Transnational Institute publiceert rapport over hoe 's werelds rijkste landen grenzen stellen boven klimaatactie

By TNI, Oktober 25, 2021

Uit dit rapport blijkt dat 's werelds grootste uitstoters gemiddeld 2.3 keer zoveel uitgeven aan het bewapenen van grenzen aan klimaatfinanciering, en tot 15 keer zoveel voor de ergste overtreders. Deze “Global Climate Wall” is bedoeld om machtige landen af ​​te sluiten van migranten, in plaats van de oorzaken van ontheemding aan te pakken.

Samenvatting

De rijkste landen ter wereld hebben gekozen hoe ze wereldwijde klimaatactie benaderen - door hun grenzen te militariseren. Zoals dit rapport duidelijk laat zien, geven deze landen – die historisch gezien het meest verantwoordelijk zijn voor de klimaatcrisis – meer uit aan het bewapenen van hun grenzen om migranten buiten te houden dan aan het aanpakken van de crisis die mensen in de eerste plaats uit hun huizen dwingt.

Dit is een wereldwijde trend, maar zeven landen in het bijzonder – verantwoordelijk voor 48% van de historische uitstoot van broeikasgassen (BKG) in de wereld – gaven samen minstens twee keer zoveel uit aan grens- en immigratiehandhaving (meer dan 33.1 miljard dollar) als aan klimaatfinanciering ( $ 14.4 miljard) tussen 2013 en 2018.

Deze landen hebben een 'Klimaatmuur' gebouwd om de gevolgen van klimaatverandering buiten te houden, waarbij de stenen afkomstig zijn uit twee verschillende maar gerelateerde dynamieken: ten eerste het niet verstrekken van de beloofde klimaatfinanciering die landen zou kunnen helpen de klimaatverandering te verminderen en zich eraan aan te passen ; en ten tweede een gemilitariseerde reactie op migratie die de grens- en bewakingsinfrastructuur uitbreidt. Dit levert enorme winsten op voor een grensbewakingsindustrie, maar onnoemelijk leed voor vluchtelingen en migranten die steeds gevaarlijkere – en vaak dodelijke – reizen maken om veiligheid te zoeken in een door het klimaat veranderde wereld.

Belangrijkste bevindingen:

Door het klimaat veroorzaakte migratie is nu een realiteit

• Klimaatverandering is in toenemende mate een factor achter ontheemding en migratie. Dit kan het gevolg zijn van een bepaalde catastrofale gebeurtenis, zoals een orkaan of een plotselinge overstroming, maar ook wanneer de cumulatieve effecten van bijvoorbeeld droogte of zeespiegelstijging een gebied geleidelijk onbewoonbaar maken en hele gemeenschappen dwingen te verhuizen.
• De meerderheid van de mensen die ontheemd raken, al dan niet veroorzaakt door het klimaat, blijft in hun eigen land, maar een aantal zal internationale grenzen overschrijden en dit zal waarschijnlijk toenemen naarmate de klimaatverandering gevolgen heeft voor hele regio's en ecosystemen.
• Door klimaat veroorzaakte migratie vindt onevenredig veel plaats in lage-inkomenslanden en doorkruist en versnelt vele andere oorzaken van ontheemding. Het wordt gevormd door de systemische onrechtvaardigheid die situaties van kwetsbaarheid, geweld, precariteit en zwakke sociale structuren creëert die mensen dwingen hun huizen te verlaten.

Rijke landen geven meer uit aan het militariseren van hun grenzen dan aan klimaatfinanciering om de armste landen in staat te stellen migranten te helpen

• Zeven van de grootste uitstoters van broeikasgassen – de Verenigde Staten, Duitsland, Japan, het Verenigd Koninkrijk, Canada, Frankrijk en Australië – gaven gezamenlijk minstens twee keer zoveel uit aan grens- en immigratiehandhaving (meer dan $ 33.1 miljard) als aan klimaatfinanciering ($ 14.4 miljard). miljard) tussen 2013 en 2018.1
• Canada gaf 15 keer meer uit ($ 1.5 miljard vergeleken met ongeveer $ 100 miljoen); Australië 13 keer meer ($ 2.7 miljard vergeleken met $ 200 miljoen); de VS bijna 11 keer meer ($ 19.6 miljard vergeleken met $ 1.8 miljard); en het VK bijna twee keer zoveel ($ 2.7 miljard vergeleken met $ 1.4 miljard).
• De grensuitgaven van de zeven grootste uitstoters van broeikasgassen zijn tussen 29 en 2013 met 2018% gestegen. In de VS zijn de uitgaven voor grens- en immigratiehandhaving tussen 2003 en 2021 verdrievoudigd. In Europa is het budget voor het grensagentschap van de Europese Unie (EU), Frontex, is met maar liefst 2763% gestegen sinds de oprichting in 2006 tot 2021.
• Deze militarisering van grenzen is deels geworteld in nationale klimaatveiligheidsstrategieën die migranten sinds het begin van de jaren 2000 overweldigend hebben afgeschilderd als 'bedreigingen' in plaats van slachtoffers van onrecht. De grensbewakingsindustrie heeft dit proces helpen bevorderen door middel van goed geoliede politieke lobby, wat heeft geleid tot steeds meer contracten voor de grensindustrie en steeds vijandigere omgevingen voor vluchtelingen en migranten.
• Klimaatfinanciering kan helpen de gevolgen van klimaatverandering te verzachten en landen te helpen zich aan deze realiteit aan te passen, onder meer door mensen te ondersteunen die moeten verhuizen of naar het buitenland moeten migreren. Toch zijn de rijkste landen er zelfs niet in geslaagd om hun toezeggingen van een schamele 100 miljard dollar per jaar aan klimaatfinanciering na te komen. De laatste cijfers van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) rapporteerden $ 79.6 miljard aan totale klimaatfinanciering in 2019, maar volgens onderzoek gepubliceerd door Oxfam International, zodra er te veel werd gerapporteerd, en rekening werd gehouden met leningen in plaats van subsidies, het werkelijke volume van klimaatfinanciering is mogelijk minder dan de helft van wat door ontwikkelde landen wordt gerapporteerd.
• Landen met de hoogste historische emissies versterken hun grenzen, terwijl de landen met de laagste het hardst worden getroffen door ontheemding. Somalië is bijvoorbeeld verantwoordelijk voor 0.00027% van de totale uitstoot sinds 1850, maar had in 6 meer dan een miljoen mensen (2020% van de bevolking) ontheemd door een klimaatgerelateerde ramp.

De grensbewakingsindustrie profiteert van de klimaatverandering

• De grensbewakingsindustrie profiteert al van de toegenomen uitgaven voor grens- en immigratiehandhaving en verwacht nog meer winst van de verwachte instabiliteit als gevolg van klimaatverandering. Een voorspelling uit 2019 van ResearchAndMarkets.com voorspelde dat de wereldwijde markt voor binnenlandse veiligheid en openbare veiligheid zou groeien van $ 431 miljard in 2018 tot $ 606 miljard in 2024, en een jaarlijkse groei van 5.8%. Volgens het rapport is een van de factoren die dit aandrijven de groei van aan de opwarming van de aarde gerelateerde natuurrampen.
• Topaannemers aan de grens scheppen op over het potentieel om hun inkomsten uit klimaatverandering te vergroten. Raytheon zegt 'de vraag naar zijn militaire producten en diensten omdat er veiligheidsproblemen kunnen ontstaan ​​als gevolg van droogte, overstromingen en stormen als gevolg van klimaatverandering'. Cobham, een Brits bedrijf dat bewakingssystemen op de markt brengt en een van de hoofdaannemers is voor de grensbewaking van Australië, zegt dat 'veranderingen in de hulpbronnen en bewoonbaarheid van landen de behoefte aan grensbewaking als gevolg van bevolkingsmigratie kunnen vergroten'.
• Zoals TNI in veel andere rapporten in zijn Border Wars-serie heeft uiteengezet,2 lobbyt en pleit de grensbeveiligingsindustrie voor grensmilitarisering en profiteert van de uitbreiding ervan.

De grensbeveiligingsindustrie biedt ook veiligheid aan de olie-industrie, die een van de belangrijkste veroorzakers is van de klimaatcrisis, en zit zelfs in elkaars raden van bestuur

• De 10 grootste fossiele-brandstofbedrijven ter wereld contracteren ook de diensten van dezelfde bedrijven die grensbeveiligingscontracten domineren. Chevron (gerangschikt nummer 2 van de wereld) contracten met Cobham, G4S, Indra, Leonardo, Thales; Exxon Mobil (plaats 4) met Airbus, Damen, General Dynamics, L3Harris, Leonardo, Lockheed Martin; BP (6) met Airbus, G4S, Indra, Lockheed Martin, Palantir, Thales; en Royal Dutch Shell (7) met Airbus, Boeing, Damen, Leonardo, Lockheed Martin, Thales, G4S.
• Exxon Mobil heeft bijvoorbeeld L3Harris (een van de 14 grootste Amerikaanse grensaannemers) gecontracteerd om 'maritiem domeinbewustzijn' te verschaffen over zijn boringen in de Nigerdelta in Nigeria, een regio die te kampen heeft met een enorme ontheemding van de bevolking als gevolg van milieuverontreiniging. BP heeft een contract gesloten met Palantir, een bedrijf dat controversieel bewakingssoftware levert aan agentschappen zoals de Amerikaanse immigratie- en douanehandhaving (ICE), om een ​​'opslagplaats van historische en real-time boorgegevens van alle geëxploiteerde putten' te ontwikkelen. Grensaannemer G4S heeft een relatief lange geschiedenis in het beschermen van oliepijpleidingen, waaronder de Dakota Access-pijpleiding in de VS.
• De synergie tussen fossiele brandstofbedrijven en topaannemers voor grensbeveiliging blijkt ook uit het feit dat leidinggevenden uit elke sector in elkaars raden zitten. Bij Chevron zitten bijvoorbeeld de voormalige CEO en voorzitter van Northrop Grumman, Ronald D. Sugar en de voormalige CEO van Lockheed Martin, Marilyn Hewson, in de raad van bestuur. Het Italiaanse olie- en gasbedrijf ENI heeft Nathalie Tocci in de raad van bestuur, voorheen speciaal adviseur van de hoge vertegenwoordiger van de EU Mogherini van 2015 tot 2019, die hielp bij het opstellen van de integrale EU-strategie die leidde tot de uitbreiding van de EU-grenzen naar derde landen.

Deze verwevenheid van macht, rijkdom en collusie tussen fossiele brandstofbedrijven en de grensbewakingsindustrie laat zien hoe passiviteit en gemilitariseerde reacties op de gevolgen ervan steeds meer hand in hand gaan. Beide industrieën profiteren ervan omdat steeds meer middelen worden ingezet om de gevolgen van klimaatverandering aan te pakken in plaats van de onderliggende oorzaken aan te pakken. Dit gaat gepaard met verschrikkelijke menselijke kosten. Het is te zien aan het stijgende dodental van vluchtelingen, erbarmelijke omstandigheden in veel vluchtelingenkampen en detentiecentra, gewelddadige terugdrijvingen van Europese landen, met name die aan de Middellandse Zee, en van de VS, in talloze gevallen van onnodig lijden en wreedheid. De Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) berekent dat tussen 41,000 en 2014 2020 migranten zijn omgekomen, hoewel algemeen wordt aangenomen dat dit een aanzienlijke onderschatting is, aangezien veel levens verloren gaan op zee en in afgelegen woestijnen, aangezien migranten en vluchtelingen steeds gevaarlijkere routes naar veiligheid nemen .

De prioriteit van gemilitariseerde grenzen boven klimaatfinanciering dreigt uiteindelijk de klimaatcrisis voor de mensheid te verergeren. Zonder voldoende investeringen om landen te helpen de klimaatverandering te verminderen en zich eraan aan te passen, zal de crisis nog meer menselijke verwoesting aanrichten en meer levens ontwortelen. Maar, zo concludeert dit rapport, overheidsuitgaven zijn een politieke keuze, wat betekent dat er verschillende keuzes mogelijk zijn. Investeren in klimaatmitigatie in de armste en meest kwetsbare landen kan een overgang naar schone energie ondersteunen – en, naast ingrijpende emissiereducties door de grootste vervuilende landen – de wereld een kans geven om de temperatuurstijging onder de 1.5°C te houden sinds 1850, of vóór industriële niveaus. Door mensen die gedwongen zijn hun huis te verlaten te ondersteunen met de middelen en infrastructuur om hun leven op nieuwe locaties weer op te bouwen, kunnen ze zich beter aanpassen aan de klimaatverandering en een waardig leven leiden. Migratie kan, mits adequaat ondersteund, een belangrijk middel zijn voor klimaatadaptatie.

Om migratie op een positieve manier te behandelen, zijn een koerswijziging en een sterk verhoogde klimaatfinanciering, goed overheidsbeleid en internationale samenwerking nodig, maar het belangrijkste is dat het de enige moreel rechtvaardige weg is om degenen te steunen die lijden onder een crisis waaraan zij geen rol hebben gespeeld.