Door David Swanson, World BEYOND War, December 7, 2019
Het nieuwe boek van West Point Professor Tim Bakken De kosten van loyaliteit: oneerlijkheid, hubris en mislukking in het Amerikaanse leger volgt een pad van corruptie, barbarij, geweld en onverantwoordelijkheid dat zijn weg vindt van de militaire academies van de Verenigde Staten (West Point, Annapolis, Colorado Springs) naar de top van het Amerikaanse leger en het Amerikaanse overheidsbeleid, en van daaruit naar een bredere Amerikaanse cultuur die op zijn beurt de subcultuur van het leger en zijn leiders ondersteunt.
Het Amerikaanse Congres en de presidenten hebben enorme macht afgestaan aan generaals. Het State Department en zelfs het US Institute of Peace zijn ondergeschikt aan het leger. De bedrijfsmedia en het publiek helpen deze regeling te handhaven met hun gretigheid om iedereen aan de kaak te stellen die tegen de generaals is. Zelfs het verzetten van gratis wapens aan Oekraïne is nu quasi-verraderlijk.
Binnen het leger heeft vrijwel iedereen macht afgestaan aan die van hogere rang. Als je het niet met hen oneens bent, is dit waarschijnlijk een einde aan je carrière, een feit dat helpt verklaren waarom zoveel militaire ambtenaren zeggen wat ze echt denken over de huidige oorlogen net na zijn pensioen.
Maar waarom gaat het publiek mee met uit de hand gelopen militarisme? Waarom spreken zo weinigen zich uit en brengen de hel alleen maar in oorlogen op 16% van het publiek de enquêteurs vertellen die ze steunen? Welnu, het Pentagon heeft in 4.7 $ 2009 miljard uitgegeven, en waarschijnlijk elk jaar sindsdien meer, aan propaganda en public relations. Sportcompetities worden betaald met openbare dollars om 'rituelen te organiseren die verwant zijn aan aanbidding', zoals Bakken de fly-overs, wapenshows, eerbetoon aan troepen en krijgsliederen die voorafgaan aan professionele atletiekevenementen, passend beschrijft. De vredesbeweging heeft veel superieure materialen, maar komt elk jaar iets minder dan $ 4.7 miljard uit voor reclame.
Je uitspreken tegen oorlog kan ervoor zorgen dat je wordt aangevallen als onpatriottisch of 'een Russische aanwinst', wat helpt verklaren waarom milieuactivisten een van de ergste vervuilers niet noemen, vluchtelingenhulpgroepen de primaire oorzaak van het probleem niet noemen, activisten die proberen te beëindigen massaschietpartijen vermelden nooit dat de schutters onevenredig veel veteranen zijn, antiracistische groeperingen vermijden de manier waarop militarisme racisme verspreidt op te merken, plannen voor groene nieuwe deals of gratis school of gezondheidszorg slagen er meestal in om niet te vermelden waar het meeste geld nu is, enz. Het overwinnen van deze hindernis is het werk dat wordt gedaan World BEYOND War.
Bakken beschrijft een cultuur en een systeem van regels op West Point die liegen aanmoedigen, die liegen tot een vereiste van loyaliteit maken en loyaliteit tot de hoogste waarde maken. Majoor-generaal Samuel Koster, om slechts een van de vele voorbeelden in dit boek te nemen, loog over zijn troepen die 500 onschuldige burgers afslachten, en werd vervolgens beloond met het inspecteren op West Point. Liegen gaat een carrière omhoog, iets wat Colin Powell bijvoorbeeld al vele jaren kende en beoefende voorafgaand aan zijn Destroy-Iraq Farce bij de Verenigde Naties.
Bakken profileert talloze spraakmakende militaire leugenaars - genoeg om van hen de norm te maken. Chelsea Manning had geen unieke toegang tot informatie. Duizenden andere mensen hielden zich gewoon gehoorzaam stil. Zwijgen, liegen indien nodig, vriendjespolitiek en wetteloosheid lijken de principes van het Amerikaanse militarisme te zijn. Met wetteloosheid bedoel ik beide dat u uw rechten verliest wanneer u zich bij het leger voegt (de zaak van het Hooggerechtshof van 1974 Parker v. Levy het leger effectief buiten de grondwet geplaatst) en dat geen enkele instelling buiten het leger het leger aan enige wet kan aanspreken.
Het leger staat los van en begrijpt zichzelf superieur te zijn aan de burgerwereld en zijn wetten. Hoge ambtenaren zijn niet alleen immuun voor vervolging, ze zijn ook immuun voor kritiek. Generaals die nooit door iemand worden ondervraagd, houden toespraken op West Point en vertellen jonge mannen en vrouwen dat ze alleen al door hun aanwezigheid als studenten superieur en onfeilbaar zijn.
Toch zijn ze in werkelijkheid behoorlijk feilbaar. West Point pretendeert een exclusieve school te zijn met hoge academische normen, maar werkt in feite hard om studenten te vinden, garandeert plekjes voor en betaalt voor nog een jaar middelbare school voor potentiële atleten, accepteert studenten die zijn genomineerd door congresleden omdat hun ouders hebben 'gedoneerd' aan de campagnes van de congresleden, en biedt alleen onderwijs op universitair niveau met meer ontgroening, geweld en het bedwingen van nieuwsgierigheid. West Point neemt soldaten en verklaart dat ze professoren zijn, wat ongeveer even goed werkt als dat ze hulpverleners, natiebouwers of vredeshandhavers zijn. De school parkeert ambulances in de buurt ter voorbereiding op gewelddadige rituelen. Boksen is een verplicht vak. Vrouwen lopen vijf keer meer kans om seksueel te worden misbruikt op de drie militaire academies dan op andere Amerikaanse universiteiten.
"Stel je voor", schrijft Bakken, "een kleine universiteit in een kleine stad in Amerika waar seksueel geweld wijdverbreid is en de studenten virtuele drugskartels voeren, terwijl wetshandhavingsinstanties methoden gebruiken om de maffia te beteugelen om ze te pakken te krijgen. Er is niet zo'n hogeschool of grote universiteit, maar er zijn drie militaire academies die bij de rekening passen. "
West Point-studenten, die geen grondwettelijke rechten hebben, kunnen op elk moment hun kamers laten doorzoeken door gewapende troepen en bewakers, zonder bevel. De docenten, het personeel en de cadetten krijgen de opdracht misstappen van anderen op te sporen en te 'corrigeren'. De Uniform Code of Military Justice verbiedt het spreken 'respectloos' tegen superieure officieren, wat een indruk wekt van respect dat men zou verwachten aan te wakkeren, precies wat Bakken laat zien dat het voedt: narcisme, een dunne huid en algemeen prima donna of politie-achtig gedrag bij degenen die vertrouwen ben ermee bezig.
Van de afgestudeerden van West Point geeft 74 procent aan politiek 'conservatief' te zijn, vergeleken met 45 procent van alle afgestudeerden; en 95 procent zegt "Amerika is het beste land ter wereld", vergeleken met 77 procent in het algemeen. Bakken noemt West Point-professor Pete Kilner een voorbeeld van iemand die dergelijke opvattingen deelt en promoot. Ik heb openbaar gedaan debatten met Kilner en vond hem verre van oprecht, veel minder overtuigend. Hij wekt de indruk dat hij niet veel tijd buiten de militaire bubbel heeft doorgebracht, en daarvoor lof verwacht.
"Een van de redenen voor de algemene oneerlijkheid in het leger", schrijft Bakken, "is een geïnstitutionaliseerde minachting voor het publiek, inclusief het civiele bevel." Seksueel geweld neemt toe, maar neemt niet af, in het Amerikaanse leger. "Als cadetten van de luchtmacht chanten", schrijft Bakken, "terwijl ze marcheren, dat ze een 'kettingzaag' zullen gebruiken om een vrouw 'in tweeën' te zagen en 'de onderste helft zullen houden en de bovenkant aan jou zullen geven', 'zeggen ze hun wereldbeeld."
"Een onderzoek onder de top van militair leiderschap duidt op wijdverbreide criminaliteit", schrijft Bakken voordat hij een dergelijk onderzoek doorneemt. De militaire benadering van seksuele misdrijven door topofficieren wordt, zoals Bakken verteld, door hem heel toepasselijk vergeleken met het gedrag van de katholieke kerk.
Het gevoel van immuniteit en recht is niet beperkt tot een paar individuen, maar is geïnstitutionaliseerd. Een heer die nu in San Diego is en bekend staat als Fat Leonard, organiseerde in Azië tientallen seksfeesten voor officieren van de Amerikaanse marine in ruil voor zogenaamd waardevolle geheime informatie over de plannen van de marine.
Als wat er in het leger gebeurt, in het leger blijft, zou het probleem veel kleiner zijn dan het is. In werkelijkheid hebben West Point-alumni grote schade aangericht in de wereld. Ze domineren de top van het Amerikaanse leger en hebben dat al vele, vele jaren. Douglas MacArthur, volgens een historicus die Bakken citeert, 'omringde zich' met mannen die 'de droomwereld van zelfverering waarin hij verkoos te leven niet wilden verstoren'. MacArthur bracht China natuurlijk in de Koreaanse oorlog, probeerde de oorlog nucleair te maken, was voor een groot deel verantwoordelijk voor miljoenen doden, en werd - in een zeer zeldzame gebeurtenis - ontslagen.
William Westmoreland had volgens een door Bakken geciteerde biograaf een "perspectief dat zo ver afwijkt dat het fundamentele vragen oproept over [zijn] bewustzijn van de context waarin de oorlog werd gevoerd". Westmoreland pleegde natuurlijk genocidale slachtingen in Vietnam en probeerde, net als MacArthur, de oorlog nucleair te maken.
"Het erkennen van de duizelingwekkende diepte van de stompheid van MacArthur en Westmoreland", schrijft Bakken, "leidt tot een beter begrip van de tekortkomingen in het leger en hoe Amerika oorlogen kan verliezen."
Bakken beschrijft de gepensioneerde admiraal Dennis Blair die in 2009 een militair ethos van spraakbeperking en vergelding in de burgerregering introduceerde en de nieuwe aanpak genereerde van het vervolgen van klokkenluiders onder de spionagewet, het vervolgen van uitgevers zoals Julian Assange en het vragen van rechters om verslaggevers gevangen te zetten totdat ze hun bronnen. Blair zelf heeft dit beschreven als het toepassen van de manieren van het leger op de regering.
Recruiters liegen. Militaire woordvoerders liegen. De zaak die voor elke oorlog aan het publiek wordt voorgelegd (vaak zowel door civiele politici als door het leger) is zo routinematig oneerlijk dat iemand een boek schreef met de naam War Is A Lie. Zoals Bakken vertelt, zijn Watergate en Iran-Contra voorbeelden van corruptie die wordt gedreven door militaire cultuur. En, natuurlijk, in de lijsten met serieuze en triviale leugens en wreedheden die te vinden zijn in militaire corruptie is er dit: degenen die zijn aangesteld om kernwapens te bewaken, liegen, bedriegen, worden dronken en vallen neer - en doen dat decennia lang ongecontroleerd, waardoor ze het risico lopen al het leven op aarde.
Eerder dit jaar, de secretaris van de marine loog tegen het congres dat meer dan 1,100 Amerikaanse scholen militaire rekruteurs blokkeerden. Een vriend en ik boden een beloning aan als iemand maar één van die scholen kon identificeren. Natuurlijk kon niemand dat. Dus een woordvoerder van het Pentagon vertelde wat nieuwe leugens om de oude te verdoezelen. Niet dat het iemand iets kon schelen - en zeker niet het Congres. Geen van de congresleden kon rechtstreeks belogen worden om er maar één woord over te zeggen; in plaats daarvan zorgden ze ervoor dat mensen die om de kwestie gaven, buiten de hoorzittingen werden gehouden waarop de secretaris van de marine getuigde. De secretaris werd maanden later, slechts een paar weken geleden, ontslagen omdat hij naar verluidt een deal had gesloten met president Trump achter de rug van de minister van Defensie, omdat ze alle drie verschillende ideeën hadden over hoe ze een bepaalde oorlog konden erkennen, excuseren of verheerlijken. misdaden.
Een manier waarop geweld zich van het leger naar de Amerikaanse samenleving verspreidt, is door het geweld van veteranen, die onevenredig de lijst van massa shooters. Deze week zijn er twee schietpartijen geweest op Amerikaanse marinebases in de VS, beide door mannen die waren opgeleid door het Amerikaanse leger, een van hen was een Saoedische man die in Florida trainde om met vliegtuigen te vliegen (en ook om de meeste brute dictatuur op aarde) - die allemaal de zombie-achtige repetitieve en contraproductieve aard van militarisme lijken te benadrukken. Bakken haalt een onderzoek aan dat in 2018 aantoonde dat politieagenten in Dallas die veteranen waren, veel vaker met hun geweren zouden schieten tijdens hun dienst, en dat bijna een derde van alle agenten die bij een schietpartij betrokken waren, veteranen waren. In 2017 bereidde een West Point-student zich kennelijk voor op een massale schietpartij op West Point die werd voorkomen.
Velen hebben er bij ons op aangedrongen het bewijs te erkennen en de mediapresentaties van wreedheden zoals My Lai of Abu Ghraib niet als afzonderlijke incidenten te accepteren. Bakken vraagt ons om niet alleen het doordringende patroon te herkennen, maar zijn oorsprong in een cultuur die zinloos geweld modelleert en aanmoedigt.
Ondanks het feit dat hij als professor aan het Amerikaanse leger werkte op West Point, schetst Bakken het algemene falen van dat leger, inclusief de afgelopen 75-jaren van verloren oorlogen. Bakken is ongewoon eerlijk en nauwkeurig over het aantal slachtoffers en over het destructieve en contraproductieve karakter van de zinloze eenzijdige slachtingen die het Amerikaanse leger op de wereld begaat.
Pre-Amerikaanse kolonisten keken naar legers zoals mensen die in de buurt van Amerikaanse militaire bases in het buitenland wonen, ze tegenwoordig vaak zien: als "kraamkamers van ondeugd". Hoe dan ook, zou dezelfde opvatting op dit moment in de Verenigde Staten normaal moeten zijn. Het Amerikaanse leger is waarschijnlijk de minst succesvolle instelling op zijn eigen voorwaarden (en die van anderen) in de Amerikaanse samenleving, zeker de minst democratische, een van de meest criminele en corrupte, maar toch consequent en dramatisch het meest gerespecteerd in opiniepeilingen. Bakken vertelt hoe deze onvoorwaardelijke bewondering voor hoogmoed in het leger zorgt. Het handhaaft ook lafheid in het publiek als het gaat om het bestrijden van militarisme.
Militaire "leiders" worden tegenwoordig als prinsen behandeld. "Viersterrengeneraals en admiraals", schrijft Bakken, "worden tegenwoordig niet alleen voor werk met jets gevlogen, maar ook naar ski-, vakantie- en golfresorts (234 militaire golfbanen) die door het Amerikaanse leger over de hele wereld worden geëxploiteerd, vergezeld van een een tiental assistenten, chauffeurs, bewakers, chef-koks en bedienden om hun koffers te dragen. " Bakken wil hier een einde aan maken en is van mening dat het in strijd is met het vermogen van het Amerikaanse leger om op de juiste manier te doen wat hij denkt dat het zou moeten doen. En Bakken schrijft deze dingen moedig als een burgerprofessor op West Point die een rechtszaak tegen het leger heeft gewonnen vanwege de vergelding voor zijn klokkenluiders.
Maar Bakken houdt, zoals de meeste klokkenluiders, één voet in datgene wat hij blootlegt. Zoals vrijwel elke Amerikaanse burger lijdt hij eraan Tweede Wereldoorlog mythologiseren, wat de vage en onbetwiste veronderstelling creëert dat oorlog goed en correct en overwinnend kan worden uitgevoerd.
Fijne Pearl Harbor Day, iedereen!
Net als een groot aantal MSNBC- en CNN-kijkers lijdt Bakken aan russiagatisme. Bekijk deze opmerkelijke uitspraak uit zijn boek: “Een paar Russische cyberagenten hebben meer gedaan om de presidentsverkiezingen van 2016 en de Amerikaanse democratie te destabiliseren dan alle wapens van de Koude Oorlog bij elkaar, en het Amerikaanse leger was niet in staat om ze te stoppen. Het zat vast in een andere manier van denken, een manier die vijfenzeventig jaar geleden werkte. "
Natuurlijk omvatten de wilde beweringen van Russiagate over Trump die zogenaamd samenwerkt met Rusland om te proberen de verkiezingen van 2016 te beïnvloeden, niet eens de bewering dat dergelijke activiteiten de verkiezingen daadwerkelijk hebben beïnvloed of "gedestabiliseerd". Maar natuurlijk duwt elke Russiagate-uiting dat belachelijke idee impliciet of - zoals hier - expliciet. Ondertussen bepaalde het militarisme van de Koude Oorlog de uitkomst van talloze Amerikaanse verkiezingen. Dan is er het probleem om voor te stellen dat het Amerikaanse leger plannen bedenkt om Facebook-advertenties tegen te gaan. Werkelijk? Wie moeten ze bombarderen? Hoeveel? Op welke manier? Bakken klaagt constant over het gebrek aan intelligentie bij het officierskorps, maar wat voor soort intelligentie zou de juiste vormen van massamoord verzinnen om Facebook-advertenties te stoppen?
Bakken betreurt het falen van het Amerikaanse leger om de wereld over te nemen, en de successen van zijn vermeende rivalen. Maar hij geeft ons nooit een argument voor de wenselijkheid van mondiale overheersing. Hij beweert te geloven dat het de bedoeling van Amerikaanse oorlogen is om democratie te verspreiden, en veroordeelt die oorlogen vervolgens als mislukkingen op die voorwaarden. Hij dringt erop aan dat de oorlogspropaganda die Noord-Korea en Iran beschouwt als een bedreiging voor de Verenigde Staten, en wijst erop dat ze zulke bedreigingen zijn geworden als bewijs van het falen van het Amerikaanse leger. Ik zou gezegd hebben dat zelfs de critici zover krijgen dat ze zo denken, het bewijs is van het succes van het Amerikaanse leger - althans op het gebied van propaganda.
Volgens Bakken worden oorlogen slecht beheerd, gaan oorlogen verloren en bedenken incompetente generaals "no-win" -strategieën. Maar nooit in de loop van zijn boek (afgezien van zijn probleem uit de Tweede Wereldoorlog) geeft Bakken geen enkel voorbeeld van een oorlog die goed wordt beheerd of gewonnen door de Verenigde Staten of iemand anders. Dat het probleem onwetend en onintelligente generaals is, is een gemakkelijk argument, en Bakken biedt voldoende bewijs. Maar hij hint nooit wat het is dat intelligente generaals zouden doen - tenzij het dit is: stop met de oorlogszaken.
"De officieren die het leger vandaag leiden, lijken niet in staat te zijn moderne oorlogen te winnen", schrijft Bakken. Maar hij beschrijft of definieert nooit hoe een overwinning eruit zou zien, waaruit hij zou bestaan. Iedereen dood? Een kolonie opgericht? Een onafhankelijke vreedzame staat achtergelaten om strafrechtelijke vervolging in te stellen tegen de Verenigde Staten? Een respectvolle proxy-staat met democratische pretenties die zijn achtergelaten, afgezien van het vereiste handvol Amerikaanse bases die daar nu in aanbouw zijn?
Op een gegeven moment bekritiseert Bakken de keuze om grote militaire operaties in Vietnam te voeren 'in plaats van tegenopstand'. Maar hij voegt geen enkele zin toe waarin hij uitlegt welke voordelen "counterinsurgency" voor Vietnam had kunnen opleveren.
De mislukkingen die Bakken vertelt als gedreven door overmoed, oneerlijkheid en corruptie van officieren, zijn allemaal oorlogen of escalaties van oorlogen. Het zijn allemaal mislukkingen in dezelfde richting: te veel zinloze afslachting van mensen. Nergens noemt hij zelfs maar een enkele catastrofe die is veroorzaakt door terughoudendheid of respect voor diplomatie of door buitensporig gebruik van de rechtsstaat of medewerking of vrijgevigheid. Nergens wijst hij erop dat een oorlog te klein was. Nergens trekt hij zelfs een Rwanda, bewerend dat er een oorlog zou moeten zijn die niet heeft plaatsgevonden.
Bakken wil een radicaal alternatief voor de afgelopen decennia van militair optreden, maar legt nooit uit waarom dat alternatief massamoord zou moeten omvatten. Wat sluit geweldloze alternatieven uit? Wat sluit uit dat het leger wordt teruggeschroefd totdat het weg is? Welke andere instelling kan generaties lang volkomen mislukken en de strengste critici voorstellen om het te hervormen in plaats van het af te schaffen?
Bakken betreurt de scheiding en isolatie van het leger van alle anderen, en de zogenaamd kleine omvang van het leger. Hij heeft gelijk over het scheidingsprobleem, en zelfs gedeeltelijk gelijk - denk ik - over de oplossing, in die zin dat hij het leger meer op de burgerwereld wil laten lijken, niet alleen de burgerwereld meer op het leger wil maken. Maar hij laat zeker de indruk achter dat hij ook het laatste wil: vrouwen in de schets, een leger dat meer dan alleen 1 procent van de bevolking uitmaakt. Deze rampzalige ideeën worden niet beargumenteerd en kunnen niet effectief worden beargumenteerd.
Op een gegeven moment lijkt Bakken te begrijpen hoe archaïsch oorlog is, terwijl hij schrijft: “In de oudheid en in het agrarische Amerika, waar gemeenschappen geïsoleerd waren, vormde elke bedreiging van buitenaf een aanzienlijk gevaar voor een hele groep. Maar vandaag de dag, gezien zijn kernwapens en enorme bewapening, evenals een uitgebreid intern politie-apparaat, wordt Amerika niet bedreigd met een invasie. Volgens alle indices zou oorlog veel minder waarschijnlijk moeten zijn dan in het verleden; in feite is het minder waarschijnlijk geworden voor landen over de hele wereld, met één uitzondering: de Verenigde Staten. "
Ik sprak onlangs met een klas van achtste-klassers, en ik vertelde hen dat één land de overgrote meerderheid van buitenlandse militaire bases op aarde bezat. Ik vroeg hen om dat land te noemen. En natuurlijk noemden ze de lijst met landen die nog steeds geen Amerikaanse militaire basis missen: Iran, Noord-Korea, enz. Het duurde een hele poos en wat porren voordat iemand vermoedde "de Verenigde Staten". De Verenigde Staten houden zichzelf voor dat het geen imperium is, ook al gaan ze ervan uit dat zijn imperiale status buiten kijf staat. Bakken heeft voorstellen voor wat te doen, maar daaronder vallen niet het terugdringen van militaire uitgaven, het sluiten van buitenlandse bases of het stopzetten van wapenverkopen.
Hij stelt ten eerste voor om oorlogen 'alleen uit zelfverdediging' te voeren. Dit, zo laat hij ons weten, zou een aantal oorlogen hebben voorkomen, maar zou de oorlog tegen Afghanistan "een jaar of twee" hebben toegestaan. Dat legt hij niet uit. Hij noemt het probleem van de illegaliteit van die oorlog niet. Hij geeft geen gids om ons te laten weten welke aanvallen op verarmde landen halverwege de wereld in de toekomst als 'zelfverdediging' zouden moeten gelden, noch voor hoeveel jaar ze dat label zouden moeten dragen, noch natuurlijk wat de 'overwinning' was in Afghanistan na "een jaar of twee."
Bakken stelt voor veel minder autoriteit te geven aan generaals buiten het werkelijke gevecht. Waarom die uitzondering?
Hij stelt voor het leger aan hetzelfde civiele rechtssysteem te onderwerpen als alle anderen, en de Uniforme Code van Militaire Rechtvaardigheid en het Corps van de Rechter Advocaat-Generaal af te schaffen. Goed idee. Een in Pennsylvania gepleegd misdrijf zou door Pennsylvania worden vervolgd. Maar voor misdaden die buiten de Verenigde Staten zijn gepleegd, heeft Bakken een andere houding. Die plaatsen mogen geen misdrijven die in hen zijn gepleegd, vervolgen. De Verenigde Staten moeten rechtbanken instellen om dat af te handelen. Het Internationaal Strafhof ontbreekt ook in de voorstellen van Bakken, ondanks zijn verslag van Amerikaanse sabotage van die rechtbank eerder in het boek.
Bakken stelt voor om van de Amerikaanse militaire academies civiele universiteiten te maken. Ik ben het ermee eens als ze gefocust waren op vredesstudies en niet gecontroleerd werden door de gemilitariseerde regering van de Verenigde Staten.
Ten slotte stelt Bakken voor om vergelding tegen de vrijheid van meningsuiting in het leger strafbaar te stellen. Zolang het leger bestaat, denk ik dat dat een goed idee is - en een idee dat de tijdsduur (dat het leger bestaat) zou kunnen bekorten, ware het niet dat het het risico op een nucleaire apocalyps zou verminderen (alles wat bestaat iets langer meegaan).
Maar hoe zit het met civiele controle? Hoe zit het met het eisen dat het congres of het publiek vóór de oorlog stemt? Hoe zit het met het beëindigen van geheime bureaus en geheime oorlogen? Hoe zit het met het stoppen van het bewapenen van toekomstige vijanden voor winst? Hoe zit het met het opleggen van de rechtsstaat aan de Amerikaanse overheid, niet alleen aan cadetten? Hoe zit het met de omschakeling van militaire naar vreedzame industrieën?
Welnu, Bakken's analyse van wat er mis is met het Amerikaanse leger is nuttig om ons in de richting van verschillende voorstellen te krijgen, ongeacht of hij ze steunt of niet.
