ludzi. Będziesz właścicielem wszystkich ich nadziei, aspiracji i problemów. Będziesz właścicielem tego wszystkiego. Według Boba Woodwarda „Powell i zastępca sekretarza stanu Richard Armitage nazwali to zasadą Pottery Barn: łamiesz ją, jesteś jej właścicielem”. Senator John Kerry powołał się na tę zasadę, kandydując na prezydenta, i była ona powszechnie akceptowana jako uzasadniona przez republikańskich i demokratycznych polityków w Waszyngtonie

Pottery Barn to sklep, w którym nie ma takiej zasady, przynajmniej nie w przypadku wypadków. W wielu stanach naszego kraju taka zasada jest nielegalna, z wyjątkiem przypadków rażącego zaniedbania i umyślnego zniszczenia. Ten opis oczywiście pasuje do inwazji na Irak. Doktryna „szoku i przerażenia”, polegająca na spowodowaniu tak ogromnego zniszczenia, że ​​wróg jest sparaliżowany strachem i bezradnością, już dawno okazała się tak beznadziejna i bezsensowna, jak się wydaje . To nie zadziałało podczas II wojny światowej ani później. Amerykanie skaczący na spadochronie do Japonii po zrzuceniu bomb nuklearnych nie byli kłaniani; zostali zlinczowani. Ludzie zawsze walczyli i zawsze będą walczyć, tak jak ty prawdopodobnie byś to zrobił. Ale szok i podziw mają obejmować całkowite zniszczenie infrastruktury, komunikacji, transportu, produkcji i zaopatrzenia w żywność, zaopatrzenia w wodę i tak dalej. Innymi słowy: nielegalne nałożenie wielkiego cierpienia na całą populację. Jeśli to nie jest umyślne zniszczenie, to nie wiem, co nim jest.

Inwazja na Irak miała być także „dekapitacją”, „zmianą reżimu”. Dyktator został usunięty ze sceny, ostatecznie schwytany, a później stracony po głęboko wadliwym procesie, w którym uniknięto dowodów współudziału USA w jego zbrodniach. Wielu Irakijczyków było zachwyconych usunięciem Saddama Husajna, ale szybko zaczęło domagać się wycofania armii Stanów Zjednoczonych z ich kraju. Czy to była niewdzięczność? „Dziękujemy za obalenie naszego tyrana. Nie pozwól, aby klamka uderzyła cię w tyłek, kiedy będziesz wychodził!” Hmm. Brzmi to tak, jakby Stany Zjednoczone chciały zostać, a Irakijczycy byli nam winni przysługę, pozwalając nam zostać. To zupełnie co innego niż niechętne wypełnianie naszego moralnego obowiązku posiadania. Który to jest?

Sekcja: POSIADANIE LUDZI

Jak można mieć ludzi na własność? Uderzające jest to, że Powell, Afroamerykanin, którego przodkowie byli niewolnikami na Jamajce, powiedział prezydentowi, że będzie posiadał ludzi o ciemnej skórze, wobec których wielu Amerykanów miało pewien stopień uprzedzeń. Powell argumentował przeciwko inwazji, a przynajmniej ostrzegał przed tym, co się z nią wiąże. Ale czy posiadanie ludzi koniecznie musiało być w to zaangażowane? Gdyby Stany Zjednoczone i ich „koalicja” listków figowych pomniejszych kontyngentów z innych krajów wycofały się z Iraku, kiedy George W. Bush ogłosił „misję wykonaną” w kombinezonie lotniczym na lotniskowcu w porcie w San Diego 1 maja 2003 r. i nie rozwiązał armii irackiej, nie oblegał miast i dzielnic, nie zaogniał napięć etnicznych, nie przeszkadzał Irakijczykom w naprawie szkód i nie wypędzał milionów Irakijczyków z ich domów, to wynik mógł nie być idealny, ale prawie na pewno wiązałoby się to z mniejszą nędzą niż to, co faktycznie zrobiono, zgodnie z zasadą stodoły garncarskiej.

Albo co by było, gdyby Stany Zjednoczone pogratulowały Irakowi rozbrojenia, o czym rząd USA był w pełni poinformowany? Co by było, gdybyśmy usunęli nasze wojsko z tego obszaru, wyeliminowali strefy zakazu lotów i zakończyli sankcje gospodarcze, sankcje, o których rozmawiała sekretarz stanu Madeleine Albright w 1996 r. w tej rozmowie w programie telewizyjnym 60 minut:

„LESLEY STAHL: Słyszeliśmy, że zmarło pół miliona dzieci. To znaczy, to więcej dzieci niż zginęło w Hiroszimie. I wiesz, czy cena jest tego warta?

ALBRIGHT: Myślę, że to bardzo trudny wybór, ale cena — uważamy, że jest tego warta”.

To było? Tyle osiągnięto, że w 2003 roku wciąż potrzebna była wojna? Tych dzieci nie można było oszczędzić jeszcze przez siedem lat i identyczne skutki polityczne? Co by było, gdyby Stany Zjednoczone współpracowały ze zdemilitaryzowanym Irakiem, aby zachęcić zdemilitaryzowany Bliski Wschód, w tym wszystkie jego narody w strefie wolnej od broni jądrowej, zachęcając Izrael do demontażu swoich zapasów nuklearnych zamiast zachęcania Iranu do próby zdobycia takiego? George W. Bush wrzucił Iran, Irak i Koreę Północną do „osi zła”, zaatakował nieuzbrojony Irak, zignorował uzbrojoną w broń nuklearną Koreę Północną i zaczął grozić Iranowi. Gdybyś był Iranem, czego byś chciał?

Co by było, gdyby Stany Zjednoczone udzieliły pomocy gospodarczej Irakowi, Iranowi i innym narodom w regionie i poprowadziły wysiłki w celu zapewnienia im (lub przynajmniej zniesienia sankcji uniemożliwiających budowę) wiatraków, paneli słonecznych i zrównoważonego infrastrukturę energetyczną, dostarczając w ten sposób energię elektryczną większej niż mniejszej liczbie osób? Taki projekt nie mógłby kosztować nic podobnego do bilionów dolarów zmarnowanych na wojnie w latach 2003-2010. Za dodatkowy stosunkowo niewielki wydatek moglibyśmy stworzyć duży program wymiany uczniów między irackimi, irańskimi i amerykańskimi szkołami. Nic tak nie zniechęca do wojny jak więzy przyjaźni i rodziny. Dlaczego takie podejście nie byłoby co najmniej tak odpowiedzialne, poważne i moralne, jak ogłaszanie, że jesteśmy właścicielami czyjegoś kraju tylko dlatego, że go zbombardowaliśmy?

Myślę, że część niezgody wynika z braku wyobrażenia sobie, jak wyglądało bombardowanie. Jeśli pomyślimy o tym jako o czystej i nieszkodliwej serii błysków w grze wideo, podczas której „inteligentne bomby” ulepszają Bagdad, „chirurgicznie” usuwając jego złoczyńców, a następnie przechodzimy do następnego kroku wypełniania naszych obowiązków jako nowi właściciele łatwiej. Jeśli zamiast tego wyobrazimy sobie rzeczywiste i przerażające masowe mordy i okaleczenia dzieci i dorosłych, które miały miejsce, kiedy Bagdad został zbombardowany, nasze myśli skupią się na przeprosinach i zadośćuczynieniu jako naszym pierwszym priorytecie i zaczniemy kwestionować, czy mamy prawo lub prawo do zachowywania się jak właściciele tego, co pozostało. W rzeczywistości rozbicie garnka w Pottery Barn skutkowałoby zapłaceniem za szkody i przeprosinami, a nie nadzorowaniem rozbijania kolejnych garnków.

Sekcja: RASISTOWSKA HOJNOŚĆ

Myślę, że inne główne źródło niezgody między zwolennikami i przeciwnikami garncarstwa sprowadza się do potężnej i podstępnej siły omówionej w rozdziale pierwszym: rasizmu. Pamiętasz, jak prezydent McKinley proponował rządzenie Filipinami, ponieważ biedni Filipińczycy nie byliby w stanie sami tego zrobić? William Howard Taft, pierwszy amerykański generalny gubernator Filipin, nazwał Filipińczyków „naszymi małymi brązowymi braćmi”. W Wietnamie, kiedy Vietcong wydawał się skłonny poświęcić bardzo wiele ze swojego życia bez poddania się, stało się to dowodem, że nie przywiązywali wagi do życia, co stało się dowodem ich złej natury, co stało się powodem do zabicia jeszcze większej liczby z nich.

Jeśli na chwilę odłożymy na bok regułę stodoły garncarskiej i zamiast tego pomyślimy o złotej regule, otrzymamy wskazówki zupełnie innego rodzaju. „Czyń innym tak, jak chciałbyś, żeby oni czynili tobie”. Gdyby inny naród najechał nasz kraj, a rezultatem byłby natychmiastowy chaos; gdyby nie było jasne, jaka forma rządu się wyłoni; jeśli naród był w niebezpieczeństwie rozpadu; jeśli może dojść do wojny domowej lub anarchii; a gdyby nic nie było pewne, jaka jest pierwsza rzecz, którą chcielibyśmy, aby zrobiło wojsko najeźdźców? Zgadza się: wypierdalaj z naszego kraju! I w rzeczywistości to właśnie większość Irakijczyków w licznych sondażach mówi Stanom Zjednoczonym od lat. George McGovern i William Polk napisali w 2006 roku:

„Nic dziwnego, że większość Irakijczyków uważa, że ​​Stany Zjednoczone nigdy się nie wycofają, chyba że zostaną do tego zmuszone. To uczucie być może wyjaśnia, dlaczego ankieta USA Today/CNN/Gallup wykazała, że ​​ośmiu na dziesięciu Irakijczyków uważa Amerykę nie za „wyzwoliciela”, ale za okupanta, a 88 procent sunnickich Arabów popiera brutalne ataki na wojska amerykańskie”.

Oczywiście te marionetki i politycy czerpiący korzyści z okupacji wolą widzieć, jak ona trwa. Ale nawet w marionetkowym rządzie iracki parlament odmówił zatwierdzenia traktatu sporządzonego przez prezydentów Busha i Maliki w 2008 r. w celu przedłużenia okupacji o trzy lata, chyba że ludzie mieliby szansę zagłosować za lub przeciw w referendum. Głosowanie to było później wielokrotnie odrzucane właśnie dlatego, że każdy wiedział, jaki byłby wynik. Wierzę, że posiadanie ludzi z dobroci serca to jedno, ale robienie tego wbrew ich woli to zupełnie co innego. A kto kiedykolwiek dobrowolnie wybrał bycie na własność?

Sekcja: CZY JESTEŚMY HOJNI?

Czy hojność naprawdę jest motywacją naszych wojen, czy to ich rozpoczynania, czy przedłużania? Jeśli naród jest hojny wobec innych narodów, wydaje się prawdopodobne, że będzie tak na więcej niż jeden sposób. Jednak jeśli przyjrzysz się liście narodów uszeregowanej według dobroczynności, jaką przekazują innym, oraz liście narodów uszeregowanej według ich wydatków wojskowych, nie ma żadnej korelacji. Na liście dwudziestu najbogatszych krajów, uszeregowanych pod względem datków z zagranicy, Stany Zjednoczone są na samym dole, a znaczna część „pomocy”, jaką dajemy innym krajom, to tak naprawdę broń. Jeśli prywatne darowizny zostaną uwzględnione wraz z darowiznami publicznymi, Stany Zjednoczone przesuną się tylko nieznacznie wyżej na liście. Gdyby uwzględnić pieniądze, które niedawni imigranci wysyłają swoim rodzinom, Stany Zjednoczone mogłyby nieco wzrosnąć, chociaż wydaje się, że jest to zupełnie inny rodzaj dawania.

Kiedy spojrzymy na czołowe narody pod względem wydatków wojskowych na mieszkańca, żaden z bogatych krajów z Europy, Azji czy Ameryki Północnej nie plasuje się nawet w czołówce listy, z jednym wyjątkiem Stanów Zjednoczonych. Nasz kraj zajmuje jedenaste miejsce, wyprzedzając 10 krajów pod względem wydatków wojskowych na mieszkańca, wszystkie z Bliskiego Wschodu, Afryki Północnej i Azji Środkowej. Grecja zajmuje 23. miejsce, Korea Południowa 36., a Wielka Brytania 42., a wszystkie inne kraje europejskie i azjatyckie znajdują się dalej na liście. Co więcej, Stany Zjednoczone są największym eksporterem prywatnej sprzedaży broni, a Rosja jest jedynym krajem na świecie, który choć trochę się do nich zbliża.

Co ważniejsze, z 22 głównych bogatych krajów, z których większość przekazuje więcej zagranicznych organizacji charytatywnych niż my w Stanach Zjednoczonych, 20 nie rozpoczęło żadnych wojen od pokoleń, jeśli w ogóle, i co najwyżej odgrywało niewielką rolę w zdominowanych przez USA koalicje wojenne; jeden z pozostałych dwóch krajów, Korea Południowa, angażuje się w działania wojenne z Koreą Północną tylko za zgodą USA; a ostatni kraj, Wielka Brytania, podąża głównie za USA.

Cywilizacja pogan była zawsze postrzegana jako hojna misja (z wyjątkiem pogan). Uważano, że oczywiste przeznaczenie jest wyrazem miłości Boga. Według antropologa Clarka Wisslera „kiedy grupa znajduje nowe rozwiązanie jednego ze swoich ważnych problemów kulturowych, staje się gorliwa, by szerzyć tę ideę za granicą i jest zmuszona do rozpoczęcia ery podboju, aby wymusić uznanie jej zasług. ” Rozpowszechnianie się? Rozpowszechnianie się? Gdzie słyszeliśmy coś o rozpowszechnianiu ważnego rozwiązania? Aha, pamiętam:

„Drugim sposobem na pokonanie terrorystów jest szerzenie wolności. Widzisz, najlepszym sposobem na pokonanie społeczeństwa, które nie ma nadziei, społeczeństwa, w którym ludzie stają się tak źli, że są gotowi popełnić samobójstwo, jest szerzenie wolności, szerzenie demokracji”. — Prezydent George W. Bush, 8 czerwca 2005 r.

To nie jest głupi pomysł, ponieważ Bush mówi z wahaniem i wymyśla słowo „samobójcy”. To głupi pomysł, ponieważ wolność i demokracja nie mogą być narzucone pod groźbą użycia broni przez obcą siłę, która tak mało myśli o nowo uwolnionych ludziach, że jest gotowa lekkomyślnie ich wymordować. Demokracja, od której wymaga się z góry wierności Stanom Zjednoczonym, nie jest rządem reprezentatywnym, ale raczej dziwną hybrydą z dyktaturą. Demokracja narzucona w celu zademonstrowania światu, że nasz sposób jest najlepszy, raczej nie stworzy rządu ludzi, przez i dla ludzi.

Dowódca USA Stanley McChrystal opisał planowaną, ale nieudaną próbę utworzenia rządu w Marjah w Afganistanie w 2010 roku; powiedział, że przywiezie ręcznie wybraną marionetkę i zestaw zagranicznych przewodników jako „rząd w pudełku”. Czy nie chciałbyś, aby obca armia sprowadziła jednego z nich do twojego miasta?

Skoro 86 procent Amerykanów w ankiecie CNN z lutego 2010 r. stwierdziło, że nasz własny rząd jest zepsuty, czy mamy wiedzę, nie wspominając o władzy, aby narzucić model rządzenia komuś innemu? A gdybyśmy to zrobili, czy wojsko byłoby narzędziem, za pomocą którego można to zrobić?

Sekcja: CO TO ZNACZY, ŻE MASZ JUŻ NAROD?

Sądząc po doświadczeniach z przeszłości, tworzenie nowego narodu siłą zwykle kończy się niepowodzeniem. Ogólnie nazywamy to działanie „budowaniem narodu”, chociaż zwykle nie buduje ono narodu. W maju 2003 roku dwaj naukowcy z Carnegie Endowment for International Peace opublikowali badanie dotyczące wcześniejszych amerykańskich prób budowania narodu, badające — w porządku chronologicznym — Kubę, Panamę, ponownie Kubę, Nikaraguę, Haiti, ponownie Kubę, Republikę Dominikany, Zachodnią Niemcy, Japonia, ponownie Dominikana, Wietnam Południowy, Kambodża, Grenada, ponownie Panama, ponownie Haiti i Afganistan. Autorzy doszli do wniosku, że z tych 16 prób budowania narodu tylko w czterech demokracja przetrwała aż 10 lat po odejściu sił amerykańskich.

Przez „odejście” sił amerykańskich autorzy powyższego badania wyraźnie mieli na myśli redukcję, ponieważ siły amerykańskie tak naprawdę nigdy nie odeszły. Dwa z czterech krajów to całkowicie zniszczone i pokonane Japonia i Niemcy. Pozostali dwaj to sąsiedzi USA — maleńka Grenada i Panama. Uważa się, że tak zwane budowanie narodu w Panamie trwało 23 lata. W tym samym czasie okupacje Afganistanu i Iraku przesunęłyby się odpowiednio do 2024 i 2026 roku.

Autorzy stwierdzili, że nigdy zastępczy reżim wspierany przez Stany Zjednoczone, taki jak w Afganistanie i Iraku, nie przeszedł do demokracji. Autorzy tego badania, Minxin Pei i Sara Kasper, stwierdzili również, że tworzenie trwałych demokracji nigdy nie było głównym celem:

„Główny cel wczesnych wysiłków budowania narodu przez Stany Zjednoczone był w większości przypadków strategiczny. W swoich pierwszych staraniach Waszyngton zdecydował się zastąpić lub wesprzeć reżim w obcym kraju, aby bronić swojego podstawowego bezpieczeństwa i interesów ekonomicznych, a nie budować demokrację. Dopiero później polityczne ideały Ameryki i jej potrzeba utrzymania wewnętrznego poparcia dla budowania narodu skłoniły Amerykę do podjęcia próby ustanowienia rządów demokratycznych w krajach docelowych”.

Czy sądzisz, że darowizna na rzecz pokoju może być przeciwna wojnie? Z pewnością stworzona przez Pentagon korporacja RAND musi być nastawiona na wojnę. A jednak badanie RAND dotyczące okupacji i powstań w 2010 r., badanie przeprowadzone dla Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, wykazało, że 90 procent powstań przeciwko słabym rządom, takim jak Afganistan, kończy się sukcesem. Innymi słowy, budowanie narodu, czy to narzucone z zagranicy, czy nie, kończy się niepowodzeniem.

W rzeczywistości, nawet gdy w 2009 i 2010 roku zwolennicy wojny mówili nam, abyśmy eskalowali i „utrzymywali kurs” w Afganistanie, eksperci z całego spektrum politycznego byli zgodni, że w ten sposób nie można niczego osiągnąć, a tym bardziej zapewnić Afgańczykom hojnych korzyści . Nasz ambasador, Karl Eikenberry, sprzeciwił się eskalacji wycieków kabli. Wielu byłych urzędników wojskowych i CIA opowiadało się za wycofaniem się. Matthew Hoh, starszy amerykański dyplomata cywilny w prowincji Zabul i były kapitan piechoty morskiej, zrezygnował i poparł wycofanie się. Podobnie była była dyplomata Ann Wright, która pomogła ponownie otworzyć ambasadę w Afganistanie w 2001 roku. Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego uważał, że więcej żołnierzy „po prostu zostanie wchłoniętych”. Większość społeczeństwa USA sprzeciwiała się wojnie, a sprzeciw był jeszcze silniejszy wśród Afgańczyków, zwłaszcza w Kandaharze, gdzie ankieta finansowana przez armię amerykańską wykazała, że ​​94 procent mieszkańców Kandaharisu chciało negocjacji, a nie napaści, a 85 procent stwierdziło, że ogląda talibów jako „naszych afgańskich braci”.

Przewodniczący Senackiej Komisji Spraw Zagranicznych i fundator eskalacji, John Kerry, zauważył, że atak na Marję, który był próbą przed większym atakiem na Kandahar, zakończył się sromotną porażką. Kerry zauważył również, że zabójstwa talibów w Kandaharze rozpoczęły się, gdy Stany Zjednoczone ogłosiły zbliżający się tam atak. Jak więc, zapytał, atak mógł powstrzymać zabójstwa? Kerry i jego współpracownicy, tuż przed wrzuceniem kolejnych 33.5 miliarda dolarów w eskalację w Afganistanie w 2010 roku, zwrócili uwagę, że terroryzm na całym świecie narastał podczas „globalnej wojny z terroryzmem”. Według Pentagonu po eskalacji w Afganistanie w 2009 roku nastąpił 87-procentowy wzrost przemocy.

Wojsko opracowało, a raczej odrodziło się z czasów Wietnamu, strategię dla Iraku cztery lata po rozpoczęciu tej wojny, którą zastosowano również w Afganistanie, życzliwą strategię znaną jako przeciwdziałanie powstaniu. Na papierze wymagało to 80-procentowych inwestycji w cywilne wysiłki mające na celu „zdobycie serc i umysłów” oraz 20 procent w operacjach wojskowych. Ale w obu krajach ta strategia była stosowana tylko do retoryki, a nie do rzeczywistości. Rzeczywiste inwestycje w operacje niemilitarne w Afganistanie nigdy nie przekraczały 5 procent, a odpowiedzialny za to człowiek, Richard Holbrooke, opisał misję cywilną jako „wspieranie wojska”.

Co byłoby złego w szerzeniu wiedzy zamiast „szerzenia wolności” za pomocą bomb i broni palnej? Jeśli nauka prowadzi do rozwoju demokracji, dlaczego nie szerzyć edukacji? Dlaczego nie zapewnić funduszy na zdrowie dzieci i szkoły, zamiast topić skórę dzieciom białym fosforem? Laureatka Pokojowej Nagrody Nobla, Shirin Ebadi, po terroryzmie z 11 września 2001 r. zaproponowała, aby zamiast bombardowania Afganistanu Stany Zjednoczone mogły budować w Afganistanie szkoły, z których każda nosiłaby imię i cześć kogoś zabitego w World Trade Center, budując w ten sposób uznanie za hojną pomoc i zrozumienie szkód wyrządzonych przez przemoc. Cokolwiek myślisz o takim podejściu, trudno argumentować, że nie byłoby to hojne, a może nawet zgodne z zasadą miłości do wrogów.

Sekcja: POZWÓL MI POMÓC CI W TYM

Hipokryzja hojnie narzuconych zawodów jest chyba najbardziej widoczna, gdy robi się to w imię wykorzeniania poprzednich zawodów. Kiedy Japonia wyrzuciła europejskich kolonistów z krajów azjatyckich tylko po to, by sama je okupować, lub kiedy Stany Zjednoczone wyzwoliły Kubę lub Filipiny, aby same zdominować te kraje, kontrast między słowem a czynem rzucił się na ciebie. W obu tych przykładach Japonia i Stany Zjednoczone oferowały cywilizację, kulturę, modernizację, przywództwo i mentoring, ale oferowały je z lufą pistoletu, czy ktoś tego chciał, czy nie. A jeśli ktoś to zrobił, no cóż, ich historia znalazła się w czołówce w domu. Kiedy Amerykanie słuchali opowieści o niemieckim barbarzyństwie w Belgii i Francji podczas I wojny światowej, Niemcy czytali relacje o tym, jak bardzo okupowani Francuzi kochali swoich dobroczynnych niemieckich okupantów. A kiedy nie można liczyć na to, że New York Times zlokalizuje Irakijczyka lub Afgańczyka, którzy martwią się, że Amerykanie mogą zbyt wcześnie wyjechać?

Każdy zawód musi współpracować z jakąś elitarną grupą tubylców, którzy z kolei będą oczywiście wspierać okupację. Ale okupant nie powinien mylić takiego poparcia z opinią większości, jak Stany Zjednoczone mają w zwyczaju robić co najmniej od 1899 roku. Nie należy też oczekiwać, że „tubylcza twarz” obcego okupanta oszuka ludzi:

„Brytyjczycy, podobnie jak Amerykanie,… . . uważał, że rodzime wojska będą mniej niepopularne niż cudzoziemcy. Ta propozycja jest. . . wątpliwe: jeśli rodzime wojska są postrzegane jako marionetki cudzoziemców, mogą spotkać się z jeszcze większym oporem niż sami cudzoziemcy”.

Rodzime wojska mogą być również mniej lojalne wobec misji okupanta i mniej wyszkolone w sposobach armii okupacyjnej. To wkrótce prowadzi do obwiniania tych samych zasłużonych ludzi, w imieniu których zaatakowaliśmy ich kraj, za naszą niezdolność do opuszczenia go. Są teraz „agresywni, niekompetentni i niewiarygodni”, jak Biały Dom McKinleya przedstawiał Filipińczyków, a Białe Domy Busha i Obamy przedstawiały Irakijczyków i Afgańczyków.

W okupowanym kraju z własnymi wewnętrznymi podziałami grupy mniejszościowe mogą naprawdę obawiać się złego traktowania ze strony większości w przypadku zakończenia obcej okupacji. Ten problem jest powodem, dla którego przyszli Bushowie powinni słuchać rad przyszłych Powellów i przede wszystkim nie najeżdżać. To powód, by nie rozpalać wewnętrznych podziałów, jak to robią okupanci, którzy wolą, żeby ludzie zabijali się nawzajem niż jednoczyli się przeciwko obcym siłom. I to jest powód, aby zachęcać do międzynarodowej dyplomacji i pozytywnego wpływu na naród przy wycofywaniu się i płaceniu reparacji.

Przemoc po okupacji, której się obawiano, nie jest jednak zwykle przekonującym argumentem za przedłużeniem okupacji. Po pierwsze, jest to argument za stałą okupacją. Po drugie, większość aktów przemocy, które są przedstawiane w narodzie imperialnym jako wojna domowa, to nadal zwykle przemoc skierowana przeciwko okupantom i ich kolaborantom. Kiedy kończy się okupacja, kończy się większość przemocy. Zostało to zademonstrowane w Iraku, gdzie wojska zmniejszyły swoją obecność; przemoc odpowiednio się zmniejszyła. Większość aktów przemocy w Basrze zakończyła się, gdy tamtejsze wojska brytyjskie zaprzestały patrolowania w celu opanowania przemocy. Plan wycofania się z Iraku, który George McGovern i William Polk (odpowiednio były senator i potomek byłego prezydenta Polka) opublikowali w 2006 roku, proponował tymczasowy pomost do całkowitej niepodległości, rady, które nie zostały uwzględnione:

„Rząd iracki postąpiłby mądrze, gdyby zażądał krótkoterminowych usług sił międzynarodowych do nadzorowania kraju w trakcie i bezpośrednio po okresie wycofywania się Ameryki. Siły takie powinny pełnić jedynie tymczasową służbę, z ustalonym z góry terminem wycofania się. Szacujemy, że Irak będzie go potrzebował przez około dwa lata po zakończeniu wycofywania się Amerykanów. W tym okresie siły prawdopodobnie mogłyby być powoli, ale systematycznie redukowane, zarówno pod względem personelu, jak i rozmieszczenia. Jego działalność ograniczałaby się do wzmacniania bezpieczeństwa publicznego. . . . Nie potrzebowałby czołgów, artylerii ani samolotów ofensywnych. . . . Nie próbowałoby. . . do walki z powstańcami. Rzeczywiście, po wycofaniu regularnych oddziałów amerykańskich i brytyjskich oraz około 25,000 XNUMX zagranicznych najemników powstanie, które miało osiągnąć ten cel, straciłoby poparcie społeczne. . . . Wtedy bandyci albo odłożyli broń, albo zostali publicznie zidentyfikowani jako wyjęci spod prawa. Takim rezultatem były doświadczenia powstań w Algierii, Kenii, Irlandii (Eire) i innych miejscach”.

Sekcja: GLINIARZE ŚWIATOWEGO TOWARZYSTWA DOBROCZYNNOŚCI

Nie tylko kontynuacja wojen jest uzasadniona jako hojność. Inicjowanie walk z siłami zła w obronie sprawiedliwości, nawet jeśli wzbudza mniej niż anielskie nastroje u niektórych zwolenników wojny, jest również ogólnie przedstawiane jako czysta bezinteresowność i życzliwość. „On chroni świat przed demokracją. Zaciągnij się i pomóż mu” – czytamy na amerykańskim plakacie z I wojny światowej, wypełniającym polecenie Prezydenta Wilsona, zgodnie z którym Komitet ds. Informacji Publicznej przedstawia „absolutną sprawiedliwość sprawy Ameryki” i „absolutną bezinteresowność celów Ameryki”. Kiedy prezydent Franklin Roosevelt przekonał Kongres do stworzenia projektu wojskowego i zezwolenia na „wypożyczanie” broni Wielkiej Brytanii, zanim Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​II wojny światowej, porównał swój program Lend-Lease do pożyczenia węża sąsiadowi, którego dom się palił .

Następnie, latem 1941 roku, Roosevelt udawał, że idzie na ryby i faktycznie spotkał się z premierem Churchillem u wybrzeży Nowej Fundlandii. FDR wrócił do Waszyngtonu, DC, opisując wzruszającą ceremonię, podczas której on i Churchill zaśpiewali „Onward Christian Soldiers”. FDR i Churchill wydali wspólne oświadczenie stworzone bez udziału narodów lub organów ustawodawczych obu krajów, w którym określono zasady, według których narody obu przywódców będą prowadzić wojnę i kształtować świat po jej zakończeniu, pomimo faktu, że Stany Zjednoczone nadal nie były w wojna. Oświadczenie to, które zaczęto nazywać Kartą Atlantycką, wyjaśniało, że Wielka Brytania i Stany Zjednoczone opowiadają się za pokojem, wolnością, sprawiedliwością i harmonią i nie mają żadnego interesu w budowaniu imperiów. Były to szlachetne uczucia, w imieniu których miliony mogły angażować się w straszliwą przemoc.

Do momentu przystąpienia do II wojny światowej Stany Zjednoczone hojnie dostarczały Wielkiej Brytanii machinę śmierci. Zgodnie z tym modelem zarówno broń, jak i żołnierze wysyłani do Korei oraz późniejsze działania przez dziesięciolecia określane były mianem „pomocy wojskowej”. W ten sposób pomysł, że wojna wyświadcza komuś przysługę, został wbudowany w sam język, w którym ją nazwano. Wojna koreańska, usankcjonowana przez ONZ „akcja policyjna”, została opisana nie tylko jako działalność charytatywna, ale także jako wynajęcie przez społeczność światową szeryfa do egzekwowania pokoju, tak jak zrobiliby to dobrzy Amerykanie w zachodnim mieście. Ale bycie światowym policjantem nigdy nie przekonało tych, którzy wierzyli, że miał dobre intencje, ale uważali, że świat nie zasługuje na przychylność. Nie przekonał też tych, którzy widzieli w nim tylko ostatnią wymówkę do wojny. Pokolenie po wojnie koreańskiej Phil Ochs śpiewał:

Chodźcie, zejdźcie z drogi, chłopcy

Szybko, zejdź z drogi

Lepiej uważajcie, co mówicie, chłopcy

Lepiej uważaj na to, co mówisz

Taranowaliśmy wasz port i przywiązaliśmy się do waszego portu

A nasze pistolety są głodne, a nasze temperamenty słabe

Więc sprowadź swoje córki do portu

Bo jesteśmy glinami świata, chłopcy

Jesteśmy glinami świata

W 1961 roku gliniarze z całego świata byli w Wietnamie, ale tamtejsi przedstawiciele prezydenta Kennedy'ego uważali, że potrzeba znacznie więcej gliniarzy i wiedzieli, że opinia publiczna i prezydent będą przeciwni wysłaniu ich. Po pierwsze, nie mogłeś utrzymać swojego wizerunku gliniarzy świata, jeśli wysłałeś duże siły, by wesprzeć niepopularny reżim. Co robić? Co robić? Ralph Stavins, współautor obszernego opisu planowania wojny w Wietnamie, wspomina, że ​​generał Maxwell Taylor i Walt W. Rostow,

„. . . Zastanawiał się, jak Stany Zjednoczone mogą iść na wojnę, udając, że chronią pokój. Kiedy zastanawiali się nad tym pytaniem, Wietnam nagle nawiedził potop. To było tak, jakby Bóg dokonał cudu. Amerykańscy żołnierze, kierując się impulsami humanitarnymi, mogliby zostać wysłani, by ratować Wietnam nie przed Viet Congiem, ale przed powodziami”.

Z tego samego powodu, dla którego Smedley Butler zasugerował ograniczenie amerykańskich statków wojskowych do odległości 200 mil od Stanów Zjednoczonych, można by zasugerować ograniczenie amerykańskiej armii do prowadzenia wojen. Oddziały wysłane na pomoc w przypadku katastrof mają sposób na tworzenie nowych katastrof. Pomoc amerykańska jest często podejrzana, nawet jeśli obywatele amerykańscy mają dobre intencje, ponieważ przychodzi ona w postaci źle wyposażonych i źle przygotowanych do niesienia pomocy sił bojowych. Ilekroć na Haiti szaleje huragan, nikt nie jest w stanie stwierdzić, czy Stany Zjednoczone dostarczyły pracowników humanitarnych, czy też wprowadziły stan wojenny. W przypadku wielu katastrof na całym świecie gliniarze w ogóle nie przyjeżdżają, co sugeruje, że tam, gdzie przybywają, cel może nie być całkowicie czysty.

W 1995 roku policjanci z całego świata natknęli się na Jugosławię z dobroci serca. Prezydent Clinton wyjaśnił:

„Rola Ameryki nie będzie polegać na prowadzeniu wojny. Chodzi o pomoc mieszkańcom Bośni w zapewnieniu ich własnego porozumienia pokojowego. . . . Wypełniając tę ​​misję, będziemy mieli szansę pomóc w powstrzymaniu zabijania niewinnych cywilów, zwłaszcza dzieci. . . ”.

Piętnaście lat później trudno sobie wyobrazić, jak Bośniacy zapewnili sobie pokój. Amerykańskie i inne obce wojska nigdy nie opuściły kraju, a tym miejscem zarządza wspierane przez Europę Biuro Wysokiego Przedstawiciela.

Sekcja: UMIERANIE ZA PRAWA KOBIET

Kobiety uzyskały prawa w Afganistanie w latach 1970., zanim Stany Zjednoczone celowo sprowokowały Związek Radziecki do inwazji i uzbroiły Osamę bin Ladena do walki. Od tamtej pory nie było dobrych wiadomości dla kobiet. Rewolucyjne Stowarzyszenie Kobiet Afganistanu (RAWA) powstało w 1977 roku jako niezależna organizacja polityczno-społeczna afgańskich kobiet wspierająca prawa człowieka i sprawiedliwość społeczną. W 2010 roku RAWA wydała oświadczenie komentujące amerykańskie pozory okupacji Afganistanu ze względu na tamtejsze kobiety:

„[Stany Zjednoczone i ich sojusznicy] wzmocnili najbardziej brutalnych terrorystów Sojuszu Północnego i byłych rosyjskich marionetek – Khalqis i Parchamis – i polegając na nich, Stany Zjednoczone narzuciły narodowi afgańskiemu marionetkowy rząd. I zamiast wykorzeniać twory talibów i Al-Kaidy, Stany Zjednoczone i NATO nadal zabijają naszych niewinnych i biednych cywilów, głównie kobiety i dzieci, podczas swoich okrutnych nalotów”.

W opinii wielu przywódczyń w Afganistanie inwazja i okupacja nie przyniosły nic dobrego dla praw kobiet i osiągnęły ten rezultat kosztem bombardowań, strzelanin i traumatycznych przeżyć dla tysięcy kobiet. To nie jest niefortunny i nieoczekiwany efekt uboczny. To jest esencja wojny i było to doskonale przewidywalne. Niewielkie siły talibów odnoszą sukcesy w Afganistanie, ponieważ ludzie je popierają. Powoduje to, że Stany Zjednoczone również pośrednio ją wspierają.

W chwili pisania tego tekstu, od wielu miesięcy, a prawdopodobnie od lat, co najmniej drugim co do wielkości i prawdopodobnie największym źródłem dochodów talibów są podatnicy amerykańscy. Zamykamy ludzi za oddanie pary skarpet wrogowi, podczas gdy nasz własny rząd służy jako główny sponsor finansowy. WARLORD, INC.: Wymuszanie i korupcja wzdłuż amerykańskiego łańcucha dostaw w Afganistanie to raport z 2010 r. sporządzony przez większość personelu Podkomisji ds. Bezpieczeństwa Narodowego i Spraw Zagranicznych w Izbie Reprezentantów USA. Raport dokumentuje wypłaty dla talibów za bezpieczny transport towarów z USA, wypłaty najprawdopodobniej większe niż zyski talibów z opium, innego wielkiego producenta pieniędzy. Od dawna wiedzą o tym najwyżsi urzędnicy amerykańscy, którzy również wiedzą, że Afgańczycy, w tym ci walczący dla talibów, często zapisują się na szkolenie i wynagrodzenie od armii amerykańskiej, a następnie wyjeżdżają, aw niektórych przypadkach zapisują się raz po raz.

To musi być nieznane Amerykanom popierającym wojnę. Nie możesz wspierać wojny, w której finansujesz obie strony, w tym stronę, przed którą rzekomo bronisz afgańskich kobiet.

Sekcja: CZY ZANIECHANIE PRZESTĘPSTWA JEST NIEBEZPIECZEŃSTWO?

Senator Barack Obama prowadził kampanię prezydencką w 2007 i 2008 roku na platformie wzywającej do eskalacji wojny w Afganistanie. Zrobił to wkrótce po objęciu urzędu, jeszcze przed opracowaniem jakiegokolwiek planu, co robić w Afganistanie. Samo wysłanie większej liczby żołnierzy było celem samym w sobie. Ale kandydat Obama skupił się na przeciwstawieniu się drugiej wojnie – wojnie z Irakiem – i obiecaniu jej zakończenia. Wygrał prawybory Demokratów w dużej mierze dlatego, że miał szczęście, że nie był w Kongresie na czas, aby głosować za wstępną zgodą na wojnę w Iraku. O tym, że wielokrotnie głosował za finansowaniem, nigdy nie wspomniano w mediach, ponieważ od senatorów oczekuje się po prostu finansowania wojen, niezależnie od tego, czy je aprobują, czy nie.

Obama nie obiecał szybkiego wycofania wszystkich wojsk z Iraku. W rzeczywistości był okres, w którym nigdy nie pozwolił, by kampania się skończyła, nie deklarując: „Musimy być tak ostrożni, wychodząc, jak nieostrożnie wchodziliśmy”. Musiał wymamrotać to zdanie nawet we śnie. Podczas tych samych wyborów grupa demokratycznych kandydatów do Kongresu opublikowała artykuł zatytułowany „Odpowiedzialny plan zakończenia wojny w Iraku”. Konieczność bycia odpowiedzialnym i ostrożnym opierała się na założeniu, że szybkie zakończenie wojny byłoby nieodpowiedzialne i nieostrożne. Ta koncepcja służyła podtrzymywaniu wojen w Afganistanie i Iraku już od lat i pomoże utrzymać je w nadchodzących latach.

Ale zakończenie wojen i okupacji jest konieczne i sprawiedliwe, a nie lekkomyślne i okrutne. I nie musi to oznaczać „porzucenia” świata. Naszym wybranym urzędnikom trudno w to uwierzyć, ale istnieją inne sposoby niż wojna, aby odnosić się do ludzi i rządów. Kiedy dochodzi do drobnej przestępczości, naszym priorytetem jest jej powstrzymanie, a następnie szukamy sposobów naprawienia sytuacji, w tym powstrzymania przyszłych przestępstw tego samego rodzaju i naprawienia szkód. Kiedy trwa największa znana nam zbrodnia, nie musimy być tak powolni w jej zakończeniu, jak to tylko możliwe. Musimy to natychmiast zakończyć. To najmilsza rzecz, jaką możemy zrobić dla mieszkańców kraju, z którym toczymy wojnę. Jesteśmy im winni tę przysługę ponad wszystkie inne. Wiemy, że ich naród może mieć problemy, gdy nasi żołnierze odejdą, i że jesteśmy winni za niektóre z tych problemów. Ale wiemy też, że dopóki trwa okupacja, nie będą mieli nadziei na dobre życie. Stanowisko RAWA w sprawie okupacji Afganistanu jest takie, że okres po okupacji będzie tym gorszy, im dłużej będzie trwała okupacja. Dlatego pierwszym priorytetem jest natychmiastowe zakończenie wojny.

Wojna zabija ludzi i nie ma nic gorszego. Jak zobaczymy w rozdziale ósmym, wojna zabija przede wszystkim ludność cywilną, chociaż wartość rozróżnienia wojskowo-cywilnego wydaje się ograniczona. Gdyby inny naród okupował Stany Zjednoczone, z pewnością nie zgodzilibyśmy się na zabijanie tych Amerykanów, którzy walczyli i tym samym stracili swój status cywilów. Wojna zabija przede wszystkim dzieci i przerażająco traumatyzuje wiele dzieci, których nie zabija ani nie okalecza. Nie jest to do końca nowość, ale należy ją ciągle uczyć się na nowo jako korektę częstych twierdzeń, że wojny zostały oczyszczone, a bomby zrobione na tyle „inteligentnie”, by zabijać tylko tych ludzi, którzy naprawdę potrzebują zabicia.

W 1890 roku amerykański weteran opowiedział swoim dzieciom o wojnie, w której brał udział w 1838 roku, wojnie przeciwko Indianom Cherokee:

„W innym domu była wątła matka, najwyraźniej wdowa i troje małych dzieci, w tym jedno niemowlę. Kiedy powiedziano jej, że musi iść, Matka zgromadziła dzieci u swoich stóp, odmówiła pokorną modlitwę w swoim ojczystym języku, pogłaskała starego rodzinnego psa po głowie, pożegnała się z wiernym stworzeniem, z dzieckiem przywiązanym do pleców i prowadzącą dziecko z każdą ręką rozpoczęło się na jej wygnaniu. Ale zadanie było zbyt wielkie dla tej kruchej Matki. Udar serca ulżył jej w cierpieniu. Zatonęła i zmarła z dzieckiem na plecach i dwójką pozostałych dzieci trzymanych za ręce.

„Wódz Junaluska, który uratował życie Prezydentowi [Andrew] Jacksonowi w bitwie pod Horse Shoe, był świadkiem tej sceny, łzy spływały mu po policzkach, a podnosząc czapkę, zwrócił twarz ku niebu i powiedział: „O mój Boże, gdybym miał znany w bitwie pod Horse Shoe, co wiem teraz, historia Ameryki byłaby napisana inaczej”.

W filmie wyprodukowanym w 2010 roku przez Rethink Afganistan Zaitullah Ghiasi Wardak opisuje nocny nalot w Afganistanie. Oto angielskie tłumaczenie:

„Jestem synem Abdula Ghaniego Khana. Pochodzę z prowincji Wardak, dystryktu Chak, wioski Khan Khail. Około 3 nad ranem Amerykanie oblegali nasz dom, wspinając się po drabinach na dach. . . . Wyprowadzili trójkę młodzieńców na zewnątrz, związali im ręce, założyli im na głowy czarne worki. Traktowali ich okrutnie, kopali, kazali siedzieć i się nie ruszać.

„W tym czasie do pokoju gościnnego zapukała jedna grupa. Mój siostrzeniec powiedział: „Kiedy usłyszałem pukanie, błagałem Amerykanów: „Mój dziadek jest stary i niedosłyszący. Pójdę z tobą i wyciągnę go dla ciebie”. Został kopnięty i kazano mu się nie ruszać. Potem wyłamali drzwi do pokoju gościnnego. Mój ojciec spał, ale został postrzelony 25 razy w swoim łóżku. . . . Teraz nie wiem, jaka była zbrodnia mojego ojca? A jakie groziło mu niebezpieczeństwo? Miał 92 lata”.

Wojna byłaby największym złem na ziemi, nawet gdyby nie kosztowała pieniędzy, nie zużywała zasobów, nie powodowała szkód w środowisku, rozszerzała, a nie ograniczała prawa obywateli w kraju i nawet gdyby przynosiła coś wartościowego. Oczywiście żaden z tych warunków nie jest możliwy.

Problem z wojnami nie polega na tym, że żołnierze nie są odważni lub nie mają dobrych intencji, ani że ich rodzice nie wychowali ich dobrze. Ambrose Bierce, który przeżył wojnę secesyjną w Stanach Zjednoczonych, by opisać ją dziesiątki lat później z brutalną szczerością i brakiem romantyzmu, co było nowością w opowieściach wojennych, zdefiniował „Hojny” w swoim Devil's Dictionary w następujący sposób:

„Pierwotnie słowo to oznaczało szlachetnego z urodzenia i słusznie odnosiło się do wielkiej rzeszy osób. Teraz oznacza szlachetność z natury i trochę odpoczywa”.

Cynizm jest zabawny, ale nie trafny. Hojność jest bardzo realna i oczywiście dlatego propagandyści wojenni fałszywie odwołują się do niej w imieniu swoich wojen. Wielu młodych Amerykanów faktycznie zgłosiło się, by ryzykować życie w „Globalnej wojnie z terroryzmem”, wierząc, że będą bronić swojego narodu przed ohydnym losem. To wymaga determinacji, odwagi i hojności. Ci źle oszukani młodzi ludzie, jak również ci mniej zdezorientowani, którzy mimo to zaciągnęli się do ostatnich wojen, nie zostali wysłani jako tradycyjne mięso armatnie do walki z armią na polu. Zostali wysłani do okupacji krajów, w których ich domniemani wrogowie wyglądali tak samo jak wszyscy inni. Zostali wysłani do krainy SNAFU, z której wielu nigdy nie wraca w jednym kawałku.

SNAFU to oczywiście wojskowy akronim stanu wojny: sytuacja normalna: wszystko popieprzone.