Odstraszanie nuklearne jest mitem. I śmiertelny w tym.

W swoim klasycznym Ewolucja strategii nuklearnej (1989), Lawrence Freedman, dziekan brytyjskich historyków wojskowych i strategów, doszedł do wniosku: „Odstraszanie cesarza może nie mieć ubrania, ale nadal jest cesarzem”. Mimo swojej nagości cesarz nadal krąży wokół, otrzymując szacunek, na który nie zasługuje, jednocześnie zagrażając całemu światu. Odstraszanie nuklearne to idea, która stała się potencjalnie śmiertelną ideologią, która pozostaje wpływowa pomimo coraz większej dyskredytacji.

W ten sposób narodziło się odstraszanie nuklearne, pozornie racjonalne rozwiązanie, dzięki któremu pokój i stabilność miały powstać wskutek zagrożenia wzajemnie gwarantowanym zniszczeniem (odpowiednio MAD).

Winston Churchill opisał to w 1955 z charakterystyczną energią: „Bezpieczeństwo będzie mocnym dzieckiem terroru i przetrwanie bliźniaczego brata zagłady”.

Co ważne, odstraszanie stało się nie tylko rzekomą strategią, ale też podstawą, na której rządy same uzasadniały broń jądrową. Każdy rząd, który posiada teraz twierdzenia o broni nuklearnej, odstrasza ataki groźbą katastrofalnego odwetu.

Jednak nawet krótkie badanie ujawnia, że ​​odstraszanie nie jest tak istotne, jak sugeruje jego reputacja. W swojej powieści Ambasadorzy(1903), Henry James określił pewne piękno jako „klejnot błyskotliwy i twardy”, jednocześnie migocząc i drżąc, dodając, że „to, co wydawało się całą powierzchnią w jednej chwili, wydawało się głębokie w następnym”. Publiczność została oszołomiona przez wygląd powierzchni odstraszającej, z obietnicą siły, bezpieczeństwa i bezpieczeństwa. Ale to, co zostało reklamowane jako głęboka, strategiczna głębia, kruszy się z zaskakującą łatwością, gdy poddaje się krytycznej analizie.

Zacznijmy od rozważenia rdzenia teorii odstraszania: że zadziałało.

Zwolennicy nuklearnego odstraszania twierdzą, że powinniśmy mu podziękować za to, że uniknięto trzeciej wojny światowej, nawet gdy napięcia między dwoma supermocarstwami - USA i ZSRR - były wysokie.

Niektórzy zwolennicy utrzymują nawet, że odstraszanie przygotowało grunt pod upadek Związku Radzieckiego i porażkę komunizmu. W tym opowiadaniu nuklearny odstraszacz Zachodu uniemożliwił ZSRR inwazję na Europę Zachodnią i uwolnił świat od groźby tyranii komunistycznej.

Istnieją jednak przekonujące argumenty sugerujące, że USA i były Związek Radziecki uniknęły wojny światowej z kilku możliwych powodów, przede wszystkim dlatego, że żadna ze stron nie chciała iść na wojnę. Rzeczywiście, USA i Rosja nigdy nie walczyły z wojną przed erą nuklearną. Wyodrębnienie broni nuklearnej jako powodu, dla którego zimna wojna nigdy nie stała się gorąca, przypomina nieco stwierdzenie, że samochód złomowy, bez silnika lub kół, nigdy nie przyspieszył, ponieważ nikt nie przekręcił klucza. Mówiąc logicznie, nie ma sposobu, aby udowodnić, że broń nuklearna utrzymała pokój podczas zimnej wojny, lub że robią to teraz.

Być może pokój panował między dwoma supermocarstwami tylko dlatego, że nie było kłótni, która usprawiedliwiałaby walkę w straszliwie niszczycielskiej wojnie, nawet konwencjonalnej.

Nie ma na przykład dowodów na to, że radzieckie kierownictwo kiedykolwiek rozważało próbę podbicia zachodniej Europy, a tym bardziej powstrzymania jej przez arsenał nuklearny Zachodu. Po fakcie argumenty - zwłaszcza negatywne - mogą być walutą ekspertów, ale nie można ich udowodnić i nie dają solidnych podstaw do oceny roszczenia kontrfaktycznego, przypuszczając, dlaczego coś ma nie się.

W potocznym znaczeniu, jeśli pies nie szczeka w nocy, czy możemy powiedzieć z pewnością, że nikt nie chodził po domu? Entuzjaści odstraszania są jak kobieta, która każdego ranka rozpylała perfumy na swoim trawniku. Kiedy zakłopotany sąsiad zapytał o to dziwne zachowanie, odpowiedziała: „Robię to, aby trzymać słonie z dala”. Sąsiad zaprotestował: „Ale w okolicy 10,000 nie ma żadnych słoni”, po czym opryskiwacz perfum odpowiedział: „Widzisz, to działa!”.

Nie powinniśmy pogratulować naszym przywódcom ani teorii odstraszania, a tym bardziej broni nuklearnej, za utrzymanie pokoju.

Możemy powiedzieć, że od rana ci, którzy mają moc eksterminacji życia, nie zrobili tego. Ale to nie jest całkowicie pocieszające, a historia nie jest bardziej uspokajająca. Czas trwania „pokoju nuklearnego”, od II wojny światowej do końca zimnej wojny, trwał mniej niż pięć dekad. Więcej niż 20 lat dzieliło pierwszą i drugą wojnę światową; przedtem było więcej niż 40 lat względnego spokoju między końcem wojny francusko-pruskiej (1871) a pierwszą wojną światową (1914) i latami 55 między wojną francusko-pruską a porażką Napoleona w Waterloo (1815 ).

Nawet w podatnej na wojny Europie dziesięciolecia pokoju nie były tak rzadkie. Za każdym razem, gdy pokój się skończył i zaczęła się kolejna wojna, wojna obejmowała broń dostępną w tamtym czasie - która dla następnego wielkiego prawdopodobnie obejmowałaby broń nuklearną. Jedynym sposobem, aby upewnić się, że broń nuklearna nie jest używana, jest upewnienie się, że nie ma takiej broni. Z pewnością nie ma powodu, by sądzić, że obecność broni jądrowej uniemożliwi ich użycie. Pierwszym krokiem do zapewnienia, że ​​ludzie nie uwolnią nuklearnego zagłady, może być pokazanie, że Odstraszanie Cesarza nie ma ubrania - które następnie otwiera możliwość zastąpienia iluzji czymś bardziej odpowiednim.

Możliwe, że pokój post-1945-sowiecko-amerykański przyszedł „przez siłę”, ale to nie musi oznaczać nuklearnego odstraszania. Nie można również zaprzeczyć, że obecność broni nuklearnej w alarmie wywołującym wyzwolenie włosów, która może dotrzeć do ojczyzny drugiej osoby w ciągu kilku minut, sprawiła, że ​​obie strony są nerwowe.

Kryzys kubański 1962 - kiedy, pod każdym względem, świat zbliżył się do wojny nuklearnej niż w jakimkolwiek innym czasie - nie świadczy o skuteczności odstraszania: kryzys nastąpił z powodu broni jądrowej. Bardziej prawdopodobne jest, że oszczędzono nam wojny nuklearnej nie z powodu odstraszania, ale pomimo tego.

Nawet jeśli posiada ją tylko jedna strona, broń nuklearna nie odstrasza innych form wojny. Rewolucje chińskie, kubańskie, irańskie i nikaraguańskie miały miejsce nawet pomimo tego, że uzbrojone w broń nuklearną Stany Zjednoczone poparły obalone rządy. Podobnie Stany Zjednoczone przegrały wojnę w Wietnamie, tak jak Związek Radziecki przegrał w Afganistanie, mimo że oba kraje nie tylko posiadają broń nuklearną, ale także więcej i lepszą broń konwencjonalną niż ich przeciwnicy. Broń nuklearna nie pomogła także Rosji w nieudanej wojnie przeciwko czeczeńskim rebeliantom w 1994-96, ani w 1999-2000, kiedy rosyjska broń konwencjonalna zniszczyła cierpiącą Czeczeńską Republikę.

Bronie nuklearne nie pomogły USA osiągnąć swoich celów w Iraku lub Afganistanie, które stały się kosztownymi katastrofalnymi porażkami dla kraju dzięki najbardziej zaawansowanej broni jądrowej na świecie. Ponadto, pomimo arsenału nuklearnego, Stany Zjednoczone nadal obawiają się krajowych ataków terrorystycznych, które są bardziej prawdopodobne w przypadku broni jądrowej niż ich powstrzymywania.

Krótko mówiąc, nie jest uzasadnione twierdzenie, że broń jądrowa zniechęciła każdy rodzaj wojny lub że zrobią to w przyszłości. Podczas zimnej wojny każda strona angażowała się w konwencjonalną wojnę: Sowieci, na przykład na Węgrzech (1956), Czechosłowacji (1968) i Afganistanie (1979-89); Rosjanie w Czeczenii (1994-96; 1999-2009), Gruzja (2008), Ukraina (2014-present), a także Syria (2015-present); i USA w Korei (1950-53), Wietnamie (1955-75), Libanie (1982), Grenadzie (1983), Panamie (1989-90), Zatoce Perskiej (1990-91), byłej Jugosławii (1991- 99), Afganistan (2001-present) i Irak (2003-present), aby wymienić tylko kilka przypadków.

Ich broń nie powstrzymuje też ataków na nuklearne państwa zbrojne przez przeciwników niejądrowych. W 1950 Chiny przetrwały lata 14 od opracowania i rozmieszczenia własnej broni jądrowej, podczas gdy USA miały dobrze rozwinięty arsenał atomowy. Niemniej jednak, gdy fala wojny koreańskiej gwałtownie zmieniała się w stosunku do północy, amerykański arsenał nuklearny nie powstrzymał Chin przed wysłaniem więcej niż żołnierzy 300,000 przez rzekę Yalu, co doprowadziło do impasu na Półwyspie Koreańskim, który dzieli go do dnia dzisiejszego i ma doprowadziło do jednego z najniebezpieczniejszych nierozwiązanych problemów na świecie.

W 1956 uzbrojone w broń nuklearną Zjednoczone Królestwo ostrzegło niejądrowy Egipt, aby powstrzymał się od nacjonalizacji Kanału Sueskiego. Bezskutecznie: Wielka Brytania, Francja i Izrael zaatakowały Synaj siłami konwencjonalnymi. W 1982 Argentyna zaatakowała brytyjskie Falklandy, mimo że Wielka Brytania miała broń nuklearną, a Argentyna nie.

Po inwazji USA w 1991, konwencjonalnie uzbrojony Irak nie został powstrzymany przed lobbingiem rakiet Scud na Izrael uzbrojony w broń nuklearną, który nie zemścił się, chociaż mógł użyć broni nuklearnej do odparowania Bagdadu. Trudno sobie wyobrazić, jak to zrobiłoby komukolwiek. Oczywiście amerykańska broń jądrowa nie powstrzymała ataków terrorystycznych na USA 11 September 2001, podobnie jak arsenały nuklearne Wielkiej Brytanii i Francji nie zapobiegły powtarzającym się atakom terrorystycznym na te kraje.

Krótko mówiąc, odstraszanie nie odstrasza.

Wzór jest głęboki i szeroko rozpowszechniony geograficznie. Uzbrojona w energię nuklearną Francja nie mogła zwyciężyć nad niejądrowym Algierskim Frontem Wyzwolenia Narodowego. Arsenał nuklearny USA nie zahamował Korea Północna od zajęcia amerykańskiego statku wywiadowczego USS Pueblo, w 1968. Nawet dzisiaj ta łódź pozostaje w rękach Korei Północnej.

Amerykańskie bomby atomowe nie umożliwiły Chinom doprowadzenia Wietnamu do zakończenia inwazji na Kambodżę w 1979. Również amerykańska broń nuklearna nie powstrzymała irańskich strażników rewolucyjnych przed zdobyciem amerykańskich dyplomatów i przetrzymaniem ich jako zakładników (1979-81), tak jak strach przed amerykańską bronią jądrową nie upoważnił USA i jej sojuszników do zmuszenia Iraku do wycofania się z Kuwejtu bez walki 1990.

In Broń jądrowa i dyplomacja przymusowa (2017) politolodzy Todd Sechser i Matthew Fuhrmann badali spory terytorialne 348 występujące między 1919 a 1995. Wykorzystali analizę statystyczną, aby sprawdzić, czy państwa uzbrojone w broń jądrową odniosły większy sukces niż kraje konwencjonalne w zmuszaniu swoich przeciwników podczas sporów terytorialnych. Oni nie byli.

Nie tylko to, ale broń nuklearna nie ośmieliła tych, którzy je posiadają, do eskalacji żądań; jeśli w ogóle, takie kraje były nieco mniej udany sposób. W niektórych przypadkach analiza jest niemal komiczna. Tak więc wśród nielicznych przypadków, w których groźby z kraju uzbrojonego w broń nuklearną zostały zakodowane jako zmuszające przeciwnika, USA nalegały w 1961, aby Dominikana przeprowadziła demokratyczne wybory po zabójstwie dyktatora Rafaela Trujillo, a także USA żądają, w 1994, po haitańskim puczu wojskowym, aby haitańscy pułkownicy przywrócili Jean-Bertranda Aristide do władzy. W 1974-75 nuklearne Chiny zmusiły niejądrową Portugalię do zrzeczenia się roszczeń do Makau. Przykłady te zostały uwzględnione, ponieważ autorzy szczerze starali się rozważyć wszystkie przypadki, w których kraj uzbrojony w broń jądrową dostał się do kraju niejądrowego. Ale żaden poważny obserwator nie przypisałby kapitulacji Portugalii ani Republiki Dominikańskiej broni nuklearnej Chin lub USA.

Wszystko to sugeruje również, że nabycie broni jądrowej przez Iran lub Koreę Północną raczej nie pozwoli tym krajom na zmuszanie innych, czy ich „cele” są uzbrojone w broń nuklearną lub konwencjonalną.

Jedną rzeczą jest stwierdzenie, że odstraszanie nuklearne niekoniecznie zniechęciło i nie zapewniło mocy przymusu - ale jego nadzwyczajne ryzyko jest jeszcze bardziej dyskredytujące.

Po pierwsze, odstraszanie za pomocą broni jądrowej nie jest wiarygodne. Oficer policji uzbrojony w plecakową broń nuklearną raczej nie zniechęci złodzieja: „Zatrzymaj się w imię prawa, albo wysadzimy nas w powietrze!”. Podobnie, podczas zimnej wojny, generałowie NATO opłakiwali, że miasta w Niemczech Zachodnich są mniej niż dwa kilotony od siebie - co oznacza, że ​​obrona Europy za pomocą broni jądrowej ją zniszczy, a zatem twierdzenie, że Armia Czerwona będzie powstrzymana przez środki nuklearne, było dosłownie niesamowite. Rezultatem było opracowanie mniejszych, dokładniejszych broni taktycznych, które byłyby bardziej użyteczne, a zatem których zatrudnienie w kryzysie byłoby bardziej wiarygodne. Ale rozmieszczone bronie, które są bardziej użyteczne, a zatem bardziej wiarygodne jako środki odstraszające, są bardziej narażone na użycie.

Po drugie, odstraszanie wymaga, aby arsenał każdej strony pozostał niezniszczalny do ataku, lub przynajmniej, że taki atak zostałby uniemożliwiony, o ile potencjalna ofiara zachowałaby zdolność odwetową „drugiego uderzenia”, wystarczającą, by zapobiec takiemu atakowi. Z czasem jednak pociski jądrowe stają się coraz bardziej dokładne, co budzi obawy o podatność tych broni na strajk „przeciwny”. W skrócie, państwa nuklearne są coraz bardziej zdolne do niszczenia broni nuklearnej przeciwnika w celu zniszczenia. W przewrotnej teorii odstraszania, nazywa się to podatnością na przeciwdziałanie, z „podatnością” na broń nuklearną celu, a nie na jego populację. Najwyraźniejszym rezultatem coraz dokładniejszej broni nuklearnej i komponentem „odstraszania podatności” teorii odstraszania jest zwiększenie prawdopodobieństwa pierwszego uderzenia, zwiększając jednocześnie niebezpieczeństwo, że potencjalna ofiara, obawiając się takiego zdarzenia, może ulec pokusie uprzedzenia z własnym pierwszym uderzeniem. Wynikająca z tego sytuacja - w której każda ze stron dostrzega możliwą korzyść z pierwszego uderzenia - jest niebezpiecznie niestabilna.

Po trzecie, teoria odstraszania zakłada optymalną racjonalność ze strony decydentów. Zakłada, że ​​ci, którzy trzymają palce na wyzwalaczach jądrowych, są racjonalnymi aktorami, którzy również pozostaną spokojni i poznawczo nienaruszeni w skrajnie stresujących warunkach. Zakłada również, że liderzy zawsze zachowają kontrolę nad swoimi siłami, a ponadto, że zawsze zachowają również kontrolę nad swoimi emocjami, podejmując decyzje wyłącznie w oparciu o chłodną kalkulację strategicznych kosztów i korzyści. Krótko mówiąc, teoria odstraszania utrzymuje, że każda strona odstraszy spodnie od drugiej z perspektywą najbardziej ohydnych, niewyobrażalnych konsekwencji, a następnie zachowa się z najwyższą świadomą i precyzyjną racjonalnością. Praktycznie wszystko, co wiadomo o psychologii człowieka, sugeruje, że jest to absurdalne.

In Black Lamb and Grey Falcon: Podróż przez Jugosławię (1941), Rebecca West zauważyła, że: „Tylko część z nas jest zdrowa: tylko część z nas kocha przyjemność i dłuższy dzień szczęścia, chce żyć dla naszych 90ów i umrzeć w spokoju…” To nie wymaga mądrości, aby to wiedzieć ludzie często działają z powodu błędnych wyobrażeń, gniewu, rozpaczy, szaleństwa, uporu, zemsty, dumy i / lub dogmatycznego przekonania. Co więcej, w pewnych sytuacjach - jak wtedy, gdy każda ze stron jest przekonana, że ​​wojna jest nieunikniona, lub gdy naciski, aby uniknąć utraty twarzy są szczególnie intensywne - irracjonalne działanie, w tym śmiertelne, może wydawać się właściwe, nawet nieuniknione.

Kiedy rozkazał atak na Pearl Harbor, japoński minister obrony zauważył, że: „Czasami trzeba zamknąć oczy i zeskoczyć z platformy świątyni Kiyomizu [słynne miejsce samobójstwa]”. Podczas pierwszej wojny światowej niemiecki cesarz Wilhelm II napisał na marginesie rządowego dokumentu, że: „Nawet jeśli zostaniemy zniszczeni, Anglia przynajmniej straci Indie”.

Będąc w swoim bunkrze, podczas ostatnich dni drugiej wojny światowej, Adolf Hitler zarządził, co miał nadzieję, całkowite zniszczenie Niemiec, ponieważ czuł, że Niemcy „zawiedli” go.

Rozważmy także prezydenta USA, który wykazuje oznaki choroby psychicznej i którego wypowiedzi i tweety są przerażająco zgodne z demencją lub prawdziwą psychozą. Przywódcy krajowi - uzbrojeni w broń jądrową lub nie - nie są odporni na choroby psychiczne. Jednak teoria odstraszania zakłada inaczej.

Wreszcie, przywódcy cywilni i wojskowi nie mogą w żaden sposób wiedzieć, kiedy ich kraj zgromadził wystarczającą siłę ognia, aby spełnić wymóg posiadania „skutecznego środka odstraszającego”. Na przykład, jeśli jedna strona jest gotowa do unicestwienia w kontrataku, nie można jej po prostu powstrzymać, niezależnie od grożącego odwetu. Alternatywnie, jeśli jedna strona jest przekonana o nieprzejednanej wrogości drugiej osoby lub jej domniemanej obojętności na utratę życia, żadna ilość broni nie może wystarczyć. Nie tylko to, ale tak długo, jak gromadzenie broni zarabia na kontrahentach obronnych i dopóki projektowanie, wytwarzanie i rozmieszczanie nowych „pokoleń” materiałów nuklearnych przyspiesza karierę, prawda o teorii odstraszania pozostanie niejasna. Nawet niebo nie jest granicą; militaryści chcą umieścić broń w kosmosie.

O ile broń nuklearna służy również symbolicznym potrzebom psychologicznym, wykazując osiągnięcia technologiczne narodu i przekazując w ten sposób legitymację do tego, by w przeciwnym razie być niepewnym przywódcom i krajom, to po raz kolejny nie ma racjonalnego sposobu ustalenia minimum (lub ograniczenia maksimum) rozmiar własnego arsenału. W pewnym momencie jednak dodatkowe detonacje są sprzeczne z prawem malejących zysków lub, jak zauważył Winston Churchill, po prostu „odbijają gruz”.

Ponadto etyczne odstraszanie jest oksymoronem. Teologowie wiedzą, że wojna nuklearna nigdy nie spełniłaby tak zwanych kryteriów „sprawiedliwej wojny”. W 1966 Sobór Watykański II stwierdził: „Każdy akt wojny mający na celu zniszczenie całych miast lub rozległych obszarów wraz z ich ludnością jest zbrodnią przeciwko Bogu i samemu człowiekowi. Zasługuje na jednoznaczne i niezachwiane potępienie. W liście pasterskim w 1983 amerykańscy biskupi katoliccy dodali: „To potępienie, naszym zdaniem, odnosi się nawet do odwetowego użycia broni uderzającej w wrogie miasta po tym, jak nasze własne zostały już uderzone”. Kontynuowali, że jeśli coś jest niemoralne, to również niemoralne jest grożenie. W przesłaniu na wiedeńską konferencję 2014 na temat humanitarnego oddziaływania broni jądrowej papież Franciszek oświadczył, że: „Odstraszanie nuklearne i zagrożenie wzajemnie gwarantowanym zniszczeniem nie mogą być podstawą etyki braterstwa i pokojowego współistnienia narodów i państw”.

Zjednoczona Rada Metodystyczna Biskupów idzie dalej niż ich katoliccy odpowiednicy, konkludując w 1986, że: „Odstraszanie nie może dłużej otrzymywać błogosławieństw kościołów, nawet jako tymczasowego nakazu na utrzymanie broni jądrowej”. W Wojna sprawiedliwa (1968), protestancki etyk Paul Ramsey poprosił swoich czytelników, aby wyobrazili sobie, że wypadki drogowe w konkretnym mieście zostały nagle zredukowane do zera, po czym odkryto, że wszyscy byli zobowiązani do przypięcia noworodka do zderzaka każdego samochodu.

Być może najbardziej przerażającą rzeczą w odstraszaniu nuklearnym jest wiele dróg do niepowodzenia. Wbrew powszechnemu przekonaniu, najmniej prawdopodobny jest atak „wyrzuć z nieba” (BOOB). Tymczasem istnieje znaczne ryzyko związane z eskalowaną wojną konwencjonalną, przypadkowym lub nieautoryzowanym użyciem, irracjonalnym użyciem (chociaż można twierdzić, że każdy użycie broni jądrowej byłoby nieracjonalne) lub fałszywych alarmów, które miały miejsce z przerażającą regularnością i mogłyby prowadzić do „odwetu” przeciwko atakowi, który nie miał miejsca. Pojawiły się również liczne wypadki „złamanej strzały” - przypadkowe wystrzelenie, ostrzał, kradzież lub utrata broni jądrowej - a także okoliczności, w których takie zdarzenia jak stado gęsi, pęknięty gazociąg lub wadliwe kody komputerowe zostały zinterpretowane jako wrogie uruchomienie rakiet.

Powyższe opisuje tylko niektóre niedoskonałości i jawne niebezpieczeństwa wynikające z odstraszania, doktrynalny punkt, który manipuluje sprzętem nuklearnym, oprogramowaniem, rozmieszczeniami, akumulacją i eskalacją. Cofnięcie ideologii - graniczącej z teologią - odstraszania nie będzie łatwe, ale żadna nie żyje pod groźbą zagłady na całym świecie. Jak napisał kiedyś poeta TS Eliot, skoro wiesz, jak wysoko jesteś, jeśli nie jesteś nad głową? A jeśli chodzi o odstraszanie nuklearne, wszyscy jesteśmy nad naszymi głowami.