Meer anti-Russische hysterie uit de New York Times

Door Richard E. Rubenstein, World BEYOND War, Februari 27, 2024

Wordt ook uitgegeven door Counterpunch

Poetin is een meedogenloze autocraat, maar opnieuw begrijpen de nieuwsmedia de ‘Russische dreiging’ helemaal verkeerd.

Een tijdje geleden daagde ik een groep afgestudeerde studenten uit om één artikel te vinden in de New York Times geschreven in de afgelopen vijf jaar en die iets positiefs te zeggen hadden over Rusland. Hun uitgebreide onderzoek leverde één artikel op dat in 2021 werd gepubliceerd en dat de gunstige effecten van de opwarming van de aarde op koude landen beschreef. Het stuk had de titel: “Hoe Rusland profiteert van de klimaatverandering.” Afgezien daarvan rapporteerde het omvangrijke kader van Rusland-specialisten van de krant vrijwel niets over Europa's meest bevolkte land, behalve verhalen waarin Vladimir Poetin en de Russische Federatie werden afgebeeld als sluwe samenzweerders, corrupte en incompetente heersers, bemoeiaars met verkiezingen van andere landen, brutale onderdrukkers van hun eigen land. mensen, en agressieve expansionisten die de onafhankelijkheid en vrijheid van iedereen bedreigen.

Je hoeft geen bewonderaar te zijn van de heer Poetin of zijn rechtse regime om deze berichtgeving zo onevenwichtig en russofoob te vinden dat het neerkomt op een vorm van oorlogszucht. Neem een ​​recent artikel van David Sanger en Steven Erlanger met als kop: “De ernst van de bedreigingen van Poetin begint Europa te bereiken.” Het is de moeite waard om te onderzoeken hoe dit soort journalistiek werkt.

Het verhaal begint (en eindigt in veel opzichten) met het als feit stellen van een aanname over de kwade motieven van Rusland. Volgens de verslaggevers had Poetin “een boodschap” voor de westerse leiders die bijeen waren voor een conferentie in München. De boodschap: “Niets wat ze tot nu toe hebben gedaan – sancties, veroordeling, poging tot inperking – zou zijn bedoelingen om de huidige wereldorde te ontwrichten, kunnen veranderen.”

Er wordt geen bewijs aangehaald voor deze “boodschap” omdat deze niet bestaat, behalve als metafoor. De veronderstelling van de auteurs is dat, aangezien Poetin een aangeboren agressor is, de Russische invasie van Oekraïne en de poging om controle te krijgen over de Russischtalige provincies Donetsk en Loehansk zeer waarschijnlijk een opmaat zijn voor verdere agressie tegen andere Europese staten. De voor deze conclusie geciteerde bron is NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg, die “herhaaldelijk verwees naar recente inlichtingenconclusies dat de heer Poetin over drie tot vijf jaar zou kunnen proberen de geloofwaardigheid van de NAVO op de proef te stellen door een van de landen aan de Russische grenzen aan te vallen, hoogstwaarschijnlijk een kleine Baltische natie.”

Als deze zin je niet op je hoofd laat krabben, dan heb je niet opgelet. Wat voor soort ‘inlichtingenconclusies’ voorspellen een mogelijke aanval door een grote macht binnen ‘drie tot vijf jaar’? Hoe betrouwbaar is dit soort voorspellingen? Waarom zou Rusland een dergelijke aanval op een NAVO-lid ondernemen – simpelweg om “de geloofwaardigheid van de NAVO op de proef te stellen”? Zouden ze niet begrijpen dat het aanvallen van een “kleine Baltische natie” het hele bondgenootschap zou activeren? En waarom, oh waarom, zou de Times journalisten deze fantasievolle speculatie accepteren en citeren zonder Jens Stoltenberg, een bekende havik en voorstander van NAVO-uitbreiding, te vragen zijn zaak te bewijzen?

In feite is er geen bewijs dat de Russen een dergelijke actie plannen, noch is er enige reden voor hen om dat te doen. Poetin kwam pas in actie tegen Oekraïne nadat de gekozen pro-Russische regering in 2014 werd omvergeworpen door een door het Westen gesteunde opstand, de VS en de NAVO hun voornemen bekendmaakten om het land in de NAVO op te nemen, er een burgeroorlog uitbrak in de Russisch sprekende oostelijke provincies, en de Verenigde Staten noemden het Russische voorstel om te onderhandelen over waargenomen bedreigingen voor zijn vitale veiligheidsbelangen een ‘non-starter’. Na meer dan 45,000 troepen te hebben verloren in de oorlog in Oekraïne, is het idee dat Russische leiders zouden overwegen een bestaand NAVO-lid als Letland, Litouwen of Polen aan te vallen en daarmee de oorlog te verklaren aan al zijn andere leden, inclusief de VS, zinloos.

Maar aannames, hoe zinloos ook, vereisen dat de auteurs ervan enig bewijs leveren als ze als minimaal geloofwaardig willen worden beschouwd. De heren Sanger en Erlander bieden daarom drie stukken informatie aan die als bewijsmateriaal dienen te dienen. In de eerste plaats merken zij op dat “Rusland zijn eerste grote winst in Oekraïne in bijna een jaar boekte door de verwoeste stad Avdiivka in te nemen, met enorme menselijke kosten voor beide partijen.” Vervolgens merken ze op dat “de verdachte dood van Aleksei A. Navalny in een afgelegen gevangenis in het Noordpoolgebied steeds duidelijker maakte dat de heer Poetin geen afwijkende meningen zal tolereren nu de verkiezingen dichterbij komen.” Ten slotte verwijzen ze naar de Amerikaanse ontdekking dat “Mr. Poetin is misschien van plan een kernwapen in de ruimte te plaatsen” – een anti-satellietwapen dat “de bindweefsels van mondiale communicatie zou kunnen wegvagen.”

Wauw! Zijn deze Russen slechteriken, of wat? Maar merk op hoe de beschuldigingen, ook al zijn ze waar, geen spoor van agressieve bedoelingen richting Europa opleveren.

De Russen winnen de oorlog in Oekraïne. Ja, dit is het geval sinds het veelbesproken Oekraïense ‘tegenoffensief’ van de zomer van 2023 er niet in slaagde zijn doelstellingen te verwezenlijken. Maar impliceren de Russische verworvenheden in de Donbass-regio dat zij Kiev zelf zullen aanvallen of een ander land zullen binnenvallen? Duidelijk niet. Het laatste wat Poetin en zijn collega’s willen is een nieuwe grote oorlog. Terwijl het Biden-regime het Congres en een vermeend tekort aan munitie de schuld geeft van de val van Avdiivka – een oefening in historische fictie – Times verslaggevers blijven het paranoïsche idee propageren dat Poetin een ongeneeslijke megalomaan is die gewoon niet kan stoppen met agressief te worden. Al dit lawaai is bedoeld om de aandacht af te leiden van de noodzaak van een onderhandelde regeling die de onafhankelijkheid van Oekraïne en het recht om lid te worden van de EU erkent, en de onafhankelijkheid en het recht van de oostelijke provincies om zich bij de Russische Federatie aan te sluiten.

Poetin is verantwoordelijk voor de dood van Alex Navalny. Nogmaals, dit is waar, maar niet relevant voor het onderhavige onderwerp. Of Russische agenten nu wel of niet iets te maken hadden met de vergiftiging van Navalny in 2020, het regime berechtte hem op basis van verzonnen beschuldigingen en zette hem gevangen in een kolonie op de poolcirkel, waar hij op 47-jarige leeftijd stierf. Dit was een tragedie, maar geen grote verrassing. Met de korte uitzondering van het Gorbatsjov-regime (1985-1991) hebben Russische heersers vanaf de tsaren vaak binnenlandse andersdenkenden vervolgd, en de regering van Poetin vormt hierop geen uitzondering. Maar dit vormt geen bedreiging voor Europa, tenzij je een neo-con-ideoloog bent die probeert een neo-Koude Oorlog-strijd op te bouwen tussen ‘democratische’ en ‘autoritaire’ blokken.

Bespaar ons alstublieft een terugkeer naar de politieke theologie van Whitaker Chambers en de gebroeders Dulles! Het idee dat Poetin een soort Hitleriaanse of Napoleontische avonturier is met een messiascomplex mag voor sommige neo-conservatieven uit de VS en de NAVO overtuigend lijken, maar de meest verstandige mensen begrijpen dat het een fantasie vol vooroordelen is.

Rusland is van plan een nucleair anti-satellietwapen de ruimte in te sturen. Zou kunnen . . . maar verslaggevers van de Times en andere tijdschriften slagen erin deze aanklacht van de Amerikaanse Nationale Veiligheidschef John Kirby bekend te maken zonder om bewijs te vragen of te vragen waarom Russische leiders zoiets zouden overwegen. Wat het bewijs betreft: het vermeende bewijs voor het vermeende plan is uiteraard ‘geheim’. Wat het motief betreft: zou het kunnen zijn dat de VS een aantal van zijn meer dan 300 militaire satellieten gebruikt om inlichtingen over Russische troepenbewegingen door te geven aan het Oekraïense leger, dat deze vervolgens gebruikt om Russische strijders te doden? Maar in deze verslagen is geen discussie over mogelijke motieven te vinden. Een dergelijke discussie is ook niet nodig als je het idee aanvaardt dat Poetin agressie uitoefent omdat hij een agressor is. Het heeft tenslotte weinig zin om onderzoek te doen naar de motieven van de Duivel om duivels te zijn.

Samenvattend: het “bewijs” voor de slechte bedoelingen jegens Europa van de kant van de Russen komt neer op een aanname van de kwade aard van hun leider. Bijzonder opmerkelijk is de afwezigheid van enig ander bindweefsel dat de drie items samenbindt waarvan wordt gezegd dat ze de Russische dreiging creëren. De overwinning bij Avdiivika, de dood van Navalny en het vermeende anti-satellietwapenplan zijn niet-gerelateerde stukjes informatie of speculatie, maar het achtereenvolgens oprakelen ervan (op een toon van ernstige bezorgdheid) is bedoeld om de boodschap te zenden dat “de Russen komen! Omcirkel de wagens!”

Dit alles doet je afvragen wat de New York Times beschouwt ‘verantwoordelijke journalistiek’. De opeenstapeling van niet-gerelateerde stukjes informatie die worden gepresenteerd als bewijs van een onbewijsbare motivatie is een van de oudste propagandatrucs die er zijn. Wordt het niet tijd dat journalisten leren onafhankelijke verslaggevers en nieuwstolken te zijn in plaats van slaafse spreekbuizen voor pro-oorlogspolitici en bedrijven? Ik heb me hier geconcentreerd op verslaggevers voor de Times, maar televisie- en radiojournalisten zijn in ieder geval minder geneigd om kritisch over dergelijke beschuldigingen na te denken dan hun gedrukte collega's. Of het onderwerp nu het Rusland, China of Iran van Poetin is, de onbetwiste, onbewezen veronderstelling is altijd dat een demonisch agressieve tegenstander eropuit is onze lunch op te eten.

Het moge duidelijk zijn dat het probleem met deze aanpak niet alleen is dat het een overdreven gevoel van dreiging creëert, maar ook dat dit een overdreven pseudo-defensieve reactie oplevert. Omdat ze er niet in zijn geslaagd Oekraïne op te nemen, zoals de NAVO al in 2008 dreigde te doen, bewapenen de leden van die organisatie zich nu tot de tanden om een ​​niet-bestaande Russische dreiging voor Europa af te schrikken. Kan deze herbewapening, gecombineerd met een weigering om over veiligheidskwesties te onderhandelen, door Rusland als een ernstige bedreiging worden beschouwd? Zeker! En dus kan de aanvankelijke overdrijving van de dreiging eindigen in een reële dreiging en mogelijk zelfs in een echte oorlog.

In tijden als deze kan men alleen maar hopen dat een paar verstandige leiders, gesteund door een publiek dat moe is van opruiende retoriek en onnodig moorden, een halt zullen toeroepen aan de chauvinistische veronderstellingen over de essentiële onschuld van onze eigen kant en de essentiële agressiviteit van de andere kant. Dat deze veronderstellingen miljarden dollars aan winst opleveren voor militair-industriële bedrijven, maakt ze niet gemakkelijk uit te roeien. Toch kunnen we eisen dat journalisten die beter zouden moeten weten, ophouden met het verspreiden van deze leugens en overdrijvingen – en een groeiend aantal burgers met een heldere blik zal zeggen: “Amen!”