Door David Swanson, 11 oktober 2017, Laten we de democratie proberen.
Na het lezen en horen van enorm tegenstrijdige verslagen van Ken Burns & Lynn Novick's Vietnam War-documentaire op PBS, besloot ik dat ik het ding moest bekijken. Ik ben het eens met een deel van de kritiek en een deel van de lof.
De documentaire begint met het belachelijke idee dat de Amerikaanse regering goede bedoelingen had. Het eindigt met lof voor het gedenkteken in DC en de tragische lijst met namen, zonder melding te maken van het grotere aantal Amerikaanse veteranen van die oorlog dat sindsdien door zelfmoord is omgekomen, laat staan het veel grotere aantal Vietnamezen dat is omgekomen. De grootte van een gedenkteken voor alle doden zou de huidige muur in het niet laten lijken. De film behandelt 'oorlogsmisdadiger' als een akelige belediging die alleen wordt geuit door vijanden of onvolwassen vredestichters die er spijt van krijgen - maar gaat nooit in op de kwestie van de legaliteit van oorlog. De voortdurende verschrikkingen van geboorteafwijkingen van Agent Orange worden bijna terzijde geschoven als controversieel. De tol van de oorlog aan soldaten krijgt een enorm onevenredige ruimte in vergelijking met de veel grotere werkelijke tol van burgers. Echt wijze stemmen die zich van begin tot eind op morele en juridische gronden tegen de oorlog verzetten, ontbreken, waardoor een verhaal mogelijk wordt waarin mensen fouten maken en daarvan leren. Alternatieve voorstellen van wat er had kunnen gebeuren in plaats van de oorlog komen niet op. Er wordt geen dekking gegeven aan degenen die financieel van de oorlog hebben geprofiteerd. Het liegen van minister van "Defensie" Robert McNamara en president Lyndon Johnson op het moment dat het incident in de Golf van Tonkin niet plaatsvond, wordt geminimaliseerd. Enz.
Dat gezegd hebbende, profiteerde de film van het opnemen van veel stemmen waar ik het niet mee eens ben of wiens mening ik laakbaar vind - het is een verslag van de standpunten van mensen, en we zouden er veel van moeten horen, en we leren van het horen van veel van hen. De 10-delige film rapporteert ook heel open en duidelijk hoeveel de Amerikaanse regering loog over haar motivaties en haar vooruitzichten op "succes" in de loop van de oorlog - onder meer door beelden van netwerk-tv-journalisten te tonen. rapportage over het kwaad van oorlog op een manier die ze vandaag simpelweg niet zouden kunnen doen en hun baan kunnen behouden (toegegeven, vaak met een focus op het probleem van Amerikaanse sterfgevallen, wat het enige probleem blijft waar het Amerikaanse publiek tegenwoordig nog steeds om geeft). De film rapporteert wel over de dood van Vietnamezen, zij het met strikte naleving van de orthodoxe praktijk om altijd eerst het relatief kleine aantal Amerikaanse sterfgevallen te melden. Het rapporteert wel over bepaalde wreedheden en zelfs over de onwettigheid ervan. Het kadert wel de incidenten in de Golf van Tonkin, uitgelokt door de Verenigde Staten voor de kust van Vietnam. Kortom, het doet voldoende werk zodat elke verstandige kijker zou eisen dat er nooit meer zo'n oorlog komt. Het voorwendsel dat een andere oorlog volkomen gerechtvaardigd zou kunnen zijn, wordt echter zorgvuldig overeind gehouden.
Ik wil bijzondere en dankbare aandacht vestigen op één item dat wel in de PBS-film voorkomt, namelijk het verraad van Richard Nixon. Vijf jaar geleden verscheen dit verhaal in een artikel van Ken Hughes, en anderen door Robert Parry. Vier jaar geleden haalde het het The Smithsonian, onder andere. Drie jaar geleden kreeg het aandacht in een door de bedrijfsmedia goedgekeurd boek van Ken Hughes. In die tijd, George Will noemde het verraad van Nixon terloops in de Washington Post, alsof iedereen er alles vanaf wist. In de nieuwe PBS-documentaire komen Burns en Novick daadwerkelijk naar buiten en verklaren duidelijk wat er is gebeurd, op een manier die Will niet deed. Daardoor kunnen heel veel meer mensen inderdaad horen wat er is gebeurd.
Wat er gebeurde was dit. Het personeel van president Johnson voerde vredesonderhandelingen met de Noord-Vietnamezen. Presidentskandidaat Richard Nixon vertelde de Noord-Vietnamezen in het geheim dat ze een betere deal zouden krijgen als ze wachtten. Johnson hoorde hiervan en noemde het privé verraad, maar zei publiekelijk niets. Nixon voerde campagne en beloofde dat hij de oorlog zou kunnen beëindigen. Maar in tegenstelling tot Reagan die later de onderhandelingen saboteerde om gijzelaars uit Iran te bevrijden, leverde Nixon niet wat hij in het geheim had uitgesteld. In plaats daarvan zette hij, als president gekozen op basis van fraude, de oorlog voort en escaleerde hij (net zoals Johnson voor hem had gedaan). Hij voerde opnieuw campagne met de belofte om eindelijk een einde te maken aan de oorlog toen hij vier jaar later herverkiezing zocht - het publiek heeft nog steeds geen idee dat de oorlog aan de onderhandelingstafel zou kunnen zijn beëindigd voordat Nixon ooit het Witte Huis was binnengegaan, als hij maar Nixon had zich niet illegaal bemoeid (of had op elk moment sinds het begin kunnen worden beëindigd, simpelweg door het te beëindigen).
Het feit dat deze misdaad bestond en dat Nixon deze geheim wilde houden, werpt licht op kleinere misdaden die over het algemeen op één hoop worden gegooid onder de noemer 'Watergate'. De PBS-documentaire wijst er wel op dat de wens van Nixon om in te breken in een kluis in de Brookings Institution waarschijnlijk deel uitmaakte van de poging om zijn oorspronkelijke verraad te verdoezelen. Burns en Novick vermelden niet dat de misdadiger van Nixon, Charles Colson, ook samenzweerde bom de Brookings-instelling.
Ik kan niet beantwoorden wat het Amerikaanse publiek zou hebben gedaan als Nixons sabotage van vredesonderhandelingen bekend was geweest op het moment dat het gebeurde. Ik kan beantwoorden wat het Amerikaanse publiek zou doen als de huidige president van de VS vredesonderhandelingen met Noord-Korea zou saboteren, als de staatssecretaris hem een idioot zou noemen en als de voorzitter van de Senaatscommissie voor buitenlandse betrekkingen zou verklaren dat hij de Verenigde Staten had gekwetst, riskeerde de Derde Wereldoorlog en miste de realiteit. Kortom, mensen zouden achterover leunen en - in het beste geval - een film over Vietnam bekijken van lang geleden toen er dingen waren om zich zorgen over te maken.
