Nieuwe campagne voor een verdrag om kernwapens te verbieden wint aan kracht

Door Alice Slater

Het Non-proliferatieverdrag (NPV) uit 1970, dat in 1995 voor onbepaalde tijd werd verlengd toen het op het punt stond af te lopen, op voorwaarde dat vijf kernwapenstaten die toevallig ook het vetorecht hadden over de Veiligheidsraad (P-5) – de VS, Rusland, Groot-Brittannië, Frankrijk en China zouden “de onderhandelingen te goeder trouw voortzetten”[I] voor nucleaire ontwapening. Om de steun van de rest van de wereld voor de deal te kopen, hebben de kernwapenstaten “de pot verzoet” met een Faustiaans akkoord dat de niet-kernwapenstaat een “onvervreemdbaar recht” beloofde.[Ii] tot zogenaamde ‘vreedzame’ kernenergie, waardoor ze de sleutels van de bommenfabriek kregen. [Iii]  Elk land ter wereld ondertekende het nieuwe verdrag, behalve India, Pakistan en Israël, die vervolgens nucleaire arsenalen ontwikkelden. Noord-Korea, lid van het NPV, profiteerde van de technologische kennis die het had verworven door zijn ‘onvervreemdbare recht’ op kernenergie en stapte uit het verdrag om zijn eigen kernbommen te maken. Tegenwoordig zijn er negen kernwapenstaten met 17,000 bommen op de planeet, waarvan 16,000 in de VS en Rusland!

Op de NPT Review and Extension Conference van 1995 riep een nieuw netwerk van NGO's, Abolition 2000, op tot onmiddellijke onderhandelingen over een verdrag om kernwapens te elimineren en tot een geleidelijke afschaffing van kernenergie. [Iv]Een werkgroep van juristen, wetenschappers en beleidsmakers heeft een Modelkernwapenverdrag opgesteld[V] waarin alle noodzakelijke stappen worden beschreven die moeten worden overwogen voor de totale eliminatie van kernwapens. Het werd een officieel VN-document en werd aangehaald in het voorstel van secretaris-generaal Ban-ki Moon uit 2008 voor een vijfpuntenplan voor nucleaire ontwapening. [Vi]De onbepaalde verlenging van het NPV vereiste herzieningsconferenties om de vijf jaar, met daartussen vergaderingen van de voorbereidende commissie.

In 1996 vroeg de NGO World Court Project om advies van het Internationale Gerechtshof over de wettigheid van de bom. Het Hof oordeelde unaniem dat er een internationale verplichting bestaat om “de onderhandelingen over nucleaire ontwapening in al zijn aspecten af ​​te ronden”, maar zei teleurstellend alleen dat de wapens “over het algemeen illegaal” zijn en oordeelde dat het niet in staat was te beslissen of het legaal zou zijn of niet. kernwapens gebruiken “wanneer het voortbestaan ​​van een staat op het spel stond”. [Vii]Ondanks de inspanningen van de NGO's om te lobbyen voor voortdurende beloften van de P-5 bij daaropvolgende NPV-evaluaties, werd de vooruitgang op het gebied van nucleaire ontwapening bevroren. In 2013 verliet Egypte feitelijk een NPV-bijeenkomst omdat een belofte uit 2010 om een ​​conferentie te houden over een massavernietigingswapenvrije zone in het Midden-Oosten (WMDFZ) nog steeds niet had plaatsgevonden, ook al werd een belofte voor een WMDFZ wel gedaan. bijna twintig jaar eerder, in 20, aan de staten in het Midden-Oosten aangeboden als onderhandelingstroef om hun stem te krijgen voor de onbepaalde verlenging van het NPV.

In 2012 deed het Internationale Comité van het Rode Kruis een ongekende baanbrekende poging om de wereld ervan bewust te maken dat er geen bestaand wettelijk verbod bestond op het gebruik en bezit van kernwapens, ondanks de catastrofale humanitaire gevolgen die zouden voortvloeien uit een kernoorlog, waardoor het publieke bewustzijn werd vernieuwd over de verschrikkelijke gevaren van een nucleaire holocaust. [Viii]  Een nieuw initiatief, International Campaign to Abolish Atoomwapens (IK KAN) [Ix]was gelanceerd om de rampzalige gevolgen voor al het leven op aarde bekend te maken als er een kernoorlog zou uitbreken, hetzij per ongeluk of met opzet, en om het onvermogen van regeringen op welk niveau dan ook om adequaat te reageren, bekend te maken. Ze roepen op tot een wettelijk verbod op kernwapens, net zoals de wereld chemische en biologische wapens had verboden, evenals landmijnen en clustermunitie. In 1996 kwamen NGO's, in samenwerking met bevriende landen, onder leiding van Canada, bijeen in Ottawa, in een ongekende omzeiling van de geblokkeerde VN-instellingen om te onderhandelen over een verdrag om landmijnen te verbieden. Dit werd bekend als het ‘Ottawa-proces’, dat in 2008 ook door Noorwegen werd gebruikt, toen het land een bijeenkomst organiseerde buiten de geblokkeerde VN-onderhandelingsfora om een ​​verbod op clustermunitie af te dwingen.[X]

Noorwegen heeft in 2013 ook gehoor gegeven aan de oproep van het Internationale Rode Kruis en gastheer geweest van een speciale conferentie over de humanitaire gevolgen van kernwapens. De bijeenkomst in Oslo vond plaats buiten de gebruikelijke institutionele contexten zoals het NPV, de Conferentie over Ontwapening in Genève en de Eerste Commissie van de Algemene Vergadering, waar de vooruitgang op het gebied van nucleaire ontwapening bevroren is omdat de kernwapenstaten alleen bereid zijn actie te ondernemen non-proliferatiemaatregelen, terwijl er geen enkele betekenisvolle stap in de richting van nucleaire ontwapening wordt gezet. Dit ondanks een groot aantal loze beloften die zijn gedaan in de 44-jarige geschiedenis van het NPV, en bijna 70 jaar na de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki in 1945. De P-5 boycotte de Oslo-conferentie en bracht een gezamenlijke verklaring uit waarin werd beweerd dat dit een “afleiding” zou zijn van het NPV! Twee kernwapenstaten kwamen opdagen – India en Pakistan, om zich aan te sluiten bij de 127 landen die naar Oslo kwamen, en deze twee kernwapenstaten woonden dit jaar opnieuw de vervolgconferentie bij, georganiseerd door Mexico, met 146 landen.

Er hangt een transformatie in de lucht en een verschuiving in de tijdgeest in de manier waarop landen en het maatschappelijk middenveld omgaan met nucleaire ontwapening. Zij ontmoeten elkaar in grotere aantallen en met een groeiende vastberadenheid onderhandelen over een nucleair verbodsverdrag dat het bezit, het testen, het gebruik, de productie en de verwerving van kernwapens als illegaal zou verbieden, net zoals de wereld heeft gedaan voor chemische en biologische wapens. Het verbodsverdrag zou een begin maken met het dichten van de leemte in de uitspraak van het Wereldgerechtshof, waarin niet werd beslist of kernwapens onder alle omstandigheden illegaal waren, vooral als het voortbestaan ​​van een staat op het spel stond. Dit nieuwe proces opereert buiten de verlamde institutionele VN-onderhandelingsstructuren, eerst in Oslo, daarna in Mexico, met een derde bijeenkomst gepland in Oostenrijk., ditzelfde jaar, niet vier jaar later, in 2018, zoals voorgesteld door de niet-gebonden beweging van landen die er niet in slagen de dringende noodzaak te begrijpen om snel actie te ondernemen voor de afschaffing van kernwapens, en die geen steun hebben gekregen van de recalcitrante P-5. De VS, Frankrijk en Groot-Brittannië namen zelfs niet eens de moeite om een ​​fatsoenlijke vertegenwoordiger te sturen naar de eerste bijeenkomst op hoog niveau in de geschiedenis waar staatshoofden en ministers van Buitenlandse Zaken afgelopen najaar tijdens de Algemene Vergadering van de VN over nucleaire ontwapening zouden spreken. En zij verzetten zich tegen de oprichting van de Open Ended Working Group for Nuclear Disarmament van de VN, die in Genève bijeenkwam in een informele regeling met NGO’s en regeringen, en niet kwam opdagen op één enkele bijeenkomst in de zomer van 2013.

In Nayarit, Mexico, stuurde de Mexicaanse voorzitter op 14 februari 2014 de wereld een Valentijnskaart, toen hij zijn toespraak afsloot met een staande ovatie en luid gejuich van veel van de regeringsafgevaardigden en de aanwezige NGO’s, zeggende:

De brede en alomvattende discussies over de humanitaire impact van kernwapens moeten leiden tot de inzet van staten en het maatschappelijk middenveld om nieuwe internationale normen en normen te bereiken, door middel van een juridisch bindend instrument. De voorzitter is van mening dat de Conferentie van Nayarit heeft aangetoond dat de tijd is gekomen om een ​​diplomatiek proces op gang te brengen dat tot dit doel kan leiden. Wij zijn van mening dat dit proces een specifiek tijdsbestek, de definitie van de meest geschikte fora en een duidelijk en substantieel raamwerk moet omvatten, waardoor de humanitaire impact van kernwapens de essentie van de ontwapeningsinspanningen moet worden. Het is tijd om actie te ondernemen. De zeventigste verjaardag van de aanslagen op Hiroshima en Nagasaki is de passende mijlpaal om ons doel te bereiken. Nayarit is een point of no return (Cursivering van mij).

De wereld is een Ottawa-proces voor kernwapens begonnen dat in de zeer nabije toekomst kan worden voltooid als we verenigd en gefocust zijn! Eén obstakel dat duidelijk wordt voor het succes van het bereiken van een breed gedragen verbodsverdrag is de positie van ‘nucleaire overkoepelende’ staten zoals Japan, Australië, Zuid-Korea en NAVO-leden. Ze steunen ogenschijnlijk nucleaire ontwapening, maar vertrouwen nog steeds op dodelijke ‘nucleaire afschrikking’, een beleid dat hun bereidheid demonstreert om de VS namens hen steden te laten verbranden en onze planeet te vernietigen.

Het bereiken van een verbodsverdrag waarover zonder de kernwapenstaten is onderhandeld, zou ons een knuppel geven om hen aan hun afspraak te houden om te onderhandelen over de totale eliminatie van kernwapens binnen een redelijke tijd, door hen te beschamen omdat ze niet alleen het NPV niet hebben nageleefd, maar ook omdat ze hun kernwapens volledig hebben ondermijnd. “goede trouw”-belofte voor nucleaire ontwapening. Ze gaan door met het testen en bouwen van nieuwe bommen, productiefaciliteiten en overbrengingssystemen, terwijl Moeder Aarde wordt aangevallen met een hele reeks zogenaamde ‘subkritische’ tests, terwijl deze outlaw states doorgaan met het ondergronds opblazen van plutonium in de Nevada en Novaya. Zemlya-testlocaties. Het aandringen van de P-5 op een “stap voor stap”-proces, gesteund door enkele van de nucleaire “paraplustaten”, in plaats van te onderhandelen over een wettelijk verbod, toont hun adembenemende hypocrisie aan, aangezien ze niet alleen hun arsenalen moderniseren en vervangen, maar ook hun arsenalen moderniseren en vervangen. het daadwerkelijk verspreiden van kernbommenfabrieken over de hele wereld in de vorm van kernreactoren voor commercieel gewin, en het ‘delen’ van deze dodelijke technologie zelfs met India, een niet-NPV-partij, een illegale praktijk die in strijd is met het NPV-verbod op het delen van nucleaire technologie met staten die slaagde er niet in zich bij het verdrag aan te sluiten.

Met een vervolgbijeenkomst op 7 december in Oostenrijk^th en 8^th of dit jaarmoeten we strategisch te werk gaan bij het stimuleren van de impuls voor een wettelijk verbod. We moeten nog meer regeringen zover krijgen dat ze in Wenen komen opdagen, en plannen maken voor een massale opkomst van NGO’s om staten aan te moedigen onder hun beschamende nucleaire paraplu vandaan te komen en de groeiende groep van vredezoekende landen toe te juichen in onze pogingen om maak een einde aan de nucleaire plaag!

Bekijk de ICAN-campagne om te zien hoe u kunt deelnemen aan Wenen.  www.icanw.org

[X] http://www.stopclustermunitions.org/verdragsstatus/