Demilitarisering van de reactie op klimaatverandering

17 april 2020

Van Peace Science Digest

Fotocredit: Tony Webster

Deze analyse vat het volgende onderzoek samen en reflecteert erop: Boyce, GA, Launius, S., Williams, J. & Miller, T. (2020). Alter-geopolitiek en de feministische uitdaging voor de securitisering van het klimaatbeleid. Geslacht, plaats en cultuur, 27 (3), 394-411.

Talking Points

In de context van wereldwijde klimaatverandering:

• Nationale regeringen, met name in het mondiale noorden, benadrukken de militarisering van nationale grenzen om klimaatvluchtelingen te voorkomen boven beleid – zoals het verminderen van de koolstofemissies – dat de veiligheidsdreiging van klimaatverandering zelf zou aanpakken.
• Deze gemilitariseerde reactie veroorzaakt onzekerheid en onzorgvuldigheid ten opzichte van de geleefde ervaring van individuen en gemeenschappen die het meest worden blootgesteld aan schade.
• Sociale bewegingen die meer inclusieve veiligheidsopvattingen en bewuste solidariteitspraktijken aannemen, kunnen de weg wijzen naar een klimaatbeleid dat zinvol reageert op verschillende bronnen van onveiligheid in plaats van de onveiligheid te verergeren door middel van gemilitariseerde beleidsopties zoals grenscontrole.

Samengevat

Er is een reeks beleidsopties beschikbaar voor landen om klimaatverandering aan te pakken en erop te reageren. Als we specifiek naar de VS kijken, stellen de auteurs van deze studie dat deze beleidsopties worden bekeken door de lens van geopopulationisme, leidende regeringen om de militarisering van nationale grenzen te behandelen als een optie die vergelijkbaar is met inspanningen om de koolstofemissies te verminderen. Landen hebben door klimaat veroorzaakte migratie (met name van het Zuiden naar het Noorden) geïdentificeerd als een prominent risico van klimaatverandering, en beschouwen het als een veiligheidsdreiging waarvoor grensmuren, gewapende patrouilles en gevangenisstraf nodig zijn.

Geopopulationisme: "discriminerende praktijken van het maken van ruimte gericht op het beheer van menselijke populaties, door hun mobiliteit en/of toegang tot bepaalde plaatsen te controleren of te beperken." De auteurs van dit artikel passen dit raamwerk toe op hoe landen traditioneel hun veiligheidsdreigingen bepalen. In een op staten gebaseerd internationaal systeem wordt aangenomen dat mensen behoren tot territoriaal gedefinieerde staten (landen) en dat die staten met elkaar concurreren.

De auteurs bekritiseren deze framing, die volgens hen voortkomt uit een geopopulationistisch kader waarin mensen tot territoriaal gedefinieerde landen behoren en deze landen met elkaar concurreren om hun belangen veilig te stellen. In plaats daarvan zoeken ze naar een alternatief antwoord op klimaatverandering. Puttend uit feministische wetenschap, kijken de auteurs naar sociale bewegingen - de Noord-Amerikaanse Sanctuary Movement en #Black lives matter-om te leren hoe een brede participatie te mobiliseren en opvattingen over veiligheid te verbreden.

De auteurs beginnen met het opsporen van de beveiliging van het klimaatbeleid in de VS Ze halen bewijsmateriaal uit bronnen zoals een rapport uit 2003 in opdracht van het Pentagon waaruit blijkt hoe het Amerikaanse leger klimaatgeïnduceerde migratie beoordeelde als een grote nationale veiligheidsdreiging van klimaatverandering, waardoor versterkte grenzen nodig waren om “ongewenste uitgehongerde immigranten uit de VS” af te weren. Caribische eilanden, Mexico en Zuid-Amerika.”[1] Deze geopopulationistische framing ging door in de daaropvolgende Amerikaanse regeringen, waardoor Amerikaanse functionarissen door het klimaat veroorzaakte menselijke migratie naar de VS beschouwden als een van de grootste veiligheidsbedreigingen als gevolg van klimaatverandering.

Beveiliging: Beschouwd als "een extremere versie van politisering", waarbij de "[beleids]kwestie wordt gepresenteerd als een existentiële bedreiging, die noodmaatregelen vereist en acties rechtvaardigt buiten de normale grenzen van de politieke procedure." Buzan, B., Waever, O., & Wilde, J. (1997). Beveiligingsanalyse: conceptueel apparaat. In Beveiliging: een nieuw raamwerk voor analyse, 21-48. Boulder, CO.: Uitgevers Lynn Rienner.

Als zodanig merken de auteurs op dat "de gevaren van wereldwijde klimaatverandering dan ook niet worden begrepen als ongecontroleerde emissies, verzuring van de oceaan, droogte, extreem weer, zeespiegelstijging of de gevolgen hiervan voor het menselijk welzijn, maar eerder de [menselijke migratie] die deze uitkomsten naar verwachting zullen veroorzaken. Hier trekken de auteurs van feministische wetenschap verder alter-geopolitiek aantonen hoe geopopulationistische logica onzekerheid en onzorgvuldigheid veroorzaakt ten opzichte van de geleefde ervaringen van individuen en gemeenschappen. De bovengenoemde sociale bewegingen dagen deze geopopulationistische logica uit door de definitie van veiligheid te verbreden en deze meer inclusief de geleefde ervaringen te maken van degenen die direct gevaar lopen - een benadering die wijst op een andere weg voorwaarts in onze reactie op klimaatverandering.

Alter-geopolitiek: Een alternatief voor geopolitiek dat "onthult [s] hoe veiligheidsbeleid en -praktijk op de schaal van [de] natiestaat actief onveiligheid produceren en verspreiden over assen van macht en verschil", en laat zien hoe "acties en collectieven zich ontwikkelden over letterlijke en symbolische grenzen verbreden, verspreiden, distribueren en regenereren veiligheid als een uitgebreid en inclusief project.” Koopman, S. (2011). Alter-geopolitiek: andere effecten gebeuren. Geoforum, 42 (3), 274-284.

Ten eerste begon de North American Sanctuary Movement als een netwerk van activisten, kerken, synagogen, universiteiten, vakbonden en gemeenten die reageerden op de behandeling van asielzoekers uit Midden-Amerika in de jaren tachtig – van wie velen op de vlucht waren voor het geweld van de VS. -gesteunde regeringen in landen als El Salvador, Guatemala en Honduras. Deze beweging confronteerde en legde de geopopulationistische logica van de VS rechtstreeks bloot - waarbij de VS gewelddadige regeringen steunden als een uitdrukking van hun veiligheidsbelangen en vervolgens probeerden te voorkomen dat getroffen bevolkingsgroepen hun toevlucht zochten in de VS - door grensoverschrijdende solidariteit op te bouwen tussen individuen en gemeenschappen die aan schade werden blootgesteld. Deze solidariteit toonde aan dat het streven naar veiligheid in de VS in feite onveiligheid veroorzaakte voor talloze individuen en gemeenschappen toen ze het door de staat gesanctioneerde geweld ontvluchtten. De beweging pleitte voor beleidsoplossingen, zoals het creëren van de categorie Tijdelijke Beschermde Status in de Amerikaanse vluchtelingenwetgeving.

Ten tweede, de #Black Lives Matter beweging heeft expliciete verbanden gelegd tussen racistisch geweld en de ongelijke blootstelling aan milieuschade die kleurgemeenschappen voelen. Deze dynamiek wordt alleen maar erger door het mislukte beheer van de klimaatverandering. Het beleidsplatform van de beweging roept niet alleen op tot "het aanpakken van racistisch politiegeweld, massale opsluiting en andere structurele oorzaken van ongelijkheid en voortijdige dood", maar ook tot "openbare desinvestering van fossiele brandstoffen, naast door de gemeenschap gecontroleerde investeringen in onderwijs, gezondheidszorg en duurzame energie". De beweging legt verbanden tussen de ongelijkheden van gemeenschappen van kleurgezichten in relatie tot milieuschade en de dominante geopopulatielogica, die die onveiligheid niet erkent of de onderliggende oorzaken ervan aanpakt.

De effecten van klimaatverandering zijn voelbaar buiten de politieke grenzen en vereisen een meer inclusieve definitie van veiligheid die veel verder gaat dan die geschetst in het geopopulationisme. Door de sociale bewegingen in deze studie te onderzoeken, beginnen de auteurs vorm te geven aan een alternatieve benadering van het klimaatveranderingsbeleid op basis van meer inclusieve opvattingen over veiligheid. Ten eerste, ontleend aan de ervaring van #Black Lives Matter, is om te begrijpen dat klimaatverandering bijdraagt ​​aan de onveiligheid die gemeenschappen van kleur al ervaren als gevolg van milieuracisme. Vervolgens zijn er kansen voor grensoverschrijdende solidariteit, zoals de Sanctuary Movement aantoonde, om terug te dringen tegen een enge beoordeling van door klimaatverandering veroorzaakte onveiligheid, die oproept tot het versterken van nationale grenzen terwijl de andere milieuschade die het menselijk welzijn aantast, wordt verwaarloosd.

Informerende praktijk

Op het moment dat deze analyse wordt geschreven, ervaart de wereld de gevolgen van weer een andere wereldwijde veiligheidsdreiging: een wereldwijde pandemie. De snelle verspreiding van het coronavirus legt gebreken in de gezondheidszorgsystemen bloot en toont het totale gebrek aan paraatheid in veel landen, vooral in de VS. We zetten ons collectief schrap voor de impact van de vermijdbaar verlies van levens zoals COVID-19 wordt de tweede belangrijkste doodsoorzaak in de Verenigde Staten de afgelopen week, om nog maar te zwijgen van de significante economische effecten (schattingen van meer dan 30% werkloosheid) die deze crisis de komende maanden en jaren zal uitoefenen. Het leidt veel vredes- en veiligheidsexperts ertoe vergelijkingen trekken met oorlog maar ook veel van dezelfde experts tot een gedeelde conclusie leiden: hoe veilig zijn we eigenlijk?

Decennia lang heeft de Amerikaanse nationale veiligheid zich gericht op het beschermen van Amerikaanse levens tegen de dreiging van buitenlands terrorisme en het bevorderen van de Amerikaanse "veiligheidsbelangen" aan boord. Deze veiligheidsstrategie heeft geleid tot een snel oplopende defensiebegroting, mislukte militaire interventies en het verlies van talloze levens, of het nu gaat om buitenlandse burgers en strijders of Amerikaanse militairen - dit alles werd gerechtvaardigd door de overtuiging dat deze acties Amerikanen veilig maakten. De enge lens waardoor de VS zijn 'veiligheidsbelangen' heeft waargenomen en gedefinieerd, heeft ons vermogen belemmerd om te reageren op de grootste, existentiële crises die ons land bedreigen. gemeenschappelijke veiligheideen wereldwijde pandemie en klimaatverandering.

De auteurs van dit artikel putten terecht uit feministische wetenschap en sociale bewegingen om alternatieven te formuleren voor deze gemilitariseerde benadering van klimaatverandering. Aanverwant, feministisch buitenlands beleid is een opkomend kader dat, volgens de Centrum voor feministisch buitenlands beleid, "verheft de alledaagse ervaring van gemarginaliseerde gemeenschappen naar de voorgrond en biedt een bredere en diepere analyse van mondiale problemen." Samen met alter-geopolitiek biedt een feministisch buitenlands beleid een dramatisch andere interpretatie van wat ons veilig maakt. Het illustreert dat veiligheid niet het resultaat is van concurrentie tussen landen. Integendeel, we zijn veiliger als we ervoor zorgen dat anderen veiliger zijn. Crisissen zoals deze wereldwijde pandemie en klimaatverandering worden gezien als veiligheidsbedreigingen vanwege hun aanzienlijke negatieve impact op het leven van individuen en gemeenschappen over de hele wereld, niet alleen omdat ze de "veiligheidsbelangen" van landen verstoren. In beide gevallen is de meest effectieve reactie niet om onze grenzen te militariseren of reisbeperkingen op te leggen, maar om levens te redden door met anderen samen te werken en oplossingen te vinden die de wortels van het probleem aanpakken.

Met de omvang van deze crises en de bedreiging voor het menselijk leven die ze vormen, is het nu tijd om radicaal te veranderen wat we bedoelen met veiligheid. Het is nu tijd om onze begrotingsprioriteiten en defensie-uitgaven opnieuw te evalueren. De tijd is nu aangebroken om op een authentieke manier om te gaan met een nieuw paradigma dat begrijpt dat in wezen niemand veilig is tenzij we allemaal veilig zijn.

Verder lezen

Haberman, C. (2017, 2 maart). Trump en de strijd om heiligdom in Amerika. De New York Times. Ontvangen 1 april 2020, vanaf  https://www.nytimes.com/2017/03/05/us/sanctuary-cities-movement-1980s-political-asylum.html

Kleur Lijnen. (2016, 1 augustus). LEES: Het beleidsplatform van de Movement for Black Lives. Op 2 april 2020 opgehaald van https://www.colorlines.com/articles/read-movement-black-lives-policy-platform

Centrum voor een feministisch buitenlands beleid. (Nd). De leeslijst van het feministisch buitenlands beleid. Op 2 april 2020 opgehaald van https://centreforfeministforeignpolicy.org/feminist-foreign-policy

Vredeswetenschappelijk overzicht. (2019, 14 februari). Gezien de verbanden tussen geslacht, klimaatverandering en conflict. Op 2 april 2020 opgehaald van https://peacesciencedigest.org/considering-links-between-gender-climate-change-and-conflict/

Vredeswetenschappelijk overzicht. (2016, 4 april). Het creëren van een brede beweging voor zwarte levens. Op 2 april 2020 opgehaald van https://peacesciencedigest.org/creating-broad-based-movement-black-lives/?highlight=black%20lives%20matter%20

American Friends Service Comité. (2013, 12 juni). Gedeelde veiligheid: een Quaker-visie op het buitenlands beleid van de VS gelanceerd. Op 2 april 2020 opgehaald van https://www.afsc.org/story/shared-security-quaker-vision-us-foreign-policy-launched

organisaties

Nationaal Ministerie van Landbouwarbeiders, New Sanctuary Movement: http://nfwm.org/new-sanctuary-movement/

Black lives matter: https://blacklivesmatter.com

Centrum voor een feministisch buitenlands beleid: https://centreforfeministforeignpolicy.org

sleutelwoorden: klimaatverandering, militarisme, Verenigde Staten, sociale bewegingen, Black Lives Matter, Sanctuary Movement, feminisme

[1] Schwartz, P., en Randall, D. (2003). Een abrupt scenario van klimaatverandering en de implicaties ervan voor de nationale veiligheid van de VS. California Institute of Technology, Pasadena Jet Propulsion Lab.