David Swanson
Kazanie ateisty na temat Ew. Łukasza 7:36-50 wygłoszone w kościele św. Joanny d'Arc w Minneapolis, Minnesota, 12 czerwca 2016 r.
Przebaczenie jest powszechną potrzebą, zarówno wśród tych z nas, którzy nie są religijni, jak i wśród wyznawców każdej religii na ziemi. Musimy wybaczyć sobie nawzajem nasze różnice i musimy wybaczyć znacznie trudniejsze zdarzenia.
Niektóre rzeczy możemy z łatwością wybaczyć — przez co oczywiście mam na myśli wyeliminowanie urazy z naszych serc, a nie przyznanie wiecznej nagrody. Gdyby ktoś całował moje stopy, polał je olejem i błagał o wybaczenie, szczerze mówiąc, trudniej byłoby mi wybaczyć pocałunki i olejek niż wybaczyć jej życie w prostytucji – co przecież nie jest aktem okrucieństwa wobec kobiety. mnie, ale pogwałcenie tabu, do którego prawdopodobnie zmusiły ją trudności.
Ale wybaczyć ludziom, którzy mnie torturowali i zabijali na krzyżu? Jest bardzo mało prawdopodobne, że mi się to uda, zwłaszcza że mój bliski koniec — przy braku tłumu, na który mógłbym wpłynąć — mógłby mnie przekonać o bezsensowności uczynienia mojej ostatniej myśli wielkoduszną. Dopóki jednak żyję, zamierzam pracować nad przebaczeniem.
Gdyby nasza kultura naprawdę rozwinęła nawyk przebaczania, radykalnie poprawiłoby to nasze życie osobiste. Uniemożliwiłoby to również wojny, co jeszcze bardziej radykalnie poprawiłoby nasze życie osobiste. Myślę, że musimy wybaczyć zarówno tym, którzy naszym zdaniem skrzywdzili nas osobiście, jak i tym, których nasz rząd kazał nam nienawidzić, zarówno w kraju, jak i za granicą.
Podejrzewam, że mógłbym znaleźć ponad 100 milionów chrześcijan w Stanach Zjednoczonych, którzy nie nienawidzą ludzi, którzy ukrzyżowali Jezusa, ale nienawidzą i byliby bardzo urażeni myślą o przebaczeniu Adolfowi Hitlerowi.
Kiedy John Kerry mówi, że Baszar al-Assad to Hitler, czy pomaga ci to w wybaczaniu Assadowi? Kiedy Hillary Clinton mówi, że Władimir Putin to Hitler, czy pomaga ci to odnosić się do Putina jako istoty ludzkiej? Kiedy ISIS podcina człowiekowi gardło nożem, czy twoja kultura oczekuje od ciebie przebaczenia czy zemsty?
Przebaczenie nie jest jedyną metodą leczenia gorączki wojennej i nie tą, którą zwykle próbuję.
Zwykle sprawa dotycząca wojny obejmuje określone kłamstwa, które można ujawnić, takie jak kłamstwa o tym, kto użył broni chemicznej w Syrii lub kto zestrzelił samolot na Ukrainie.
Zwykle można wskazać na wiele hipokryzji. Czy Assad był już Hitlerem, kiedy torturował ludzi dla CIA, czy też stał się Hitlerem, przeciwstawiając się rządowi USA? Czy Putin był już Hitlerem, zanim odmówił przyłączenia się do ataku na Irak w 2003 roku? Jeśli konkretnym władcą, który wypadł z łask, jest Hitler, co z wszystkimi brutalnymi dyktatorami, których Stany Zjednoczone uzbrajają i wspierają? Czy wszyscy też są Hitlerami?
Zwykle można wskazać na agresję ze strony Stanów Zjednoczonych. Stany Zjednoczone od lat dążą do obalenia rządu syryjskiego i unikają negocjacji w sprawie pokojowego usunięcia Assada na rzecz gwałtownego obalenia, które uważa się za nieuchronne rok po roku. Stany Zjednoczone wycofały się z traktatów o redukcji zbrojeń z Rosją, rozszerzyły NATO do swoich granic, ułatwiły zamach stanu na Ukrainie, rozpoczęły gry wojenne wzdłuż rosyjskiej granicy, umieściły statki na Morzu Czarnym i Bałtyckim, przemieściły więcej bomb nuklearnych do Europy, zaczęły mówić o mniejszych, bardziej „użytecznych” bomb atomowych i zakładać bazy rakietowe w Rumunii i (w budowie) w Polsce. Wyobraź sobie, że Rosja zrobiła te rzeczy w Ameryce Północnej.
Zwykle można wskazać, że bez względu na to, jak zły jest obcy władca, wojna zabije dużą liczbę ludzi, którzy mają nieszczęście być przez niego rządzeni – ludzi, którzy są niewinni jego zbrodni.
Ale co by się stało, gdybyśmy spróbowali podejścia polegającego na przebaczeniu? Czy można wybaczyć ISIS jego okropności? I czy doprowadzi to do swobodnego panowania większej liczby takich okropności, czy też do ich ograniczenia lub wyeliminowania?
Pierwsze pytanie jest łatwe. Tak, możesz wybaczyć ISIS jego okropności. Przynajmniej niektórzy mogą. Nie czuję nienawiści do ISIS. Są ludzie, którzy stracili bliskich 9 września i szybko zaczęli opowiadać się przeciwko jakiejkolwiek mściwej wojnie. Są ludzie, którzy stracili bliskich w wyniku drobnego morderstwa i sprzeciwili się okrutnemu ukaraniu winnego, a nawet poznaniu i trosce o mordercę. Istnieją kultury, które traktują niesprawiedliwość jako coś, co wymaga pojednania, a nie kary.
Oczywiście fakt, że inni mogą to zrobić, nie oznacza, że możesz lub powinieneś to zrobić. Ale warto przyznać, jak bardzo rację mieli ci członkowie rodzin ofiar 9 września, którzy sprzeciwiali się wojnie. Teraz zginęło kilkaset razy więcej ludzi, a nienawiść do Stanów Zjednoczonych, która przyczyniła się do 11/9, została odpowiednio zwielokrotniona. Globalna wojna z terroryzmem w przewidywalny i niezaprzeczalny sposób zwiększyła terroryzm.
Jeśli weźmiemy głęboki oddech i poważnie się zastanowimy, możemy również rozpoznać, że uraza, która woła o przebaczenie, nie jest racjonalna. Małe dzieci z bronią zabijają w Stanach Zjednoczonych więcej ludzi niż zagraniczni terroryści. Ale nie nienawidzimy małych dzieci. Nie bombardujemy małych dzieci i nikogo, kto jest w ich pobliżu. Nie myślimy o małych dzieciach jako z natury złych, zacofanych lub należących do niewłaściwej religii. Wybaczamy im natychmiast, bez walki. To nie ich wina, że broń leżała w pobliżu.
Ale czy to wina ISIS, że Irak został zniszczony? Że Libia pogrążyła się w chaosie? Że region został zalany amerykańską bronią? Że przyszli przywódcy ISIS byli torturowani w amerykańskich obozach? Że życie zamieniło się w koszmar? Może nie, ale to ich wina, że mordowali ludzi. Są dorośli. Wiedzą, co robią.
Czy oni? Pamiętajcie, Jezus powiedział, że nie. Powiedział, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Skąd mogliby wiedzieć, co robią, skoro robią rzeczy takie jak to, co zrobili?
Kiedy amerykańscy urzędnicy przechodzą na emeryturę i szybko wyrywają się, że wysiłki USA tworzą więcej wrogów niż zabijają, staje się jasne, że atakowanie ISIS przynosi efekt przeciwny do zamierzonego. Staje się też jasne, że przynajmniej część zaangażowanych w to osób o tym wie. Ale wiedzą też, co sprzyja ich karierze, co zapewnia byt ich rodzinom, co cieszy ich współpracowników i co przynosi korzyści określonemu sektorowi gospodarki USA. I zawsze mogą mieć nadzieję, że być może następna wojna będzie tą, która w końcu się powiedzie. Czy naprawdę wiedzą, co robią? Jak mogli?
Kiedy prezydent Obama wysłał pocisk z drona, aby wysadzić w powietrze amerykańskiego chłopca z Kolorado o imieniu Abdulrahman al Awlaki, nie należy sobie wyobrażać, że jego głowa lub głowy siedzących zbyt blisko niego pozostały na swoich ciałach. To, że tego chłopca nie zabito nożem, nie powinno sprawić, że jego zabójstwo będzie mniej lub bardziej wybaczalne. Nie powinniśmy pragnąć zemsty na Baracku Obamie czy Johnie Brennanie. Ale nie powinniśmy ograniczać naszego oburzonego żądania prawdy, sprawiedliwości naprawczej i zastąpienia morderczej polityki pokojowej polityką publiczną.
Oficer Sił Powietrznych USA powiedział niedawno, że narzędzie, które pozwoliłoby precyzyjnie zrzucić żywność głodującym ludziom w Syrii, nie byłoby użyte do tak czysto humanitarnej operacji, ponieważ kosztuje 60,000 XNUMX dolarów. Jednak wojsko USA wydaje dziesiątki miliardów dolarów na zabijanie tam ludzi i setki miliardów dolarów każdego roku na utrzymanie zdolności do robienia tego samego na całym świecie. Mamy wyszkolonych przez CIA żołnierzy w Syrii walczących z oddziałami wyszkolonymi przez Pentagon w Syrii i – z zasady – nie możemy wydawać pieniędzy na zapobieganie głodowi.
Wyobraź sobie, że mieszkasz w Iraku lub Syrii i czytasz to. Wyobraź sobie, że czytasz komentarze członków Kongresu, którzy popierają militaryzm, ponieważ rzekomo zapewnia miejsca pracy. Wyobraź sobie, że żyjesz pod nieustannie brzęczącym dronem w Jemenie, nie pozwalając już swoim dzieciom chodzić do szkoły lub w ogóle wychodzić z domu.
A teraz wyobraź sobie przebaczenie rządowi Stanów Zjednoczonych. Wyobraź sobie, że widzisz coś, co wygląda na masowe zło, jak w rzeczywistości biurokratyczne wpadki, systemowy rozmach, ślepotę stronniczą i sztuczną nieświadomość. Czy jako Irakijczyk mógłbyś wybaczyć? Widziałem, jak to robią Irakijczycy.
My w Stanach Zjednoczonych możemy wybaczyć Pentagonowi. Czy możemy wybaczyć ISIS? A jeśli nie to dlaczego nie? Czy możemy wybaczyć Saudyjczykom, którzy wyglądają i brzmią jak i wspierają ISIS, ale o których nasze telewizory mówią, że są dobrymi, lojalnymi sojusznikami? Jeśli tak, to czy to dlatego, że nie widzieliśmy saudyjskich ofiar ścięcia głowy, czy też z powodu tego, jak te ofiary wyglądają? Jeśli nie, czy to z powodu tego, jak wyglądają Saudyjczycy?
Gdyby przebaczenie przychodziło nam naturalnie, gdybyśmy mogli zrobić to natychmiast dla ISIS, a więc natychmiast dla sąsiada, który robi za dużo hałasu lub głosuje na niewłaściwego kandydata, to kampanie marketingowe na rzecz wojen nie zadziałałyby. Ani kampanie mające na celu umieszczenie większej liczby Amerykanów w więzieniach.
Przebaczenie nie wyeliminowałoby konfliktów, ale uczyniłoby konflikty pokojowymi i pokojowymi – dokładnie to, co ruch pokojowy miał na myśli w latach dwudziestych XX wieku, kiedy skłonił Franka Kellogga z St. Paul w Minnesocie do stworzenia traktatu zakazującego wszelkich wojen.
Dziś po południu o godzinie 2 będziemy poświęcać słup pokoju na terenie tego kościoła. Ponieważ permanentna wojna jest zawsze obecna w naszej kulturze, bardzo potrzebujemy takich fizycznych przypomnień o pokoju. Potrzebujemy pokoju w sobie iw naszych rodzinach. Ale musimy uważać na postawę członka rady szkolnej w Wirginii, który powiedział, że poprze obchody pokoju, o ile wszyscy zrozumieją, że nie sprzeciwia się żadnym wojnom. Potrzebujemy przypomnienia, że pokój zaczyna się od zniesienia wojny. Mam nadzieję, że do nas dołączysz.
