Door Manlio Dinucci, 21 juli 2020
De Italiaanse minister van Defensie Lorenzo Guerini (Democratische Partij) sprak zijn grote tevredenheid uit over de "samenhangende" stemming van het parlement over internationale missies. De meerderheid en de oppositie keurden 40 Italiaanse militaire missies in Europa, Afrika, het Midden-Oosten en Azië in compacte vorm goed, er waren geen stemmen tegen en weinig onthoudingen, behalve enkele afwijkende meningen ter ondersteuning van de kustwacht van Tripoli.
De belangrijkste "vredesmissies", die al tientallen jaren aan de gang zijn in de nasleep van de VS / NAVO-oorlogen (waaraan Italië deelnam) in de Balkan, Afghanistan en Libië, en de Israëlische oorlog in Libanon die deel uitmaken van dezelfde strategie, zijn verlengd.
Aan deze missies werden nieuwe toegevoegd: de militaire operatie van de Europese Unie in het Middellandse Zeegebied, formeel om "wapenhandel in Libië te voorkomen"; de missie van de Europese Unie om "het veiligheidsapparaat in Irak te ondersteunen"; de NAVO-missie om de steun voor landen aan het Alliantie Zuidfront te versterken.
De Italiaanse militaire inzet in Afrika bezuiden de Sahara is sterk toegenomen. Italiaanse speciale troepen nemen deel aan de Takuba Task Force, die onder Frans bevel in Mali wordt ingezet. Ze opereren ook in Niger, Tsjaad en Burkina Faso, als onderdeel van de Barkhane-operatie waarbij 4,500 Franse soldaten betrokken zijn, met gepantserde voertuigen en bommenwerpers, officieel alleen tegen jihadistische milities.
Italië neemt ook deel aan de missie van de Europese Unie, EUTM, die militaire training en "advies" geeft aan de strijdkrachten van Mali en andere buurlanden.
Italië heeft in Niger zijn eigen bilaterale missie ter ondersteuning van de strijdkrachten en neemt tegelijkertijd deel aan de missie van de Europese Unie, Eucap Sahel Niger, in een geografisch gebied dat ook Nigeria, Mali, Mauritanië, Tsjaad, Burkina Faso omvat en Benin.
Het Italiaanse parlement keurde ook het gebruik goed van "een nationale lucht- en marine-taskforce voor aanwezigheids-, bewakings- en veiligheidsactiviteiten in de Golf van Guinee". Het verklaarde doel is "om de nationale strategische belangen in dit gebied te beschermen (lees de belangen van Eni), door het nationale koopvaardijschip op doorreis te ondersteunen."
Het is geen toeval dat de Afrikaanse gebieden, waarin de "vredesmissies" geconcentreerd zijn, het rijkst zijn aan strategische grondstoffen - olie, aardgas, uranium, coltan, goud, diamanten, mangaan, fosfaten en andere - die worden geëxploiteerd door Amerikaanse en Europese multinationals. Hun oligopolie wordt nu echter bedreigd door de groeiende economische aanwezigheid van China.
De Verenigde Staten en de Europese mogendheden, die er niet in slaagden het alleen met economische middelen tegen te gaan, en tegelijkertijd hun invloed binnen Afrikaanse landen zagen afnemen, namen hun toevlucht tot de oude maar nog steeds effectieve koloniale strategie: hun economische belangen waarborgen met militaire middelen, waaronder steun voor lokale elites die hun macht baseren op het leger.
Het contrast met jihadistische milities, de officiële motivatie voor operaties als die van de Task Force Takuba, is het rookgordijn waarachter de echte strategische doelen schuilgaan.
De Italiaanse regering verklaarde dat internationale missies dienen om "de vrede en veiligheid van deze gebieden te garanderen, ter bescherming en bescherming van de bevolking". In werkelijkheid stellen militaire interventies de bevolking bloot aan verdere risico's en door de uitbuitingsmechanismen te versterken, verergeren ze hun verarming, met als gevolg een toename van de migratiestromen naar Europa.
Italië geeft rechtstreeks meer dan een miljard euro per jaar uit, verstrekt (met overheidsgeld) niet alleen door het ministerie van Defensie, maar ook door de ministeries van Binnenlandse Zaken, Economie en Financiën, en de premier om duizenden mannen en voertuigen bij militaire operaties te houden missies. Dit bedrag is echter slechts het topje van de ijsberg van de groeiende militaire uitgaven (ruim 25 miljard per jaar), als gevolg van de aanpassing van de gehele krijgsmacht aan deze strategie. Goedgekeurd door het parlement met unanieme instemming van twee partijen.
(het manifest, 21 juli 2020)
