Door David Swanson, World BEYOND War, Juni 22, 2022
Laten we zeggen dat we deelnemers zijn aan een populaire democratisch-socialistische mensenrechtenlievende beweging en een succesvolle en eerlijk gekozen nationale regering, en dat we worden binnengevallen en omvergeworpen door een rechtse militaire, buitenlandse of binnenlandse, met gruwelijk geweld. Wat moeten we doen?
Ik vraag niet wat we kunnen doen dat betere resultaten kan opleveren dan niets doen. Bijna alles voldoet aan die norm.
Ik vraag niet wat we kunnen doen waarvan we kunnen beweren dat het minder slecht is dan wat de indringers en bezetters net deden. Bijna alles voldoet aan die norm.
Ik vraag niet wat we kunnen doen dat het beledigend zou zijn voor een verre veilige inwoner van het rijk dat ons net is binnengevallen om ons de les te lezen over het kwaad van. Wij zijn slachtoffers. We kunnen niets verwijten. We kunnen ons recht verklaren om alles te doen. Maar alles is een te brede licentie. Het helpt ons helemaal niet om onze keuzes te beperken tot wat we zouden moeten doen.
Als ik vraag: "Wat moeten we doen?" Ik vraag: Wat heeft de meeste kans op de beste resultaten? Wat is de meeste kans om de bezetting te beëindigen op een manier die aanhoudt, op een manier die toekomstige invasies ontmoedigt, en op een manier die waarschijnlijk niet zal escaleren en het gruwelijke geweld zal verergeren.
Met andere woorden: wat is het beste om te doen? Niet: waar kan ik een excuus voor vinden? Maar: wat is het beste om te doen - niet voor de zuiverheid van ons hart, maar voor de uitkomst in de wereld? Wat is onze krachtigste tool die beschikbaar is?
Het bewijs heeft duidelijk aangetoond dat geweldloze acties, ook tegen invasies en bezettingen en staatsgrepen, een aanzienlijk grotere kans van slagen hebben - waarbij die successen gewoonlijk veel langer aanhouden - dan wat met geweld is bereikt.
Het hele vakgebied - van geweldloos activisme, diplomatie, internationale samenwerking en recht, ontwapening en ongewapende civiele bescherming - wordt over het algemeen uitgesloten van schoolboeken en bedrijfsnieuwsverslagen. We worden verondersteld het idee te behandelen dat Rusland Litouwen, Letland en Estland niet heeft aangevallen omdat ze lid zijn van de NAVO, maar niet om te weten dat die landen het Sovjetleger eruit hebben gegooid met minder wapens dan de gemiddelde Amerikaan met een winkelen - in feite helemaal geen wapens, door tanks geweldloos te omsingelen en te zingen. Waarom is zoiets raars en dramatisch niet bekend? Het is een keuze die voor ons is gemaakt. De truc is om onze eigen keuzes te maken over wat we niet weten, wat afhangt van het vinden van wat er is om over te leren en anderen over te vertellen.
Tijdens de eerste Palestijnse intifada in de jaren tachtig werd een groot deel van de onderworpen bevolking in feite zelfbesturende entiteiten door geweldloze non-samenwerking. Geweldloos verzet in de Westelijke Sahara heeft Marokko gedwongen een voorstel voor autonomie aan te bieden. Geweldloze bewegingen hebben Amerikaanse bases verwijderd uit Ecuador en de Filippijnen, en verhinderen op dit moment de oprichting van een nieuwe NAVO-basis in Montenegro. Staatsgrepen zijn gestopt en dictators zijn omvergeworpen. Falen komt natuurlijk veel voor. Dat geldt ook voor dood en lijden tijdens het proces. Maar weinigen zouden naar een van deze successen kijken en terug willen gaan en het gewelddadig opnieuw willen doen om een kleinere kans op succes te hebben, een grotere kans op het aanwakkeren van een voortdurende cyclus van geweld en nederlaag, en waarschijnlijk nog veel meer dood en lijden in het proces, zodat sommige van de mensen die stierven dit misschien met geweren in hun handen zouden hebben gedaan. Omgekeerd, zelfs terwijl ze een gewelddadige strijd vieren met op zijn minst een kortstondig succes maar gruwelijk verlies van het leven, zouden velen de kans aangrijpen om het op magische wijze opnieuw te doen, net zo succesvol, maar zonder het geweld en het verlies van dierbaren. Degenen die in dergelijke scenario's voor geweld zouden kiezen, zouden zich niet bezighouden met strategie, maar met een voorkeur voor geweld op zich.
Ja, maar zeker, zelfs de imperiale westerse oorlogsstokers hebben gelijk dat oorlog vaak het laatste redmiddel is, alleen verkeerd over aan welke kanten van welke oorlogen die rechtvaardiging van toepassing is. Rusland had bijvoorbeeld geen andere mogelijkheid dan de oorlog in Oekraïne dramatisch te laten escaleren? (Het is een beetje vreemd voor mij om een oorlog van een imperialistische natie als Rusland op te nemen als een voorbeeld van een anti-imperialistische strijd, maar voor veel tegenstanders van het VS-imperialisme is er geen ander imperialisme, en voor de meeste mensen is er op dit moment geen andere oorlog.)
Eigenlijk is het idee dat Rusland geen keuzes had net zo min waar als dat de VS geen andere keuze hadden dan bergen wapens naar Oekraïne te sturen, of geen andere keuze dan Afghanistan of Irak of Syrië of Libië aan te vallen, enz. We kunnen bepalen het begin van een lange lijst van feiten (in de hoop het bewustzijn van anderen te impliceren): de VS liegt over en bedreigt Rusland, bouwt provocerend allianties en stationeert wapens en voert oorlogsrepetities; de VS faciliteerden in 2014 een staatsgreep in Kiev; Oekraïne ontkende zijn oostelijke regio's de autonomie die ze onder Minsk II konden claimen; de meeste mensen op de Krim willen niet worden bevrijd; enz. Maar niemand viel Rusland binnen of viel Rusland aan. De uitbreiding van de NAVO en de plaatsing van wapens waren afschuwelijke acties, maar geen misdaden.
Weet je nog dat de VS beweerden dat Irak massavernietigingswapens had, dat Irak ze waarschijnlijk alleen zou gebruiken als ze zouden worden aangevallen, en vervolgens Irak aanviel in naam van het voorkomen van het gebruik van massavernietigingswapens?
Rusland beweerde dat de NAVO een bedreiging vormde, wist dat een aanval op Oekraïne een enorme toename van de populariteit, het lidmaatschap en wapenaankopen van de NAVO zou garanderen, en ging door en viel Oekraïne aan in naam van het voorkomen van uitbreiding van de NAVO.
De twee zaken hebben veel belangrijke verschillen, maar de twee gruwelijke, massamoordende acties waren op hun eigen voorwaarden flagrant contraproductief. En in beide gevallen waren er andere, betere opties beschikbaar.
Rusland had kunnen doorgaan met het bespotten van de dagelijkse voorspellingen van een invasie en wereldwijde hilariteit kunnen creëren, in plaats van binnen te vallen en de voorspellingen eenvoudigweg een kwestie van dagen te laten uitkomen; ging door met het evacueren van mensen uit Oost-Oekraïne die zich bedreigd voelden door de Oekraïense regering, het leger en nazi-misdadigers; bood evacués meer dan $ 29 om van te overleven; heeft de VN verzocht toezicht te houden op een nieuwe stemming op de Krim over de vraag of zij zich weer bij Rusland zullen voegen; trad toe tot het Internationaal Strafhof en vroeg het om misdaden in Donbas te onderzoeken; vele duizenden ongewapende burgerbeschermers naar Donbas gestuurd; een oproep aan de wereld doen voor vrijwilligers om zich bij hen aan te sluiten; enz.
Het ergste van het argumenteren in het Westen voor de rechtvaardiging van oorlogsvoering door Rusland, Palestina, Vietnam, Cuba, enz., is niet alleen dat het onderdrukte mensen vertelt om zwakke instrumenten te gebruiken die onnodig waarschijnlijk zullen mislukken, maar dat het het Amerikaanse publiek vertelt dat op de een of andere manier is de instelling van oorlog gerechtvaardigd. Het Pentagon en zijn meest fervente aanhangers zien zichzelf tenslotte als een onderdrukt en bedreigd slachtoffer van angstaanjagende irrationele bedreigingen van over de hele wereld. Het uit de gedachten houden van de mensen in de VS heeft verschrikkelijke gevolgen voor de wereld, niet alleen door oorlogen, maar ook door de uitgaven en de schade aan het milieu, de rechtsstaat, burgerlijke vrijheden, zelfbestuur en strijd tegen onverdraagzaamheid, die wordt veroorzaakt door het instellen van oorlog.
Hier is een website die pleit voor het beëindigen van alle oorlog: https://worldbeyondwar.org
Ik discussieer soms met oorlogsaanhangers over de vraag of oorlog ooit gerechtvaardigd kan worden. Gewoonlijk probeert mijn tegenstander in het debat het bespreken van echte oorlogen te vermijden, en praat hij liever over grootmoeders en overvallers in donkere steegjes, maar wanneer erop wordt gedrukt, verdedigt hij de Amerikaanse kant van de Tweede Wereldoorlog of een andere oorlog.
ik heb nu een aankomend debat opzetten met iemand die ik verwacht eerder voorbeelden van oorlogen te noemen die hij gerechtvaardigd vindt; maar ik verwacht dat hij in elke oorlog probeert de anti-Amerikaanse kant te rechtvaardigen. Ik kan natuurlijk niet weten wat hij zal beweren, maar ik zal meer dan blij zijn om toe te geven dat ik geen enkel excuus heb om de Palestijnen te vertellen wat ze moeten doen, dat het ernstigste kwaad dat in Palestina wordt aangericht door Israël wordt gedaan , en dat Palestijnen gewoon - verdomme - het recht hebben om terug te vechten. Wat ik niet verwacht te horen is enig overtuigend bewijs dat oorlog de slimste weg naar het meest waarschijnlijke en blijvende succes is.
