Van Buddy Bell
Okinawa – Eind oktober 2015 was ik met 3 Okinawa-vredesactivisten en een Britse solidariteitsactivist op een tournee van lokaal verzet tegen Amerikaanse militaire bases. Na een uur rijden naar het noorden vanuit de stad Nago, door diepe ravijnen en glinsterende blauwe baaien, naderden we een dicht bos, waar het enige trainingscentrum voor jungleoorlogvoering van het Amerikaanse leger is gelegen, helemaal in het meest noordelijke deel van het eiland Okinawa.
Terwijl we verder reden, werd de snelweg plotseling geblokkeerd door een paar grote militaire camouflagevoertuigen, en we stapten uit om het te onderzoeken. Een van de voertuigen was een gepantserde personeelscarrier met daarin zo'n 25 soldaten, waarvan sommigen ons vragend aankeken. Ik zwaaide en een paar zwaaiden terug. We zagen hoe twee soldaten uitstapten en het verkeer om hun konvooi heen leidden, terwijl ze wachtten om de hoofdpoort van het trainingscentrum binnen te gaan. Een paar minuten lang zongen we en sloegen we op onze trommels bij de poort. Zodra het eerste voertuig uit de impasse bij de poort was gekomen, verlieten alle voertuigen snel de snelweg en verdwenen in het trainingscentrum.
Zo'n aanblik lijkt normaal in deze regio, maar een grotere zorg is het feit dat militaire vliegtuigen laag over de huizen en velden van mensen vliegen. Een gezin, dat een decibelmeter in huis heeft, zegt dat het geluidsniveau soms de 100 decibel bereikt en dat de gezichten van de piloten soms zichtbaar zijn. De hittestoten van de vliegmachines en de geur van brandstof irriteren de zintuigen verder.
De Amerikaanse luchtmacht is van plan zes nieuwe helikopterplatforms in de jungle te bouwen als onderdeel van een deal om ongeveer de helft van het areaal van het trainingscentrum terug te geven aan Japan. Maar precies in het midden van deze voorgestelde helikopterplatforms ligt Takae, een dorp met iets meer dan 150 inwoners. Zij zijn de mensen die zullen lijden onder het toegenomen luchtverkeer dat zeker het gevolg zal zijn als de helikopterplatforms worden gebouwd. Ze zullen rekening moeten houden met de mogelijkheid van een crash - er zijn sinds 46 minstens 1972 vliegtuigongelukken geweest en in 1959 stortte een vliegtuig met 2 raketten neer op een school, waarbij 17 mensen om het leven kwamen en 200 gewond raakten.
Nu de luchtmacht een nieuw stuk speelgoed heeft, de MV-22 Osprey-helikopter, zijn er veel piloten in opleiding die gaan oefenen. Helaas heeft de Osprey een erbarmelijk veiligheidsrecord gevestigd in vergelijking met eerdere modellen, en wat het vooruitzicht van een crash nog verontrustender maakt voor de dorpelingen, is het feit dat de propellers speciaal zijn ontworpen om te breken bij een botsing en lateraal te verspreiden, weg van de piloot. . Deze "veiligheids" -functie zou niet veilig zijn voor potentiële omstanders.
De inwoners van Takae geloven ook dat het Amerikaanse leger hun dorp zou willen gebruiken als onderdeel van trainingsoefeningen, een idee dat niet zo vergezocht lijkt als je bedenkt wat er tijdens de oorlog in Vietnam is gebeurd. In die tijd bouwde het Amerikaanse leger een 'dummy'-dorp in de jungle en riepen Takae-bewoners, een van slechts zes jaar oud, met geweld op om zwarte kleding te dragen en door te gaan alsof ze in een Vietcong-bolwerk woonden. De dienstplichtige bewoners moesten zelfs schijnaanvallen vanuit het dorp uitvoeren.
Nu onderhouden Takae-bewoners en solidariteitsactivisten uit andere delen van Okinawa 2 protestkampen die beide uiteinden van een toegangsweg naar twee van de helikopterplatformbouwplaatsen blokkeren. Nog twee ingangen van 2 reeds gebouwde helikopterplatforms zijn permanent geblokkeerd met geparkeerde kloppervoertuigen omgeven door een soort gelaste steiger. Minstens enkele activisten houden 24 uur per dag de weg naar de onvoltooide helikopterplatforms in de gaten, vaak in wisselende diensten. Tot nu toe konden bouwvoertuigen de toegangsweg niet op om de helikopterplatforms te bouwen.
Op de dag dat ik het protestkamp bezocht, ontmoette ik professor Kosuzu van de Ryukyu-universiteit. Haar weekenden brengt ze meestal door in het Takae-kampement. Als specialist in Noord-Amerikaanse geografie, met name het Caribisch gebied, zegt ze dat de Takae-beweging veel inspiratie haalt uit de strijd in de jaren negentig die een einde maakte aan de militaire training van de VS op het Puerto Ricaanse eiland Vieques.
"Een van de Puerto Ricaanse campagnevoerders kwam in 1995 naar Okinawa om ons te helpen Futenma Air Base volledig te omsingelen. Ik heb het gevoel dat de Amerikaanse relatie met Okinawa ook een soort kolonialisme is."
Mijn doel bij het reizen naar Okinawa is om andere mensen in de VS te vertellen over die realiteit, van bases die worden onderhouden op met geweld onteigend land. Met genoeg aanhoudende opschudding, afkomstig van de kant van Okinawa en van de kant van de VS, zullen we het de VS steeds moeilijker maken om hun overzeese bases te behouden in plaats van ze gewoon te sluiten.
Buddy Bell coördineert Voices for Creative Nonviolence (www.vcnv.org)
3 Reacties
Als Puerto Ricaanse weet ik wat Okinawanen hebben meegemaakt. Haal het Amerikaanse leger uit Okinawa!
Amerika heeft geen reden om op hun eiland te zijn en Amerikanen moeten erop staan al onze strijdkrachten naar huis te halen! Al die oorlogen Irak etc. zijn verspilling van brandstof en zijn contraproductief aangezien niemand in Amerika daardoor veiliger is en dat geldt ook voor alle rampzalige drone-acties! Amerikanen moeten thuis zijn om de bruggen van onze landen enz. te herbouwen en onze industriële capaciteit opnieuw op te bouwen om te stoppen met kopen uit China en Amerikaanse arbeiders weer aan het werk te zetten! we hebben hier banen nodig, niet in Okanawa of enig ander vreemd land!
We moeten Okinawa verlaten. Ik weet dat het een klein en mooi eiland is en ons leger beschadigt het gewoon door zijn aanwezigheid. Het is volkomen verkeerd om nog meer natuurgebieden in te nemen voor militair gebruik op Okinawa. Dit is het moment voor ons leger om Okinawa over te laten aan de mensen die daar wonen.