Posąg Shermana zakotwicza jeden południowy róg Central Parku (z Kolumbem na patyku zakotwiczającym drugi):
Nowa książka Matthew Carra pt. Duchy Shermana: żołnierze, cywile i amerykański sposób wojny, jest przedstawiany jako „antymilitarystyczna historia wojskowości” — to znaczy w połowie jest historią postępowania generała Williama Tecumseha Shermana podczas wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych, a w połowie jest próbą prześledzenia echa Shermana w głównych wojnach w USA aż do teraźniejszość, ale bez żadnego romansu, gloryfikacji morderstwa ani zauroczenia technologią czy taktyką. Tak jak historie niewolnictwa są pisane w dzisiejszych czasach bez szczególnej miłości do niewolnictwa, tak historie wojen powinny być pisane, tak jak ta, z perspektywy, która ją przerosła, nawet jeśli polityka publiczna Stanów Zjednoczonych nie jest jeszcze prowadzona z tej perspektywy.
To, co najbardziej uderza mnie w tej historii, opiera się na fakcie, o którym nie wspomina się: dawne Południe zapewnia dziś najsilniejsze poparcie społeczne dla wojen amerykańskich. Południe od dawna chciało i nadal chce czynić obcym krajom to, co - w znacznie mniejszym stopniu - czynił je generał Sherman.
W sposobie przedstawienia tej historii najbardziej niepokoi mnie fakt, że każde okrucieństwo wyrządzone na Południu przez Shermana było wyrządzane dziesięciokrotnie przed i po rdzennych Amerykanach. Carr fałszywie sugeruje, że ludobójcze najazdy były cechą wojen rdzennych Amerykanów przed przybyciem Europejczyków, podczas gdy w rzeczywistości wojna totalna z całkowitym zniszczeniem była tworem kolonialnym. Carr śledzi obozy koncentracyjne na hiszpańskiej Kubie, a nie na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych, i opisuje wojnę na Filipinach jako pierwszą wojnę Stanów Zjednoczonych po wojnie secesyjnej, zgodnie z konwencją, że wojny z rdzennymi Amerykanami po prostu się nie liczą (nie wspominając o nazywaniu Antietam „najbardziej katastrofalny dzień we wszystkich wojnach w USA” w książce zawierającej Hiroszimę). Ale myślę, że to echo przekonania, że tubylcy się nie liczą, prowadzi nas do skupienia się na marszu Shermana do morza, nawet gdy Irak, Afganistan i Gaza są niszczone bronią nazwaną na cześć plemion indiańskich. Sherman nie tylko zaatakował ogólną populację Georgii i Karolin w drodze do Goldsboro – miejsca, w którym wojsko amerykańskie miało później zrzucić bomby atomowe (które na szczęście nie eksplodowały) – ale przedstawił wyraźne uzasadnienie na piśmie, coś, co miało można się spodziewać po generale atakującym białych ludzi.
Najbardziej intryguje mnie możliwość, że dzisiejsze Południe przeciwstawi się wojnie, uznając ofiary Shermana za ofiary amerykańskich wojen i okupacji. To właśnie podczas okupacji Południa przez Północ armia amerykańska po raz pierwszy starała się zdobyć serca i umysły, po raz pierwszy zetknęła się z IED w postaci min zakopanych w drogach, najpierw zrezygnowała z odróżniania walczących od niewalczących, po raz pierwszy rozpoczęła się szeroko i oficjalnie (w Lieber Code), twierdząc, że większe okrucieństwo było w rzeczywistości życzliwością, ponieważ szybciej zakończyłoby wojnę, i najpierw bronił się przed zarzutami o zbrodnie wojenne, używając języka, który on (Północ) uznał za całkowicie przekonujący, ale jego ofiary (Południe) uznały za zdeprawowane i socjopatyczne . Sherman zastosował kary zbiorowe i ataki na morale, które uważamy za „szok i podziw”. Zapewnienia Shermana dla burmistrza Atlanty, że ma dobre intencje i wszystko, co robi, jest usprawiedliwione, przekonały Północ, ale nie Południe. Amerykańskie wyjaśnienia zniszczenia Iraku przekonują Amerykanów i nikt więcej.
Sherman wierzył, że jego złośliwość zwróci Południe przeciwko wojnie. „Tysiące ludzi może zginąć”, powiedział, „ale teraz zdają sobie sprawę, że wojna oznacza coś innego niż próżną chwałę i przechwałki. Jeśli pokój spadnie na ich los, nigdy więcej nie zaproszą wojny. Niektórzy wyobrażają sobie, że jest to wpływ, jaki armia amerykańska wywiera obecnie na obce narody. Ale czy Irakijczycy stali się bardziej pokojowi? Czy Południe Stanów Zjednoczonych przoduje w aktywizmie pokojowym? Kiedy Sherman napadał na domy, a jego żołnierze stosowali „wzmocnione przesłuchania” – czasem aż do śmierci, czasem przerywając – ofiarami byli ludzie dawno odeszli z ziemi, ale ludzie, których możemy „rozpoznać” jako ludzi. Czy to może pomóc nam osiągnąć ten sam wyczyn umysłowy z obecnymi mieszkańcami Azji Zachodniej? Południe Stanów Zjednoczonych jest pełne pomników żołnierzy Konfederacji. Czy Irak, który celebruje dzisiejszych bojowników za 150 lat, jest tym, czego ktokolwiek chce?
Kiedy wojsko amerykańskie doszczętnie paliło japońskie miasta, był to redaktor naczelny Konstytucja Atlanty który, cytowany przez Carr, napisał: „Jeśli jednak konieczne jest, aby miasta Japonii zostały spalone jedno po drugim na czarny popiół, możemy to zrobić i zrobimy”. Robert McNamara powiedział, że generał Curtis LeMay myślał o tym, co robił w tych samych kategoriach, co Sherman. Twierdzenie Shermana, że wojna jest po prostu piekłem i nie może być ucywilizowana, było wówczas i jest wykorzystywane do usprawiedliwiania większego okrucieństwa, nawet jeśli kryje w sobie głęboką prawdę: że cywilizowana decyzja byłaby znieść wojnę.
Stany Zjednoczone zabijają teraz dronami, w tym zabijają obywateli USA, w tym zabijają dzieci, w tym zabijają dzieci będące obywatelami USA. Być może nie zaatakowało w ten sposób własnych obywateli od czasów Shermana. Czy może nadszedł czas, aby Południe powstało ponownie, nie w zemście, ale w zrozumieniu, aby stanąć po stronie ofiar i powiedzieć „nie” dalszym atakom na rodziny w ich domach, a tym samym „nie” tym, czym stała się wojna?
