Door Kathy Kelly
Dat meldden persbureaus zaterdag die ochtend, weken geleden, ondertekende president Obama een bevel, dat tot nu toe geheim was gehouden, om toestemming te geven voor voortzetting van de Afghaanse oorlog voor nog minstens een jaar. Het bevel machtigt Amerikaanse luchtaanvallen “om ondersteuning van Afghaanse militaire operaties in het land” en Amerikaanse grondtroepen om de normale operaties voort te zetten, dat wil zeggen tot “af en toe begeleiden Afghaanse troepen' over operaties tegen de Taliban.
De regering bevestigde in haar lek naar de New York Times dat er een "verhitte discussie" was geweest tussen adviseurs van het Pentagon en anderen in Obama's kabinet die er vooral op uit waren geen soldaten te verliezen in de strijd. Er wordt niet gesproken over de oliestrategie en evenmin over de verdere omsingeling van China, maar de meest opvallende afwezigheid in de berichtgeving was de bezorgdheid van kabinetsleden over Afghaanse burgers die getroffen zijn door luchtaanvallen en operaties van grondtroepen, in een land dat al geplaagd door nachtmerries van armoede en sociale afbraak.
Hier zijn slechts drie gebeurtenissen, uittreksel uit augustus 2014 Amnesty International rapport, dat president Obama en zijn adviseurs hadden moeten overwegen (en in een openbaar debat hadden moeten toelaten) voordat ze de gevechtsrol van de VS in Afghanistan opnieuw zouden uitbreiden:
1) In september 2012 was een groep vrouwen uit een verpauperd dorp in de bergachtige provincie Laghman brandhout aan het verzamelen toen een Amerikaans vliegtuig ten minste twee bommen op hen wierp, zeven doden en zeven gewonden, waarvan vier ernstig. Een dorpeling, Mullah Bashir, zei tegen Amnesty: “…Ik begon naar mijn dochter te zoeken. Eindelijk heb ik haar gevonden. Haar gezicht zat onder het bloed en haar lichaam was verbrijzeld.”
2) Een eenheid van de Amerikaanse Special Operations Forces was verantwoordelijk voor buitengerechtelijke executies, martelingen en gedwongen verdwijningen in de periode van december 2012 tot februari 2013. Onder de martelaars bevond zich de 51-jarige Qandi Agha, “een kleine medewerker van het Ministerie van Cultuur”. ”, die in detail de verschillende marteltechnieken beschreef die hij onderging. Hij kreeg te horen dat hij zou worden gemarteld met behulp van "14 verschillende soorten marteling". Deze omvatten: afranselingen met kabels, elektrische schokken, langdurige, pijnlijke stressposities, herhaaldelijk hoofd eerst onderdompelen in een vat water en hele nachten begraven in een gat vol koud water. Hij zei dat zowel de Amerikaanse Special Forces als de Afghanen deelnamen aan de martelingen en daarbij vaak hasj rookten.
3) Op 26 maart 2013 werd het dorp Sajawand aangevallen door de gezamenlijke Afghaanse ISAF (International Special Assistance Forces). Tussen de 20 en 30 mensen werden gedood, onder wie kinderen. Na de aanval bezocht een neef van een van de dorpelingen de plaats delict en verklaarde: “Het eerste dat ik zag toen ik de compound betrad, was een klein kind van misschien drie jaar oud wiens borst uit elkaar was gescheurd; je kon in haar lichaam kijken. Het huis was veranderd in een hoop modder en palen en er was niets meer van over. Toen we de lichamen weghaalden, zagen we geen Taliban onder de doden, en we wisten niet waarom ze werden geraakt of gedood.”
NYT-verslaggeving over het uitgelekte debat vermeldt Obama's belofte, eerder dit jaar gedaan en nu verbroken, om troepen terug te trekken. In het artikel wordt nergens anders melding van gemaakt Amerikaanse publieke oppositie tot voortzetting van de oorlog.
Pogingen om Afghanistan met militair geweld opnieuw vorm te geven, hebben geresulteerd in krijgsheerschappij, steeds wijdverbreidere en wanhopigere armoede en rouwverwerking voor honderdduizenden wier dierbaren tot de tienduizenden slachtoffers behoren. Ziekenhuizen in de omgeving melden dat ze minder IED-verwondingen hebben gezien en veel meer schotwonden van veldslagen tussen rivaliserende gewapende milities wiens loyaliteit, Taliban, regering of andere, moeilijk te bepalen is. Met 40% van de Amerikaanse wapenleveranties aan de Afghaanse veiligheidstroepen nu onverklaarbaar, kunnen veel van de aan alle kanten gebruikte wapens door de VS zijn geleverd
Ondertussen zijn de implicaties voor de Amerikaanse democratie niet geruststellend. Is deze beslissing echt weken geleden genomen, maar pas aangekondigd nu de congresverkiezingen veilig voorbij zijn? Was een vrijdag nachtelijk kabinetslek, begraven tussen officiële aankondigingen van de regering over immigratie en sancties tegen Iran, echt de oplossing van de president voor de impopulariteit van een beslissing die de levens van zovelen beïnvloedt? Met bezorgdheid over de wensen van Amerikaanse burgers die zo weinig gewicht in de schaal leggen, is het twijfelachtig dat er veel is nagedacht over de verschrikkelijke kosten van deze militaire interventies voor gewone mensen die proberen te leven, gezinnen te stichten en te overleven in Afghanistan.
Maar voor degenen wiens "verhitte debatten" zich uitsluitend richten op wat het beste is voor de nationale belangen van de VS, volgen hier een paar suggesties:
1) De VS moeten stoppen met hun huidige provocerende drang naar militaire allianties en omsingeling van Rusland en China met raketten. Het zou het pluralisme van economische en politieke macht in de hedendaagse wereld moeten accepteren. Het huidige beleid van de VS leidt tot een terugkeer naar de Koude Oorlog met Rusland en mogelijk tot een begin met China. Dit is een verlies/verliesvoorstel voor alle betrokken landen.
2) Door een reset van beleid gericht op samenwerking met Rusland, China en andere invloedrijke landen in het kader van de Verenigde Naties zouden de Verenigde Staten internationale bemiddeling kunnen bevorderen.
3) De VS moeten genereuze medische en economische hulp en technische expertise bieden waar het in andere landen nuttig kan zijn en zo een reservoir van internationale goodwill en positieve invloed opbouwen.
Dat is iets dat niemand geheim hoeft te houden.
