Kärnvapenfronten rör på sig / Front nuklearny się porusza!

Autorzy: Mikael Böök i David Swanson, HBLLutego 6, 2021

Przewiń w dół, najpierw po szwedzku, jak opublikowano w fińskiej gazecie HBL, a potem angielski.

På kärnvapenfronten råder verkligen inget lugn! Tvärtom pågår sedan år dollbaka en ny kapprustningsrunda baserad på nya teknologieer. Om detta fortsatta vansinne omges av en skenbar Stillhet Beror det på att medierna har glömt att reportera om det för att and stället rikta uppmärksamhet på klimatkrisen, skriver kärnvapenmotståndarna Mikael Böök i David Swanson.

Den här artikeln jest inspirującym profesorem Stefana Forssa Bakgrundsartikel (HBL Debata 29.1).

Den nukleära „galenskapen”, som Forss kallar den – vi instämmer helt i denna beskrivning – förtjänar att studeras och analyseras ur olika synvinklar. Låt oss därför ganska kärnvapenvanvettets aktuella fas mot bakgrunden av den växande internationella freds- och nedrustningsrörelsen.

Forss rubrik „På kärnvapenfronten intet nytt?” anspelar på Ericha Marii Remarquesa berömda pacifistiska roman om första världscriget. I slutet av romanen, som skildar soldaternas fysiska och andliga misär under det utdragna ställningskriget på västfronten, omkommer huvudpersonen av gasförgiftning. Samma dag meddelar krigsbulletinen att ingenting nytt finns att berätta västerifrån (därav romanens titel: „På västfronten intet nytt”). Forss har emellertid lagt till ett frågetecken efter rubriken.

För oss är frågetecknet onödigt: på kärnvapenfronten råder verkligen inget lugn! Tvärtom pågår sedan år dollbaka en ny kapprustningsrunda baserad på nya teknologieer. I den deltar var och en av de vid det här laget nio kärnvapenstaterna. Om detta fortsatta vansinne omges av en skenbar Stillhet beror det på att medierna har glömt att rapportera om det för att i stället rikta uppmärksamhet på klimatkrisen.

Niedaleko har en världsomspännande rörelse vuxit fram mot den globala sinnessjukdomen och denna rörelse har redan lyckats förändra läget. Uppbackad av den internationella freds- och nedrustningsrörelsen och dess spjutspets i FN, Internationella kampanjen för avskaffandet av kärnvapnen (ICAN), har en majoritet av världens stater tagit en ny funderare över de outsägliga humanitära ochiska följderna a v ett kärnvapenkrig. Detta har lett till att FN:s generalförsamling har godkänt avtalet om ett förbud mot kärnvapen (Traktat o zakazie broni jądrowej, TPNW).

Den 22 januari i år trädde detta avtal i kraft – en händelse som massmedier i kärnvapenländerna och de länder som allierat sig med dem återigen föredrog att ignorera. Också Forss förbigick den saken med tystnad. Ęndå stod „TPNW” att läsa med stora bokstäver mellan raderna i hans artikel, vars budskap således var klart om än outsagt: Kära läsare, tro inte för ett ögonblick att någonting har förändrats i och med kärnvapenförbudets ikraftträdande !

For att förstå denna märkliga frånvaro måste man försöka tänka sig in i den speciella syn på världen som odlas och upprätthålls av de som sysslar professionellt med „vapenkontroll” (kontrola zbrojeń). Det handlar om ett slags brödraskap, en społeczność, bestående av generaler, dyplomatyczny, tankesmedjor och vapentillverkare som lever i sin egen värld och talar sitt eget orwellska språk.

Ta till exempel ordet „försvar”. Om nu kärnvapnen stärker „försvaret” är de knappast galna, utan snare något som man bör hålla sig med om man är klok. „Avskräckning” är ett annat nyckelord, lika viktigt för vapenkontrollgemenskapen som Gud för de religiösa. Ifall du råkar tro på „avskräckningen”, ja, då är kärnvapen inte en tokig utan en rationell option. „Paritet” i „strategisk balans” är andra exempel på ord som uppenbarligen fortfarande låter helt rimliga för de som helst bara vill strunta i FN-avtalet om kärnförbud.

Men, för resten av oss framstår den fortsatta produktionen av nya kärnvapensystem, eller „moderniseringen” av de redan egzystencjande systemen, i syfte att uppnå „avskräckning”, „paritet” och „balans” på land, på Haven, i luften och i rymden sedan długi såsom strategisk przesada och umysłowe obalany. Efter den 22 januari och TPNW:s ikraftträdande anser en stor del av världen dessutom att blotta innehavet av en kärnvapenarsenal, för att inte tala om dess „förbättrande”, är kriminellt.

Więcej uwagi omedvetet understöder Forss alltså en syn på världen som godtar den nukleära galenskapen. Han tar samtidigt miste på flera fakta och varje gång på samma sätt, nämligen på ett sätt som gynnar USA: s regering. Enligt Forss önskade Michaił Gorbatjow i Ronald Reagan avskaffa inte bara medeldistansmissilerna, utan alla kärnmissiler. Mężczyźni Forss tipsar inte om varför de inte sedan gjorde det. Naturligtvis inte, Reagan nalegaj na ju på att fortsätta med sitt „Stjärnornas krig”.

Forss beattar att „alla USA:s prezydent od Reagana do Barack Obama har varit överens om att kärnvapnens roll efter kalla krigets slut varit avtagande och att deras enda uppgift är att verka krigsavhållande”. Mężczyźni Daniela Ellsberga bok The Doomsday Machine: Confessions of a Nuclear War Planner, dokumenterar en annan history. Bland de av USA:s Presidenter som offentligt eller i hemighet har hotat andra nationer med kärnvapen återfinns såväl George HW Bush jako Bill Clinton medan andra, däribland Obama, ofta sade sådant som att „alla optioner ligger på bordet” na det gällde Iran lub annat land.

Forss ger Obama förtjänsten av att föra fram idin om en värld utan kärnvapen och påstår att „bara ett enda bombprojekt drevs framåt under Obamas tid”. Mężczyźni Obamas tal i Hiroshima och på andra platser visade klart att han endast ville att kärnvapennedrustning skulle tas till övervägande av en senare generation. Och 2015 stödde Obama framgångsrikt den största nya investeringen i kärnvapen sedan det kalla krigets förmodade slut.

Enligant Forss önskade Ryssland skrota INF-avtalet och valde därför att bryta det. Huruvida Ryssland bröt mot INF-avtalet kan discuteras, men det kan inte förnekas att Donald Trump gjorde slut på avtalet genom att olagligt dra sig ur det. Avtalsbestämmelserna hade dock möjliggjort för parterna att lösa frågan om anklagelserna om Rysslands avtalsbrott genom inspektioner på platsen och ömsesidiga verifieringar med satelitarny samt genom att dollsätta en särskild verifieringskommission.

Den ryska militarismen ska inte på något vis ursäktas. Medierna i västvärlden borde ändå begripa att USA skulle finna en villig forhandlingspartner ifall man valde att återupprätta INF, Open Skies-avtalet i ABM-avtalet oraz att forhandla om Rysslands dla Angående forbud mot rymdvapen i cyberattacker. Mediernas vägran att inse detta förefaller irrationell. Vi behöver lite erkännande för Rysslands militära återhållsamhet efter utvidgningen av NATO, utplaceringen av rocketr i Rysslands närmaste grannländer, upprustningen av Ukraina och anordnandet av stora militärövningar i Europa.

Mikael Book, medlem w Finlandii Fredsförbund, medlem w ICAN Finlandia, David Swanson, verksamhetsledare, World Beyond War, USA

Ten artykuł jest inspirowany analizą tła, którą profesor Stefan Forss napisał w Hbl 29 stycznia pod nagłówkiem „Cisza na froncie nuklearnym?”

Oczywiście nuklearne „szaleństwo”, jak nazywa je Forss — iw pełni zgadzamy się z tym opisem — zasługuje na zbadanie i analizę z różnych punktów widzenia. Przedstawmy więc diagnozę obecnego stanu nuklearnego szaleństwa i naszą opinię na temat jego lekarstwa na tle rosnącego międzynarodowego ruchu pokojowego i rozbrojeniowego.

Tytuł artykułu Forsa nawiązuje do słynnej pacyfistycznej powieści Ericha Marii Remarque'a o I wojnie światowej. Pod koniec powieści, która przedstawia nędzę fizyczną i duchową żołnierzy podczas przedłużającej się wojny na wyniszczenie na froncie zachodnim, główny bohater umiera w wyniku zatrucia gazem. Tego samego dnia biuletyn wojenny ogłasza, że ​​z Zachodu nie ma nic nowego do doniesienia (stąd tytuł powieści: „Cisza na froncie zachodnim”). Jednak Forss dodał znak zapytania do tytułu swojego artykułu.

Dla nas nie ma znaku zapytania: na froncie nuklearnym zdecydowanie nie jest spokojnie, wręcz przeciwnie! Wręcz przeciwnie: nowy wyścig zbrojeń nuklearnych, oparty na nowych technologiach, w którym uczestniczy każde z dziewięciu obecnie posiadających broń nuklearną państw, trwa już od lat. Jeśli to ciągłe szaleństwo jest otoczone spokojem i ciszą, to dlatego, że media zapomniały o tym poinformować, zwracając uwagę na kryzys klimatyczny.

Ale w międzyczasie pojawił się ogólnoświatowy ruch przeciwko tej globalnej chorobie psychicznej i stworzył zupełnie nową sytuację. Wspierana przez międzynarodowy ruch na rzecz pokoju i rozbrojenia, Międzynarodową Kampanię na rzecz Zniesienia Broni Jądrowej, większość państw świata nieposiadających broni jądrowej ponownie rozważyła niewypowiedziane humanitarne i ekologiczne konsekwencje wojny jądrowej i zatwierdziła Traktat o zakazie Broń jądrowa (TPNW).

Ratyfikowana przez ponad 50 państw TPNW weszła w życie 22 stycznia br., co zostało zignorowane w środkach masowego przekazu państw nuklearnych i ich sojuszników. Ten rozwój został całkowicie przeoczony przez Stefana Forssa w jego artykule. A jednak „TPNW” zostało napisane niewidocznymi wielkimi literami wszędzie między wierszami. A przesłanie Forssa było jasne: drodzy czytelnicy, ani przez chwilę nie wierzcie, że coś się zmieniło w TPNW!

Aby zrozumieć ten dziwny brak choćby jednej wzmianki o TPNW, trzeba wziąć pod uwagę światopogląd, który jest kultywowany i podtrzymywany w społeczności „kontroli zbrojeń” narodów nuklearnych. Ten zbiór generałów, dyplomatów, myślicieli i przemysłowców zbrojeniowych żyje we własnym świecie orwellowskiego języka.

Weźmy na przykład „obronę”. Cóż, jeśli atomówki wzmocnią naszą „obronę”, to widocznie nie są szalone, ale rozsądne. „Odstraszanie” to kolejne kluczowe słowo, równie ważne dla broni nuklearnej, jak „Bóg” dla religii. Jeśli zdarzy ci się wierzyć w „odstraszanie”, to broń nuklearna nie jest szaloną, ale pozornie bardzo racjonalną opcją! „Parytet” i „równowaga strategiczna” to inne przykłady słów, które najwyraźniej nadal mają sens dla przeciwników zniesienia broni jądrowej.

Dla reszty z nas ciągła produkcja nowych systemów broni jądrowej lub „modernizacja” starych systemów w celu osiągnięcia „parytetu” i „równowagi” na lądzie, morzu, w powietrzu i w przestrzeni kosmicznej przez długi czas jawił się jako strategiczna przesada i brak równowagi psychicznej. Co więcej, po 22 stycznia i wejściu w życie TPNW już utrzymywanie arsenału nuklearnego, nie mówiąc już o jego „udoskonalaniu”, jest uznawane przez większą część świata za przestępstwo.

Forss, celowo lub nie, popiera światopogląd akceptujący nuklearne szaleństwo i czyni to poprzez mylenie wielu faktów, i to wszystkich w ten sam sposób, to znaczy na korzyść rządu USA. Według Forssa Gorbaczow i Reagan chcieli zniesienia broni jądrowej. Forss nie daje żadnej wskazówki, dlaczego tego nie zrobili. Oczywiście nie pozbyli się wszystkich pocisków, ponieważ Reagan nalegał na inwestowanie w swój plan „Gwiezdnych Wojen”.

Forss mówi nam, że „wszyscy prezydenci Stanów Zjednoczonych od Reagana do Baracka Obamy zgodzili się, że rola broni nuklearnej po zakończeniu zimnej wojny maleje i że ich jedynym zadaniem jest działanie odstraszające od wojny”. Ale książka Dana Ellsberga, The Doomsday Machine: Confessions of Nuclear War Planner, dokumentuje fakt, że prezydenci USA, którzy wystosowali konkretne publiczne lub tajne groźby nuklearne innym narodom, o których wiemy, to między innymi George HW Bush i Bill Clinton, podczas gdy inni, w tym Barack Obama, często mówili rzeczy w stylu „Wszystkie opcje są włączone stołu” w stosunku do Iranu lub innego kraju.

Forss przypisuje Obamie chęć rozwinięcia idei świata wolnego od broni nuklearnej i twierdzi, że za czasów Obamy „posunął się naprzód tylko jeden projekt bomby”. Ale przemówienia Obamy w Hiroszimie i innych miejscach jasno pokazały, że chce on, aby rozbrojenie nuklearne było rozważane tylko w jakimś przyszłym pokoleniu. A w 2015 roku Obama z powodzeniem wsparł największą nową inwestycję w broń nuklearną od czasu rzekomego zakończenia zimnej wojny.

Według Forssa Rosja chciała zakończyć INF i dlatego zdecydowała się go złamać. Można dyskutować, czy Rosja go naruszyła, ale nie można dyskutować, że Donald Trump zakończył go, nielegalnie się z niego wycofując, podczas gdy sam traktat zapewniał środki do rozwiązania zarzutów stawianych Rosji poprzez natrętne kontrole na miejscu poparte wzajemną weryfikacją satelitarną i inne mechanizmy monitorowania oraz Specjalną Komisję Weryfikacyjną do rozstrzygania wszelkich sporów.

Chociaż jest wiele winnych i nie ma usprawiedliwienia dla rosyjskiego militaryzmu, zachodnie media wydają się irracjonalnie zdeterminowane, aby nie rozumieć, że Stany Zjednoczone znalazłyby chętnego partnera, gdyby zdecydowały się ponownie ustanowić traktaty INF, Open Skies lub ABM i zdecydował się odpowiedzieć na propozycję Rosji dotyczącą zakazu broni kosmicznej lub ataków cybernetycznych oraz okazać uznanie dla rosyjskiej powściągliwości wojskowej po rozszerzeniu NATO, zainstalowaniu rakiet u bezpośrednich sąsiadów Rosji, uzbrojeniu Ukrainy i przeprowadzeniu poważnej próby wojennej ćwiczenia w Europie