Climate Collapse en de verantwoordelijkheid van het leger

Door Ria Verjauw, mei 5, 2019

"Een natie die jaar na jaar doorgaat met het uitgeven van meer geld aan militaire defensie dan met programma's van sociale vooruitgang, nadert de geestelijke dood." -Martin Luther King

Foto: US Department of Veterans Affairs

Alles is met elkaar verbonden: gewapende conflicten - schendingen van de mensenrechten - milieuvervuiling - klimaatverandering - sociale onrechtvaardigheid ..….

Klimaatverandering en milieuvervuiling zijn onlosmakelijk onderdeel van moderne oorlogsvoering. De rol van het leger bij de klimaatverandering is enorm. Olie is onmisbaar voor oorlog. Militarisme is de meest olie-uitputtende activiteit op de planeet. Elk gesprek over klimaatverandering houdt niet in dat het leger niets anders dan hete lucht is.

Hoewel velen van ons onze koolstofvoetafdruk verkleinen door eenvoudiger te leven, is het leger immuun voor bezorgdheid over de klimaatverandering. Het leger rapporteert geen klimaatverandering emissies aan een nationale of internationale instantie, dankzij de Amerikaanse wapening tijdens de 1997-onderhandelingen over het eerste internationale akkoord om de uitstoot van de opwarming van de aarde te beperken, het Kyoto-protocol inzake klimaatverandering.

Frustrerend om te zien is dat er bijna niets wordt gezegd over de enorme vervuilende bijdrage van militarisme - noch tijdens de vele debatten en demonstraties over klimaatverandering, noch in de media. Tijdens milieuconferenties is er stilte over de vervuilende effecten van het leger.

In dit artikel lichten we alleen de impact van Amerikaanse militaire acties op. Dit betekent niet dat andere landen en wapenfabrikanten minder verantwoordelijk zijn voor de enorme schade aan ons klimaat en onze omgeving. VS is een van de vele spelers in de wereldwijde invloed van militaire acties op ons klimaat en onze omgeving.

Het Amerikaanse leger is goed voor 25% van het totale Amerikaanse olieverbruik, dat zelf 25% van het totale wereldverbruik is. De Amerikaanse zesde vloot is een van de meest vervuilende entiteiten in de Middellandse Zee. De Amerikaanse luchtmacht (USAF) is de grootste verbruiker van vliegtuigbrandstof ter wereld.

In 1945 bouwden de Amerikaanse militairen een luchtmachtbasis op in Dhahran, Saoedi-Arabië, waarmee een permanente Amerikaanse toegang tot pas ontdekte olie uit het Midden-Oosten werd veiliggesteld. President Roosevelt had onderhandeld over een quid pro quo met het Saoedische gezin: militaire bescherming in ruil voor goedkope olie voor Amerikaanse markten en militairen. Eisenhower had een grote voorliefde voor de naoorlogse opkomst van een permanente op oorlog gebaseerde industrie die nationaal beleid dicteert en de noodzaak van burgerwaakzaamheid en engagement om het 'militair-industriële' complex te beteugelen. Toch nam hij een noodlottig besluit over het energiebeleid, dat de VS en de wereld op een koers zette waarvan we de weg terug moeten vinden.

De snelle toename van de uitstoot van broeikasgassen die de huidige klimaatcrisis veroorzaakt, begon rond 1950; in de periode onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog. Dit is geen toeval. Olie was belangrijk in de Eerste Wereldoorlog, maar het beheersen van de toegang tot olievoorraden was cruciaal in de Tweede. De geallieerden zouden niet gewonnen hebben als ze de Duitse toegang tot olie niet hadden kunnen afsnijden en voor zichzelf behouden. De les voor de VS in het bijzonder na de oorlog was dat voortdurende toegang tot en monopolisering van de olie van de wereld essentieel was om de supermacht van de wereld te zijn. Dit maakte van olie een centrale militaire prioriteit en versterkte ook de dominante positie van de aardolie- / automobielsector in de VS. Dit waren eerste vereisten voor een systeem dat afhankelijk is van broeikasgasemissie-technologieën voor militaire en binnenlandse productie; de bron van de klimaatverandering waarmee we nu worden geconfronteerd.

Tegen het einde van de 1970s bedreigde de Sovjet-invasie in Afghanistan en de Iraanse revolutie de toegang van de VS tot olie in het Midden-Oosten, wat leidde tot de oorlogszuchtige doctrine van President Carter 1980 State of the Union. De Carter-doctrine stelt dat elke bedreiging voor de toegang van de VS tot olie uit het Midden-Oosten zou worden weerstaan ​​"met alle noodzakelijke middelen, inclusief militaire macht." Carter zette zijn doctrine in door de Rapid Deployment Joint Task Force te creëren, wiens doel de gevechtsoperaties in de VS was. Perzische Golf gebied indien nodig. Ronald Reagan heeft de militarisering van olie opgevoerd met de vorming van het US Central Command (CENTCOM), wiens reden van bestaan was om de toegang tot olie te verzekeren, de invloed van de Sovjetunie in de regio te verminderen en de politieke regimes in de regio te controleren voor de nationale veiligheidsbelangen. Met toenemende afhankelijkheid van olie uit Afrika en de Kaspische Zee regio, hebben de VS sindsdien haar militaire vermogens in die regio's uitgebreid.

Het 1992-protocol van Kyoto heeft broeikasgasemissies van militaire actie expliciet uitgesloten van zijn emissiedoelstellingen. De VS eisten en wonnen vrijstelling van emissiegrenswaarden voor "bunker" -brandstoffen (dichte, zware stookolie voor marineschepen) en alle broeikasgasemissies van militaire operaties wereldwijd, inclusief oorlogen. George W. Bush trok de VS uit het Kyoto-protocol als een van de eerste daden van zijn presidentschap, bewerend dat het de Amerikaanse economie met te dure controles van broeikasemissies zou dwingen. Vervolgens begon het Witte Huis met een neo-Luddite-campagne tegen de wetenschap van de klimaatverandering.

De automatische uitsluiting van broeikasgasemissies door militaire actie werd verwijderd in het 2015-klimaatakkoord in Parijs. Trumps administratie weigerde de overeenkomst te ondertekenen en het is nog steeds niet verplicht voor ondertekenende landen om hun militaire koolstofemissies op te sporen en te verminderen.

Toen de US Defense Science Board in 2001 rapporteerde dat het leger ofwel meer olie-efficiënte wapens of betere ondersteuningssystemen moest ontwikkelen om zichzelf te kunnen bevoorraden, "lijken de generaals een derde optie te hebben gekozen: toegang tot meer olie vastleggen ”. Dit geeft de fundamentele waarheid over het leger en de klimaatverandering aan: dat de moderne manier van oorlog voortkwam uit en alleen mogelijk is met losbandig gebruik van fossiele brandstof.

Oliezekerheid omvat zowel militaire bescherming tegen sabotage aan pijpleidingen en tankers als oorlogen in olierijke gebieden om toegang op lange termijn te verzekeren. Bijna 1000 Amerikaanse militaire bases sporen een boog van de Andes naar Noord-Afrika over het Midden-Oosten naar Indonesië, de Filippijnen en Noord-Korea en vegen alle belangrijke oliereserves over - allemaal gerelateerd, gedeeltelijk, aan het projecteren van kracht omwille van energiezekerheid. Verder moeten ook de "stroomopwaartse emissies" van broeikasgassen afkomstig van de fabricage van militaire uitrusting, testen, infrastructuur, voertuigen en munitie die worden gebruikt bij de bescherming van oliebevoorrading en oliedreven oorlogen worden opgenomen in de algemene milieueffecten van het gebruik van benzine.

Aan het begin van de oorlog in Irak, 2003 in maart, schatte het leger dat het meer dan 40 miljoen gallons benzine nodig zou hebben gedurende drie weken gevechten, waarmee de totale hoeveelheid die door alle geallieerde troepen in de vier jaar van de Tweede Wereldoorlog 1 werd gebruikt, werd overschreden. Onder het arsenaal van het leger waren 2000 fervente M-1 Abrams tanks die werden geactiveerd voor de oorlog en 250 liters brandstof per uur verbrandden. Irak heeft de op twee na grootste olievoorraad. Ongetwijfeld was de oorlog in Irak een olieoorlog.

De luchtoorlog in Libië heeft het nieuwe US ​​Africa Command (AFRICOM) - zelf een ander uitbreiding van de Carter-doctrine - wat schijnwerpers en spieren. Enkele commentatoren hebben geconcludeerd dat de NAVO-oorlog in Libië een gerechtvaardigde humanitaire militaire interventie is. De luchtoorlog in Libië heeft de resolutie 1973 van de VN-Veiligheidsraad, de Amerikaanse grondwet en de wet inzake oorlogsbevoegdheden geschonden; en het vormt een precedent. De luchtoorlog in Libië is een nieuwe tegenslag voor niet-gemilitariseerde diplomatie; het heeft de Afrikaanse Unie gemarginaliseerd en zet een koers uit naar meer militaire interventie in Afrika wanneer er belangen van de VS op het spel staan.

Als we cijfers vergelijken:

1. De verwachte volledige kosten van de oorlog in Irak (naar schatting $ 3 biljoen) zouden betrekking hebben op:alle wereldwijde investeringen in hernieuwbare energieopwekking "nodig tussen nu en 2030 om trends in de opwarming van de aarde tegen te gaan.
2. Tussen 2003-2007 produceerde de oorlog ten minste 141 miljoen metrische ton koolstofdioxide-equivalent (CO2e), meer elk jaar van de oorlog dan 139 van de landen van de wereld jaarlijks vrijgeven. Heropbouw van Irakese scholen, huizen, bedrijven, bruggen, wegen en ziekenhuizen die verpulverd zijn door de oorlog, en nieuwe veiligheidsmuren en barrières vereisen miljoenen tonnen cement, een van de grootste industriële bronnen van broeikasgasemissies.
3. In 2006 besteedden de VS meer aan de oorlog in Irak dan de hele wereld aan investeringen in hernieuwbare energie.
4. Bij 2008 had de regering-Bush 97 keer meer besteed aan militairen dan aan klimaatverandering. Als presidentskandidaat beloofde president Obama om in tien jaar $ 150 miljard uit te geven aan groene energietechnologie en -infrastructuur - minder dan de Verenigde Staten uitgeven in een jaar na de oorlog in Irak

Oorlog is niet alleen een verspilling van middelen die kan worden gebruikt om de klimaatverandering aan te pakken, maar is zelf ook een belangrijke oorzaak van schade aan het milieu. De strijdkrachten hebben aanzienlijke koolstofvoetafdrukken.

Het Amerikaanse leger geeft toe dat hij elke dag 395,000-vaten (1 US vat = 158.97liter) olie doorneemt. Dit is een verbazingwekkende figuur die desondanks waarschijnlijk een aanzienlijke onderschatting zal zijn. Zodra alle olie van militaire aannemers, productie van wapens en al die geheime bases en bewerkingen die zijn weggelaten uit de officiële cijfers zijn meegenomen, is het werkelijke dagelijkse gebruik waarschijnlijk dichter bij een miljoen vaten. Om de cijfers in perspectief te plaatsen, bestaat het Amerikaanse militaire personeel in actieve dienst uit ongeveer 0.0002% van de wereldbevolking, maar maakt deel uit van een militair systeem dat ongeveer 5% van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen genereert.

Veel van deze emissies komen van de militaire infrastructuur die de VS over de hele wereld onderhoudt. De milieukosten van oorlog zelf zijn aanzienlijk hoger.

De milieuschade veroorzaakt door oorlog is niet beperkt tot klimaatverandering. De effecten van nucleaire bombardementen en nucleaire testen, het gebruik van Agent Orange, verarmd uranium en andere giftige chemicaliën, evenals landmijnen en niet-ontplofte verordeningen die lang na de oorlog in conflictgebieden blijven hangen, hebben het leger een verdiende reputatie opgeleverd als "De grootste enkele aanval op het milieu." Naar schatting is 20% van alle aantasting van het milieu in de wereld te wijten aan militaire en aanverwante activiteiten.

Samenvallend met deze milieugeschadigingen geïntensiveerd door de opwarming van de aarde, is de voortdurende afruil in de Amerikaanse federale begroting tussen gemilitariseerde defensie en echte menselijke en ecologische veiligheid. De Verenigde Staten dragen meer dan 30 procent van de broeikasgassen bij in de atmosfeer, opgewekt door vijf procent van de wereldbevolking en het Amerikaanse militarisme. De stukjes van de federale begroting van de VS die onderwijs, energie, milieu, sociale voorzieningen, huisvesting en nieuwe banen samen financieren, krijgen samen minder geld dan het militaire / defensiebudget. Voormalig secretaris van Arbeid Robert Reich heeft de militaire begroting een door de belastingbetaler ondersteunde banenprogramma genoemd en pleit ervoor de federale uitgaven voor banen in groene energie, onderwijs en infrastructuur - de echte nationale veiligheid - opnieuw te rangschikken.

Laten we het tij keren. Vredesbewegingen: begin met onderzoek om te kijken naar de CO2-uitstoot van het leger en de vergiftiging van onze planeet. Mensenrechtenactivisten: spreken zich duidelijk uit tegen oorlog en vernietiging. Daarom doe ik een krachtige oproep aan alle klimaatactivisten van alle leeftijden:

'Verdedig het klimaat door vredesactivist en antimilitarist te worden'.

Ria Verjauw / ICBUW / Leuvense Vredesbeweging

Bronnen:

ufpj-peacetalk- Waarom het stoppen van oorlogen essentieel is om de klimaatverandering te stoppen | Elaine Graham-Leigh

Elaine Graham-Leigh, boek: 'Een dieet van soberheid: klasse, voedsel en klimaatverandering'

http://www.bandepleteduranium.org/en/index.html

https://truthout.org/articles/the-military-assault-on-global-climate/

Ian Angus, Tegenover het Antropoceen -Monthly Review Druk op 2016), p.161