'Bombs not homes' definieert het feministische buitenlandse beleid van Trudeau

door Matthew Behrens, 28 september 2018, rabble.ca

Terwijl de drie belangrijkste politieke partijen van Canada zich voorbereiden op de verkiezingen van 2019, is er één kwestie waarover ze het allemaal eens zullen zijn: er zal geen uitdaging zijn voor de opgeblazen oorlogseconomie van Canada.

Terwijl rechtse partijen zullen tekeer gaan tegen overheidsverspilling en ongepaste uitgaven (een aanval die ze meestal richten op sociale programma's die over het algemeen goed functioneren en zelfs nog beter zouden presteren als ze goed worden gefinancierd), krijgt het federale ministerie van Oorlog dergelijke kritiek niet, zelfs niet als zijn fiscaal wanbeheer goed gedocumenteerd.

De mythe van Canadese welwillendheid op het wereldtoneel is zo doordrenkt dat niemand van de NDP, liberalen of conservatieven een sprankje onenigheid zal opwerpen over de toch al enorme Jaarlijkse investering van 20 miljard dollar in een organisatie die regelmatig dubieuze financiële audits uitvoert, haar rol in oorlogsmisdaden zoals de marteling van Afghaanse gevangenen blijft verdoezelen, en haar veteranen behandelt met een mate van minachting die meer dan verwerpelijk is.

Tot op heden heeft niemand in het parlement een van de grootste dreigende diefstallen van de armen ooit door Ottawa veroordeeld: de immorele en totaal onnodige investering van meer dan 60 miljard dollar in een nieuwe generatie oorlogsschepen. Het Ministerie van Oorlog heeft al meer dan $ 39 miljoen uitgegeven aan het herzien van biedingen voor de oorlogsschipcontracten, en dat is ook zo op zoek naar een extra $ 54 miljoen om dit te blijven doen, ook al geeft het toe dat het niet weet hoeveel de oorlogsschepen uiteindelijk zullen kosten (een uitnodiging aan bedrijfsentiteiten om te vragen wat ze maar willen, aangezien ze uiteindelijk weten dat Ottawa zal poneren). De federale regering is al geweest beschuldigd van manipulatie van de biedingen, aangezien het de voorkeur lijkt te geven aan een bedrijf dat banden heeft met Irving Shipyards.

Zelfs als we ervan uitgaan dat dergelijke megaprojecten nodig zijn - wat ze zeker niet zijn - is de onzorgvuldigheid waarmee de levens van soldaten worden behandeld bij het aanschaffen van oorlogsmaterieel bijzonder akelig. Inderdaad, tijdens een geschil dat werd gehoord op een handelstribunaal in de zomer, Canada betoogde dat het absoluut niet verplicht is ervoor te zorgen dat de apparatuur die het koopt ook daadwerkelijk werkt. Dit geschil was in de context van hun toegegeven falen om recent gekochte zoek- en reddingsuitrusting voor het leger en de kustwacht te testen. De boodschap aan soldaten en matrozen is duidelijk: we hebben geen verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat u een veilige werkplek heeft, en als u door onze nalatigheid gewond raakt tijdens het werk, zult u jarenlang vechten tegen Veteranenzaken om een ​​uitkering te krijgen.

Oorlogvoering over kinderopvang

Om de aandacht af te leiden van dit flagrante falen om kinderopvang voorrang te geven boven oorlogsvoering en huisvesting boven drones en nieuwe bommenwerpers, blijven de liberalen als zelfverklaarde feministen over het wereldtoneel dansen, van het organiseren van de veelgeprezen bijeenkomst van vrouwelijke ministers van Buitenlandse Zaken in Montreal afgelopen weekend tot de lachwekkende oprichting van een nieuwe ambassadeur voor vrouwen, vrede en veiligheid.

"De nieuwe ambassadeurspositie die ik vandaag heb aangekondigd, is slechts een stap in onze voortdurende inspanning om wat vlees op de botten van dit feministische buitenlands beleid te krijgen", zei Chrystia Freeland. zei trots, terwijl ze de mantra herhaalde over hoeveel haar regering ondersteunt vrouwenrechten als mensenrechten. Toch gaat Freeland door met het goedkeuren van wapenverkopen aan 's werelds meest vrouwonvriendelijke regimes (VS, Saoedi-Arabië) en zwijgt omdat haar eigen regering het Ministerie van Oorlog financiert ten nadele van vrouwen.

Inderdaad, elke dollar die door het rattenhol van het militarisme gaat, kan worden gebruikt om de eindeloze moord op vrouwen in dit land te stoppen (in Canada wordt nu om de andere dag een vrouw vermoord door een man). Een coalitie van vrouwenopvangcentra heeft een nieuw rapport uitgebracht verslag Canadezen eraan herinneren dat:

“Ons doel is om een ​​Canada te zien waar elke vrouw die met geweld te maken heeft, toegang heeft tot vergelijkbare niveaus van dienstverlening en bescherming, ongeacht waar ze woont. Momenteel is dat niet het geval. Canada heeft momenteel een federale strategie inzake gendergerelateerd geweld. Het bereik is beperkt tot de verantwoordelijkheidsgebieden van de federale overheid en streeft er dus niet naar om ervoor te zorgen dat vrouwen in alle delen van het land toegang hebben tot vergelijkbare niveaus van dienstverlening en bescherming.”

Tot de belemmeringen waarmee vrouwen worden geconfronteerd, behoren "slechte wettelijke bescherming, onvoldoende sociale en huisvestingssteun, ontoereikende financiering en verhogingen, gebrekkige gegevensverzameling en monitoring, en ingewikkelde en overlappende informatie." Terwijl Freeland en Trudeau deze week bij de Verenigde Naties aanwezig waren, gingen noch Freeland noch Trudeau in op de vraag waarom ze er niet in geslaagd zijn een door de VN opgelegd nationaal actieplan uit te voeren om een ​​einde te maken aan geweld tegen vrouwen en meisjes.

Terwijl liberale types op Twitter en Facebook gloeiden over de vrouwenbijeenkomst in Montreal, wezen weinigen erop dat bijvoorbeeld de Zweedse en Zuid-Afrikaanse tegenhangers van Freeland toezicht houden op wapens export die hun respectieve landen regelmatig in de top van wapenexporteurs houden.

Beatrice Fihn, uitvoerend directeur van de internationale campagne voor de afschaffing van kernwapens, zei dat iemands buitenlands beleid feministisch noemen een "grote stap is, omdat het de ruimte voor ons opent om specifieke eisen te stellen, zoals: stop met de verkoop van wapens aan Saoedi-Arabië of teken het Verdrag inzake het verbod op kernwapens." (Canada weigert het kernwapenverdrag te ondertekenen en blijft achter zijn wapenverkoop van 15 miljard dollar aan de Saoedi's).

Armoede blijft groeien

Terwijl de oorlogsstaat Trudeau-Freeland blijft groeien, heeft Ottawa dat ook gedaan aangekondigd een “visionaire” strategie om de armoede tegen 2030 met een paar procentpunten te verminderen (ervan uitgaande dat het oké is om weer een generatie te laten lijden onder honger en dakloosheid voor nog eens twaalf jaar). Maar met deze strategie kondigden ze geen cent aan nieuwe uitgaven aan om dit doel te bereiken. Hoewel de fondsen duidelijk beschikbaar zijn om morgen een einde te maken aan de armoede in Canada, is de politieke wil er simpelweg niet.

Ondanks tientallen jaren van vriendelijke retoriek over het helpen van mensen zonder geld, is de armoede in dit land de afgelopen halve eeuw relatief onveranderd gebleven. Als Canada zonder armoede punten uit, bijna vijf miljoen mensen in Canada worden officieel geacht in armoede te leven.

In 1971 schreven Ian Adams, William Cameron, Brian Hill en Peter Henz - die allemaal ontslag hadden genomen uit een senaatscommissie die belast was met het bestuderen van armoede toen duidelijk werd dat senatoren niet geïnteresseerd waren in het wegnemen van de oorzaken van armoede - hun eigen studie, Het echte armoederapport. Lezers eraan herinnerend dat "arm zijn in onze samenleving betekent lijden onder de meest buitensporige vormen van geweld gepleegd door mensen op andere mensen", vervolgden ze met het stellen van een pertinente vraag, een vraag die zelden wordt gesteld door mensen in het politieke leven:

“Wat zijn de gevolgen voor een samenleving die beweert een democratisch systeem te hebben, geniet van rijkdom en economische macht die spectaculair buiten het bereik van de meeste landen ter wereld ligt, maar een vijfde van haar bevolking laat leven en sterven in een cyclus van onophoudelijke ellende?”

Ze werden tijdens hun studie herinnerd aan Jean-Paul Sartre's beschrijving van de welvarende, een die perfect past bij de Trudeau-liberalen, "die het in hun macht hebben om veranderingen ten goede door te voeren, maar in plaats daarvan ijverig werken om oude zwendelpraktijken te bestendigen terwijl ze menselijke doelen beweren." Zelfs in 1971, in een tijd waarin Canadese nationalistische mythenmakers Canada ten onrechte als een vreedzaam koninkrijk bestempelden, wijzen de auteurs erop dat "Canada in de loop der jaren meer heeft uitgetrokken voor militaire uitgaven dan op het gebied van sociale voorzieningen."

Hoewel de behoefte aan een onmiddellijke investering in huisvesting en inkomenssteun niet in het oog springt, blijven er geld naar elders stromen, vooral naar het leger. De verbazingwekkende hoeveelheid geld die wordt weggegooid, omvat een topzware bureaucratie, met het aantal admiraals en generaals dat gegroeid 60 procent sinds 2003 (ondanks dat het leger zelf in die periode naar schatting slechts twee procent groeide). De huidige chef van het oorlogsdepartement, Jonathan Vance, schaamt zich niet voor het aantal mannen dat door Ottawa paradeert met de enorme fruitsalade op hun borst, en hij is zelfs van plan om hun aantal nog verder uit te breiden, vooral omdat Ottawa meer dan $ 1 miljard zal investeren in een nieuwe faciliteit voor het Ministerie van Oorlog om een ​​gebouw van $ 800 miljoen op de voormalige Nortel-campus in het westelijke uiteinde van de stad te begeleiden.

Uiteindelijk blijven de liberalen en hun vrienden aan de andere kant van de gangpaden in het parlement, ondanks de gelukkige glimlachen en collegiale ruggeklap voor goede feministische spreekpunten, allemaal regeren over een samenleving die, door veel meer uit te geven aan oorlog dan aan sociale behoeften, de geestelijke dood nadert, zoals Martin Luther King Jr. herhaaldelijk opmerkte. Het is misschien een goed idee om, alvorens vrijwilligerswerk te doen of geld te doneren aan deze politieke partijen, te vragen of men echt wil bijdragen aan die geestelijke dood.

Matthew Behrens is een freelance schrijver en pleitbezorger voor sociale rechtvaardigheid die het Homes not Bombs non-violent direct action-netwerk coördineert. Hij heeft jarenlang nauw samengewerkt met de doelwitten van Canadese en Amerikaanse 'national security'-profilering.

Foto: Adam Scotti/PMO