By Sam Husseini, Augustus 30, 2018
Op dinsdag, senator Elizabeth Warren sprak de National Press Club toe, waarin zeer specifiek een reeks voorstellen wordt geschetst over onder meer het uitbannen van financiële conflicten, het sluiten van de draaideur tussen het bedrijfsleven en de overheid en, misschien wel het meest in het bijzonder, bedrijfsstructuren hervormen.
Warren deed een zinderende aanval op de op hol geslagen macht van het bedrijfsleven, waarbij hij voorbeeld na voorbeeld gaf, zoals congreslid Billy Tauzin die de farmaceutische lobby deed door te voorkomen dat een wetsvoorstel voor uitgebreide Medicare-dekking het programma toestond om lagere medicijnprijzen te bedingen. Noteerde Warren: “In december 2003, dezelfde maand dat de wet werd ondertekend, bungelde PhRMA — de grootste lobbygroep van de farmaceutische bedrijven — met de mogelijkheid dat Billy hun volgende CEO zou kunnen worden.
“In februari 2004 kondigde Congreslid Tauzin aan dat hij niet herverkiesbaar zou zijn. Tien maanden later werd hij CEO van PhRMA - tegen een jaarsalaris van $ 2 miljoen. Big Pharma weet zeker hoe ze 'dank u voor uw service' moet zeggen.”
Maar ik ontdekte dat Warren's vasthoudendheid bij het verscheuren van zaken als 'pre-steekpenningen' van bedrijfslobbyisten plotseling verdampte bij het behandelen van kwesties als het enorme militaire budget en Israëlische aanvallen op Palestijnse kinderen.
De moderator van de Press Club, Angela Greiling Keane, vroeg aan het begin van de persconferentie naar Alexandria Ocasio-Cortez's pers weghouden van gemeentehuisvergaderingen, in combinatie met De regelrechte aanvallen van Trump op de media.
Husseini: Sam Husseini met The Nation en het Institute for Public Accuracy. Cortez, die eerder werd genoemd, en andere waarschijnlijk inkomende congresleden volgend jaar een voorstel doen snijden in het militaire budget om te helpen betalen voor menselijke en ecologische behoeften. Bent u het eens? En als ik kon, een tweede vraag: zou je overwegen om [een versie van] Het wetsvoorstel van Betty McCollum over de rechten van Palestijnse kinderen in de senaat?Warren: Ik zit nu bij Armed Services en ik heb daar midden in de worstfabriek gestaan. En dat heeft me nog sterker in de richting van systeemhervormingen geduwd. Ik wil die debatten kunnen voeren. Ik wil ze naar buiten kunnen krijgen en kunnen praten over deze armzalige kwesties die onze regering en onze mensen raken. Ik wil erover kunnen debatteren op de vloer van de senaat. Ik wil er amendementen op kunnen indienen. Op dit moment houdt het grote geld van onze regering daar veel van tegen. Het verstikt een groot deel van het debat dat we zouden moeten voeren. Dus ik ga je een systeembreed antwoord geven, omdat ik denk dat dat hier belangrijk is. Dit gaat niet over één bepaald voorstel, dit gaat over de hele lijn. Hoe komt het dat we de stemmen van de mensen laten horen in de regering in plaats van keer op keer de stemmen van de rijken en de goed verbonden mensen. De stemmen van degenen met hogere legers van lobbyisten. Dus daar gaat het voor mij om.
Maar een deel van de kracht die de rijken en goed verbonden mensen hebben, is om directe antwoorden te krijgen op hun specifieke zorgen. Politieke financiers zijn waarschijnlijk niet onder de indruk van brede 'systeembrede antwoorden'.
In zekere zin benadrukte haar non-antwoord op zeer directe vragen eerder het probleem dat ze vermoedelijk aanpakt.
En we zijn hier eerder geweest.
Bernie Sanders was tijdens zijn presidentiële run in 2016 opmerkelijk vaag of zelfs ronduit repressief met betrekking tot het buitenlands beleid, vooral in het begin. Dit neemt bijna komische proporties aan tijdens een debat CBS net na het bombardement in november 2015 Parijs, probeerde hij het probleem niet substantieel aan te pakken, maar wilde hij terugvallen op inkomensongelijkheid. Zeker, Sanders werd aantoonbaar zeer oneerlijk behandeld door de Democratische Partij en het media-establishment, maar hij was enorm verzwakt door geen serieuze antwoorden op het buitenlands beleid te hebben.
Warren en andere "progressieve" kandidaten zullen dat misschien herhalen. Sanders sprak aan het einde van de campagne en daarna meer over het buitenlands beleid, maar zijn antwoorden zijn soms nog steeds problematisch en in het beste geval was het allemaal te weinig en te laat.
Een vraag is, realistisch gezien, wat zijn de doelen van Warren hier? Het zou heel goed een poging te goeder trouw kunnen zijn van iemand die zich inzet om de wereld ten goede te veranderen. Maar waarom dan die selectiviteit?
Als het de uitvoering van dit beleid was, dan zou de sterkste manier om dat te doen zijn geweest om een schurkenrepublikein te vinden om mee te werken aan ten minste enkele aspecten van haar voorstellen, om te voorkomen dat de aanklacht puur politiek gemotiveerd zou zijn. Bij ondervraging door een New Yorker Post Als verslaggever op de persconferentie kon Warren geen Republikein noemen met wie ze zou kunnen werken. Dit zou vooral het geval zijn aangezien Trump – net als Obama voor hem – liep tegen het establishment.
Is het om van haar een leidende kanshebber te maken voor de Democratische nominatie? Als dat zo is, is de hoop dat ze niet gewoon de rol speelt van wat Bruce Dixon van Black Agenda Report noemt.herdershond” – dat wil zeggen, de presidentiële run of belofte van een run door een Sanders of Warren als eenvoudigweg een hulpmiddel dat het establishment van de Democratische Partij gebruikt om genoeg van het publiek “in het reservaat” te houden.
Warren zei over haar eigen financiële hervormingsvoorstellen: “In Washington zullen sommige van deze voorstellen erg impopulair zijn, zelfs bij sommige van mijn vrienden. Buiten Washington verwacht ik dat de meeste mensen deze ideeën als niet-brainers zullen zien en geschokt zullen zijn dat ze nog geen wet zijn.
Waarom geldt hetzelfde principe niet voor het financieren van eeuwigdurende oorlogen en massale mensenrechtenschendingen tegen kinderen?
