Kłamstwa o Rwandzie oznaczają więcej wojen, jeśli nie zostaną poprawione

David Swanson

Nalegaj na zakończenie wojny w tych dniach, a bardzo szybko usłyszysz dwa słowa: „Hitler” i „Rwanda”. Podczas gdy II wojna światowa zabiła około 70 milionów ludzi, to zabicie około 6 do 10 milionów (w zależności od tego, kto jest włączony) nosi miano Holokaustu. Nieważne, że Stany Zjednoczone i ich sojusznicy odmówili pomocy tym ludziom przed wojną lub wstrzymania wojny, aby ich uratować lub nadać priorytet pomocy po zakończeniu wojny - a nawet powstrzymać się od wynajęcia przez Pentagon niektórych z ich zabójców. Nieważne, że ratowanie Żydów stało się celem II wojny światowej dopiero długo po jej zakończeniu. Zaproponuj wyeliminowanie wojny ze świata, a twoje uszy zabrzmią imieniem, które Hillary Clinton nazywa Władimirem Putinem, a John Kerry nazywa Baszarem al-Asadem.

Omiń Hitlera i okrzyki „Musimy zapobiec kolejnej Rwandzie!” zatrzyma cię na drodze, chyba że twoja edukacja przezwycięży niemal uniwersalny mit, który brzmi następująco. W 1994 r. grupa irracjonalnych Afrykanów w Rwandzie opracowała plan wyeliminowania mniejszości plemiennej i zrealizowała swój plan do tego stopnia, że ​​wymordowała ponad milion ludzi z tego plemienia — z czysto irracjonalnych motywów nienawiści plemiennej. Rząd USA był zajęty robieniem dobrych uczynków gdzie indziej i nie zwracał wystarczającej uwagi, dopóki nie było za późno. Organizacja Narodów Zjednoczonych wiedziała, co się dzieje, ale odmówiła działania, ponieważ była wielką biurokracją zamieszkałą przez nie-Amerykanów o słabej woli. Ale dzięki wysiłkom Stanów Zjednoczonych przestępcy zostali postawieni przed sądem, uchodźcom pozwolono na powrót, a demokracja i europejskie oświecenie dotarły z opóźnieniem do ciemnych dolin Rwandy.

Coś w rodzaju tego mitu jest w głowach tych, którzy pod hasłem „Nie kolejna Rwanda!” wzywają do ataków na Libię, Syrię lub Ukrainę! Myślenie byłoby beznadziejnie niechlujne, nawet jeśli opierałoby się na faktach. Pomysł, że COŚ było potrzebne w Rwandzie, przekształca się w pomysł, że w Rwandzie potrzebne są ciężkie bombardowania, co bez wysiłku przesuwa się w pomysł, że w Libii potrzebne są ciężkie bombardowania. Rezultatem jest zniszczenie Libii. Ale argument nie jest dla tych, którzy zwracają uwagę na to, co działo się w Rwandzie i wokół niej przed lub po 1994 roku. To chwilowy argument, który ma zastosowanie tylko do chwili. Nieważne, dlaczego Kadaffi przekształcił się z zachodniego sojusznika w zachodniego wroga i nieważne, co pozostawiła po sobie wojna. Nie zwracajcie uwagi na to, jak zakończyła się I wojna światowa i jak wielu mądrych obserwatorów przewidziało wtedy II wojnę światową. Chodzi o to, że Rwanda miała się wydarzyć w Libii (chyba że zbyt dokładnie przyjrzeć się faktom) i tak się nie stało. Sprawa zamknięta. Następna ofiara.

Edward Herman bardzo polecam książka Robina Philpota pt Rwanda i nowa walka o Afrykę: od tragedii do użytecznej literatury imperialnej, podobnie jak ja. Philpot zaczyna od komentarza Sekretarza Generalnego ONZ Boutrosa Boutrosa-Ghali, że „ludobójstwo w Ruandzie było w stu procentach odpowiedzialnością Amerykanów!” Jak to możliwe? Amerykanie nie są winni tego, jak sprawy mają się w zacofanych częściach świata przed ich „interwencjami”. Z pewnością pan podwójny Boutros pomylił chronologię. Bez wątpienia za dużo czasu spędzonego w tych biurach ONZ z zagranicznymi biurokratami. A jednak fakty – nie kwestionowane twierdzenia, ale powszechnie uzgodnione fakty, które są po prostu lekceważone przez wielu – mówią co innego.

Stany Zjednoczone poparły inwazję na Rwandę 1 października 1990 r. przez armię ugandyjską dowodzoną przez wyszkolonych przez USA zabójców i wspierały ich atak na Ruandę przez trzy i pół roku. W odpowiedzi rząd Rwandy nie poszedł za modelem amerykańskiego internowania Japończyków podczas II wojny światowej ani amerykańskiego traktowania muzułmanów przez ostatnie 12 lat. Nie sfabrykowała też idei zdrajców pośród siebie, ponieważ armia najeźdźcy faktycznie miała 36 aktywnych komórek kolaborantów w Rwandzie. Ale rząd Rwandy aresztował 8,000 XNUMX osób i przetrzymywał ich przez kilka dni do sześciu miesięcy. Organizacja Africa Watch (później Human Rights Watch/Africa) uznała to za poważne naruszenie praw człowieka, ale nie miała nic do powiedzenia na temat inwazji i wojny. Alison Des Forges z Africa Watch wyjaśniła, że ​​dobre organizacje broniące praw człowieka „nie badają kwestii, kto prowadzi wojnę. Postrzegamy wojnę jako zło i staramy się, aby istnienie wojny nie było pretekstem do masowych naruszeń praw człowieka”.

Wojna zabiła wiele osób, niezależnie od tego, czy zabójstwa te kwalifikują się jako pogwałcenie praw człowieka. Ludzie uciekli przed najeźdźcami, tworząc ogromny kryzys uchodźczy, zrujnowany rolnictwo, zrujnowaną gospodarkę i rozbite społeczeństwo. Stany Zjednoczone i Zachód uzbroiły podżegaczy wojennych i wywarły dodatkową presję za pośrednictwem Banku Światowego, MFW i USAID. A wśród skutków wojny była wzmożona wrogość między Hutu i Tutsi. W końcu rząd by upadł. Najpierw nastąpi masowa rzeź znana jako ludobójstwo w Rwandzie. A przedtem miało nastąpić morderstwo dwóch prezydentów. W tym momencie, w kwietniu 1994 r., w Rwandzie panował chaos niemal na poziomie powyzwoleńczego Iraku czy Libii.

Jednym ze sposobów zapobieżenia rzezi byłoby niewspieranie wojny. Innym sposobem zapobieżenia rzezi byłoby niewspieranie zamachu na prezydentów Rwandy i Burundi 6 kwietnia 1994 r. Dowody wyraźnie wskazują na wspieranego przez USA i wyszkolonego przez USA twórcę wojennego Paula Kagame – obecnie prezydenta Rwanda — jako winna. Chociaż nie ma wątpliwości co do tego, że samolot prezydentów został zestrzelony, organizacje broniące praw człowieka i organy międzynarodowe po prostu mimochodem odniosły się do „katastrofy lotniczej” i odmówiły wszczęcia śledztwa.

Trzecim sposobem zapobieżenia rzezi, która rozpoczęła się natychmiast po wiadomościach o zabójstwach prezydentów, mogło być wysłanie sił pokojowych ONZ (to nie to samo, co pociski Hellfire), ale nie tego chciał Waszyngton, a rząd USA działał przeciwko niemu. Administracja Clintona dążyła do doprowadzenia Kagame do władzy. W ten sposób opór przed nazwaniem rzezi „ludobójstwem” (i wysłaniem ONZ), aż do obwinienia za tę zbrodnię rządu zdominowanego przez Hutu, został uznany za użyteczny. Dowody zebrane przez Philpota sugerują, że „ludobójstwo” było nie tyle zaplanowane, co wybuchło po zestrzeleniu samolotu, było raczej motywowane politycznie niż po prostu etnicznie i nie było tak jednostronne, jak się powszechnie uważa.

Co więcej, zabijanie cywilów w Ruandzie trwa od tamtej pory, chociaż zabójstwa były znacznie cięższe w sąsiednim Kongo, gdzie rząd Kagame podjął wojnę – z pomocą USA, bronią i żołnierzami – i zbombardował obozy dla uchodźców, zabijając kilka milionów ludzi. Pretekstem do przedostania się do Konga było polowanie na rwandyjskich zbrodniarzy wojennych. Prawdziwa motywacja była Zachodnia kontrola i zyski. Wojna w Kongu trwa do dziś, pozostawiając około 6 milionów zabitych – najgorsze zabójstwo od 70 milionów podczas II wojny światowej. A jednak nikt nigdy nie mówi: „Musimy zapobiec kolejnemu Kongu!”