Dokument pokazuje reakcję CIA na brak broni masowego rażenia w Iraku

David Swanson, teleSUR

Archiwum Bezpieczeństwa Narodowego opublikowało kilka nowych dostępnych dokumenty, jedna z nich to relacja Charlesa Duelfera z prowadzonych przez niego poszukiwań broni masowego rażenia w Iraku, z personelem liczącym 1,700 osób i zasobami armii amerykańskiej.

Duelfer został wyznaczony przez dyrektora CIA George'a Teneta do prowadzenia masowych poszukiwań po tym, jak wcześniejsze masowe poszukiwania prowadzone przez Davida Kay'a ustaliły, że w Iraku nie ma zapasów broni masowego rażenia. Duelfer zabrał się do pracy w styczniu 2004 roku, aby po raz drugi nie znaleźć niczego, w imieniu ludzi, którzy rozpoczęli wojnę, wiedząc doskonale, że ich własne wypowiedzi na temat broni masowego rażenia nie są prawdziwe.

Fakt, że Duelfer stwierdza dość wyraźnie, że nie znalazł żadnego z rzekomych zapasów broni masowego rażenia, nie może być wystarczająco powtórzony, a 42% Amerykanów (i 51 procent Republikanów) nadal wierząc przeciwieństwo.

A New York Times historia w październiku ubiegłego roku o pozostałościach po dawno zaniechanym programie broni chemicznej był niewłaściwie wykorzystywany i nadużywany do pogłębiania nieporozumień. Dzisiejsze przeszukanie Iraku doprowadziłoby do odnalezienia amerykańskich bomb kasetowych zrzuconych dziesięć lat temu, oczywiście bez odnalezienia dowodów na obecną operację.

Duelfer jest również jasne, że rząd Saddama Husajna celnie zaprzeczał posiadaniu broni masowego rażenia, wbrew popularnemu amerykańskiemu mitowi, że Husajn udawał, że ma to, czego nie miał.

Nie można przecenić faktu, że prezydent George W. Bush, wiceprezydent Dick Cheney i ich zespół świadomie kłamali. Ta grupa odebrała zeznania Hussein Kamel jeśli chodzi o broń, o której powiedział, że została zniszczona lata temu i używał jej tak, jakby powiedział, że obecnie istnieje. Ten zespół używał kutych dokumenty postawić zarzut zakupu uranu. Wykorzystali twierdzenia dotyczące rury aluminiowe które zostały odrzucone przez wszystkich ich własnych zwykłych ekspertów. „Podsumowali” Narodowy Szacunek Wywiadowczy, który mówi, że Irak prawdopodobnie nie zaatakuje, chyba że zostanie zaatakowany, aby powiedzieć prawie coś przeciwnego w „białej księdze” udostępnionej opinii publicznej. Colin Powell wziął roszczenia do ONZ, które zostały odrzucone przez jego własny personel, i podrobił je sfabrykowanym dialogiem.

Senacka Komisja Specjalna ds. Wywiadu Przewodniczący Jay Rockefeller zawarta że: „Podnosząc argumenty za wojną, administracja wielokrotnie przedstawiała informacje wywiadowcze jako fakt, podczas gdy w rzeczywistości było ono nieuzasadnione, zaprzeczone, a nawet nieistniejące”.

31 stycznia 2003 r. Bush zasugerował Blair, że mogą pomalować samolot na kolory ONZ, polecieć nim nisko, żeby go ostrzeliwać, a tym samym rozpocząć wojnę. Potem obaj wyszli na konferencję prasową, na której powiedzieli, że będą unikać wojny, jeśli to w ogóle możliwe. Rozmieszczanie wojsk i misje bombardowania już się rozpoczęły.

Kiedy Diane Sawyer zapytała Busha w telewizji, dlaczego wysuwa swoje twierdzenia na temat rzekomej broni masowego rażenia w Iraku, odpowiedział: „Jaka jest różnica? Możliwość, że [Saddam] mógłby zdobyć broń, gdyby miał ją zdobyć, byłby niebezpieczeństwem”.

Niedawno opublikowany wewnętrzny raport Duelfera na temat jego polowania i raportu Kay przed nim, dla wymysłów wyobraźni propagandystów, odnosi się do „programu broni masowego rażenia Saddama Husajna”, który Duelfer traktuje jako powtarzającą się, odmienną instytucję, jak gdyby rok 2003 inwazja właśnie złapała go w jeden z jego naturalnie cyklicznych przypływów nieistnienia. Duelfer opisuje również nieistniejący program jako „problem bezpieczeństwa międzynarodowego, który dręczy świat przez trzy dekady” – z wyjątkiem być może części świata zaangażowanej w największe społeczeństwo demonstracje w historii, który odrzucił amerykańskie argumenty za wojną.

Duelfer otwarcie stwierdza, że ​​jego celem było odbudowanie „zaufania do przewidywanych zagrożeń wywiadu”. Oczywiście, nie znajdując żadnej broni masowego rażenia, nie może zmienić niedokładności „prognoz zagrożenia”. Czy może? To, co Duelfer zrobił w tym czasie publicznie i ponownie robi tutaj, to twierdzenie, bez dostarczania na to żadnych dowodów, że „Saddam kierował zasobami, aby podtrzymać zdolność do wznowienia produkcji broni masowego rażenia po upadku sankcji ONZ i kontroli międzynarodowej”.

Duelfer twierdzi, że byli ludzie Saddama Yes, rygorystycznie uwarunkowani, by mówić to, co najbardziej zadowoli ich pytającego, zapewnili go, że Saddam żywił te tajne intencje, by pewnego dnia rozpocząć odbudowę broni masowego rażenia. Ale, jak przyznaje Duelfer, „nie ma dokumentacji tego celu. A analitycy nie powinni oczekiwać, że coś znajdą”.

Tak więc, w ramach rehabilitacji „wspólnoty wywiadowczej” Duelfera, która może wkrótce próbować sprzedać ci kolejną „projekcję zagrożenia” (fraza, która idealnie pasuje do tego, co powiedziałby freudczyk), rząd USA najechał Irak, zdewastował społeczeństwo , zabity przez bestię ponad milion osób Szacunki, ranni, straumatyzowani i bezdomni miliony więcej, generowane nienawiść dla Stanów Zjednoczonych, osuszył amerykańską gospodarkę, pozbawił wolności obywatelskie w kraju i położył podwaliny pod stworzenie ISIS, w celu nie „zapobiegania” „nadciągającemu zagrożeniu”, ale uprzedzenia tajnego planu, aby ewentualnie rozpocząć budowę przyszłe zagrożenie w przypadku całkowitej zmiany okoliczności.

Ta koncepcja „obrony wyprzedzającej” jest identyczna z dwoma innymi koncepcjami. Jest to identyczne z uzasadnieniami, jakie ostatnio zaoferowano nam za ataki dronami. I to jest identyczne z agresją. Kiedy „obrona” zostanie rozciągnięta na obronę przed teoretycznymi przyszłymi zagrożeniami, przestaje wiarygodnie odróżniać się od agresji. A jednak Duelfer wydaje się wierzyć, że udało mu się wykonać swoje zadanie.