Amerikaanse vredesactivist krijgt gevangenisstraf in Duitse campagne om Amerikaanse kernbommen te verdrijven

Door Nukewatch, 11 maart 2024

Susan Crane, van de Redwood City, California Catholic Worker, is veroordeeld tot 229 dagen gevangenisstraf in Duitsland omdat ze zich durfde te bemoeien met de Amerikaanse kernwapens die gestationeerd zijn op de Duitse luchtmachtbasis Büchel, ten zuidoosten van Keulen.

Crane nam deel aan zes geweldloze go-in-acties, waarbij hij het luchtmachtsysteem op de basis confronteerde dat routinematig traint om de Amerikaanse H-bommen op doelen in Rusland te laten vallen, het meest provocerend deze winter tijdens operatie “Steadfast Defender 1” – die werd gelanceerd midden in de NAVO-oorlog in Oekraïne.[24]

Als gevolg van veroordelingen wegens misdrijf wegens overtreding en schade aan het hekwerk, kreeg Crane een boete van in totaal vijfentwintighonderd euro. Omdat hij weigerde schuld te bekennen of te betalen, beval een rechtbank op 18 januari 2024 Crane om zich op 4 juni 2024 te melden bij de Rohrbach-gevangenis, een gemengde gevangenis met 450 bedden in het zuidwesten van Duitsland. Crane's straf van 7.6 maanden is de langste gevangenisstraf die ooit is opgelegd in de 25 jaar durende reeks van bijeenkomsten, protesten, marsen, vredeskampen en burgerlijk verzet tegen de kernwapenbasis van de NAVO. Crane is ook de eerste Amerikaanse vrouw die in de decennialange inspanning naar de Duitse gevangenis is gestuurd.

In 2018 en 2019 konden Crane en anderen de basis binnendringen en zelfs bovenop aarden bunkers klimmen die werden gebruikt om zowel de kernwapens als de Duitse Tornado-straaljagers op te slaan. (Zie foto.) Tientallen Duitsers, evenals twee andere Amerikaanse staatsburgers en één Nederlander hebben in Duitsland gevangenisstraffen uitgezeten voor daarmee verband houdende go-in-acties.

Tussen 2017 en 2021 sloot Susan zich aan bij vijf delegaties van Amerikaanse anti-nucleaire activisten die jaarlijkse zomervredeskampen bijwoonden net buiten de basis – georganiseerd door Nukewatch en de lokale groep Nonviolent Action to Abolish Nuclear Weapons. Crane zei in een verklaring van 6 maart: “Toen we de basis betraden, herinnerden we het leger eraan dat kernwapens illegaal en immoreel zijn. We hebben hen gevraagd hun functie neer te leggen, of, indien bevolen, te weigeren de kernwapens op hun Tornado-straaljagers te laden of ze waar dan ook te laten vallen.’

“Ik dacht dat de Duitse rechtbanken zouden luisteren naar de redenen waarom we naar de basis gingen, en zouden begrijpen dat onze vreedzame acties gerechtvaardigd waren als daden van misdaadpreventie. Maar het internationaal recht werd niet gerespecteerd”, zei Crane.

Volgens rechtsgeleerden is de overdracht van kernwapens door de VS aan Duitsland – formeel een niet-kernwapenstaat – verboden door het Non-proliferatieverdrag. De artikelen I en II van het verdrag verbieden expliciet elke “overdracht aan welke ontvanger dan ook van kernwapens”. De Amerikaanse kernbommen bij Büchel zijn de 170 kiloton zware ‘B61-3’ en de 50 kiloton zware ‘B61-4’.[3]

Crane, die twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen heeft, heeft haar leven in Californië gewijd aan het dienen van arme en vaak dakloze mensen in Redwood City. In haar verklaring zei ze: 'Ik zie mensen die in kampen leven, in auto's leven, en ik zie werkende mensen die niet genoeg inkomen hebben voor basisbehoeften zoals huur, voedsel of medische zorg. Dan denk ik aan het geld dat wordt verspild aan oorlogvoering door de VS en de NAVO-landen; en dat alleen al 3% van het Amerikaanse militaire budget een einde zou kunnen maken aan de hongersnood over de hele wereld.”

Crane betoogde tijdens de rechtszaak dat zij het recht had zich te bemoeien met een ‘voortdurende criminele samenzwering’, het onwettige plan om massavernietigingsoorlogen te voeren, oorlogen die in strijd zijn met de Conventies van Genève en het Handvest en Oordeel van Neurenberg. Crane ging tegen de veroordelingen in beroep tot bij het hoogste gerechtshof van Duitsland. Het werd echter zonder commentaar verworpen, op dezelfde manier waarop het negentien gelijksoortige anti-nucleaire protestzaken negeerde. Susan ging vervolgens in beroep bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, Frankrijk, net zoals vijf anderen in de campagne hebben gedaan. (Het EHRM behandelt de beroepen van beklaagden uit 19 EU-staten die in hun respectievelijke landen geen rechtsmiddelen meer hebben.) Afgelopen december maakte het EHRM gebruik van een technisch detail om Crane's beroep af te wijzen en ging niet in op de merites ervan. Het EHRM moet nog beslissen of het de oproepen van de andere wapentegenstanders zal honoreren.

“Ik wil geen geld geven aan het rechtssysteem dat volgens mij kernwapens beschermt”, zei Crane in haar verklaring. “Ik geloof niet dat geweldloos verzet tegen nucleaire waanzin verkeerd is, en ik hoef me daar niet voor te verontschuldigen. Het betalen van een boete zou hetzelfde zijn als het bekennen van enige schuld, terwijl weigeren een manier is om mijn medewerking aan de rechtbanken en aan de rechters te onttrekken die een muur van stilte optrekken en zich daarachter verschuilen. Zij ontkennen dat het dreigen met massavernietiging in strijd is met het internationaal recht. Ik heb gehandeld om deze wet te handhaven, maar zij doen alsof verdragen niet van toepassing zijn in hun rechtszalen,' zei Crane.