Jako szesnastu delegatek reprezentujących ruchy pokojowe z całego świata podróżowaliśmy z Azji, Pacyfiku, Europy i Ameryki Północnej, aby zwołać Forum Kobiet w Vancouver na rzecz Pokoju i Bezpieczeństwa na Półwyspie Koreańskim, wydarzenie zorganizowane w ramach solidarności z feministyczną polityką zagraniczną Kanady promowanie pokojowego rozwiązania kryzysu na Półwyspie Koreańskim. Sankcje i izolacja nie powstrzymały północnokoreańskiego programu broni nuklearnej, a zamiast tego wyrządziły poważne szkody północnokoreańskiej ludności cywilnej. Półwysep Koreański wolny od broni nuklearnej można osiągnąć jedynie dzięki prawdziwemu zaangażowaniu, konstruktywnemu dialogowi i wzajemnej współpracy. Kierujemy następujące zalecenia do Ministrów Spraw Zagranicznych uczestniczących w Szczycie w sprawie Bezpieczeństwa i Stabilności na Półwyspie Koreańskim, który odbędzie się 16 stycznia:
- Natychmiast i bez warunków wstępnych zaangażuj wszystkie odpowiednie strony w dialog, aby pracować na rzecz osiągnięcia Półwyspu Koreańskiego wolnego od broni nuklearnej;
- Porzucić wsparcie dla strategii maksymalnego nacisku, znieść sankcje, które mają szkodliwy wpływ na naród północnokoreański, działać na rzecz normalizacji stosunków dyplomatycznych, usunąć bariery w kontaktach między obywatelami i wzmocnić współpracę humanitarną;
- Wzmocnij ducha rozejmu olimpijskiego i potwierdź wznowienie dialogu międzykoreańskiego poprzez wspieranie: i) negocjacji w sprawie dalszego zawieszenia wspólnych ćwiczeń wojskowych USA i Republiki Korei na południu oraz dalszego zawieszenia testów nuklearnych i rakietowych na północy, ii) zobowiązanie do nieprzeprowadzenia pierwszego uderzenia, nuklearnego lub konwencjonalnego, oraz iii) proces mający na celu zastąpienie porozumienia o zawieszeniu broni koreańskim porozumieniem pokojowym;
- Przestrzegaj wszystkich zaleceń Rady Bezpieczeństwa dotyczących kobiet, pokoju i bezpieczeństwa. W szczególności nalegamy, abyście wdrożyli Rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1325, która uznaje, że znaczący udział kobiet na wszystkich etapach rozwiązywania konfliktów i budowania pokoju wzmacnia pokój i bezpieczeństwo dla wszystkich.
Zalecenia te opierają się na naszym długim doświadczeniu w kontaktach z Koreańczykami Północnymi w ramach dyplomacji obywatelskiej i inicjatyw humanitarnych, a także na naszej zbiorowej wiedzy specjalistycznej na temat militaryzmu, rozbrojenia nuklearnego, sankcji gospodarczych i kosztów ludzkich nierozwiązanej wojny koreańskiej. Szczyt jest otrzeźwiającym przypomnieniem, że zgromadzone narody ponoszą historyczną i moralną odpowiedzialność za formalne zakończenie wojny koreańskiej. Zobowiązanie do nieprzeprowadzenia pierwszego uderzenia może doprowadzić do deeskalacji napięcia, znacznie zmniejszając obawę przed atakiem i ryzyko błędnej kalkulacji, która mogłaby skutkować zamierzonym lub niezamierzonym wystrzeleniem broni nuklearnej. Rozwiązanie wojny koreańskiej może być najskuteczniejszym działaniem mającym na celu powstrzymanie intensywnej militaryzacji Azji Północno-Wschodniej, która poważnie zagraża pokojowi i bezpieczeństwu 1.5 miliarda ludzi w regionie. Pokojowe rozwiązanie koreańskiego kryzysu nuklearnego jest kluczowym krokiem w kierunku całkowitej globalnej eliminacji broni nuklearnej. 2
KONTEKST ZALECEŃ DLA MINISTRÓW ZAGRANICZNYCH
- Natychmiast i bez warunków wstępnych zaangażuj wszystkie odpowiednie strony w dialog, aby pracować na rzecz osiągnięcia Półwyspu Koreańskiego wolnego od broni nuklearnej;
- Wzmocnij ducha rozejmu olimpijskiego i potwierdź wsparcie dla dialogu międzykoreańskiego poprzez inicjowanie: i) dalszego zawieszenia wspólnych ćwiczeń wojskowych USA i Republiki Korei na południu, ii) złożenia zobowiązania, że nie przeprowadzi pierwszego uderzenia, nuklearnego ani konwencjonalnego; oraz iii) proces mający na celu zastąpienie porozumienia o zawieszeniu broni koreańskim porozumieniem pokojowym;
W 2018 r. przypada 65. rocznica Porozumienia o zawieszeniu broni – zawieszenia broni podpisanego przez dowódców wojskowych z KRLD, ChRL i USA w imieniu Dowództwa ONZ pod przewodnictwem USA1. Gromadzenie przedstawicieli krajów, które wysłały broń, żołnierzy, lekarzy i pielęgniarki i pomocy medycznej dla koalicji wojskowej pod przywództwem USA podczas wojny koreańskiej, szczyt w Vancouver stwarza okazję do podjęcia zbiorowego wysiłku na rzecz realizacji porozumienia pokojowego, aby wypełnić zobowiązanie określone w artykule IV zawieszenia broni. 27 lipca 1953 roku szesnastu ministrów spraw zagranicznych podpisało aneks do zawieszenia broni, w którym stwierdził: „Będziemy wspierać wysiłki Organizacji Narodów Zjednoczonych mające na celu doprowadzenie do sprawiedliwego rozwiązania w Korei w oparciu o zasady od dawna ustanowione przez Organizację Narodów Zjednoczonych oraz które wzywają do zjednoczonej, niezależnej i demokratycznej Korei”. Szczyt w Vancouver jest odpowiednim, ale otrzeźwiającym przypomnieniem, że zgromadzone narody ponoszą historyczną i moralną odpowiedzialność za formalne zakończenie wojny koreańskiej.
Zobowiązanie do nieprzeprowadzenia pierwszego uderzenia doprowadziłoby do dalszej deeskalacji napięcia poprzez znaczne zmniejszenie ryzyka eskalacji lub błędnych obliczeń, które mogłyby skutkować zamierzonym lub niezamierzonym wystrzeleniem broni nuklearnej. Jako sygnatariusze Karty Narodów Zjednoczonych państwa członkowskie są zobowiązane do rozstrzygania sporów środkami pokojowymi2. Co więcej, wyprzedzający atak wojskowy na Koreę Północną, jakkolwiek ograniczony, prawie na pewno wywołałby masowy kontratak i zakończyłby się atakiem na pełną skalę wojnę konwencjonalną lub nuklearną na Półwyspie Koreańskim. Służba Badawcza Kongresu Stanów Zjednoczonych szacuje, że już w ciągu pierwszych kilku godzin walk zginęłoby aż 300,000 XNUMX osób. Ponadto życie dziesiątek milionów ludzi byłoby zagrożone po obu stronach koreańskiego podziału, a kolejne setki milionów ucierpiałyby bezpośrednio w całym regionie i poza nim.
Rozwiązanie wojny koreańskiej może być najskuteczniejszym działaniem mającym na celu powstrzymanie intensywnej militaryzacji Azji Północno-Wschodniej3, która poważnie zagraża pokojowi i bezpieczeństwu 1.5 miliarda ludzi w regionie. Masowe nagromadzenie sił zbrojnych negatywnie wpłynęło na życie ludzi mieszkających w pobliżu amerykańskich baz wojskowych, na Okinawie, w Japonii, na Filipinach, w Korei Południowej, na Guam i na Hawajach. Godność, prawa człowieka i zbiorowe prawo narodów do samostanowienia w tych krajach zostały pogwałcone w wyniku militaryzacji. Ich ziemie i morza, od których zależą ich źródła utrzymania i które mają znaczenie kulturowe i historyczne, są kontrolowane przez wojsko i skażone operacjami wojskowymi. Personel wojskowy dopuszcza się przemocy na tle seksualnym wobec społeczności przyjmujących, zwłaszcza kobiet i dziewcząt, a wiara w użycie siły w celu rozwiązywania sporów jest głęboko wpojona w celu utrzymania patriarchalnych nierówności, które kształtują społeczeństwa na całym świecie.
- Porzucić wsparcie dla strategii maksymalnego nacisku, znieść sankcje, które mają szkodliwy wpływ na naród północnokoreański, działać na rzecz normalizacji stosunków dyplomatycznych, usunąć bariery w kontaktach między obywatelami i wzmocnić współpracę humanitarną;
Ministrowie spraw zagranicznych muszą zająć się wpływem zwiększonych sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ i dwustronnych sankcji wobec KRLD, których liczba i dotkliwość wzrosła. Choć zwolennicy sankcji uważają je za pokojową alternatywę dla działań wojskowych, sankcje mają gwałtowny i katastrofalny wpływ na ludność, czego dowodem są sankcje nałożone na Irak w latach 1990. XX w., które doprowadziły do przedwczesnej śmierci setek tysięcy irackich dzieci.4 Rada Bezpieczeństwa ONZ upiera się, że sankcje ONZ wobec Korei Północnej nie są wymierzone w ludność cywilną5, choć dowody wskazują, że jest inaczej. Według raportu UNICEF z 2017 r. 28 procent wszystkich dzieci w wieku pięciu lat i poniżej cierpi na zahamowanie wzrostu w stopniu umiarkowanym do ciężkiego6. Choć w rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2375 uznano „wielkie niezaspokojone potrzeby” obywateli KRLD, obarcza się odpowiedzialnością za te niezaspokojone potrzeby wyłącznie z rządem KRLD i nie wspomina o potencjalnym ani rzeczywistym wpływie samych sankcji.
Sankcje te w coraz większym stopniu wymierzone są w gospodarkę cywilną w KRLD, w związku z czym prawdopodobnie będą miały dalszy negatywny wpływ na źródła utrzymania ludzi. Na przykład zakazy eksportu tekstyliów i wysyłania pracowników za granicę znacząco wpływają na sposób, w jaki zwykli obywatele KRLD zazwyczaj zarabiają na środki utrzymania. Ponadto niedawne środki mające na celu ograniczenie importu produktów naftowych do KRLD stwarzają ryzyko dalszych negatywnych skutków humanitarnych.
Według Davida von Hippela i Petera Hayesa: „Bezpośrednie główne skutki reakcji na ograniczenia dostaw ropy i produktów naftowych będą dotyczyć dobrobytu; ludzie będą zmuszeni chodzić lub w ogóle się nie ruszać, a także pchać autobusy zamiast nimi jeździć. W gospodarstwach domowych będzie mniej światła ze względu na mniejszą ilość nafty i mniejszą produkcję energii na miejscu. Będzie więcej wylesiania w celu produkcji biomasy i węgla drzewnego wykorzystywanych w gazogeneratorach napędzających ciężarówki, co doprowadzi do większej erozji, powodzi, mniejszych zbiorów spożywczych i większego głodu. Mniej oleju napędowego będzie potrzebne do pompowania wody do nawadniania pól ryżowych, przetwarzania plonów na żywność, transportu żywności i innych artykułów gospodarstwa domowego oraz transportu produktów rolnych na rynki, zanim się zepsują”7. W swoim piśmie koordynator ds. pomocy humanitarnej ONZ Korea Północna przytacza 42 przykłady sytuacji, w których sankcje utrudniały działalność humanitarną8, co niedawno potwierdził ambasador Szwecji przy ONZ9. ONZ, organizacje międzynarodowe i pozarządowe w KRLD od kilku lat borykają się z coraz większymi trudnościami operacyjnymi, takimi jak brak międzynarodowych systemy bankowe, za pośrednictwem których można przekazywać środki operacyjne. Doświadczyli także opóźnień lub zakazów w dostarczaniu niezbędnego sprzętu medycznego i produktów farmaceutycznych, a także sprzętu rolniczego i systemów zaopatrzenia w wodę.
Powodzenie sankcji wobec KRLD wydaje się nikłe, biorąc pod uwagę fakt, że otwarcie dialogu między USA a Koreą Północną jest uzależnione od zaangażowania KRLD w denuklearyzację. Ten warunek wstępny nie odnosi się do podstawowych przyczyn programu nuklearnego KRLD, a mianowicie nierozwiązanego charakteru wojny koreańskiej oraz ciągłych i rosnących napięć geopolitycznych w regionie, które na długo poprzedzają program nuklearny KRLD i można je częściowo uznać za kluczową motywację aby uzyskał potencjał nuklearny. Zamiast tego wzywamy do zaangażowanej dyplomacji, w tym faktycznego dialogu, znormalizowanych stosunków oraz podjęcia środków opartych na współpracy i budowaniu zaufania, które mogą stworzyć i utrzymać stabilne środowisko polityczne dla wzajemnych i korzystnych więzi w regionie oraz zapobiegania i wczesne rozwiązanie potencjalnego konfliktu.
- Przestrzegaj wszystkich zaleceń Rady Bezpieczeństwa dotyczących kobiet, pokoju i bezpieczeństwa. W szczególności nalegamy, abyście wdrożyli Rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1325, która uznaje, że znaczący udział kobiet na wszystkich etapach rozwiązywania konfliktów i budowania pokoju wzmacnia pokój i bezpieczeństwo dla wszystkich.
Globalne badanie oceniające piętnaście lat wdrażania rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ z roku 1325 dostarcza kompleksowych dowodów wykazujących, że równy i znaczący udział kobiet w wysiłkach na rzecz pokoju i bezpieczeństwa ma kluczowe znaczenie dla trwałego pokoju.
Przegląd obejmujący trzydzieści lat czterdziestu procesów pokojowych pokazuje, że spośród 182 podpisanych porozumień pokojowych we wszystkich z wyjątkiem jednego osiągnięto porozumienie, gdy grupy kobiet miały wpływ na proces pokojowy. Spotkanie ministerialne następuje po ogłoszeniu przez Kanadę krajowego planu działania w sprawie rezolucji nr 1325 Rady Bezpieczeństwa ONZ, który stanowi wyraz zaangażowania na rzecz włączenia kobiet na wszystkich etapach procesu pokojowego. Spotkanie to stanowi dla wszystkich rządów okazję do zapewnienia udziału kobiet po obu stronach stołu. Kraje obecne na Szczycie o Feministycznej Polityce Zagranicznej muszą przeznaczyć fundusze dla organizacji i ruchów kobiecych, aby zwiększyć ich zdolność do uczestnictwa.
DLACZEGO POTRZEBUJEMY POROZUMIENIA POKOJOWEGO, ABY ZAKOŃCZYĆ WOJNĘ KOREAŃSKĄ
W 2018 roku mija siedemdziesiąt lat od proklamowania dwóch odrębnych państw koreańskich, Republiki Korei (ROK) na południu i Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej (KRLD) na północy. Korei odmówiono suwerenności po wyzwoleniu od Japonii, jej kolonialnego ciemiężyciela, i zamiast tego została arbitralnie podzielona przez mocarstwa zimnej wojny. Wybuchły działania wojenne między konkurującymi rządami koreańskimi, a interwencja obcych armii umiędzynarodowiła wojnę koreańską. Po trzech latach wojny, w której zginęło ponad trzy miliony ludzi i całkowitym zniszczeniu Półwyspu Koreańskiego, podpisano zawieszenie broni, które jednak nigdy nie przekształciło się w porozumienie pokojowe, jak obiecali sygnatariusze porozumienia o zawieszeniu broni. Jako kobiety z krajów, które brały udział w wojnie koreańskiej, uważamy, że sześćdziesiąt pięć lat to zdecydowanie za długo na zawieszenie broni. Brak porozumienia pokojowego wstrzymał postęp w zakresie demokracji, praw człowieka, rozwoju i ponownego łączenia koreańskich rodzin tragicznie rozdzielonych przez trzy pokolenia.
UWAGI:
1 Gwoli korekty historycznej, Dowództwo ONZ nie jest jednostką Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale koalicją wojskową pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych. 7 lipca 1950 r. Rezolucją nr 84 Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych zalecono członkom zapewniającym Koreę Południową pomoc wojskową i inną „zapewnili dostępność sił i innej pomocy zjednoczonemu dowództwu podległemu Stanom Zjednoczonym”. Następujące kraje wysłały żołnierzy, aby przyłączyli się do koalicji wojskowej pod przewodnictwem USA: Wspólnota Brytyjska, Australia, Belgia, Kanada, Kolumbia, Etiopia, Francja, Grecja, Luksemburg, Holandia, Nowa Zelandia, Filipiny, Tajlandia i Turcja. Republika Południowej Afryki zapewniła jednostki powietrzne. Dania, Indie, Norwegia i Szwecja zapewniły jednostki medyczne. Włochy wsparły szpital. W 1994 roku Sekretarz Generalny ONZ Boutros Boutros-Ghali wyjaśnił: „Rada Bezpieczeństwa nie ustanowiła jednolitego dowództwa jako organu pomocniczego podlegającego jej kontroli, a jedynie zaleciła utworzenie takiego dowództwa, precyzując, że będzie ono podlegać władzy Stany Zjednoczone. Dlatego rozwiązanie jednolitego dowództwa nie leży w zakresie odpowiedzialności żadnego organu Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale leży w kompetencjach Rządu Stanów Zjednoczonych.
2 Karta zabrania groźby lub użycia siły, z wyjątkiem przypadków, gdy zostało to właściwie dozwolone uchwałą Rady Bezpieczeństwa, lub w przypadkach koniecznej i proporcjonalnej samoobrony. Wyprzedzająca samoobrona jest zgodna z prawem tylko w obliczu naprawdę bezpośredniego zagrożenia, gdy konieczność samoobrony jest „natychmiastowa, przytłaczająca, nie pozostawiająca wyboru środków ani chwili namysłu” zgodnie z nowatorską formułą Caroline. W związku z tym naruszeniem zwyczajowego prawa międzynarodowego byłby atak na Koreę Północną, o ile nie zaatakowała ona samej siebie i dopóki nadal istnieją możliwości wykorzystania dróg dyplomatycznych.
3 Według Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem (SIPRI) w 2015 r. w Azji nastąpił „znaczny wzrost” wydatków wojskowych. Spośród dziesięciu krajów wydających najwięcej na wojsko cztery kraje znajdują się w Azji Północno-Wschodniej i wydały w 2015 r. następujące kwoty: Chiny 215 miliardów dolarów, Rosja 66.4 miliardów dolarów, Japonia 41 miliardów dolarów, Korea Południowa 36.4 miliardów dolarów. Stany Zjednoczone, które wydają najwięcej na wojsko, przewyższyły wszystkie cztery potęgi Azji Północno-Wschodniej kwotą 596 miliardów dolarów.
4 Barbara Crossette, „Iraq Sanctions Kill Children, UN Reports”, 1 grudnia 1995, w New York Times, http://www.nytimes.com/1995/12/01/world/iraq-sanctions-kill-children- un-reports.html
5 UNSC 2375 „…nie mają na celu wywoływania niekorzystnych konsekwencji humanitarnych dla ludności cywilnej KRLD ani wywierania negatywnego wpływu na tę działalność, w tym działalność gospodarczą i współpracę gospodarczą, pomoc żywnościową i pomoc humanitarną, która nie jest zabroniona, lub ją ograniczać (……) oraz prace organizacji międzynarodowych i pozarządowych prowadzących działania w zakresie pomocy i pomocy w KRLD na rzecz ludności cywilnej KRLD.”
6 UNICEF „Stan dzieci na świecie 2017”. https://www.unicef.org/publications/files/SOWC_2017_ENG_WEB.pdf
7 Peter Hayes i David von Hippel, „Sankcje dotyczące importu ropy z Korei Północnej: wpływ i skuteczność”, raporty specjalne NAPSNet, 05 września 2017 r., https://nautilus.org/napsnet/napsnet-special-reports/sanctions-on- wpływ-iskuteczność-importu-ropy-północno-koreańskiej/
8 Chad O'Carroll, „Serious Concern about Sanctions' Impact on North Korea Aid Work: UN DRRK Rep”, 7 grudnia 2017 r., https://www.nknews.org/2017/12/serious-concern-about-sanctions -wpływ-na-koreę-północną-pomoc-pracy-un-dprk-rep/
9 Ambasador Szwecji przy Radzie Bezpieczeństwa ONZ podczas nadzwyczajnego spotkania w grudniu 2017 r. wyraził obawy dotyczące negatywnych skutków humanitarnych sankcji: „Środki przyjęte przez Radę nigdy nie miały mieć negatywnego wpływu na pomoc humanitarną, dlatego też ostatnie doniesienia, że sankcje mają niekorzystne konsekwencje
