Kuba i Estados Unidos są rodziną od tak dawna, że relacje zostały odwrócone, zapomniane, wywrócone na lewą stronę i powtórzone.
W XIX wieku społeczność kubańska w Stanach Zjednoczonych i jej zwolennicy stanowili bazę dla rewolucyjnej demokracji i obalenia hiszpańskich rządów kolonialnych. Amerykanizm, protestantyzm i kapitalizm były postrzegane jako postępowe demokratyczne wyzwania dla kontroli kolonialnej – i mam na myśli coś więcej niż tylko odpowiednik widzów telewizji Fox.
Oczywiście teraz jest zupełnie inaczej. Stany Zjednoczone są teraz skłonne wielokrotnie uderzać się w twarz w nadziei, że od czasu do czasu zadają cios Kubie. Tutaj, w kraju naszych karaibskich kuzynów, powszechnie dyskutuje się, że Stany Zjednoczone szkodzą swojemu zdrowiu, nie tylko jedząc gówniane jedzenie i odmawiając ludziom opieki zdrowotnej, ale także odmawiając Amerykanom kubańskiego postępu medycznego. Mówi się, że istnieje 13 szczepionek na takie choroby, jak zapalenie opon mózgowych, Kuba ma, a Stany Zjednoczone nie. Inne postępy medyczne są również częścią tego argumentu, w tym przede wszystkim leczenie cukrzycy, które ratuje ludzi przed amputacjami. Istnieją również amerykańskie postępy medyczne — w szczególności drogi sprzęt — których Kuba nie może mieć, dopóki trwa embargo.
Pamiętam, jak Robin Williams powiedział Kanadzie, że to miłe, przyjazne mieszkanie nad laboratorium metamfetaminy. Niestety dla Kuby mieszka w piwnicy. Szaleństwo jego krewnych na górze jest uosobieniem sposobu, w jaki militaryzm, który leży u podstaw embarga, bezpośrednio wpływa na zdrowie USA. Chodzi mi o to, że poza wszystkimi zabójstwami, obrażeniami, zanieczyszczeniem i zniszczeniem środowiska jest coś bardziej groteskowego. Wyobrażam sobie szalonych, nagich nazistów w butach — i na ścieżce huraganów — dalej Plum Island który prawie na pewno zaraził nas boreliozą i rozprzestrzenił wirusa Zachodniego Nilu i holenderską plagę kaczek oraz inne – wszystkie nadal się rozprzestrzeniają – w ramach tego samego programu, który stał się bronią wąglika i prawdopodobnie rozprzestrzenił Ebola.
Trwający amerykański program broni biologicznej mógł spowodować więcej szkód w wyniku testów i wypadków niż celowo, ale celowo spowodował głód i śmierć Cuba zgodnie z planem, wprowadzając na wyspę pomór świń, a także pleśń tytoniową i wywołując „epidemię krwotocznej gorączki denga w 1981 r., podczas której zarażonych zostało około 340,000 116,000 osób, a 158 101 hospitalizowano, w kraju, który nigdy wcześniej doświadczyło jednego przypadku zachorowania. Ostatecznie zginęło XNUMX osób, w tym XNUMX dzieci”.
Rodziny będą walczyć. Stany Zjednoczone zachowywały się lepiej w innych momentach. W 1904 roku Stany Zjednoczone podpisały, aw 1925 ratyfikowały powrót Isle of Pine (obecnie Isle of Youth) na Kubę. Głęboka blizna, jaką ten czyn pozostawił w Stanach Zjednoczonych Ameryki i niebezpieczeństwo, na jakie naraził wszystkich Amerykanów, to oczywiście niedorzeczne fantazje, i to samo stałoby się w przypadku, gdyby Stany Zjednoczone zwróciły Guantanamo na Kubę. Bardzo niewielu w USA wiedziałoby o Guantanamo, gdyby nie było ono wykorzystywane jako miejsce eksperymentów na ludziach, tortur i obozu śmierci dla nielegalnych więźniów. Zarówno Guantanamo, jak i Wyspa Młodości zostały skradzione podczas tego, co Kuba nazywa wojną kubańsko-amerykańską, a Stany Zjednoczone nazywają wojną hiszpańsko-amerykańską. Jeśli można oddać jedno, dlaczego nie drugie?
Kuba i Stany Zjednoczone wymieniają się kulturami, ideami i tożsamościami od tak dawna, że nie sposób ich utrzymać. Jestem zachwycony, że Facebook i Twitter działają na Kubie i że mogę wejść do internetu i zobaczyć, jak zręcznie Uniwersytet Wirginii pokonał w koszykówkę stan NC, ale robienie tego z grającym na żywo kubańskim zespołem grającym pięć stóp dalej jest ogromna poprawa. Muzyka na żywo i tańce o 10 rano, z napojami z rumu, do których zacząłem się przyzwyczajać, są prawdopodobnie poprawą jakości życia, której nie dorównuje żadna ilość urządzeń gospodarstwa domowego ani ogrodzonych osiedli. Chciałbym uruchomić telefon komórkowy, ale nie mogę poświęcić godzin na czekanie w kolejce do kubańskiego biura telefonicznego. Ale niech to przyjdzie później, na dobre i na złe, wraz z inwestorami z USA i podnoszącą się wodą rozbijającą się o mur wzdłuż Marakon.
Widziałem biedę na Kubie, ale nie rzucało się w oczy ekstrawaganckie bogactwo. Widziałem błaganie o pieniądze, ale nie wrogość. Widziałem prawdziwą życzliwość i coś, co wyglądało na natychmiastową intymność. Słyszałem skargi na homofobię i nękanie przez policję oraz brak praw do małżeństw osób tej samej płci. Słyszałem skargi na rasizm. Ale są to punkty wspólne dla całej naszej rodziny.
Spotkałem kobietę, która twierdzi, że miała idylliczne dzieciństwo dorastając w amerykańskiej bazie w Guantanamo, która jej zdaniem nie powinna istnieć. Głaskałem luźne psy na ulicach Hawany, które nie mają żadnego podobieństwa do amerykańskiej rasy znanej jako hawańczyk.
Autor Gloria Rolando powiedziała nam dziś wieczorem w swoim domu, że wojna 1898 roku i kontrola USA nad Kubą nasiliły istniejący rasizm. W 1908 roku, jak opowiada jeden z jej filmów, powstała Niezależna Partia Koloru. W 1912 r. masakra zabiła 3,000 czarnych. Podobny incydenty miały miejsce na północy w tym samym czasie, incydenty, o których USA starają się pamiętać.
Filmy Rolanda opowiadają historię karaibskiej rodziny, ludzi przemieszczających się z wyspy na wyspę. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku biedni ludzie z przedbankowego raju na Kajmanach przybyli do pracy na Isle of Pine. Złożona historia imigrantów przemieszczających się do Stanów Zjednoczonych iz powrotem oraz na inne wyspy iz powrotem jest również historią złożoności rasowej. Kuba ma dziś problemy rasowe, mówi Rolando, ale teraz można dyskutować na ten temat, w przeciwieństwie do 1920 lat temu. Mówi, że niektórzy czarnoskórzy nadal preferują jasną skórę, a bardzo niewielu czarnych ma rodzinę w Miami, która wysyła im pieniądze. „Widziałeś brzydkie czarne lalki z cygarami na sprzedaż turystom” – mówi, a ja tak. Widziałem tu także więcej par i grup mieszanych ras niż kiedykolwiek na północy.
Assata Shakur jest tematem jednego z filmów Rolanda, Oczy tęczy. Wspomina w nim denerwującą życzliwość Kubańczyków, do której przyzwyczaiła się po przeprowadzce tutaj.
Dziś rano wyruszyliśmy z Hawany do Las Terrazas, zrównoważonej wzorcowej społeczności w ponownie zalesionym obszarze górskim, który kiedyś był francuską plantacją kawy. Ten idealny model dla turystów i przyjezdnych dopiero niedawno zwrócił się ku turystyce. 1,000 osób, które tam mieszkają, i znakomita wegetariańska restauracja, w której jedliśmy (El Romero z szefem kuchni Tito Nuñezem Gudasem), a niesamowite piękno tego miejsca nie jest reprezentatywne dla całej Kuby; ale są one oznaką tego, co jest możliwe.
Wziąłem butelkę miodu zrobioną w Las Terrazas i zapakowaną w ponownie używaną butelkę rumu. Chciałem zabrać go do domu, dopóki nie zdałem sobie z czegoś sprawy. Miód jest płynem. W samolocie byłoby to zagrożenie terrorystyczne lub powód do wydania 50 dolarów na sprawdzenie walizki.
Przyjrzeliśmy się kamiennym celom, w których pod strażą spali ludzie zmuszani do pracy na plantacji kawy w systemie niewolniczym. Były mniej więcej wielkości niewolniczych chat w domu Thomasa Jeffersona, nieco większe niż klatki w Guantanamo.
Kubę i Stany Zjednoczone łączy wiele, ale oczywiście to wszystko nic nie znaczy, bo ich prezydentem jest zawsze Castro, a nasz zmienia się co 4-8 lat z jednego zwolennika szalonego militaryzmu, konsumpcji i koncentracji bogactwa na niemal identyczny zwolennik szalonego militaryzmu, konsumpcji i koncentracji bogactwa. Kiedy Kuba dogoni?
