Zoveel vijanden, zo weinig logica
Door David Swanson, Telesur
Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken wil niet dat de regering van Syrië ISIS verslaat of verzwakt, althans niet als dat enige winst voor de Syrische regering betekent. Aan het kijken een recente video van een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken die over dat onderwerp spreekt, zou sommige Amerikaanse oorlogsaanhangers in verwarring kunnen brengen. Ik betwijfel of veel inwoners van Palmyra, Virginia, of Palmyra, Pennsylvania, of Palmyra, New York een samenhangend verslag zouden kunnen geven van het standpunt van de Amerikaanse regering over het standpunt van de vijand over het oude Palmyra in Syrië.
De Amerikaanse overheid heeft bewapend Al Qaida in Syrië. Ik betwijfel of veel mensen in de Verenigde Staten, van welke politieke achtergrond dan ook, zouden kunnen verklaren waarom. In mijn ervaring, net begonnen met een rondleiding van sprekende evenementen, kunnen maar weinigen in de Verenigde Staten de zeven naties noemen die president Barack Obama heeft opgeschept over bombardementen, laat staan uitleggen welke partijen hij wel of niet bombardeert in die landen. Geen enkel land in de geschiedenis van de wereld heeft zoveel vijanden gehad om in de gaten te houden als de Verenigde Staten nu, en heeft zich daar zo weinig mee bezig gehouden.
Het specifieke probleem met Syrië is dat de Amerikaanse regering prioriteit heeft gegeven aan één vijand, waarmee ze het Amerikaanse publiek totaal niet heeft laten schrikken, terwijl de Amerikaanse regering een verre tweede prioriteit heeft gemaakt van het aanvallen van een andere vijand die de meeste mensen in de Verenigde Staten zo doodsbang dat ze nauwelijks helder kunnen denken. Bedenk wat er veranderde tussen 2013 en 2014. In 2013 was president Obama bereid om de Syrische regering zwaar te bombarderen. Maar hij beweerde niet dat de Syrische regering de Verenigde Staten wilde aanvallen, of zelfs maar een handvol blanken uit de Verenigde Staten. In plaats daarvan beweerde hij, niet overtuigend, dat hij wist wie verantwoordelijk was voor het doden van Syriërs met chemische wapens. Dit was midden in een oorlog waarin aan alle kanten duizenden stierven door allerlei soorten wapens. De verontwaardiging over een bepaald type wapen, de dubieuze beweringen en de gretigheid om een regering omver te werpen, kwamen maar al te dicht in de buurt van de Amerikaanse herinneringen aan de aanval op Irak in 2003.
Congresleden werden in 2013 tijdens openbare evenementen geconfronteerd met de vraag waarom de VS een regering omver zouden werpen in een oorlog aan dezelfde kant als Al Qaida. Zouden ze een nieuwe oorlog in Irak beginnen? Amerikaanse en Britse publieke druk heeft het besluit van Obama ongedaan gemaakt. Maar de mening van de VS was nog meer tegen het bewapenen van volmachten, en een nieuw CIA-rapport zei dat dit nooit had gewerkt, maar dat was de benadering die Obama koos. De omverwerping, waarvan Hillary Clinton nog steeds zegt dat het had moeten gebeuren, zou snel de chaos en terreur hebben veroorzaakt die Obama zich langzaam begon te ontwikkelen.
In 2014 was Obama in staat om de directe militaire actie van de VS in Syrië en Irak op te voeren, vrijwel zonder weerstand van het publiek. Wat was er veranderd? Mensen hadden gehoord over video's van ISIS die blanke mensen met messen doodde. Het leek niet uit te maken dat in de oorlog tegen ISIS springen de tegenovergestelde kant was van wat Obama in 2013 had gezegd dat de VS moesten meedoen. Het leek niet eens uit te maken dat de VS duidelijk van plan waren mee te doen zowel kanten. Niets met betrekking tot logica of zin deed er in het minst toe. ISIS had een beetje gedaan wat Amerikaanse bondgenoten in Saoedi-Arabië en Irak en elders routinematig deden, en had het de Amerikanen aangedaan. En een fictieve groep, nog enger, de Khorasan Group, kwam ons halen, ISIS gleed over de grens van Mexico en Canada, als we niet echt iets groots en brutaals deden, zouden we allemaal sterven.
Dat is de reden waarom het Amerikaanse publiek eindelijk weer ja zei tegen een oorlog met een open einde - na echt niet te zijn gevallen voor de leugens over een humanitaire redding in Libië, of er niet om gaf - neemt het Amerikaanse publiek natuurlijk aan dat de Amerikaanse regering prioriteit heeft gegeven aan het vernietigen van de kwaadaardige duistere kracht van islamitische terreur. Het heeft niet. De Amerikaanse regering zegt tegen zichzelf, in haar weinig opgemerkte rapporten, dat ISIS geen bedreiging vormt voor de Verenigde Staten. Het weet heel goed, en zijn topcommandanten flappen het eruit bij pensionering, dat alleen terroristen aanvallen... Versterkt hun krachten. De prioriteit van de VS blijft het omverwerpen van de Syrische regering, het ruïneren van dat land en het creëren van chaos. Hier is een deel van dat project: Door de VS gesteunde troepen in Syrië vechten tegen andere door de VS gesteunde troepen in Syrië. Dat is geen incompetentie als het doel is om een natie te vernietigen, zoals het lijkt in de uitspraak van Hillary Clinton. e-mails – (het volgende is een concept van dit artikel):
“De beste manier om Israël te helpen omgaan met de groeiende nucleaire capaciteit van Iran is om de bevolking van Syrië te helpen het regime van Bashar Assad omver te werpen. … Het nucleaire programma van Iran en de burgeroorlog in Syrië lijken misschien los van elkaar te staan, maar dat zijn ze wel. Voor Israëlische leiders is de echte dreiging van een nucleair bewapend Iran niet het vooruitzicht van een krankzinnige Iraanse leider die een niet-uitgelokte Iraanse nucleaire aanval op Israël lanceert die zou leiden tot de vernietiging van beide landen. Waar de Israëlische militaire leiders zich echt zorgen over maken – maar niet over kunnen praten – is het verliezen van hun nucleaire monopolie. … Het is de strategische relatie tussen Iran en het regime van Bashar Assad in Syrië die het voor Iran mogelijk maakt om de veiligheid van Israël te ondermijnen.”
ISIS, Al Qaeda en terrorisme zijn veel betere instrumenten om oorlogen op de markt te brengen dan het communisme ooit was, omdat ze kunnen worden voorgesteld met messen in plaats van kernwapens, en omdat terrorisme nooit kan instorten en verdwijnen. Als (contraproductieve) aanvallende groepen zoals Al Qaida de oorlogen motiveerden, zouden de Verenigde Staten Saoedi-Arabië niet helpen bij het afslachten van de bevolking van Jemen en het vergroten van de macht van Al Qaida daar. Als vrede het doel was, zouden de VS geen troepen terugsturen naar Irak om dezelfde acties te gebruiken die dat land vernietigden om het zogenaamd te repareren. Als het winnen van bepaalde kanten van oorlogen het hoofddoel was, zouden de Verenigde Staten niet hebben gediend als de primaire financiering voor beide partijen in Afghanistan voor al die jaren, met nog tientallen jaren gepland.
Waarom zei senator Harry Truman dat de Verenigde Staten de Duitsers of de Russen moesten helpen, welke partij ook aan het verliezen was? Waarom steunde president Ronald Reagan Irak tegen Iran en ook Iran tegen Irak? Waarom konden strijders aan beide kanten in Libië onderdelen ruilen voor hun wapens? Omdat twee doelen die alle andere voor de Amerikaanse regering overtreffen, vaak samenvallen in de oorzaak van pure vernietiging en dood. Een daarvan is de Amerikaanse overheersing van de wereld, en alle andere volkeren worden verdoemd. De tweede is wapenverkoop. Het maakt niet uit wie er wint en wie sterft, de wapenfabrikanten profiteren, en de meeste wapens in het Midden-Oosten zijn daar vanuit de Verenigde Staten naartoe verscheept. Vrede zou verschrikkelijk in die winsten snijden.
