By Peace Science Digest, Juni 24, 2022
Deze analyse vat het volgende onderzoek samen en reflecteert erop: McCormack, K., & Gilbert, E. (2022). De geopolitiek van militarisme en humanitarisme. Vooruitgang in de menselijke geografie, 46 (1), 179-197. https://doi.org/10.1177/03091325211032267
Talking Points
- Militarisme en humanitarisme, in het bijzonder het westerse humanitarisme, produceren en rechtvaardigen politiek geweld op verschillende locaties en op verschillende schaalniveaus die verder reiken dan gevestigde conflictgebieden of slagvelden.
- "Humanitaire initiatieven gaan vaak samen met traditionele militaire macht en ondersteunen deze soms", en verbreden daardoor de geografische gebieden van oorlog door zich uit te breiden naar "lokale en binnenlandse ruimtes die doorgaans buiten militair bereik liggen in conflicten."
- Militarisme en humanitarisme werken samen op gebieden als “oorlog en vrede; wederopbouw en ontwikkeling; in- en uitsluiting; [en] letsel en bescherming”
Sleutelinzicht voor Informing Practice
- De heruitvinding van vredesopbouw en humanitarisme moet de ontmanteling van het racisme-militarisme-paradigma met zich meebrengen, anders zullen deze inspanningen niet alleen hun transformerende langetermijndoelstellingen niet halen, maar ook actief een destructief systeem in stand houden. De weg voorwaarts is een gedekoloniseerde, feministische, antiracistische vredesagenda.
Samengevat
Humanitaire crises en gewelddadige conflicten vinden plaats in een onderling verbonden, multidimensionale context. Humanitaire actoren zijn traditioneel belast met het verlenen van logistieke en materiële hulp aan mensen die hulp nodig hebben. Die acties om levens te redden en lijden te verminderen als reactie op crises vinden plaats binnen de humanitaire noodzaak van neutraliteit. Killian McCormack en Emily Gilbert betwisten dat idee humanitarisme is een neutrale onderneming en heeft in plaats daarvan tot doel de "gewelddadige regio's te onthullen die zijn voortgekomen uit gemilitariseerd humanitarisme". Door de geografische lens toe te voegen, laten de auteurs zien hoe militarisme en humanitarisme, in het bijzonder westers humanitarisme, produceren en rechtvaardigen politiek geweld op verschillende locaties en op verschillende schaalniveaus die verder reiken dan gevestigde conflictgebieden of slagvelden.
humanisme is "gecentreerd rond een veronderstelde universele mensheid, geworteld in een verzameling praktijken van hulp en zorg die worden gedreven door een neutraal verlangen om 'goed te doen' en een apolitiek mededogen voor het lijden van anderen."
Militarisme gaat "niet alleen over het leger, maar over de normalisering en routinisering van conflicten en oorlogen in de samenleving, op manieren die inbreuk maken op politieke systemen, opgenomen worden in waarden en morele gehechtheden en zich uitstrekken tot wat gewoonlijk wordt beschouwd als civiele domeinen."
Om de ruimtelijke dynamiek van de kruising van humanitarisme en militarisme in dit theoretische artikel naar voren te brengen, volgen de auteurs vijf onderzoekslijnen. Ten eerste onderzoeken ze hoe humanitarisme oorlog en conflict reguleert. Zo lijkt het internationaal humanitair recht (IHR) de effecten van oorlog te beperken op basis van een universele morele redenering die de bescherming van niet-strijders vereist. In werkelijkheid bepalen ongelijke mondiale machtsverhoudingen echter “wie er gered kan worden en wie kan redden”. Het IHR veronderstelt ook dat principes van "evenredigheid" met betrekking tot hoe oorlog wordt gevoerd of "onderscheid" tussen burgers en strijders oorlog meer humanitair maken, terwijl deze in feite specifieke sterfgevallen op specifieke plaatsen legitimeren op basis van koloniale en kapitalistische machtsverhoudingen. Humanitaire praktijken produceren vervolgens nieuwe vormen van geweld door sociale en politieke kwesties in verband met ruimten zoals grenzen, gevangenissen of vluchtelingenkampen om te buigen tot veiligheidskwesties.
Ten tweede onderzoeken de auteurs hoe militaire interventies worden gerationaliseerd als humanitaire oorlogen. Verwoord in het Responsibility to Protect (R2P)-principe zijn militaire interventies gerechtvaardigd om de burgerbevolking te beschermen tegen de eigen regering. Militaire interventies en oorlogen in naam van de mensheid zijn westerse constructies die gebaseerd zijn op de veronderstelde morele en politieke autoriteit van het Westen over niet-westerse landen (vooral landen met een moslimmeerderheid). Humanitaire militaire interventies zijn een oxymoron in die zin dat burgers worden gedood onder het mom van het verdedigen van het leven. De geografische gebieden van geweld worden verbreed naar genderrelaties (bijvoorbeeld het idee om vrouwen te bevrijden van het Taliban-bewind in Afghanistan) of de afhankelijkheid van humanitaire hulp als gevolg van door oorlog veroorzaakte humanitaire crises (bijvoorbeeld de belegering van Gaza).
Ten derde bespreken de auteurs hoe strijdkrachten worden gebruikt om humanitaire crises aan te pakken en zo ruimten voor humanitaire actie om te zetten in ruimtes van veiligheid. Strijdkrachten bieden vaak logistieke ondersteuning bij verschillende soorten crises (bijv. uitbraken van ziekten, ontheemding van volkeren, milieurampen), soms preventief, resulterend in een securitisatie van de hulpindustrie (zie ook Peace Science Digest dit artikel Particuliere en militaire beveiligingsbedrijven ondermijnen inspanningen voor vredesopbouw) en migratieroutes. Het westerse koloniale karakter van controle en uitsluiting is opmerkelijk als het gaat om de "bescherming" van migranten en vluchtelingen die "zowel de onderdanen zijn die gered moeten worden als degenen die niet kunnen reizen".
Ten vierde laten de auteurs in hun bespreking van humanitaire praktijken van het leger zien hoe keizerlijke militaire projecten verband hielden met gebieden als medische interventies, infrastructuurprojecten, de bevordering van de westerse economische ontwikkeling en de vergroening van het leger. Dit was opmerkelijk in de cycli van vernietiging en ontwikkeling in plaatsen als Palestina, Afghanistan, Guatemala en Irak. In alle gevallen "bestaan humanitaire initiatieven vaak naast traditionele militaire macht, en ondersteunen ze soms", en verbreden daardoor de geografische gebieden van oorlog door zich uit te breiden naar "lokale en binnenlandse ruimtes die doorgaans buiten militair bereik liggen in conflicten".
Ten vijfde illustreren de auteurs het verband tussen humanitarisme en wapenontwikkeling. De middelen van oorlog zijn inherent verbonden met het humanitaire discours. Sommige wapentechnologieën, zoals drones, worden als menselijker beschouwd. Doden door drone-aanvallen - een voornamelijk westerse praktijk - wordt als humaan en 'chirurgisch' beschouwd, terwijl het gebruik van kapmessen als inhumaan en 'barbaars' wordt beschouwd. Evenzo zijn niet-dodelijke wapens ontwikkeld onder het mom van humanitarisme. Deze wapens maken gebruik van technologische innovatie en humanitair discours om de geografische gebieden van geweld in binnenlandse en internationale aangelegenheden te verbreden (bijvoorbeeld het gebruik van tasers of traangas door politie en particuliere veiligheidstroepen).
Dit artikel toont de verstrengeling van westers humanitarisme en militarisme door de lenzen van ruimte en schaal. Militarisme en humanitarisme werken samen op gebieden als “oorlog en vrede; wederopbouw en ontwikkeling; in- en uitsluiting; [en] letsel en bescherming”
Informerende praktijk
Dit artikel concludeert dat de samenhang tussen humanitair en militarisme "in niet geringe mate verantwoordelijk is voor de duurzaamheid van oorlog in tijd en ruimte, zowel 'permanent' als 'overal'." Het alomtegenwoordige militarisme wordt erkend door organisaties voor vredesopbouw, financiers van vrede en veiligheid, maatschappelijke organisaties en internationale niet-gouvernementele organisaties (INGO's). Het minder bekende landschap houdt echter in hoe deze actoren omgaan met hun eigen rol als onderdeel van een westers geïnformeerde humanitaire en vredesopbouwende agenda die vaak steunt op structureel wit privilege en vorderingen neokolonialisme. Gezien de context van ongelijke mondiale machtsverhoudingen, is het verband tussen humanitair en militarisme misschien de ongemakkelijke waarheid die niet kan worden aangepakt zonder een aantal kernaannames te onderzoeken.
Structureel wit privilege: “Een systeem van blanke overheersing dat geloofssystemen creëert en in stand houdt die de huidige raciale voor- en nadelen normaal doen lijken. Het systeem bevat krachtige prikkels voor het behoud van wit privilege en de gevolgen ervan, en krachtige negatieve gevolgen voor het proberen blank privilege te onderbreken of de gevolgen ervan op zinvolle manieren te verminderen. Het systeem omvat interne en externe manifestaties op individueel, interpersoonlijk, cultureel en institutioneel niveau.”
Financiersgroep voor vrede en veiligheid (2022). Leerreeks "Dekolonisatie van vrede en veiligheid Filantropie" [hand-out].
Neokolonialisme: “De praktijk van het gebruik van economie, globalisering, cultureel imperialisme en voorwaardelijke hulp om een land te beïnvloeden in plaats van de eerdere koloniale methoden van directe militaire controle of indirecte politieke controle.
neokolonialisme. (zn). Op 20 juni 2022 opgehaald van https://dbpedia.org/page/Neocolonialism
Hoe erkennen en onderzoeken we de geografische gebieden van geweld veroorzaakt door militarisme als fundamenteel voor de noodzaak van humanitair werk en vredesopbouw? Hoe houden we ons bezig met humanitair werk en vredesopbouw zonder dat militarisme de parameters van betrokkenheid en succes bepaalt?
In een gezamenlijke inspanning hebben Peace Direct en partners enkele van deze sleutelvragen behandeld in hun uitstekende rapporten, Tijd om hulp te dekoloniseren en Ras, macht en vredesopbouw. De eerste constateerde “systemisch racisme in de bredere humanitaire, ontwikkelings- en vredesopbouwsectoren”, terwijl de laatste “de vredesopbouwsector aanmoedigt om de dekolonisatie-agenda te omarmen en de ongelijke mondiale-lokale machtsdynamiek aan te pakken.” De rapporten suggereren sterk om de ongelijke machtsdynamiek tussen Global North en Global South actoren aan te pakken in de context van vredesopbouw en hulp. De specifieke aanbevelingen voor de vredesopbouwsector zijn samengevat in de volgende tabel:
Belangrijkste aanbevelingen voor vredesopbouwende actoren in Ras, macht en vredesopbouw verslag
| Wereldbeelden, normen en waarden | Kennis en houding | Praktijk |
|
|
|
De uitstekende aanbevelingen, die transformatief zijn, kunnen zelfs nog sterker worden uitgevoerd als vredestichters, donoren, INGO's, enz. de uitgebreide geografische gebieden van oorlog die in dit artikel worden besproken ter harte nemen. Militarisme en racisme, en in het geval van de Verenigde Staten “een lange geschiedenis van imperiale expansie, structureel racisme en economische en militaire overheersing” (Booker & Ohlbaum, 2021, p. 3) moeten als een groter paradigma worden beschouwd. De heruitvinding van vredesopbouw en humanitarisme moet de ontmanteling van het racisme-militarisme-paradigma met zich meebrengen, anders zullen deze inspanningen niet alleen hun transformerende langetermijndoelstellingen niet halen, maar ook actief een destructief systeem in stand houden. De weg vooruit is een gedekoloniseerde, feministische, antiracistische vredesagenda (zie bijvoorbeeld Een visie voor een feministische vrede or Ontmanteling van racisme en militarisme in het buitenlands beleid van de VS). [PH]
Vragen gesteld
- Zijn de vredesopbouwende en humanitaire sectoren in staat zichzelf te transformeren langs gedekoloniseerde, feministische en antiracistische trajecten, of is de verstrengeling tussen militarisme en humanitarisme een onoverkomelijk obstakel?
Verder lezen
Centrum voor Internationaal Beleid en Vriendencommissie Nationale Wetgeving. (2021). Ontmanteling van racisme en militarisme in het buitenlands beleid van de VS. Ontvangen 18 juni 2022, vanaf https://www.fcnl.org/dismantling-racism-and-militarism-us-foreign-policy
Ohlbaum, D. (2022). Ontmanteling van racisme en militarisme in het buitenlands beleid van de VS. Discussie mislukt. Vriendencommissie Nationale Wetgeving. Op 18 juni 2022 opgehaald van https://www.fcnl.org/sites/default/files/2022-05/DRM.DiscussionGuide.10.pdf
Paige, S. (2021). Tijd om hulp te dekoloniseren. Peace Direct, Adeso, de Alliantie voor Vredesopbouw en Gekleurde vrouwen die vrede en veiligheid bevorderen. Op 18 juni 2022 opgehaald van https://www.peacedirect.org/wp-content/uploads/2021/05/PD-Decolonising-Aid_Second-Edition.pdf
Peace Direct, Global Partnership for the Prevention of Armed Conflict (GPPAC), International Civil Society Action Network (ICAN) en United Network of Young Peacebuilders (UNOY). (2022). Ras, macht en vredesopbouw. Inzichten en lessen uit een wereldwijde raadpleging. Op 18 juni 2022 opgehaald van https://www.peacedirect.org/wp-content/uploads/2022/05/Race-Power-and-Peacebuilding-report.v5.pdf
White, T., White, A., Gueye, GB, Moges, D., & Gueye, E. (2022). Internationale ontwikkeling dekoloniseren [Beleidsdocumenten door Women of Color, 7e editie]. Gekleurde vrouwen die vrede en veiligheid bevorderen. Op 18 juni 2022 opgehaald van
organisaties
Gekleurde vrouwen die vrede en veiligheid bevorderen: https://www.wcaps.org/
Feministisch vredesinitiatief: https://www.feministpeaceinitiative.org/
vrede direct: https://www.peacedirect.org/
Steekwoorden: demilitarisering van veiligheid, militarisme, racisme, oorlog, vrede
Fotokrediet:Marbury Brown
