Iran wil vrede. Zullen de VS vrede met Iran toestaan?

Door Kevin Zeese en Margaret Flowers, 7 maart 2019

We zijn net terug van negen dagen in Iran met een 28-koppige vredesdelegatie georganiseerd door CODE PINK. Het is duidelijk dat mensen in Iran twee dingen willen:

1. Gerespecteerd worden als een onafhankelijke, soevereine natie
2. Vrede hebben met de Verenigde Staten zonder oorlogsdreiging of economische sancties die proberen hen te domineren.

De weg naar die doelen vereist dat de Verenigde Staten hun beleid ten aanzien van Iran wijzigen, aangezien de VS een lange geschiedenis heeft van inmenging in de Iraanse politiek met desastreuze gevolgen. De VS moeten stoppen met hun strijdlust en een eerlijke, respectvolle dialoog aangaan met de regering van Iran.

Een van de hoogtepunten van de reis was een bezoek aan het Teheran Peace Museum. Op weg naar het Peace Museum kwamen we langs de plek van de voormalige Amerikaanse ambassade, nu het 'US Den of Espionage Museum' genoemd. Dit was waar de VS Iran regeerden via de sjah tot de islamitische revolutie van 1979. De VS installeerden de meedogenloze sjah als dictator nadat het met Groot-Brittannië had samengewerkt om om de democratisch gekozen premier omver te werpen Mohammad Mosaddegh in 1953 in een coup dat was een van de grootste fouten in het buitenlands beleid in de geschiedenis van de VS.

In het Vredesmuseum werden we welkom geheten door de directeur, een veteraan uit de oorlog tussen Irak en Iran, die duurde van 1980 tot 1988 en kregen we een rondleiding door het museum door twee andere veteranen. De oorlog, die kort na de Iraanse revolutie in 1979 begon, zou niet mogelijk zijn geweest zonder Amerikaanse aanmoediging en ondersteuning in de vorm van geld, marinehulp en wapens. In die oorlog kwamen meer dan een miljoen mensen om het leven en raakten 80,000 mensen gewond door chemische wapens.

Twee van onze gidsen waren het slachtoffer geworden van een chemische aanval en lijden nog steeds onder de blootstelling. Een van hen raakte gewond door mosterdgas, dat de zenuwen, ogen en longen aantast. Oogdruppelmedicijnen zijn niet beschikbaar vanwege de Amerikaanse sancties; dus deze veteraan gebruikt uien om zichzelf aan het huilen te maken om de symptomen te verlichten. Luisterend naar zijn aanhoudende hoest, schaamden we ons dat de VS allebei voorzag Irak van de ingrediënten die nodig waren voor de chemische wapens en straft mensen nu verder door sancties die essentiële medicijnen weigeren.

In het Vredesmuseum schonk onze delegatie de museumboeken over oorlog en vredesactivisme. Een geschenk was een prachtig, met de hand gemaakt boek van Barbara Briggs-Letson uit Californië, geschreven ter nagedachtenis aan de 289 Iraniërs die omkwamen toen een Een Amerikaanse raket schoot in juli 1988 een commercieel Iraans vliegtuig neer. De voltallige Vredesdelegatie ondertekende het boek en legde berouwverklaringen af. Het boek bevatte de namen van elke gedode persoon geschreven in het Farsi, evenals Iraanse poëzie. Fmr. President George HW Bush is berucht omdat hij zei: "Ik zal me nooit verontschuldigen voor de Verenigde Staten — Het kan me niet schelen wat de feiten zijn... Ik ben niet iemand die zich verontschuldigt voor Amerika,' dus verontschuldigde onze delegatie zich.

Onder leiding van Sandy Rea zongen we Dona nobis pacem (Latijn voor "Geef ons vrede"). Dit bracht de zaal samen en deelde krachtige emoties die opriepen tot vrede, met tranen en knuffels tussen de Vredesdelegatie en de Iraniërs die het Teheran Peace Museum runnen.

Vervolgens bezocht de delegatie de grootste begraafplaats in Teheran waar tienduizenden Iraniërs begraven liggen. We bezochten een sectie van enkele duizenden die zijn omgekomen in de oorlog tussen Irak en Iran, allemaal bekend als martelaren. De graven bevatten grafstenen, vele met geëtste foto's van de oorlogsslachtoffers en informatie over hun leven. Ze bevatten ook de wens of les die ze voor anderen hadden, genoteerd in een klein boekje dat de soldaat had gemaakt om te delen in geval van overlijden. Er was een afdeling voor de onbekende soldaten die in de oorlog zijn omgekomen en een voor burgerslachtoffers – voornamelijk onschuldige vrouwen en kinderen die in de oorlog zijn omgekomen.

De begraafplaats was gevuld met mensen die graven bezochten van dierbaren uit de oorlog. Een vrouw benaderde de groep om ons te vertellen dat haar enige zoon op twintigjarige leeftijd in de oorlog is omgekomen en dat ze zijn graf elke dag bezoekt. Een gids die met ons meereisde, vertelde ons dat elk gezin in Iran door deze oorlog is getroffen.

Een hoogtepunt van de reis was een buitengewone ontmoeting met de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Mohammad Javad Zarif, die nauwgezet heeft onderhandeld over de Iran Nuclear Deal van 2015, het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) waarover China, Frankrijk, Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten hebben onderhandeld. Staten plus Duitsland en de Europese Unie en Iran gedurende meer dan een decennium. Hij legde uit dat de onderhandelingen in 2005 begonnen en in 2015 werden afgerond en ondertekend. Iran voldeed aan alle vereisten van de overeenkomst, maar de VS hebben de sancties niet opgeheven, zoals beloofd, en hebben de deal onder president Trump verlaten.

Zarif, een ervaren diplomaat die vele belangrijke rollen bekleedde in Iraanse aangelegenheden, was erg gul met zijn tijd om 90 minuten met ons door te brengen. Hij vroeg ons eerst om te praten over de vragen die we hadden, sprak vervolgens 60 minuten en beantwoordde meer vragen.

Zarif legde de grondoorzaak uit van de problemen tussen de Verenigde Staten en Iran. Het gaat niet om olie, de regeringsvorm van Iran of zelfs maar om kernwapens, het gaat om de Iraanse revolutie van 1979 die het land onafhankelijk maakte van het Amerikaanse imperium nadat het onder zijn controle stond sinds de staatsgreep van 1953. Iran wil gerespecteerd worden als een soevereine natie die haar eigen binnenlands en buitenlands beleid bepaalt, niet gedomineerd door de Verenigde Staten. Als de VS de soevereiniteit van Iran als natie kunnen respecteren, zal er vrede zijn tussen onze naties. Als de VS aandringen op overheersing, zal het conflict de veiligheid van de regio blijven bedreigen en vrede en welvaart voor beide naties blijven ondermijnen.

Het is aan ons. Hoewel de Amerikaanse "democratie" de bevolking van de Verenigde Staten beperkte macht biedt, omdat we gedwongen worden te kiezen tussen twee partijen die worden gefinancierd door Wall Street en die beide een militaristisch buitenlands beleid steunen, moeten we onze regering beïnvloeden zodat deze stopt met het bedreigen van naties, het ondermijnen van hun economieën met illegale sancties, en respecteert mensen van de wereld. Iran toont ons de urgentie om een world beyond war.

Kevin Zeese en Margaret Flowers co-regisseren Popular Resistance. Zeese is lid van de adviesraad van World Beyond War.