Της Helena Cobban,
Έντο Κόνραντ, γραφή στο περιοδικό +972 χθες, παρατήρησε δύο πράγματα που είχα επίσης παρατηρήσει τις τελευταίες ημέρες των πολύ ορατών, κυρίως μουσουλμανικών, παλαιστινιακών διαδηλώσεων στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ: (1) ότι αυτές οι διαμαρτυρίες ήταν συντριπτικές και πολύ πειθαρχημένες μόδα, μη βίαιο? και (2) αυτή η ισχυρή πτυχή των διαμαρτυριών αγνοήθηκε σχεδόν εντελώς από τα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Οι Παλαιστίνιοι προσεύχονται έξω από την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ,
Παρασκευή, Ιούλιος 21, 2017.
Αυτές είναι ισχυρές παρατηρήσεις. Αλλά ο Κόνραντ δεν κάνει πολλά για να εξερευνήσει WHY Τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν σχολιάζουν αυτή την πτυχή των διαδηλώσεων.
Πιστεύω ότι ένας μεγάλος λόγος είναι ότι οι περισσότερες από αυτές τις διαμαρτυρίες έλαβαν τη μορφή μαζικής, δημόσιας, μουσουλμανικής προσευχής – κάτι που ίσως οι περισσότεροι Δυτικοί δεν αναγνωρίζουν εύκολα ως μια μορφή μη βίαιης μαζικής δράσης. Πράγματι, ίσως πολλοί Δυτικοί βρίσκουν τις δημόσιες εκδηλώσεις μαζικής μουσουλμανικής προσευχής όπως αυτές στην Ιερουσαλήμ την περασμένη εβδομάδα είτε μπερδεμένες είτε ακόμη και κατά κάποιο τρόπο απειλητικές;
Δεν θα έπρεπε. Η ιστορία των κινημάτων για ίσα δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες στις δυτικές χώρες είναι γεμάτα παραδείγματα μαζικών διαμαρτυριών ή διαδηλώσεων που ενσωματώνουν κάποια μορφή θρησκευτικής πρακτικής. Για παράδειγμα, το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες καθοδηγούνταν συχνά από γενναίους νέους που συνέδεαν τα όπλα και τραγούδησαν ιστορική αφροαμερικανική πνευματική μουσική – συχνά, όπως εξήγησαν σε ερωτώμενους, ως τρόπο κατευνάζοντας τους φόβους τους καθώς χρησιμοποίησαν τα εύθραυστα σώματά τους για να αντιμετωπίσουν τα σκυλιά που γρύλιζαν, τα ταυρομαστίγια, τα ρόπαλα και τα δακρυγόνα των κρανοφόρων και θωρακισμένων τάξεων της αστυνομίας που προσπαθούσαν να τους ελέγξουν.
Φανταστείτε πόσο τρομακτικό είναι για τους Παλαιστίνιους –στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ ή αλλού– να αντιμετωπίζουν τις πολύ καλύτερα ένοπλες δυνάμεις του ισραηλινού στρατού και της «Συνοριακής Αστυνομίας», που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και ισόβια πυρά με μεταλλικές σφαίρες (μερικές φορές, αυτές που καλύπτονται σε καουτσούκ) για να διαλύσει τις διαδηλώσεις, όσο ειρηνικές κι αν είναι οι διαδηλώσεις.
Παλαιστίνιοι που διαλύθηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις, Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017.
Αυτή η φωτογραφία, που τραβήχτηκε την περασμένη Παρασκευή, δείχνει μερικούς από αυτούς τους ίδιους ειρηνικούς, μη βίαιους πιστούς να διαλύονται με δακρυγόνα. Αλλά σε ορισμένα σημεία, οι ισραηλινές δυνάμεις πυροβόλησαν επίσης ειρηνικούς διαδηλωτές, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τρεις από αυτούς και να τραυματιστούν πολλές δεκάδες ακόμη.
Δεν θα είχε δίκιο κάποιος που θα συμμετείχε σε μια τέτοια δημόσια επίδειξη αισθήματος; Δεν θα ήταν ένας καλός τρόπος να ηρεμήσετε τέτοιους φόβους το να στέκεστε πλάι στον ώμο με τους συναδέλφους σας διαδηλωτές και να συμμετέχετε σε ένα αγαπημένο θρησκευτικό τελετουργικό;
Φυσικά, δεν ήταν μόνο μουσουλμάνοι Παλαιστίνιοι που διαδήλωσαν την περασμένη εβδομάδα. Η Rayana Khalaf δημοσιεύτηκε χθες αυτή η εξαιρετική συγκέντρωση των ενεργειών που έκαναν διάφοροι χριστιανοί Παλαιστίνιοι ηγέτες, ιδρύματα και άτομα για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους μουσουλμάνους συμπατριώτες τους.
Το άρθρο της περιέχει πολλά ισχυρά γραφικά, συμπεριλαμβανομένης αυτής της φωτογραφίας (δεξιά) δύο μαριονέτες σε έναν δρόμο στη Βηθλεέμ – μια ιστορική πόλη που βρίσκεται πολύ κοντά στην Ιερουσαλήμ, αλλά οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της οποίας είναι σχεδόν εντελώς αποκλεισμένοι από το να επισκεφθούν οπουδήποτε, συμπεριλαμβανομένων των ιερών τόπων, στην Ιερουσαλήμ .
Το άρθρο του Khalaf συνδέεται με ένα συγκινητικό βίντεο που δείχνει έναν Χριστιανό, τον Nidal Aboud, ο οποίος είχε ζητήσει άδεια από τους μουσουλμάνους γείτονές του να σταθεί μαζί τους στη δημόσια προσευχή τους καθώς προσευχόταν από το βιβλίο προσευχής του. Δίνει επίσης πολλά παραδείγματα παλαιστίνιων ηγετών της κοινότητας Μουσουλμάνων και Χριστιανών που συνεργάζονται για να διαμαρτυρηθούν και να εργαστούν για να αντιστρέψουν τα αυστηρά όρια που έχει θέσει το Ισραήλ στην πρόσβαση και των δύο κοινοτήτων στους πολλούς αγαπημένους ιερούς τόπους μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ.
Άλλοι χρήσιμοι πόροι για την κατάσταση των Παλαιστινίων στην κατεχόμενη από το Ισραήλ Ανατολική Ιερουσαλήμ περιλαμβάνουν το ζωηρά γραπτό του Miko Peled περιγραφή για το πώς αυτοί οι Παλαιστίνιοι βιώνουν τις επιθέσεις που κάνουν συχνά οι ισραηλινές δυνάμεις στις μαζικές δημόσιες δραστηριότητες προσευχής τους… και αυτό πολύ πιο στεγνή περιγραφή από την Ομάδα Κρίσεων του πολύπλοκου συνόλου συμφωνιών που από το 1967 διέπουν την πρόσβαση στους ιερούς τόπους – ιδιαίτερα την περιοχή που η Ομάδα Κρίσεων αποκαλεί «Ιερά Εσπλανάδα». (Αυτός φαίνεται να είναι ένας τρόπος για να αποφευχθεί η χρήση είτε του ονόματος που δίνουν οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι στην εν λόγω περιοχή: «Το Ευγενές Ιερό», είτε το όνομα που του δίνουν οι περισσότεροι Εβραίοι: «Το Όρος του Ναού».)
Αυτή η «Holy Esplanade» είναι ολόκληρη η πανέμορφη, γεμάτη δέντρα και περιφραγμένη με τοίχους πανεπιστημιούπολη που περιλαμβάνει τόσο το τέμενος Al-Aqsa όσο και τον περίπλοκα όμορφο Dome of the Rock. Είναι επίσης η περιοχή που βρίσκεται στην κορυφή του "Δυτικού Τείχους"/"Τείχος Δακρύων"/"Kotel".
Χάρτης τμήματος της Ιερουσαλήμ, από το Btselem. Η «Παλιά Πόλη» βρίσκεται στο
μωβ κουτί. Η κυρίως λευκή περιοχή στα αριστερά είναι η Δυτική Ιερουσαλήμ.
Αυτή η περιπέτεια καταλαμβάνει περίπου το ένα πέμπτο της έκτασης της (επίσης περιφραγμένης) Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ – η οποία ήταν μέρος της περιοχής της «Δυτικής Όχθης» που κατέλαβε ο ισραηλινός στρατός και άρχισε να καταλαμβάνει τον Ιούνιο του 1967.
Αμέσως μετά την κατάληψη της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ, η κυβέρνησή του προσάρτησε (μια διευρυμένη εκδοχή της) Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Καμία σημαντική κυβέρνηση στον κόσμο δεν έχει αποδεχτεί ποτέ αυτή την ξεκάθαρη πράξη μονομερούς Anschluss.
Οι κυβερνήσεις και τα διακυβερνητικά όργανα εξακολουθούν να θεωρούν όλη την Ανατολική Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένης της ιστορικής Παλιάς Πόλης, ως «κατεχόμενο έδαφος». Ως εκ τούτου, το Ισραήλ μπορεί να διατηρήσει μια παρουσία ασφαλείας στην περιοχή μόνο για να διατηρήσει την κυριαρχία του στην περιοχή μέχρι τη σύναψη τελικής ειρήνης με τους νόμιμους Παλαιστίνιους διεκδικητές της περιοχής. Και εν αναμονή της σύναψης αυτής της ειρήνης, το Ισραήλ απαγορεύεται σύμφωνα με τις Συμβάσεις της Γενεύης να εμφυτεύει οποιονδήποτε από τους πολίτες του ως εποίκους στην περιοχή, να επιβάλλει οποιαδήποτε μορφή συλλογικής τιμωρίας στον αυτόχθονα πληθυσμό της περιοχής και να περιορίζει τα πολιτικά δικαιώματα (συμπεριλαμβανομένων θρησκευτικά δικαιώματα) αυτών των νόμιμων κατοίκων με οποιονδήποτε τρόπο εκτός από τις περιπτώσεις που ο περιορισμός απαιτείται από άμεση στρατιωτική ανάγκη.
Η Ομάδα Κρίσεων – και αρκετοί άλλοι σχολιαστές αυτές τις μέρες – δεν κάνει καμία αναφορά στην ανάγκη τέλος της ισραηλινής κατοχής της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της υπόλοιπης Δυτικής Όχθης όσο το δυνατόν πιο γρήγορα σε αυτό το σημείο!
Αλλά όσο η «διεθνής κοινότητα» (κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και η Ευρώπη) επιτρέπει τη συνέχιση της κατοχής και δίνει στο Ισραήλ τόσο ευρύ περιθώριο για να διαπράξει κατάφωρες παραβιάσεις των Συμβάσεων της Γενεύης ατιμώρητα, τότε οι ισραηλινές παραβιάσεις – πολλές από τις οποίες είναι οι ίδιοι εξαιρετικά βίαιοι, και όλα αυτά υποστηρίζονται από την απειλή μαζικής βίας– θα συνεχίσει.
Εν τω μεταξύ, οι Παλαιστίνιοι της Ιερουσαλήμ θα συνεχίσουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνουν στα σπίτια τους, να ασκήσουν τα δικαιώματά τους και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους όσο πιο δυνατά μπορούν. Και οι «Δυτικοί» δεν πρέπει να εκπλήσσονται που ορισμένες από τις ενέργειες που κάνουν οι Παλαιστίνιοι στην πατρίδα τους (ή στη διασπορά) είναι εμποτισμένες με θρησκευτικό νόημα και θρησκευτικές τελετουργίες – είτε μουσουλμάνοι είτε χριστιανοί.
Αιγύπτιοι διαδηλωτές (αριστερά) χρησιμοποιούν την προσευχή για να αντιμετωπίσουν σκληρά
ένοπλη αστυνομία στη γέφυρα Qasr el-Nil, τέλη Ιανουαρίου 2011
Άλλες αξιοσημείωτες πρόσφατες περιπτώσεις μαζικής, μη βίαιης πολιτικής δράσης με ειδικά μουσουλμανικό άρωμα παρατηρήθηκαν στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της «Αραβικής Άνοιξης» στα τέλη Ιανουαρίου και στις αρχές Φεβρουαρίου 2011. (Η φωτογραφία στα δεξιά δείχνει ένα επεισόδιο που προκαλεί δέος.)
Άλλες, παρόμοιες χρήσεις μαζικής, μη βίαιης μουσουλμανικής θρησκευτικής τελετής έχουν παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια σε πολλά άλλα μέρη της Παλαιστίνης, στο Ιράκ και αλλού.
Θα αναγνωρίσουν τα «δυτικά» μέσα ενημέρωσης και σχολιαστές την πολύ θαρραλέα και μη βίαιη φύση τέτοιων ενεργειών; Το ελπίζω ειλικρινά.
