Bedankt. Bedankt dat je me hebt verwelkomd op deze heilige grond, die betekenis heeft gekregen zoals de velden van Gettysburg door degenen die hier stierven, veel meer dan enige toespraak kan beweren toe te voegen.
Die doden, hier en in Nagasaki, die honderdduizenden levens in een paar vurige nucleaire inferno's, waren het hele punt. Na 70 jaar hierover gelogen te hebben, laat me duidelijk zijn, het doel van het laten vallen van de bommen was het laten vallen van de bommen. Hoe meer doden hoe beter. Hoe groter de explosie, hoe groter de vernietiging, hoe groter het nieuws, hoe brutaler de opening van de Koude Oorlog, hoe beter.
Harry Truman sprak op 23 juni 1941 in de Amerikaanse senaat: "Als we zien dat Duitsland aan het winnen is", zei hij, "moeten we Rusland helpen, en als Rusland wint, moeten we Duitsland helpen, en op die manier hen zoveel mogelijk laten doden." Zo dacht de Amerikaanse president die Hiroshima verwoestte over de waarde van het Europese leven. Misschien hoef ik u niet te herinneren aan de waarde die Amerikanen tijdens de oorlog aan Japanse levens hechtten.
Uit een peiling van het Amerikaanse leger in 1943 bleek dat ongeveer de helft van alle GI's geloofde dat het nodig zou zijn om elke Japanner op aarde te doden. William Halsey, die tijdens de Tweede Wereldoorlog het bevel voerde over de zeestrijdkrachten van de Verenigde Staten in de Stille Zuidzee, beschouwde zijn missie als "Dood Jappen, dood Jappen, dood meer Jappen", en had gezworen dat wanneer de oorlog voorbij was, de Japanse taal alleen in de hel zou worden gesproken.
Op 6 augustus 1945 loog president Truman op de radio dat er een atoombom op een legerbasis was gevallen in plaats van op een stad. En hij rechtvaardigde het, niet om het einde van de oorlog te bespoedigen, maar als wraak op Japanse overtredingen. "Dhr. Truman juichte', schreef Dorothy Day ter plekke, en dat was hij ook.
Mensen thuis, laat me duidelijk zijn, geloven nog steeds in valse rechtvaardigingen voor de bombardementen. Maar hier ben ik bij jou op deze heilige plek duizenden kilometers verderop, met deze woorden zo goed stromend op deze teleprompter, en ik ga een volledige bekentenis afleggen. Er is al jaren geen serieus geschil meer. Weken voordat de eerste bom viel, op 13 juli 1945, stuurde Japan een telegram naar de Sovjet-Unie waarin het de wens uitsprak zich over te geven en de oorlog te beëindigen. De Verenigde Staten hadden de codes van Japan gebroken en het telegram gelezen. Truman verwees in zijn dagboek naar 'het telegram van de Japanse keizer die om vrede vroeg'. President Truman was al drie maanden voor Hiroshima via Zwitserse en Portugese kanalen op de hoogte gebracht van Japanse vredesvoorstellen. Japan maakte alleen bezwaar tegen de onvoorwaardelijke overgave en het opgeven van zijn keizer, maar de Verenigde Staten drongen aan op die voorwaarden tot nadat de bommen vielen, waarna het Japan toestond zijn keizer te behouden.
Presidentieel adviseur James Byrnes had Truman verteld dat het laten vallen van de bommen de Verenigde Staten in staat zou stellen "de voorwaarden voor het beëindigen van de oorlog te dicteren". Secretaris van de marine James Forrestal schreef in zijn dagboek dat Byrnes "het meest verlangde om de Japanse affaire af te ronden voordat de Russen binnenkwamen". Truman schreef in zijn dagboek dat de Sovjets zich voorbereidden op een mars tegen Japan en "Fini Japs als dat zover is." Truman beval de bom op Hiroshima te laten vallen op 6 augustus en een ander type bom, een plutoniumbom, die het leger ook wilde testen en demonstreren, op Nagasaki op 9 augustus. Eveneens op 9 augustus vielen de Sovjets de Japanners aan. Gedurende de volgende twee weken doodden de Sovjets 84,000 Japanners terwijl ze 12,000 van hun eigen soldaten verloren, en de Verenigde Staten bleven Japan bombarderen met niet-nucleaire wapens. Toen gaven de Japanners zich over.
De United States Strategic Bombing Survey concludeerde dat "... zeker vóór 31 december 1945, en naar alle waarschijnlijkheid vóór 1 november 1945, Japan zich zou hebben overgegeven, zelfs als de atoombommen niet waren afgeworpen, zelfs als Rusland niet aan de oorlog was begonnen, en zelfs als er geen invasie was gepland of overwogen." Een andersdenkende die vóór de bombardementen dezelfde mening had geuit tegenover de minister van Oorlog, was generaal Dwight Eisenhower. De voorzitter van de gezamenlijke stafchefs, admiraal William D. Leahy, was het ermee eens: “Het gebruik van dit barbaarse wapen in Hiroshima en Nagasaki bood geen materiële hulp in onze oorlog tegen Japan. De Japanners waren al verslagen en klaar om zich over te geven”, zei hij.
Afgezien van de vraag hoe grof Truman door zijn ondergeschikten in het bombardementsbesluit werd gemanoeuvreerd, rechtvaardigde hij het gebruik van het barbaarse wapen in puur barbaarse bewoordingen door te zeggen: “Nadat we de bom hadden gevonden, hebben we hem gebruikt. We hebben het gebruikt tegen degenen die ons zonder waarschuwing aanvielen in Pearl Harbor, tegen degenen die Amerikaanse krijgsgevangenen hebben uitgehongerd en geslagen en geëxecuteerd, en tegen degenen die alle pretentie hebben opgegeven om het internationale oorlogsrecht te gehoorzamen.”
Hij deed niet alsof hij een humanitair doel had, zoals we tegenwoordig verplicht zijn te doen. Hij vertelde het zoals het was. Oorlog hoeft niet te buigen voor enige humanitaire berekening. Oorlog is de ultieme macht. Tijdens mijn presidentschap heb ik zeven landen gebombardeerd en oorlogvoering op allerlei nieuwe manieren mogelijk gemaakt. Maar ik heb altijd de schijn gewekt een zekere terughoudendheid te betrachten. Ik heb het zelfs gehad over het afschaffen van kernwapens. Ondertussen investeer ik in het bouwen van nieuwere, betere kernwapens waarvan we nu denken dat ze bruikbaarder zijn.
Nu weet ik dat dit beleid een nieuwe nucleaire wapenwedloop creëert en dat acht andere nucleaire landen dit voorbeeld volgen. Ik weet dat de kans om al het leven te beëindigen door een nucleair ongeval, laat staan een nucleaire actie, vele malen groter is geworden. Maar ik blijf de Amerikaanse oorlogsmachine op alle mogelijke manieren vooruit duwen, en de gevolgen zijn verdomd. En ik ga me niet verontschuldigen voor de massamoord gepleegd op deze site door mijn voorganger, want ik heb je al verteld wat ik weet. Het feit dat ik de werkelijke situatie ken en noodzakelijkerwijs moet weten wat er moet gebeuren, ook al doe ik het nooit, is altijd goed genoeg geweest om mijn aanhangers thuis tevreden te stellen, en het zou verdomd goed genoeg moeten zijn om jullie ook tevreden te stellen.
Dank je.
En God zegene de Verenigde Staten van Amerika.
