Van Mosul tot Raqqa tot Marioepol, het doden van burgers is een misdaad

Door Medea Benjamin en Nicolas JS Davies, World BEYOND War, April 12, 2022

Amerikanen zijn geschokt door de dood en vernietiging van de Russische invasie van Oekraïne, waarbij onze schermen zijn gevuld met gebombardeerde gebouwen en lijken die op straat liggen. Maar de Verenigde Staten en hun bondgenoten voeren al tientallen jaren oorlog in land na land, waarbij ze op veel grotere schaal verwoestende stukken door steden, dorpen en dorpen hebben uitgehouwen dan Oekraïne tot dusver heeft misvormd. 

Zoals we onlangs hebben gedaan gerapporteerd, hebben de VS en hun bondgenoten sinds 337,000 alleen al meer dan 46 bommen en raketten, of 2001 per dag, op negen landen gedropt. Hoge officieren van het Amerikaanse Ministerie van Defensie vertelden: Newsweek dat de eerste 24-dagen van de Russische bombardementen op Oekraïne was minder destructief dan de eerste dag van de Amerikaanse bombardementen op Irak in 2003.

De door de VS geleide campagne tegen ISIS in Irak en Syrië bombardeerde die landen met meer dan 120,000 bommen en raketten, de zwaarste bombardementen in decennia. Amerikaanse militaire officieren vertelde Amnesty International dat de Amerikaanse aanval op Raqqa in Syrië ook het zwaarste artilleriebombardement was sinds de oorlog in Vietnam. 

Mosul in Irak was de grootste stad die de Verenigde Staten en hun bondgenoten gereduceerd tot puin in die campagne, met een pre-aanval bevolking van 1.5 miljoen. Over 138,000 huizen werden beschadigd of vernietigd door bombardementen en artillerie, en een Iraaks Koerdisch inlichtingenrapport telde tenminste 40,000-burgers gedood.

Raqqa, met een bevolking van 300,000, was nog meer gestript. Een VN-beoordelingsmissie meldde dat 70-80% van de gebouwen werd verwoest of beschadigd. Syrische en Koerdische troepen in Raqqa gerapporteerd het tellen van 4,118 civiele lichamen. Veel meer doden blijven ongeteld in het puin van Mosul en Raqqa. Zonder uitgebreide sterftecijfers zullen we misschien nooit weten welk deel van het werkelijke dodental deze cijfers vertegenwoordigen.

Het Pentagon beloofde zijn beleid ten aanzien van burgerslachtoffers in de nasleep van deze bloedbaden te herzien, en gaf de Rand Corporation opdracht om Een studie getiteld, "Begrijpen van civiele schade in Raqqa en de implicaties ervan voor toekomstige conflicten", dat nu openbaar is gemaakt. 

Zelfs als de wereld terugdeinst voor het schokkende geweld in Oekraïne, is het uitgangspunt van de Rand Corp-studie dat Amerikaanse troepen oorlogen zullen blijven voeren met verwoestende bombardementen op steden en bevolkte gebieden, en dat ze daarom moeten proberen te begrijpen hoe ze dit kunnen doen. dus zonder heel veel burgers te doden.

Het onderzoek beslaat meer dan 100 pagina's, maar het krijgt nooit vat op het centrale probleem, namelijk de onvermijdelijk verwoestende en dodelijke gevolgen van het afvuren van explosieve wapens in bewoonde stedelijke gebieden zoals Mosul in Irak, Raqqa in Syrië, Mariupol in Oekraïne, Sanaa in Jemen of Gaza in Palestina.  

De ontwikkeling van "precisiewapens" heeft deze slachtingen aantoonbaar niet kunnen voorkomen. De Verenigde Staten onthulden hun nieuwe "slimme bommen" tijdens de Eerste Golfoorlog in 1990-1991. Maar ze omvatten in feite: slechts 7% van de 88,000 ton bommen die het op Irak heeft gegooid, waardoor “een tamelijk sterk verstedelijkte en gemechaniseerde samenleving” werd teruggebracht tot “een pre-industriële natie” volgens een VN-enquête. 

In plaats van feitelijke gegevens over de nauwkeurigheid van deze wapens te publiceren, heeft het Pentagon een geavanceerde propagandacampagne gevoerd om de indruk te wekken dat ze 100% nauwkeurig zijn en een doelwit kunnen raken zoals een huis of flatgebouw zonder burgers in de omgeving te schaden. 

Tijdens de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 schatte Rob Hewson, de redacteur van een wapenhandelsblad dat de prestaties van door de lucht gelanceerde wapens beoordeelt, echter dat 20 tot 25% van de Amerikaanse "precisie" -wapens misten hun doelen. 

Zelfs als ze hun doelwit raken, presteren deze wapens niet zoals ruimtewapens in een videogame. De meest gebruikte bommen in het Amerikaanse arsenaal zijn: 500 pond bommen, met een explosieve lading van 89 kilo Tritonal. Volgens VN-veiligheidsgegevens, de ontploffing alleen van die explosieve lading is 100% dodelijk tot een straal van 10 meter, en zal elk raam binnen 100 meter breken. 

Dat is gewoon het explosie-effect. Doden en gruwelijke verwondingen worden ook veroorzaakt door instortende gebouwen en rondvliegende granaatscherven en puin - beton, metaal, glas, hout enz. 

Een aanval wordt als nauwkeurig beschouwd als deze binnen een 'circulaire foutwaarschijnlijk' valt, meestal 10 meter rond het object waarop wordt gericht. Dus in een stedelijk gebied, als je rekening houdt met de "circulaire fout waarschijnlijk", de ontploffingsstraal, rondvliegend puin en instortende gebouwen, is het zeer waarschijnlijk dat zelfs een staking die als "nauwkeurig" wordt beoordeeld, burgers zal doden en verwonden. 

Amerikaanse functionarissen maken een moreel onderscheid tussen deze "onopzettelijke" moord en de "opzettelijke" moord op burgers door terroristen. Maar wijlen historicus Howard Zinn betwistte dit onderscheid in... een brief aan de New York Times in 2007. Hij schreef,

“Deze woorden zijn misleidend omdat ze aannemen dat een handeling ofwel 'opzettelijk' of 'onbedoeld' is. Er zit iets tussenin, waarvoor het woord 'onvermijdelijk' is. Als je een actie onderneemt, zoals luchtbombardementen, waarbij je onmogelijk onderscheid kunt maken tussen strijders en burgers (als voormalig luchtmachtbommenwerper zal ik dat beamen), zijn de dood van burgers onvermijdelijk, zelfs als ze niet 'opzettelijk' zijn. 

Maakt dat verschil je moreel vrij? Het terrorisme van de zelfmoordterrorist en het terrorisme van luchtbombardementen zijn inderdaad moreel gelijkwaardig. Anders zeggen (zoals beide partijen zouden kunnen) is de ene morele superioriteit boven de andere geven, en zo dienen om de verschrikkingen van onze tijd te bestendigen.”

Amerikanen zijn terecht geschokt als ze zien dat burgers worden gedood door Russische bombardementen in Oekraïne, maar ze zijn over het algemeen niet zo geschokt en accepteren eerder officiële rechtvaardigingen als ze horen dat burgers worden gedood door Amerikaanse troepen of Amerikaanse wapens in Irak, Syrië, Jemen of Gaza. De westerse bedrijfsmedia spelen hierin een sleutelrol, door ons lijken in Oekraïne en het gejammer van hun dierbaren te laten zien, maar ons te beschermen tegen even verontrustende beelden van mensen die zijn gedood door Amerikaanse of geallieerde troepen.

Terwijl westerse leiders eisen dat Rusland verantwoordelijk wordt gehouden voor oorlogsmisdaden, hebben ze niet zo'n roep om Amerikaanse functionarissen te vervolgen. Maar tijdens de Amerikaanse militaire bezetting van Irak hebben zowel het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) en de VN-bijstandsmissie naar Irak (UNAMI) gedocumenteerde aanhoudende en systematische schendingen van de Geneefse Conventies door Amerikaanse troepen, waaronder van de 1949 Vierde Conventie van Genève die burgers beschermt tegen de gevolgen van oorlog en militaire bezetting.

Het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) en mensenrechtenorganisaties gedocumenteerde systematische mishandeling en marteling van gevangenen in Irak en Afghanistan, waaronder gevallen waarin Amerikaanse troepen gevangenen doodmartelden. 

Hoewel marteling werd goedgekeurd door Amerikaanse functionarissen tot aan de... Witte Huis, werd geen enkele officier met een hogere rang dan majoor ooit verantwoordelijk gehouden voor een marteldood in Afghanistan of Irak. De zwaarste straf die werd uitgesproken voor het martelen van een gevangene was een gevangenisstraf van vijf maanden, hoewel dat in de VS een halsmisdaad is Wet op oorlogsmisdaden.  

In een 2007 mensenrechtenrapport waarin het wijdverbreide doden van burgers door Amerikaanse bezettingstroepen werd beschreven, schreef UNAMI: “Het internationaal humanitair recht vereist dat, voor zover mogelijk, militaire doelen niet worden geplaatst in dichtbevolkte gebieden met burgers. De aanwezigheid van individuele strijders onder een groot aantal burgers verandert niets aan het civiele karakter van een gebied.” 

Het rapport eiste “dat alle geloofwaardige beschuldigingen van onwettige moorden grondig, snel en onpartijdig worden onderzocht en dat passende maatregelen worden genomen tegen militair personeel dat buitensporig of willekeurig geweld heeft gebruikt.”

In plaats van te onderzoeken, hebben de VS hun oorlogsmisdaden actief in de doofpot gestopt. een tragische voorbeeld is het bloedbad in 2019 in de Syrische stad Baghuz, waar een speciale Amerikaanse militaire operatie-eenheid enorme bommen heeft gedropt op een groep van voornamelijk vrouwen en kinderen, waarbij ongeveer 70 doden zijn gevallen. Het leger heeft niet alleen de mislukte aanval niet erkend, maar heeft zelfs de plaats van de explosie platgewalst om het te bedekken. Pas na een New York Times exposé jaren later gaven de militairen zelfs toe dat de staking plaatsvond.  

Het is dus ironisch om president Biden te horen roepen dat president Poetin een proces wegens oorlogsmisdaden moet ondergaan, terwijl de Verenigde Staten hun eigen misdaden verdoezelen, hun eigen hoge functionarissen niet verantwoordelijk houden voor oorlogsmisdaden en nog steeds de jurisdictie van het Internationaal Strafhof verwerpen (ICC). In 2020 ging Donald Trump zelfs zo ver dat hij Amerikaanse sancties oplegde aan de hoogste ICC-aanklagers voor het onderzoeken van Amerikaanse oorlogsmisdaden in Afghanistan.

De Rand-studie beweert herhaaldelijk dat Amerikaanse troepen "een diepgewortelde toewijding aan het oorlogsrecht" hebben. Maar de vernietiging van Mosul, Raqqa en andere steden en de geschiedenis van de Amerikaanse minachting voor het VN-Handvest, de Conventies van Genève en internationale rechtbanken vertellen een heel ander verhaal.

We zijn het eens met de conclusie van het Rand-rapport dat: "De zwakke institutionele kennis van het Ministerie van Defensie voor civiele schadekwesties betekende dat eerdere lessen genegeerd werden, waardoor de risico's voor burgers in Raqqa toenam." We maken echter bezwaar tegen het feit dat het onderzoek niet erkent dat veel van de flagrante tegenstrijdigheden die het documenteert, consequenties zijn van het fundamenteel criminele karakter van deze hele operatie, onder de Vierde Conventie van Genève en de bestaande oorlogswetten. 

We verwerpen het hele uitgangspunt van deze studie, dat Amerikaanse troepen stadsbombardementen moeten blijven uitvoeren die onvermijdelijk duizenden burgers doden, en daarom van deze ervaring moeten leren, zodat ze minder burgers zullen doden en verminken de volgende keer dat ze een stad als Raqqa vernietigen of Mosoel.

De lelijke waarheid achter deze bloedbaden in de VS is dat de straffeloosheid van hoge Amerikaanse militaire en civiele functionarissen voor eerdere oorlogsmisdaden hen aanmoedigde te geloven dat ze konden wegkomen door steden in Irak en Syrië tot puin te bombarderen, waarbij onvermijdelijk tienduizenden burgers omkwamen. 

Ze hebben tot nu toe gelijk gekregen, maar de Amerikaanse minachting voor het internationaal recht en het falen van de wereldgemeenschap om de Verenigde Staten ter verantwoording te roepen, vernietigen de "op regels gebaseerde orde" van het internationaal recht die Amerikaanse en westerse leiders beweren te koesteren. 

Terwijl we dringend oproepen tot een staakt-het-vuren, voor vrede en voor aansprakelijkheid voor oorlogsmisdaden in Oekraïne, moeten we zeggen: "Nooit meer!" tot het bombarderen van steden en burgergebieden, of ze nu in Syrië, Oekraïne, Jemen, Iran of waar dan ook zijn, en of de agressor nu Rusland, de Verenigde Staten, Israël of Saoedi-Arabië is.

En we mogen nooit vergeten dat de grootste oorlogsmisdaad de oorlog zelf is, de misdaad van agressie, omdat, zoals de rechters in Neurenberg verklaarden, het "het opgehoopte kwaad van het geheel in zich bevat". Het is gemakkelijk om met de vinger naar anderen te wijzen, maar we zullen de oorlog niet stoppen totdat we onze eigen leiders dwingen het principe na te leven gespeld door de rechter van het Hooggerechtshof en de aanklager van Neurenberg, Robert Jackson:

“Als bepaalde handelingen die in strijd zijn met verdragen misdaden zijn, zijn het misdaden, of de Verenigde Staten ze nu doen of Duitsland ze doet, en we zijn niet bereid om een ​​regel van crimineel gedrag op te leggen tegen anderen die we niet zouden willen inroepen tegen ons."

Medea Benjamin is medeoprichter van CODEPINK voor vredeen auteur van verschillende boeken, waaronder Binnen Iran: de echte geschiedenis en politiek van de Islamitische Republiek Iran. 

Nicolas JS Davies is een onafhankelijke journalist, een onderzoeker bij CODEPINK en de auteur van Bloed aan onze handen: de Amerikaanse invasie en vernietiging van Irak.