Prawdziwy powód zestrzelenia rosyjskiego samolotu przez Turcję

Stany Zjednoczone i ich sojusznicy z NATO zaoferowali rytuał jedności NATO po tym, jak tureccy urzędnicy przedstawili swoje argumenty, że zestrzelenie rosyjskiego odrzutowca miało miejsce po tym, jak dwa samoloty spenetrowały turecką przestrzeń powietrzną.

Reprezentant Turcji podobno odtworzył nagranie serii ostrzeżeń, które tureccy piloci F16 wystosowali do rosyjskich odrzutowców bez rosyjskiej odpowiedzi, a Stany Zjednoczone i inne państwa członkowskie NATO poparły prawo Turcji do obrony swojej przestrzeni powietrznej.

Rzecznik Departamentu Obrony USA pułkownik Steve Warren utrzymany Turcy twierdzą, że w ciągu pięciu minut wydano 10 ostrzeżeń. Administracja Obamy najwyraźniej wyrażała mniejsze zaniepokojenie tym, czy rosyjskie samoloty faktycznie wleciały w turecką przestrzeń powietrzną. płk Warren Przyznał że urzędnicy amerykańscy wciąż jeszcze nie ustalili, gdzie znajdował się rosyjski samolot, gdy uderzył w niego turecki pocisk.

Chociaż administracja Obamy nie zamierza się do tego przyznać, dostępne już dane potwierdzają rosyjskie twierdzenie, że tureckie zestrzelenie było, jak zapewnił rosyjski prezydent Władimir Putin, „zasadzką”, która została starannie przygotowana z wyprzedzeniem.

Twierdzenie centralnej Turcji, że jej piloci F-16 ostrzegali dwa rosyjskie samoloty 10 razy w ciągu pięciu minut, jest w rzeczywistości główną wskazówką, że Turcja nie mówi prawdy o zestrzeleniu.

Rosyjski myśliwiec odrzutowy Su-24 „Fencer”, porównywalny z amerykańskim F111, może osiągnąć prędkość 960 mil na godzinę na dużej wysokości, ale na małej wysokości jest prędkość przelotowa wynosi około 870 mil na godzinę, czyli około 13 mil na minutę. Nawigator drugiego samolotu Zatwierdzony po jego uratowaniu, że Su-24 leciały z prędkością przelotową podczas lotu.

Dokładna analiza obu Tureckie i rosyjskie obrazy ścieżki radarowej rosyjskich odrzutowców wskazuje, że najwcześniejszy punkt, w którym którykolwiek z rosyjskich samolotów znalazł się na ścieżce, którą można było zinterpretować jako wprowadzającą go w turecką przestrzeń powietrzną, znajdował się około 16 mil od granicy z Turcją – co oznacza, że ​​była to tylko minuta i 20 sekund z dala od granicy.

Ponadto według obu wersji toru lotu, na pięć minut przed zestrzeleniem rosyjskie samoloty leciałyby na wschód – z dala od granicy tureckiej.

Jeśli tureccy piloci rzeczywiście zaczęli ostrzegać rosyjskie odrzutowce na pięć minut przed zestrzeleniem, to robili to na długo przed tym, zanim samoloty skierowały się w ogóle w kierunku niewielkiego występu granicy tureckiej w północnej prowincji Latakia.

W rzeczywistości, aby przeprowadzić uderzenie, tureccy piloci musieliby być już w powietrzu i przygotowywać się do uderzenia, gdy tylko dowiedzą się, że rosyjskie samoloty są w powietrzu.

Dowody samych władz tureckich nie pozostawiają zatem wątpliwości, że decyzja o zestrzeleniu rosyjskiego odrzutowca została podjęta, zanim rosyjskie odrzutowce w ogóle rozpoczęły lot.

Motyw strajku był bezpośrednio związany z rolą Turcji we wspieraniu sił antyasadowskich w pobliżu granicy. W rzeczywistości rząd Erdogana nie starał się ukryć swojego celu w dniach poprzedzających strajk. Podczas spotkania z ambasadorem Rosji 20 listopada szef MSZ oskarżył Rosjan o „intensywne bombardowanie” „cywilnych wiosek turkmeńskich” oraz powiedział, że mogą wystąpić „poważne konsekwencje” chyba że Rosjanie natychmiast zakończą swoje działania.

turecki premier Ahmet Davutoglu był jeszcze wyraźniejszy, oświadczając, że tureckie siły bezpieczeństwa „zostały poinstruowane, aby wziąć odwet na każdym wydarzeniu, które mogłoby zagrozić bezpieczeństwu granic Turcji”. Davutoglu powiedział dalej: „Jeśli dojdzie do ataku, który doprowadziłby do intensywnego napływu uchodźców do Turcji, wymagane środki zostaną podjęte zarówno w Syrii, jak iw Turcji”.

Turecka groźba odwetu – nie przeciwko rosyjskiej penetracji jej przestrzeni powietrznej, ale w odpowiedzi na bardzo szeroko pojęte okoliczności na granicy – ​​pojawiła się w trakcie ostatniej z serii bitew między rządem syryjskim a bojownikami religijnymi. Obszar, na którym zestrzelono samolot, jest zamieszkany przez mniejszość turkmeńską. Byli znacznie mniej ważni niż zagraniczni bojownicy i inne siły, które od połowy 2013 r. przeprowadziły w tym rejonie serię ofensyw, których celem było zagrożenie głównej alawickiej reduty prezydenta Assada na wybrzeżu w prowincji Latakia.

Charles Lister, brytyjski specjalista, który w 2013 roku często odwiedzał prowincję Latakia, zauważono w wywiadzie z sierpnia 2013 r„Latakia, aż do samego północnego krańca [tj. w rejonie gór turkmeńskich], od prawie roku jest bastionem zagranicznych grup bojowników”. Zauważył również, że po pojawieniu się Państwa Islamskiego (IS) na północy Front al-Nusra i jego sojusznicy na tym obszarze „dotarli” do ISIL i że jedna z grup walczących w Latakii „stała się grupą frontową” dla ISIS.

W marcu 2014 r. rebelianci religijni rozpoczęli wielką ofensywę przy silnym tureckim wsparciu logistycznym, aby zdobyć ormiańskie miasto Kessab na śródziemnomorskim wybrzeżu Latakii, bardzo blisko granicy z Turcją. Gazeta ze Stambułu, Bagcilar, — zacytował członek komisji spraw zagranicznych tureckiego parlamentu jako raport zeznań mieszkańców wsi mieszkających w pobliżu granicy, że tysiące bojowników przejechało przez pięć różnych punktów granicznych w samochodach z syryjskimi tablicami rejestracyjnymi, aby wziąć udział w ofensywie.

Podczas tej ofensywy znajdował się zresztą syryjski odrzutowiec odpowiadający na ofensywę przeciwko Kessabowi zestrzelony przez tureckie lotnictwo w niezwykłej równoległości do zestrzelenia rosyjskiego odrzutowca. Turcja twierdziła, że ​​odrzutowiec naruszył jej przestrzeń powietrzną, ale nie udawała, że ​​udzieliła jakiegokolwiek wcześniejszego ostrzeżenia. Cel próby powstrzymania Syrii przed użyciem sił powietrznych do obrony miasta był oczywisty.

Teraz bitwa w prowincji Latakia przeniosła się w rejon Bayirbucak, gdzie syryjskie siły powietrzne i lądowe zostały próbując przeciąć linie zasilające między wioskami kontrolowanymi przez Front Nusra i jego sojuszników a granicą turecką przez kilka miesięcy. Kluczową wioską w obszarze kontroli Frontu Nusra jest Salma, która od 2012 roku znajduje się w rękach dżihadystów. Interwencja rosyjskich sił powietrznych w bitwie dała armii syryjskiej nową przewagę.

Tureckie zestrzelenie było więc w istocie próbą zniechęcenia Rosjan do kontynuowania działań w tym rejonie przeciwko Frontowi an-Nusra i jego sojusznikom, używając nie jednego, ale dwóch różnych pretekstów: z jednej strony bardzo wątpliwego ataku na rosyjską granicę penetracji dla sojuszników z NATO, a z drugiej oskarżenie o bombardowanie turkmeńskiej ludności cywilnej przed turecką publicznością krajową.

Niechęć administracji Obamy do zajęcia się konkretną kwestią miejsca zestrzelenia samolotu wskazuje, że jest ona tego świadoma. Ale administracja jest zbyt zaangażowana w swoją politykę współpracy z Turcją, Arabią Saudyjską i Katarem, aby wymusić zmianę reżimu i ujawnić prawdę o incydencie.

Reakcja Obamy na zestrzelenie beznamiętnie obwiniała za problem rosyjskie wojsko znajdujące się w części Syrii. „Działają bardzo blisko granicy z Turcją” – oświadczył i gdyby Rosjanie skupili się wyłącznie na Daesh, „niektóre z tych konfliktów lub możliwości popełnienia błędów lub eskalacji są mniej prawdopodobne”.

-Gareth Porter jest niezależnym dziennikarzem śledczym i zdobywcą dziennikarskiej nagrody Gellhorna 2012. Jest autorem nowo opublikowanej książki Manufactured Crisis: The Untold Story of the Iran Nuclear Scare.