De Koreaanse détente brengt tientallen jaren van mislukt, corrupt Amerikaans beleid in gevaar
Enkele gebaren van wederzijds respect tussen Noord-Korea en Zuid-Korea tijdens de eerste week van januari zijn nog ver verwijderd van een stabiele, duurzame vrede op het Koreaanse schiereiland, maar deze gebaren zijn daar de beste tekenen van gezond verstand in decennia. Op 1 januari riep de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un op tot onmiddellijke dialoog met Zuid-Korea voorafgaand aan de Olympische Winterspelen van volgende maand daar. Op 2 januari stelde de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in voor dat de gesprekken volgende week zouden beginnen in Panmunjom (een grensdorp waar sinds 1953 met tussenpozen gesprekken worden gevoerd om een einde te maken aan de Koreaanse oorlog). Op 3 januari heropenden de twee Korea's een communicatiehotline die al bijna twee jaar niet meer functioneerde (waarbij Zuid-Korea een megafoon over de grens moest gebruiken om verschillende Noord-Koreaanse vissers te repatriëren). De gesprekken op 9 januari zullen naar verwachting betrekking hebben op de deelname van Noord-Korea aan de Olympische Winterspelen die op 9 februari in Pyeongchang, Zuid-Korea beginnen.
De oproep van Kim Jong-un tot dialoog heeft Amerikaanse functionarissen misschien wel of niet verrast, maar de reacties van de perssecretaris van het Witte Huis, de VN-ambassadeur en het ministerie van Buitenlandse Zaken waren ronduit vijandig en negatief. De meest beschaafde was Heather Nauert van State, die met weinig nuance zei: “Als de twee landen op dit moment besluiten dat ze gesprekken willen voeren, zou dat zeker hun keuze zijn.” Ze had er net zo goed aan kunnen toevoegen: ‘Zegen hun kleine hartjes.’ Betuttelen is wat de VS doen als het beleefd is. Typischer pestgedrag kwam van VN-ambassadeur Nikki Haley: “We zullen geen van de gesprekken serieus nemen als ze niet iets doen om alle kernwapens in Noord-Korea te verbieden.”
Het Amerikaanse beleid is hopeloos toondoof als het gelooft dat de bel niet kan worden geluid. Maar dat is de manier waarop de VS zich decennia lang hebben gedragen, toondoof en eenzijdig veeleisend, en erop aandringen dat de VS en de VS alleen het recht hebben om te bepalen wat tenminste sommige soevereine naties wel en niet kunnen doen. In december anticipeerde staatssecretaris Rex Tillerson op een Noord-Koreaanse satellietlancering (geen rakettest). vertelde de Verenigde Naties met regelrechte morele arrogantie:
De voortdurende onwettige raketlanceringen en testactiviteiten van het Noord-Koreaanse regime duiden op zijn minachting voor de Verenigde Staten, zijn buurlanden in Azië en alle leden van de Verenigde Naties. Geconfronteerd met een dergelijke dreiging is passiviteit onaanvaardbaar voor welk land dan ook.
Nee, dat is alleen waar als je gelooft dat jij de wereld regeert. Het is niet waar in elke context waarin partijen gelijke rechten hebben. En het heimelijke aandringen van de Amerikaanse minister op anderen om agressieve actie te ondernemen leidt tot een oorlogsmisdaad, net als de impliciete Amerikaanse dreiging van een agressieve oorlog.
De stompe inflexibiliteit van het Amerikaanse beleid kwam opnieuw tot uiting in de eerste groepsdenken-reactie op een ander deel van Kim Jong-uns toespraak van 1 januari, waarin hij aangaf dat hij een ‘nucleaire knop’ op zijn bureau had en niet zou aarzelen deze te gebruiken als iemand Noord-Korea aangevallen. Onder voortdurende dreiging van de VS en zijn bondgenoten sinds 1953 heeft Noord-Korea de rationele keuze gemaakt om een kernmacht te worden, om een nucleair afschrikmiddel te hebben, om enige schijn van nationale veiligheid te hebben. De VS hebben, op irrationele wijze, geweigerd dit tegenover Noord-Korea te accepteren, ook al steunden zij de nucleaire afschrikking van Israël. De verwijzing naar de knop van Kim Jong-un lokte een reflexieve Amerikaanse herhaling uit van het mislukte beleid in bloemrijke Trumpiaanse vorm toen de president op 2 januari tweette:
De Noord-Koreaanse leider Kim Jong Un verklaarde zojuist dat de “Nucleaire Knop altijd op zijn bureau ligt.” Kan iemand uit zijn uitgeputte en voedselarme regime hem alstublieft vertellen dat ik ook een nucleaire knop heb, maar deze is veel groter en krachtiger dan de zijne, en mijn knop werkt!
Deze twitterfeed van de Great Disruptor zorgde ervoor dat de twitterklassen veel gingen twitteren over niets belangrijkers dan seksuele insinuaties, terwijl ze op de vlucht waren voor de zoveelste presidentiële dreiging van nucleaire vernietiging. En toen kwam de vuurstorm van ‘Vuur en Woede’, en bijna alle gedachten over Korea werden uit het publieke debat verdreven, ook al is wat er in Korea gebeurt een orde van grootte belangrijker dan wat Geoffrey Wolff zegt dat Steve Bannon zei over het verraad van Trump.
Maar de feiten ter plaatse in Korea zijn het afgelopen jaar aanzienlijk veranderd, ondanks Amerikaanse pesterijen en inmenging. Ten eerste is Noord-Korea een kernmacht geworden, hoe klein ook, en het zal steeds beter in staat zijn zichzelf te verdedigen, tenzij de VS denken dat het beter is om het ondenkbare te doen (wat zijn de kansen?). De tweede, belangrijkere verandering in Korea is dat Zuid-Korea zich heeft losgemaakt van een corrupte president die gebonden is aan Amerikaanse belangen en in mei Moon Jae-in heeft ingehuldigd, die al jaren voor zijn verkiezing actief naar verzoening met het Noorden heeft gezocht.
Het Amerikaanse beleid is er al meer dan zestig jaar niet in geslaagd om tot een oplossing van het conflict te komen, zelfs niet tot een formeel einde aan de Koreaanse oorlog. De conventionele wijsheid, zoals gesteld door The New York Times, is dat wel een dood einde: “De Verenigde Staten, de belangrijkste bondgenoot van het Zuiden, bekijken de ouverture met diepe argwaan.” In een rationele wereld zouden de VS goede redenen hebben om hun bondgenoot, de president van Zuid-Korea, te steunen bij het heroverwegen van een patstelling. Zelfs president Trump lijkt dat te denken, in een hilarisch narcistische tweet van 4 januari:
Gelooft iemand, nu alle mislukte ‘experts’ hun inbreng hebben, werkelijk dat er op dit moment gesprekken en dialoog zouden plaatsvinden tussen Noord- en Zuid-Korea als ik niet standvastig, sterk en bereid was om onze totale ‘macht’ tegen het Noorden in te zetten? . Dwazen, maar praten is een goede zaak!
Gesprekken zijn een goede zaak. Een van de chronische klachten van Noord-Korea, maar ook een duidelijk legitieme klacht, zijn de eindeloze Amerikaanse en Zuid-Koreaanse militaire oefeningen die meerdere keren per jaar tegen Noord-Korea zijn gericht. In zijn toespraak van 1 januari riep Kim Jong-un Zuid-Korea opnieuw op om de gezamenlijke militaire oefeningen met de VS te beëindigen. Op 4 januari stelde het Pentagon de nieuwste versie van die duidelijke provocatie – gepland om te overlappen met de Olympische Spelen. Minister van Defensie Jim Mattis ontkende dat het uitstel een politiek gebaar was en zei dat het doel ervan was om logistieke steun te verlenen aan de Olympische Spelen (wat dat ook mag betekenen). Wat Mattis ook zegt, het gebaar is een positief gebaar en versterkt de drang naar vrede, hoe klein ook. Is het mogelijk dat realiteit en gezond verstand grip krijgen? Wie weet wat hier echt aan de hand is? En wie zijn de ‘dwazen’ waar Trump naar verwijst?
William M. Boardman heeft meer dan 40 jaar ervaring in theater, radio, tv, gedrukte journalistiek en non-fictie, waaronder 20 jaar in de rechterlijke macht van Vermont. Hij heeft onderscheidingen ontvangen van Writers Guild of America, Corporation for Public Broadcasting, Vermont Life magazine en een Emmy Award-nominatie van de Academy of Television Arts and Sciences.
Reader Supported News is de publicatie van Origin voor dit werk. Toestemming om opnieuw te publiceren wordt vrijelijk verleend met creditering en een link terug naar door Reader ondersteund nieuws.
