Zal Michele Flournoy de engel des doods zijn voor het Amerikaanse rijk?

Door Medea Benjamin en Nicolas JS Davies, 22 september 2020

Als de Democraten erin slagen Joe Biden bij de verkiezingen van november over de finish te duwen, zal hij merken dat hij de leiding heeft over een decadent, aftakelend imperium. Hij zal ofwel het beleid voortzetten dat ertoe heeft geleid dat het Amerikaanse rijk in verval is geraakt en achteruitgegaan, of hij zal het moment aangrijpen om onze natie in een nieuwe fase te brengen: een overgang naar een vreedzame en duurzame post-imperiale toekomst.

Het buitenlands beleidsteam dat Biden bijeenbrengt, zal de sleutel zijn, inclusief zijn keuze voor minister van Defensie. Maar Biden's geruchten favoriet, Michele Flournoy, is niet de meid voor dit historische moment. Ja, ze zou het glazen plafond breken als de eerste vrouwelijke minister van Defensie, maar als een van de architecten van onze eindeloze oorlogen en record militaire budgetten, zou ze alleen maar helpen om het Amerikaanse rijk verder te leiden op zijn huidige pad van verloren oorlogen, corrupt militarisme en terminale daling.

In 1976, generaal John Glub, de gepensioneerde Britse commandant van Jordan's Arab Legion, schreef een klein boekje getiteld Het lot van rijken. Glubb observeerde hoe elk van de wereldrijken evolueerde door zes stadia, die hij noemde: het tijdperk van pioniers; het tijdperk van veroveringen; het tijdperk van de handel; het tijdperk van welvaart; het tijdperk van intellect; en het tijdperk van decadentie en verval. Ondanks enorme verschillen in technologie, politiek en cultuur tussen rijken en tijdperken, van de Assyriërs (859-612 v.Chr.) Tot de Britten (1700-1950 n.Chr.), Duurde het hele proces in elk geval ongeveer 250 jaar. 

Amerikanen kunnen de jaren vanaf 1776 tellen, en weinigen van ons zouden ontkennen dat het Amerikaanse rijk in zijn tijdperk van verval en verval verkeert, verscheurd door de eigenschappen die Glubb identificeerde voor deze fase, waaronder systemische, genormaliseerde corruptie, interne politieke haat en een fascinatie voor beroemdheid omwille van zichzelf.

Het verval van een imperium is zelden vreedzaam, maar het houdt niet altijd de invasie, vernietiging of ineenstorting van het keizerlijke hartland in, zolang de leiders de realiteit maar onder ogen zien en de overgang verstandig beheren. Het is dus tragisch dat de presidentsverkiezingen van 2020 ons een keuze bieden tussen twee belangrijke partijkandidaten die uniek ongeschikt zijn om de post-imperiale overgang van Amerika te beheren, die allebei ijdele beloften doen om mythische versies van het verleden van Amerika te herstellen, in plaats van serieuze plannen te maken voor een vreedzaam, duurzame en over het algemeen welvarende post-imperiale toekomst.

Trump en zijn "Make America Great Again" vertegenwoordigen de belichaming van imperiale overmoed, terwijl Biden het door de tijd versleten idee dat Amerika internationaal "weer aan het hoofd van de tafel" zou moeten staan, naar voren schuift, alsof het neokoloniale imperium van Amerika nog op zijn hoogtepunt was. Met voldoende druk van het publiek kan Biden worden overgehaald om te beginnen snijdend het imperiale militaire budget om te investeren in onze werkelijke behoeften, van Medicare For All tot een Green New Deal. Maar dat is onwaarschijnlijk als hij Michele Flournoy kiest, een die-hard militarist die sinds de jaren negentig een belangrijke rol heeft gespeeld in de mislukte oorlogen en catastrofale imperiale avonturen van Amerika.

Laten we naar haar record kijken:

Als adjunct-secretaris van Defensie voor Strategie onder president Clinton was Flournoy de hoofdauteur van mei 1997 Vierjaarlijkse verdediging Review (QDR), die de ideologische basis legde voor de eindeloze oorlogen die volgden. Onder "Defensiestrategie" kondigde de QDR effectief aan dat de Verenigde Staten niet langer gebonden zouden zijn aan de VN-handvest verbod op het dreigen met of het gebruik van militair geweld. Het verklaarde dat "wanneer de belangen die op het spel staan ​​van vitaal belang zijn, ... we alles moeten doen wat nodig is om ze te verdedigen, inclusief, indien nodig, het eenzijdige gebruik van militaire macht." 

De QDR definieerde de vitale belangen van de VS, waaronder "het voorkomen van de opkomst van een vijandige regionale coalitie" waar ook ter wereld en "het verzekeren van onbeperkte toegang tot belangrijke markten, energievoorraden en strategische bronnen." Door het eenzijdige en illegale gebruik van militair geweld over de hele wereld te beschouwen als 'het verdedigen van vitale belangen', presenteerde de QDR wat het internationale recht definieert als agressie, de "Hoogste internationale misdaad" volgens de rechters van Neurenberg, als een vorm van "verdediging". 

Flournoy's carrière werd gekenmerkt door het onethisch ronddraaien van draaideuren tussen het Pentagon, adviesbureaus die bedrijven hielpen bij het verkrijgen van Pentagon-contracten en militair-industriële denktanks zoals de Centrum voor een nieuwe Amerikaanse beveiliging (CNAS), dat ze in 2007 medeoprichtte. 

In 2009 trad ze toe tot de regering-Obama als onderminister van Defensie voor Beleid, waar ze hielp bij het opzetten van politieke en humanitaire rampen in Libië en Syrië en een nieuwe escalatie van de eindeloze oorlog in Afghanistan voordat ze ontslag nam in 2012. Van 2013-2016 trad ze in dienst bij Boston Consulting, waar ze handelde Pentagon-verbindingen naar boost de militaire contracten van de firma van $ 1.6 miljoen in 2013 tot $ 32 miljoen in 2016. In 2017 Flourney zelf was aan het harken $ 452,000 per jaar.

In 2017 hebben Flournoy en Obama's plaatsvervangend staatssecretaris Antony Blinken hun eigen bedrijfsadviesbureau opgericht, WestExec adviseurs, waar Flournoy haar contacten door bleef verzilveren bedrijven helpen met succes door de complexe bureaucratie van het winnen van enorme Pentagon-contracten.

Ze heeft er duidelijk geen moeite mee om zichzelf te verrijken met geld van de belastingbetaler, maar hoe zit het met haar feitelijke posities in het buitenlands beleid? Gezien het feit dat haar banen bij de regeringen van Clinton en Obama achter de schermen strategie- en beleidsstandpunten waren, wordt haar niet algemeen de schuld gegeven van specifieke militaire rampen.

Maar de artikelen, kranten en rapporten die Flournoy en CNAS al twee decennia publiceren, laten zien dat ze aan dezelfde chronische ziekte lijdt als de rest van de "blob" van het buitenlands beleid van Washington. Ze bewijst lippendienst aan diplomatie en multilateralisme, maar wanneer ze een beleid moet aanbevelen voor een specifiek probleem, steunt ze consequent het gebruik van militair geweld dat ze politiek legitimeerde in de Quadrennial Defense Review (QDR) van 1997. Als de chips op zijn, is ze weer een militair-industriële hamer-banger voor wie elk probleem eruitziet als een spijker die wacht om te worden geslagen door een high-tech hamer van een biljoen dollar.

In juni 2002, toen Bush en zijn bende dreigden met agressie tegen Irak, Vertelde Flournoy de Washington Post dat de Verenigde Staten "preventief zouden moeten toeslaan voordat er een crisis uitbreekt om de wapenvoorraad van een tegenstander te vernietigen" voordat het "verdedigingswerken zou kunnen opzetten om die wapens te beschermen, of ze eenvoudigweg zou kunnen verspreiden". Toen Bush een paar maanden later zijn officiële "doctrine van voorkoop" onthulde, stelde senator Edward Kennedy wijselijk veroordeelde het als "unilateralisme op hol slaan" en "een oproep tot het Amerikaanse imperialisme van de 21e eeuw die geen enkel ander land kan of zou moeten accepteren". 

In 2003, toen de lelijke realiteit van een 'preventieve oorlog' Irak in hardnekkig geweld en chaos stortte, schreven Flournoy en een team van Democratische haviken samen een krant getiteld "Progressive Internationalism" om een ​​"slimmer en beter" soort militarisme voor de Democratische Partij te definiëren voor de verkiezingen van 2004. Hoewel het werd afgeschilderd als een pad tussen neo-imperiaal rechts en niet-interventionistisch links, beweerde het dat “Democraten het meest capabele en technologisch geavanceerde leger ter wereld zullen behouden, en we zullen er niet voor terugdeinzen het te gebruiken om onze belangen waar ook ter wereld te verdedigen. . "

In januari 2005, toen het geweld en de chaos van de vijandige militaire bezetting van Irak verder uit de hand liepen, begon Flournoy aangemeld op een brief van het Project for a New American Century (PNAC) waarin het Congres wordt gevraagd "de omvang van het actieve leger en het marinekorps in de komende jaren aanzienlijk te vergroten met minstens 25,000 troepen per jaar." In 2007 ondersteunde Flournoy het behouden van een "Restkracht" van 60,000 Amerikaanse troepen in Irak, en in 2008 was ze co-auteur van een paper waarin ze een beleid van 'Conditional Engagement' in Irak voorstelde, Brian Katulis bij het Center for American Progress genaamd "een excuus om in Irak te blijven" dat "zich voordoet als een exit-strategie." 

Als onderminister van Defensie voor Beleid van Obama was ze een agressieve stem voor escalatie in Afghanistan en oorlog tegen Libië. Ze nam ontslag in februari 2012 en liet anderen achter om de rotzooi op te ruimen. In februari 2013, toen Obama Chuck Hagel binnenhaalde als een relatief gematigde hervormer om Leon Panetta te vervangen als minister van Defensie, rechtse figuren in tegenstelling tot zijn geplande hervormingen, waaronder Paul Wolfowitz en William Kristol, steunde Flournoy als een agressief alternatief.

In 2016 werd Flournoy getipt als Hillary Clintons keuze voor minister van Defensie, en ze was co-auteur van een CNAS-rapport getiteld "Expanding American Power" met een team van haviken waaronder voormalig Cheney assistent Eric Edelman, PNAC mede-oprichter Robert Kagan en Bush's National Security Adviser Stephen Hadley. Het rapport werd gezien als een visie op hoe het buitenlands beleid van Clinton zou verschillen van dat van Obama, met oproepen tot hogere militaire uitgaven, wapenleveranties naar Oekraïne, hernieuwde militaire dreigementen tegen Iran, agressievere militaire actie in Syrië en Irak, en verdere verhogingen van binnenlandse olie. en gasproductie - die Trump allemaal heeft overgenomen.

In 2019, vier jaar na de catastrofale oorlog in Jemen, toen het Congres probeerde de deelname van de VS te stoppen en de verkoop van wapens aan Saoedi-Arabië stopte, Flournoy betoogde tegen een wapenverbod. 

De agressieve opvattingen van Flournoy zijn vooral zorgelijk als het om China gaat. In juni 2020 schreef ze een artikel in Buitenlandse Zaken waarin ze een absurd argument uitsprak dat een nog agressievere Amerikaanse militaire aanwezigheid in de zeeën en luchten rond China de oorlog eerder minder dan waarschijnlijk zou maken door China te intimideren om zijn militaire aanwezigheid in zijn eigen achtertuin te beperken. In haar artikel wordt simpelweg het vermoeide oude apparaat gerecycled om elke Amerikaanse militaire actie als "afschrikking" en elke vijandelijke actie als "agressie" te beschouwen. 

Flournoy beweert dat "Washington zijn beloofde 'spil' naar Azië niet heeft waargemaakt" en dat het aantal Amerikaanse troepen in de regio vergelijkbaar blijft met wat ze tien jaar geleden waren. Maar dit verhult het feit dat er Amerikaanse troepen in Oost-Azië zijn zijn toegenomen met 9,600 sinds 2010, van 96,000 naar 105,600. De totale inzet van Amerikaanse troepen in het buitenland is in deze periode afgenomen van 450,000 tot 224,000, dus het aandeel van de Amerikaanse overzeese troepen dat aan Oost-Azië is toegewezen, is in feite gestegen van 21% naar 47%.

Flournoy verzuimt ook te vermelden dat Trump het aantal Amerikaanse troepen in Oost-Azië al met heeft vergroot meer dan 23,000 sinds 2016. Dus, net als in 2004, 2008 en 2016, herverpakt Flournoy het neoconservatieve en Republikeinse beleid om aan de Democraten te verkopen, om ervoor te zorgen dat een nieuwe Democratische president de Verenigde Staten vasthoudt aan oorlog, militarisme en eindeloze winsten voor het militair-industriële complex.

Het is dus geen verrassing dat Flournoy's oplossing voor wat zij presenteert als een groeiende bedreiging vanuit China, is om te investeren in een nieuwe generatie wapens, waaronder hypersonische precisieraketten en langeafstandsraketten en meer hightech onbemande systemen. Ze suggereert zelfs dat het doel van de VS in deze budgetterende wapenwedloop zou kunnen zijn om momenteel niet-bestaande wapens uit te vinden, te produceren en in te zetten om de hele Chinese marine en civiele koopvaardijvloot (een flagrante oorlogsmisdaad) in de eerste 72 uur van een oorlog. 

Dit is er maar één onderdeel van Flournoy's grotere plan om het Amerikaanse leger om te vormen tot een biljoen dollar langetermijninvesteringen in nieuwe wapentechnologie, voortbouwend op die van Trump enorme toename in het Pentagon R & D-uitgaven. 

Op 10 september interview met de Stars and Stripes militaire website, Joe Biden leek al zware doses Flournoy's Kool-Aid te hebben ingeslikt om de Koude Oorlog van Trump weg te spoelen. Biden zei dat hij geen grote bezuinigingen op het militaire budget verwacht "aangezien het leger zijn aandacht opnieuw richt op mogelijke bedreigingen van 'near-peer' machten zoals China en Rusland."

Biden voegde eraan toe: "Ik heb een aantal van mijn adviseurs ontmoet en sommigen hebben gesuggereerd dat op bepaalde gebieden het (militaire) budget moet worden verhoogd." We willen Biden eraan herinneren dat hij deze naamloze adviseurs heeft ingehuurd om hem te adviseren, niet om de beslissingen van een kandidaat die het Amerikaanse publiek nog steeds moet overtuigen dat hij de leider is die we nodig hebben in deze moeilijke tijd in onze geschiedenis, niet op voorhand vast te stellen.

Michelle Flournoy uitkiezen om het Pentagon te leiden, zou een tragische indicatie zijn dat Biden echt vastbesloten is om de toekomst van Amerika te verkwisten aan een slopende wapenwedloop met China en Rusland en een vergeefse, potentieel catastrofale poging om Amerika's afnemende imperiale macht nieuw leven in te blazen. 

Met onze economie - en onze levens - verwoest door een pandemie, met klimaatchaos en nucleaire oorlog die de toekomst van het menselijk leven op deze planeet bedreigen, hebben we dringend behoefte aan echte leiders om Amerika te navigeren en te begeleiden door een moeilijke overgang naar een vreedzaam, welvarende post-imperiale toekomst. Michele Flournoy is niet een van hen.