Koreańska détente naraża na szwank dziesięciolecia nieudanej, skorumpowanej polityki USA
kilka gestów wzajemnego szacunku Korei Północnej i Korei Południowej w pierwszym tygodniu stycznia jest dalekie od stabilnego, trwałego pokoju na Półwyspie Koreańskim, ale te gesty są najlepszymi oznakami zdrowego rozsądku przez dziesięciolecia. W styczniu 1, przywódca Korei Północnej Kim Dzong-un wezwał do natychmiastowego dialogu z Koreą Południową przed przyszłorocznymi Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi. W styczniu 2, prezydent Korei Południowej, Moon Jae-in, zaproponował, że rozmowy rozpoczną się w przyszłym tygodniu w Panmunjom (wiosce granicznej, w której od 1953 trwają przerywane rozmowy kończące wojnę w Korei). W styczniu 3 obie Koreas otworzyły gorącą linię komunikacyjną, która od prawie dwóch lat jest dysfunkcjonalna (wymagająca od Korei Południowej użycia megafonu przez granicę w celu repatriacji kilku rybaków z Korei Północnej). Rozmowy w styczniu 9 mają obejmować udział Korei Północnej w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich, które rozpoczną się w lutym 9 w Pyeongchang w Korei Południowej.
Wezwanie do dialogu Kim Jong-un może lub nie mogło zaskoczyć amerykańskich urzędników, ale reakcje sekretarza prasowego Białego Domu, ambasadora ONZ i Departamentu Stanu były jednolicie wrogie i negatywne. Najbardziej cywilna była Heather Nauert w State, która powiedziała z niewielkim niuansem: "W tej chwili, jeśli oba kraje zdecydują, że chcą rozmawiać, to z pewnością będzie to ich wybór." Równie dobrze mogłaby dodać "błogosław ich" serca. "Patronowanie jest tym, co robią Stany Zjednoczone, gdy jest uprzejmy. Bardziej typowe zastraszanie nadeszła ambasadorka ONZ Nikki Haley: "Nie będziemy traktować poważnie żadnych rozmów, jeśli nie zrobią czegoś, aby zakazać wszelkiej broni nuklearnej w Korei Północnej".
Polityka Stanów Zjednoczonych jest beznadziejnie bezdźwięczna, jeśli wierzy w to, że dzwonek może zostać odarty. Ale tak właśnie zachowywały się USA od dziesięcioleci, głuchonieme i jednostronnie wymagające, upierając się, że USA i Stany Zjednoczone same mają prawo określić, co przynajmniej niektóre suwerenne narody mogą i nie mogą zrobić. W grudniu antycypacja satelity w Korei Północnej (nie jest to próba rakietowa), Sekretarz Stanu Rex Tillerson powiedział ONZ z prostolinijną arogancją moralną:
Kontynuowane są nielegalne pociski reżimu północnokoreańskiego, a działania testujące sygnalizują pogardę dla Stanów Zjednoczonych, sąsiadów w Azji i wszystkich członków Organizacji Narodów Zjednoczonych. W obliczu takiego zagrożenia bierność jest nie do przyjęcia dla jakiegokolwiek narodu.
Cóż, nie, to prawda, jeśli wierzysz, że rządzisz światem. Nie jest to prawdą w kontekście, w którym strony mają równe prawa. Sekretarka amerykańskich sekretarzy wzywa innych do podjęcia agresywnych akcji na rzecz zbrodni wojennych, tak jak sugeruje to amerykańska groźba agresywnej wojny.
Tępy brak elastyczności polityki Stanów Zjednoczonych ujawnił się ponownie w początkowej reakcji na inne wypowiedzi Kim Jong-unna ze stycznia 1, w których zaznaczył, że ma "nuklearny przycisk" na swoim biurku i nie zawaha się go użyć, jeśli ktokolwiek zaatakował Koreę Północną. Pod stałym zagrożeniem ze strony Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników od czasu 1953, Korea Północna dokonała racjonalnego wyboru, aby stać się energią jądrową, mieć środek odstraszający środowisko nuklearne, mieć pewne pozory bezpieczeństwa narodowego. Stany Zjednoczone, irracjonalnie, odmówiły zaakceptowania tego w Korei Północnej, nawet popierając nuklearny środek odstraszający Izraela. Odsyłacz do przycisku Kim Jong-un wywołał refleksyjną, amerykańską powtórzenie nieudanej polityki w kwiecistej formie Trumpia, gdy prezydent napisał na Twitterze w styczniu 2:
Przywódca Korei Północnej Kim Jong Un właśnie stwierdził, że „przycisk Nuclear jest na jego biurku przez cały czas”. Czy ktoś z jego wyczerpanego i głodnego reżimu poinformuje go, że ja też mam Nuclear Button, ale jest on znacznie większy i potężniejszy niż jego, a mój Button działa!
Ten świergot z Wielkiego Rozbrzmiewa sprawił, że twitteringowe klasy znacznie przeważają nad niczym ważniejszym niż seksualne insynuacje, uciekając przed kolejną prezydencką groźbą nuklearnego zniszczenia. A potem przyszła burza z "Ogniem i Furią", a niemal cała myśl o Korei została wyparta z publicznego dyskursu, mimo że to, co dzieje się w Korei, jest o wiele ważniejsze niż to, co powiedział Geoffrey Wolff, Steve Bannon, powiedział o zdradzie Trumpia.
Jednak fakty na miejscu w Korei uległy zasadniczym zmianom w ubiegłym roku, pomimo amerykańskiego bullyingu i ingerencji. Po pierwsze, Korea Północna stała się potęgą nuklearną, bez względu na to, jak słaba, i nadal będzie mogła się lepiej bronić, chyba że USA uznają, że byłoby lepiej zrobić to, co nie do pomyślenia (jakie są szanse?). Drugą, ważniejszą zmianą w Korei jest to, że Korea Południowa pozbyła się skorumpowanego prezydenta, który był odpowiedzialny za amerykańskie interesy, aw maju zainaugurował Moon Jae-in, który aktywnie dążył do pojednania z Północą przez wiele lat przed jego wyborem.
Przez sześć dekad polityka USA nie doprowadziła do rozwiązania konfliktu, nawet formalnego zakończenia wojny koreańskiej. Konwencjonalna mądrość, jak stanowi The New York Times, jest ślepy zaułek: "Stany Zjednoczone, kluczowy sojusznik Południa, z głęboką podejrzliwością patrzą na uwerturę." W racjonalnym świecie Stany Zjednoczone miałyby dobry powód, aby poprzeć sprzymierzeńca, prezydenta Korei Południowej, w ponownym myśleniu o impasie. Nawet prezydent Trump wydaje się tak uważać, w zabawnie narcystycznym tweecie styczniowego 4a:
Biorąc pod uwagę wszystkich nieudanych "ekspertów", czy ktokolwiek naprawdę wierzy, że rozmowy i dialog będą się odbywały między Północą a Południową Koreą, jeśli nie jestem silny, mocny i chętny do popełnienia naszego całkowitego "potępienia" przeciwko północy? . Głupcy, ale rozmowy to dobra rzecz!
Rozmowy to dobra rzecz. Jedną z chronicznych skarg Korei Północnej, jak również wyraźnie uzasadnioną skargą, były niekończące się ćwiczenia wojskowe w USA / Korei Południowej skierowane do Korei Północnej kilka razy w roku. W styczniowym przemówieniu 1 Kim Dzong-un ponownie wezwał Koreę Południową do zakończenia wspólnych ćwiczeń wojskowych z USA. W styczniu 4 Pentagon opóźnił najnowszą wersję ta jasna prowokacja - planowane nakładanie się z igrzyskami olimpijskimi. Sekretarz obrony Jim Mattis zaprzeczył, że opóźnienie było gestem politycznym, mówiąc, że jego celem było zapewnienie wsparcia logistycznego dla igrzysk olimpijskich (cokolwiek to znaczy). Niezależnie od tego, co mówi Mattis, gest jest pozytywnym gestem i wzmacnia dryf w stronę pokoju, jakkolwiek nieznacznie. Czy to możliwe, aby rzeczywistość i zdrowie psychiczne stały się trakcyjne? Kto wie, co się tutaj naprawdę dzieje? I kim są "głupcy", do których odnosi się Trump?
William M. Boardman ma ponad 40 lat doświadczenia w teatrze, radiu, telewizji, dziennikarstwa drukowanego i non-fiction, w tym 20 lat w sądownictwie Vermont. Otrzymał wyróżnienie od Writers Guild of America, Corporation for Public Broadcasting, magazynu Vermont Life oraz nominację do nagrody Emmy przyznawanej przez Academy of Television Arts and Sciences.
Czytnik Obsługiwanych Wiadomości to Publikacja Pochodzenia dla tej pracy. Zezwolenie na ponowną publikację jest przyznawane bez ograniczeń wraz z kredytem i linkiem do Czytelnika.
