Opinia publiczna też nie widziała nadchodzących dwóch ostatnich wojen światowych

David Swanson

Książki o tym, jak zaczęła się I wojna światowa iw mniejszym stopniu, jak zaczęła się druga wojna światowa, w ostatnich latach wyjaśniały, że wojny te nie były tak naprawdę zaskoczeniem, ponieważ najwyżsi urzędnicy państwowi widzieli je od lat. Ale te zrewidowane historie przyznają, że opinia publiczna była prawie nieświadoma i zszokowana.

Faktem jest, że każdy, kto ma wiedzę lub pilnie poszukuje faktów, może zobaczyć w przybliżeniu niebezpieczeństwo I lub II wojny światowej nadchodzącej wiele lat naprzód, tak jak można dostrzec zagrożenia katastrofą ekologiczną i zbliżającą się III wojną światową. Ale opinii publicznej brakowało przyzwoitego zrozumienia przed dwiema pierwszymi wojnami światowymi i brakuje go teraz w sprawie zbliżających się niebezpieczeństw wynikających z niszczenia środowiska i agresywnego flirtu z III wojną światową.

Co doprowadziło do dwóch pierwszych wojen światowych i umożliwiło wielu mądrym obserwatorom ostrzeganie przed nimi z wieloletnim wyprzedzeniem, a nawet ostrzeganie przed drugą wojną światową natychmiast po podpisaniu traktatu kończącego pierwszą wojnę światową? Szereg czynników powinno być oczywistych, ale zazwyczaj są pomijane:

1. Akceptacja wojny, prowadząca do stałego przygotowania do niej.
2. Główny wyścig zbrojeń, czyniący narzędzia śmierci w rzeczywistości naszym wiodącym przemysłem, z nadzieją pokładaną w równowadze lub dominacji sił wojennych, a nie w przezwyciężeniu wojny.
3. Pęd stworzony dla wojny przez masowe inwestycje w wysoce dochodową (oraz status i rozwój kariery) broń i inne wydatki wojskowe.
4. Strach w każdym narodzie przed intencjami wojennymi innych, napędzany propagandą, która podsyca strach i zniechęca do zrozumienia drugiej strony.
5. Wytworzone przez powyższe czynniki przekonanie, że wojna, w przeciwieństwie do tanga, trwa tylko raz. Opierając się na tym przekonaniu, każda ze stron musi przygotować się do wojny w ramach samoobrony przed innym podżegaczem wojennym, ale nie uważa się tego za wybór ani działanie jakiegokolwiek rodzaju; jest raczej prawem fizyki, nieuniknionym zjawiskiem, czymś, co należy obserwować i o czym należy rozmawiać jak o pogodzie.
6. Konsekwentna, choć pozornie szalona, ​​gotowość rządzących do zaryzykowania potencjalnie apokaliptycznej wojny, zamiast dążenia do przetrwania bez wojny.

I wojnę światową poprzedziły wojny w Afryce Północnej i Europie Południowo-Wschodniej. Wydatki na broń i planowanie wojen poszybowały w górę. Rozpoczęto starania o zachowanie pokoju. Następnie Austro-Węgry otrzymały pretekst do zaatakowania Serbii, a niektórzy Niemcy dostrzegli pretekst do zaatakowania Belgii i Francji, a niektórzy Brytyjczycy dostrzegli okazję do walki z Niemcami i tak dalej, i zaczęła się rzeź. Można było temu zapobiec, ale polityka dziesięcioleci sprawiła, że ​​stało się to prawdopodobne, niezależnie od bezpośredniego czynnika wyzwalającego. Opinia publiczna miała bardzo małe pojęcie.

Druga wojna światowa nastąpiła po dziesięcioleciach zwycięzców pierwszej wojny, którzy spowodowali cierpienia ekonomiczne narodu niemieckiego, budując gorzką niechęć, kolejny bezprecedensowy wyścig zbrojeń, zachodnie inwestycje w nazistów jako lepsze od lewicowców oraz szkolenie Japonii jako młodszego partnera w imperium, ale zwracającego się przeciwko niemu, gdy poszło za daleko. Nazistowskie traktowanie Żydów było znane i protestowano. Agresja armii USA na Japonię była znana i protestowano. Rząd USA sporządził listę działań, które mogłyby sprowokować japoński atak, w tym embargo na ropę, i podjął każde z tych działań.

Większość społeczeństwa nigdy nie widziała nadchodzącej wojny światowej. Znaczna część opinii publicznej w USA wierzyła, że ​​Stany Zjednoczone będą trzymać się z dala od wojen, gdy już się rozpoczną. A amerykańscy wyborcy dwukrotnie wybierali prezydentów, którzy planowali przystąpić do wojen światowych, ale prowadzili kampanię, obiecując, że tego nie zrobią.

Książka Davida Fromkina o początku I wojny światowej, Ostatnie lato Europy, wyciąga po prostu błędne wnioski. „To nie przypadek, że Europa poszła wtedy na wojnę” — pisze. „Było to wynikiem przemyślanych decyzji dwóch rządów. [Ma na myśli Austrię i Niemcy.] Kiedy te dwa kraje najechały swoich sąsiadów, sąsiedzi nie mieli możliwości utrzymania pokoju. Tak było podczas II wojny światowej; w Pearl Harbor Japonia podjęła decyzję o wojnie lub pokoju nie tylko dla siebie, ale także dla niechętnych Stanów Zjednoczonych, rozpoczynając atak. Ameryka nie miała też większego wyboru w Europie w 1941 roku; Hitlerowskie Niemcy wypowiedziały wojnę Stanom Zjednoczonym, na którą Ameryka musiała odpowiedzieć”.

Fromkin podaje dokładny opis wojny bogatych z biednymi. Kiedy Stany Zjednoczone atakują Irak, Syrię, Pakistan, Jemen, Somalię, Afganistan, Libię, Panamę, Wietnam itp. itd., nie jest wymagana żadna współpraca ze strony biednego kraju, który jest bombardowany lub najeżdżany. Jest wojna, bo tak mówi Pentagon, chociaż forma, jaką przybiera opór, jest całkowicie otwarta. Ale gdyby narody, którym Fromkin przyznaje niewinność w pierwszej i drugiej wojnie światowej, spędziły poprzednie dziesięciolecia na rozbrojeniu i praktykowaniu pełnej szacunku dyplomacji, pomocy, współpracy, przywracaniu pokoju i ustanawianiu rządów prawa, nie mogłoby dojść do wojen bogatych z bogatymi, które stanowią najgorsze krótkookresowe wydarzenia w historii ludzkości, których unikano od 1945 roku. Co by było, gdyby ci sąsiedzi byli nie do wytrzymania?

Być może i tak zostaliby zaatakowani. Irak i Libia zostały rozbrojone pod względem tak zwanej broni masowego rażenia, a Stany Zjednoczone zaatakowały je.

A może zostaliby sami. Większość narodów, które nie zagrażają swoim sąsiadom, nie jest zagrożona w zamian.

W każdym razie nie byłoby wojen światowych, w których zginęłyby dziesiątki milionów ludzi, gdyby po obu stronach nie było chętnych partnerów. Każda wojna byłaby jednostronna. Każdy opór bez użycia przemocy również doprowadziłby do jednostronnego cierpienia. Ale większość śmierci i zniszczeń by się nie wydarzyła.

Stany Zjednoczone wycofały się z traktatu antybalistycznego i rozszerzyły NATO na kilkanaście nowych państw, przesuwając się aż do granicy z Rosją. Umieścił wojska i broń na rosyjskiej granicy. Zorganizował zamach stanu na Ukrainie i zainstalował ukraiński rząd pełen neonazistów. Okłamuje swoich ludzi na temat rosyjskich inwazji i rosyjskich ataków na samoloty. Fantazjuje o swoim systemie obrony przeciwrakietowej, który pozwala mu zaatakować Rosję lub Chiny, jeśli o to chodzi, bez kontrataku. Proponuje się umieszczenie w Europie większej liczby bomb nuklearnych wycelowanych w Rosję. Zbudował bazy na obrzeżach Chin. Próbuje ponownie zmilitaryzować Japonię. Nałożył sankcje na Rosję. Grozi, wyśmiewa, wyśmiewa i demonizuje Rosję i jej prezydenta – i na dokładkę Koreę Północną. Poinformowani obserwatorzy ostrzegają przed zwiększonym ryzykiem nuklearnego Armagedonu. A większość ludzi w Stanach Zjednoczonych nie ma pojęcia.

Chociaż nie mam złudzeń, że przemoc jest jedyną, najmądrzejszą lub najbardziej strategiczną reakcją Rosji, nie namawiam też Rosji do nadstawiania drugiego policzka. Będąc obciążonym tożsamością amerykańską, chociaż wolałbym tożsamość lokalną lub globalną, nie do mnie należy mówienie Rosji, co ma robić (czy mógłbym ulepszyć Tołstoja?). Ale mogę powiedzieć społeczeństwu USA, żeby się obudziło i powstrzymało to szaleństwo, zanim zabije nas wszystkich. Trzecia wojna światowa nie jest nieunikniona, ale wyraźnie zmierza w naszą stronę, jeśli nie zmienimy kursu. A zmiana kursu dałaby nam również najlepszą szansę na uniknięcie katastrofy ekologicznej.