Door David Swanson
Een krachtige nieuwe film over wat er mis is met de Amerikaanse media wordt nu in het hele land vertoond. Het heet Shadows of Liberty en je kunt er een screening van opzetten als onderdeel van een komende internationale actieweek voor klokkenluiders genaamd Kom op voor de waarheid. Of u kunt de dvd kopen of bekijken op Link TV. (Hier in Charlottesville zal ik spreken op het evenement, 19 mei, 7 uur in The Bridge.)
Judith Miller is op een revaliderende boekentour; de Washington Post meldde onlangs dat een slachtoffer van de politiemoord in Baltimore zijn eigen ruggengraat brak; en onlangs uitgelekte e-mails van het ministerie van Buitenlandse Zaken vroegen Sony om ons te vermaken met de juiste oorlogsondersteuning. De voorgenomen fusie van Comcast en Time Warner werd voorlopig gewoon geblokkeerd, maar het bestaan van die megamonopolies in hun huidige vorm ligt aan de basis van het probleem, aldus Schaduwen van vrijheid.
Bedrijven met winstoogmerk laten beslissen wat we leren over de wereld en onze regering, waardoor die bedrijven zich kunnen consolideren in een klein kartel dat de voorheen openbare radiogolven controleert, waardoor ze eigendom kunnen worden van veel grotere bedrijven die afhankelijk zijn van de overheid voor wapencontracten, en hen in staat stellen de toegang van politici tot het publiek te bepalen en politici om te kopen met "campagnebijdragen" - dit, in de analyse van Shadows of Liberty, deze ondergeschiktheid van de openbare ruimte aan privéwinst is wat nieuws creëert dat verkeerd informeert, dat geen interesse heeft in de armen, dat propaganda maakt voor oorlogen, en dat elke journalist buitensluit die uit de pas loopt.
De film is niet in de eerste plaats analyse, maar voorbeeld. Het eerste voorbeeld zijn de rapporten van Roberta Baskin voor CBS over de arbeidsmisbruiken van Nike in Azië. CBS vermoordde haar grote verhaal in ruil voor Nike die CBS zoveel geld betaalde dat CBS ermee instemde om al zijn "journalisten" Nike-logo's te laten dragen tijdens hun "verslaggeving" over de Olympische Spelen.
Een ander voorbeeld van CBS in de film is het neerschieten van TWA-vlucht 800 door de Amerikaanse marine, een geval van lafheid van de media en intimidatie door de overheid. waarover ik hier schreef. Als Shadows of Liberty wijst erop dat CBS destijds eigendom was van Westinghouse, dat grote militaire contracten had. Als bedrijf met winstoogmerk bestond er geen twijfel over welke kant het zou kiezen tussen een goede verslaggever en het Pentagon. (Dit is precies waarom de eigenaar van de Washington Post zou niet moeten zijn iemand met veel grotere financiering die binnenstroomt van de CIA.)
De New York Timesleek onder de indruk van een eerdere film die volledig was gewijd aan de massamoord op TWA-vlucht 800. De Times was voorstander van een nieuw onderzoek, maar betreurde het vermeende gebrek aan een entiteit die op geloofwaardige wijze een onderzoek zou kunnen uitvoeren. De Amerikaanse regering komt in de film zo onbetrouwbaar over dat het niet te vertrouwen is zichzelf opnieuw te onderzoeken. Dus een vooraanstaande krant, wiens taak het zou moeten zijn om de overheid te onderzoeken, weet niet wat te doen zonder een overheid die op geloofwaardige en vrijwillige wijze de taak van de media voor haar kan uitvoeren en zichzelf ter verantwoording kan roepen. Ellendig. Had Nike maar aangeboden om de New York Times om de regering te onderzoeken!
Een ander voorbeeld in het slechte media-hoogtepunt komt binnen Shadows of Liberty is het geval van de rapportage van Gary Webb over de CIA en crack-cocaïne, ook het onderwerp van een recente film. Een andere is, onvermijdelijk, de propaganda die de aanval op Irak in 2003 lanceerde. Ik las net een analyse van de rol van Judith Miller die haar voornamelijk de schuld gaf van het niet corrigeren van haar 'fouten' toen de leugens aan het licht kwamen. Ben ik het niet mee eens. Ik geef haar voornamelijk de schuld voor het publiceren van beweringen die destijds belachelijk waren en die ze nooit zou hebben gepubliceerd als ze waren gedaan door een niet-gouvernementele entiteit of een van de 199 van de 200 nationale regeringen op aarde. Alleen de Amerikaanse regering krijgt die behandeling van haar Amerikaanse mediapartners in crime – en in feite alleen bepaalde elementen binnen de Amerikaanse regering. Terwijl Colin Powell tegen de wereld loog en een groot deel van de wereld lachte, maar de Amerikaanse media bogen, zette zijn zoon nog meer mediaconsolidatie door. Ik sluit me aan bij de aanbeveling van Shadows of Liberty om de media-eigenaren de schuld te geven, maar dat neemt de schuld niet weg van de werknemers.
Tot eer van Shadows of Liberty het bevat onder de verhalen die het vertelt enkele voorbeelden van volledige mediastilte. Het verhaal van Sibel Edmonds, bijvoorbeeld, werd volledig weggecijferd door de Amerikaanse megamedia, hoewel niet in het buitenland. Een ander voorbeeld zou zijn Operatie Merlin (het doorgeven van nucleaire plannen door de CIA aan Iran), om nog maar te zwijgen van de uitbreiding van Operatie Merlin tot Irak. Dan Ellsberg zegt in de film dat een regeringsfunctionaris de grote kranten zal vertellen dat ze een verhaal met rust moeten laten, en dat de andere verkooppunten 'het voorbeeld van de stilte zullen volgen'.
De Amerikaanse openbare ethergolven werden in 1934 aan particuliere bedrijven gegeven met grote limieten op monopolies die later werden uitgekleed door Reagan en Clinton en de congressen die met hen samenwerkten. De door Clinton ondertekende Telecom Act uit 1996 creëerde de megamonopolies die lokaal nieuws hebben vernietigd en zijn vrouw al een presidentiële nominatie in 2016 garandeerde op basis van het geld dat ze aan tv-advertenties zal uitgeven.
De grootste hits van de slechte media zijn het vinden van een miniatuur progressieve echokamer, maar dit zijn in feite geen geïsoleerde gevallen. Het zijn eerder extreme voorbeelden die lessen hebben geleerd aan talloze andere 'journalisten' die hebben geprobeerd hun baan te behouden door in de eerste plaats nooit uit de pas te lopen.
Het probleem met de bedrijfsmedia zijn niet de specifieke incidenten, maar hoe ze altijd verslag doen van alles, inclusief de overheid (die het altijd goed bedoelt) en oorlogen (er moeten er altijd meer zijn) en de economie (ze moet groeien en investeerders verrijken) en mensen ( ze zijn hulpeloos en machteloos). De specifieke verhaallijnen die de meeste schade aanrichten, zijn niet altijd inherent de ergste. Het zijn eerder degenen die de algemene echokamer van het bedrijf halen.
De Washington Post soms geeft precies toe wat het fout doet maar rekent erop dat de meeste mensen het nooit zullen opmerken, omdat dergelijke artikelen niet in alle kranten en op alle shows zullen worden herhaald en besproken.
Think Shadows of Liberty, 40-70% van het "nieuws" is gebaseerd op ideeën die afkomstig zijn van PR-afdelingen van bedrijven. Een ander goed stuk, vermoed ik, komt van de PR-afdelingen van de overheid. Een meerderheid in de VS in de laatste peiling die ik zag, geloofde dat Irak had geprofiteerd van de oorlog tegen Irak en was dankbaar. Uit een Gallup-enquête onder 65 landen eind 2013 bleek dat de VS algemeen werd aangenomen als de grootste bedreiging voor de vrede op aarde, maar binnen de VS werd Iran, als een flagrant resultaat van niets anders dan belachelijke propaganda, die eer waardig geacht.
De Toon vanavond vraagt mensen regelmatig of ze een senator kunnen noemen en dan of ze een stripfiguur kunnen noemen, enz., waaruit blijkt dat mensen stomme dingen weten. Haha. Maar zo vormen de bedrijfsmedia mensen, en het is duidelijk dat de Amerikaanse regering niet genoeg bezwaar maakt om er iets aan te doen. Als niemand je naam kent, zullen ze niet snel tegen je protesteren. En je hoeft je nooit zorgen te maken dat je herkozen wordt.
Shadows of Liberty is lang op het probleem en kort op de oplossing, maar de waarde ervan ligt in het blootstellen van mensen aan een begrip van het probleem. En de aangeboden oplossing is precies goed, voor zover het gaat. De geboden oplossing is om het internet open te houden en te gebruiken. Daar ben ik het mee eens. En een van de manieren waarop we het zouden moeten gebruiken, is om buitenlandse berichtgeving over de Verenigde Staten populairder te maken dan binnenlandse berichtgeving. Als media de neiging hebben om alleen goed te rapporteren over landen waar ze niet zijn gevestigd, en toch is het allemaal even toegankelijk online, dan moeten we beginnen met het zoeken naar en lezen van de media over ons land die in andere landen zijn geproduceerd. In het proces kunnen we misschien een gevoel van zorg ontwikkelen voor wat 95% van de mensheid denkt over deze 5%. En in dat proces kunnen we het nationalisme misschien een beetje afzwakken.
Onafhankelijke media is de voorgestelde oplossing, geen publieke media, en geen herstel van de bedrijfsmedia in zijn eerdere, niet zo erge vorm. Het inkrimpen van redactiekamers is natuurlijk te betreuren, maar misschien kan de rekrutering van buitenlandse nieuwskamers en onafhankelijke bloggers dat verlies verzachten op een manier die het niet zal bereiken om de monopolisten te smeken om het beter te doen. Ik denk dat een deel van de oplossing het creëren van betere onafhankelijke media is, maar een deel daarvan is het vinden, lezen, waarderen en gebruiken van onafhankelijke en buitenlandse media. En een deel van die verschuiving in houding zou moeten zijn het laten vallen van het absurde idee van 'objectiviteit', opgevat als gezichtspuntloosheid. Een ander onderdeel zou moeten zijn om onze realiteit te herdefiniëren om te bestaan zonder de zegen van de bedrijfsmedia, zodat we kunnen worden geïnspireerd om activistische bewegingen op te bouwen, of ze nu wel of niet op bedrijfstelevisie zijn. Dit omvat natuurlijk het overtuigen van onafhankelijke media om te investeren in verhalen die door bedrijven worden genegeerd, en niet alleen te focussen op het op een betere manier navertellen van de verhalen die de bedrijven verkeerd vertellen.
Onafhankelijke media zijn lange tijd de beste prijs geweest die we konden krijgen voor geld dat aan een nuttig doel werd gedoneerd. De komende anderhalf jaar is een echte kans, omdat een volledig kapot Amerikaans verkiezingssysteem verwacht dat honderden miljoenen dollars van goedbedoelende mensen worden gegeven aan kandidaten om te geven aan de tv-netwerken aan wie we onze ether hebben gegeven. Wat als we een deel van dat geld zouden inhouden en onze eigen media- en activismestructuren zouden opbouwen? En waarom de twee (media en activisme) als gescheiden beschouwen? Ik denk dat de jury er nog niet uit is Het snijpunt als nieuwe onafhankelijke media, maar het is al veel beter dan de Washington Post.
Geen enkele onafhankelijke media zal perfect zijn. Mocht ik willen Shadows of Liberty verheerlijkte de Amerikaanse revolutie niet op het geluid van kanonvuur. Later horen we president Reagan de Contra's 'het morele equivalent van onze grondleggers' noemen, terwijl de film dode lichamen laat zien - alsof de Amerikaanse revolutie daar niets van heeft voortgebracht. Maar het punt dat vrije pers, zoals theoretisch bepaald door het eerste amendement, van cruciaal belang is voor zelfbestuur, klopt wel. De eerste stap bij het creëren van persvrijheid is het publiekelijk identificeren van de afwezigheid en de oorzaken ervan.
