Door Tom H. Hastings, Hastings over geweldloosheid
Wanneer ze worden uitgedaagd over luchtaanvallen waarbij burgers om het leven komen – hetzij door drones of straalvliegtuigen met ‘slimme’ munitie – zijn de excuses die door regerings- en militaire functionarissen worden gegeven tweeledig. Of het was een betreurenswaardige fout, of het was een betreurenswaardig neveneffect van het aanvallen op een bekende ‘slechterik’ – een ISIS-leider, een Al Shabaab-terrorist, een Taliban-baas of een Al Qaeda-commandant. Bijkomende schade. Het LOADR-antwoord. Lippenstift op een dode rat.
Dus het plegen van een oorlogsmisdaad is oké als je zegt dat het betreurenswaardig is?
‘Ja, maar die jongens onthoofden journalisten en maken meisjes tot slaaf.’
Dat is waar, en ISIS heeft de haat en afkeer die de meeste fatsoenlijke mensen op aarde voor hen voelen, ruimschoots verdiend. En als het Amerikaanse leger ziekenhuizen beschiet en bombardeert, kunnen we ons dan überhaupt afvragen waarom de VS met genoeg gif wordt gehaat om de moraliteit te overmeesteren? Ja, het is waar, wanneer de VS burgers afslacht, noemt men dat een vergissing, en wanneer ISIS dat doet, kraaien ze als trotse tweejarigen zonder enig besef van goed en kwaad. Maar mijn vraag is: wanneer gaat het Amerikaanse volk stoppen met het toestaan dat ons leger – dat ons allemaal in een democratie vertegenwoordigt – misdaden tegen de menselijkheid begaat?
De regering-Obama beweert dat de enige burgers die het waard zijn om bezorgd over te zijn zich in landen bevinden die niet als oorlogsgebied zijn aangewezen en dat in die landen de VS hebben slechts tussen “64 en 116 burgers gedood bij drone- en andere dodelijke luchtaanvallen op terrorismeverdachten.” Deze landen omvatten vermoedelijk Libië, Jemen, Somalië en Pakistan. Er hoeven geen cijfers te worden gegeven voor Irak, Afghanistan of Syrië. Burgers daar zijn vermoedelijk eerlijk wild.
Minstens vier organisaties houden onafhankelijke cijfers bij en alle zijn veel hoger in hun beweringen over minimale burgerdoden in de aangewezen niet-oorlogsgebieden.
Hoe zit het met het bredere plaatje?
Het Watson Institute for International and Public Affairs van de Brown University voert het grootste onderzoek uit en volgt de burgerdoden als gevolg van militaire acties; hun studie schattingen uit gedocumenteerde rekeningen dat in maart vorig jaar ongeveer 210,000 niet-strijders zijn omgekomen in de Global War on Terror die in oktober 2001 werd gelanceerd.
Dus op een gegeven moment moeten we ons afvragen; Als de Amerikaanse inlichtingendiensten vaststellen dat een ISIS-leider van eigen bodem in een gebouw in Queens, North Minneapolis of Beaverton, Oregon woont, is het dan oké om dat gebouw te beschieten met een Hellfire-raket gelanceerd vanaf een Predator-drone?
Hoe belachelijk, toch? Dat zouden wij nooit doen.
Behalve dat we dat routinematig doen in Syrië, Irak, Afghanistan, Jemen, Somalië, Libië en Pakistan. Wanneer stopt dit?
Het zal stoppen als we er niet alleen moreel tegen zijn, maar ook als we besluiten effectief te zijn. Onze gewelddadige reactie op terrorisme escaleert elke keer weer, wat garandeert dat op zijn beurt het terrorisme tegen de VS ook zal escaleren. Het is tijd om het idee te verwerpen dat een genuanceerde, geweldloze aanpak niet effectief is. Het doet inderdaad een beetje denken aan wat Winston Churchill zei over democratie: dat het de slechtste regeringsvorm is – afgezien van de rest. Geweldloosheid is de slechtste manier om met conflicten om te gaan, behalve de rest.
We creëren niet alleen meer terroristen als we per ongeluk of per ongeluk een ziekenhuis uitschakelen, maar nog belangrijker: we creëren een steeds groter wordende en zich verdiepende poel van sympathie voor elke vorm van opstand tegen de VS. Hoewel het waar is dat sympathie en steun voor terroristen bij lange na niet in de buurt komt van de steun voor gewapende opstanden – en er zijn veel verschillen – waarom zouden we in vredesnaam in wezen blijven garanderen dat deze mondiale oorlog tegen het terrorisme permanent is?
Waarom inderdaad? Er zijn mensen die aan status, macht en geld winnen door een voortzetting van deze afschuwelijke oorlog. Dit zijn de mensen die het hardst lobbyen voor meer oorlog.
Die mensen moeten absoluut genegeerd worden. We moeten dit met andere methoden oplossen. Dat kunnen we, en dat moeten we ook doen.
Als de VS hun methoden van conflictbeheersing zouden heroverwegen, zouden ze tot oplossingen kunnen komen zonder bloedvergieten. Een deel van het probleem is eenvoudigweg wie wordt gevraagd om de beslissers te adviseren. In sommige landen raadplegen de functionarissen deskundige wetenschappers en praktijkmensen op het gebied van bemiddeling, onderhandeling, humanitaire hulp en duurzame ontwikkeling. Die landen bewaren de vrede veel beter. De meeste landen – bijvoorbeeld Noorwegen, Denemarken en Zweden – beschikken over betere maatstaven voor het welzijn van burgers dan wij in de VS.
Wij kunnen helpen. Op ons halfrond hebben de rebellen en de regering in Colombia bijvoorbeeld een oorlog van 52 jaar gevoerd, waarbij beide partijen vele wreedheden begaan en het welzijn van de gemiddelde Colombiaan meer dan een halve eeuw heeft geleden. Tenslotte vredes- en conflictwetenschappers van het Kroc Instituut werden uitgenodigd om te helpen– de eerste keer dat een academisch programma op ons vakgebied hiervoor in het Westen werd uitgenodigd. Ze introduceerden nieuwe ideeën en de gelukkige uitkomst is dat de Colombianen eindelijk – eindelijk – een vredesakkoord hebben ondertekend. Ja, de kiezers hebben het ternauwernood verworpen, maar de opdrachtgevers zijn weer aan tafel, en niet op het slagveld, om aan een aangenamer akkoord te werken.
Alsjeblieft. Wij hebben de kennis om een einde te maken aan deze verschrikkelijke dodendans die bekend staat als oorlog. De mensheid weet nu hoe. Maar hebben wij de wil? Kunnen we als kiezers een stap verder gaan en van onze succesvolle kandidaten eisen dat ze ophouden met opscheppen over hoe hard en dodelijk ze zullen zijn, en in plaats daarvan erop aandringen dat de succesvolle kandidaat een productief vredesproces zal uitleggen en zich ervoor zal inzetten, waarvan is bewezen dat het veel meer winst oplevert met veel minder pijn? ?
