Με τον Ντέιβιντ Σουάνσον
Με την πρώτη ματιά, οι ομιλίες της Χίλαρι Κλίντον στην Goldman Sachs, τις οποίες αρνήθηκε να μας δείξει, αλλά το WikiLeaks ισχυρίζεται ότι έχει δημιουργήσει τώρα τα κείμενα, αποκαλύπτουν λιγότερο κραυγαλέα υποκρισία ή κατάχρηση από ό,τι τα κείμενα διαφόρων email που αποκαλύφθηκαν επίσης πρόσφατα. Ρίξτε όμως μια πιο προσεκτική ματιά.
Η Κλίντον έχει πει ότι πιστεύει στη διατήρηση μιας δημόσιας θέσης για κάθε θέμα που διαφέρει από την ιδιωτική της θέση. Τι παρείχε στην Goldman Sachs;
Ναι, η Κλίντον δηλώνει την πίστη της στις εταιρικές εμπορικές συμφωνίες, αλλά τη στιγμή που έκανε τα σχόλιά της δεν είχε αρχίσει (δημόσια) να ισχυρίζεται το αντίθετο.
Νομίζω, στην πραγματικότητα, ότι η Κλίντον διατηρεί πολλές θέσεις για διάφορα ζητήματα και ότι αυτές που παρείχε στην Goldman Sachs ήταν εν μέρει οι δημόσιες θέσεις της, εν μέρει η εμπιστοσύνη της στους συν-συνωμότες και εν μέρει η κομματική της υπόθεση των Δημοκρατικών σε μια αίθουσα Ρεπουμπλικανών για το γιατί πρέπει να δωρίσουν περισσότερα σε αυτήν και λιγότερα στο GOP. Αυτό δεν ήταν το είδος της ομιλίας που θα έκανε σε στελέχη εργατικών συνδικάτων ή σε επαγγελματίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή σε εκπροσώπους του Bernie Sanders. Έχει μια θέση για κάθε κοινό.
Στις μεταγραφές ομιλίας από τις 4 Ιουνίου 2013, τις 29 Οκτωβρίου 2013 και τις 19 Οκτωβρίου 2015, η Κλίντον προφανώς πληρώθηκε αρκετά για να κάνει κάτι που αρνείται στο περισσότερο κοινό. Δηλαδή, έλαβε ερωτήσεις για τις οποίες φαίνεται πιθανό ότι δεν ενημερώθηκε κρυφά ή δεν συμμετείχε σε διαπραγματεύσεις εκ των προτέρων. Εν μέρει, αυτό φαίνεται να συμβαίνει επειδή ορισμένες από τις ερωτήσεις ήταν μακροσκελείς ομιλίες και εν μέρει επειδή οι απαντήσεις της δεν ήταν όλες οι ανούσιες κοινοτοπίες που παράγει αν της δοθεί χρόνος να προετοιμαστεί.
Μεγάλο μέρος του περιεχομένου αυτών των ομιλιών στους τραπεζίτες των ΗΠΑ αφορούσε την εξωτερική πολιτική, και σχεδόν όλα αυτά με τον πόλεμο, τον πιθανό πόλεμο και τις ευκαιρίες για στρατιωτική κυριαρχία σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Αυτά τα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα και λιγότερο προσβλητικά από τις ηλιθιότητες που ξεπετάγονται στις δημόσιες προεδρικές συζητήσεις. Αλλά ταιριάζει επίσης σε μια εικόνα της πολιτικής των ΗΠΑ που η Κλίντον ίσως προτιμούσε να κρατήσει ιδιωτική. Ακριβώς όπως κανείς δεν διαφήμισε ότι, όπως δείχνουν τώρα τα email, οι τραπεζίτες της Wall Street βοήθησαν στην επιλογή του υπουργικού συμβουλίου του Προέδρου Ομπάμα, γενικά αποθαρρυνόμαστε από το να πιστεύουμε ότι οι πόλεμοι και οι ξένες βάσεις προορίζονται ως υπηρεσίες σε οικονομικούς κυρίαρχους. «Σας εκπροσωπώ όλους», λέει η Κλίντον στους τραπεζίτες αναφορικά με τις προσπάθειές της σε μια συνάντηση στην Ασία. Η υποσαχάρια Αφρική έχει μεγάλες δυνατότητες για «επιχειρήσεις και επιχειρηματίες» των ΗΠΑ, λέει αναφερόμενη στον μιλιταρισμό των ΗΠΑ εκεί.
Ωστόσο, σε αυτές τις ομιλίες, η Κλίντον προβάλλει ακριβώς αυτή την προσέγγιση, με ακρίβεια ή όχι, σε άλλα έθνη και κατηγορεί την Κίνα για τα πράγματα για τα οποία την κατηγορούν συνεχώς οι «ακροαριστεροί» επικριτές της, αν και εκτός της λογοκρισίας των αμερικανικών εταιρικών μέσων. Η Κίνα, λέει ο Κλίντον, μπορεί να χρησιμοποιήσει το μίσος για την Ιαπωνία ως μέσο για να αποσπάσει την προσοχή του Κινέζου από αντιδημοφιλείς και επιβλαβείς οικονομικές πολιτικές. Η Κίνα, λέει η Κλίντον, αγωνίζεται να διατηρήσει τον έλεγχο των πολιτικών στον στρατό της. Χμμ. Πού αλλού έχουμε δει αυτά τα προβλήματα;
«Θα καλέσουμε την Κίνα με πυραυλική «άμυνα»», λέει η Κλίντον στην Goldman Sachs. «Θα βάλουμε περισσότερο από τον στόλο μας στην περιοχή».
Σχετικά με τη Συρία, η Κλίντον λέει ότι είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιον να οπλίσουμε – αγνοώντας εντελώς άλλες επιλογές εκτός από τον οπλισμό κάποιου. Είναι δύσκολο, λέει, να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί. Οπότε, η συμβουλή της, την οποία λέει σε ένα δωμάτιο τραπεζιτών, είναι να διεξάγει πόλεμο στη Συρία πολύ «κρυφά».
Σε δημόσιες συζητήσεις, η Κλίντον απαιτεί μια «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» ή «ζώνη χωρίς βομβαρδισμό» ή «ασφαλή ζώνη» στη Συρία, από την οποία θα οργανωθεί ένας πόλεμος για την ανατροπή της κυβέρνησης. Σε μια ομιλία της στην Goldman Sachs, ωστόσο, ξεστομίζει ότι η δημιουργία μιας τέτοιας ζώνης θα απαιτούσε βομβαρδισμό πολύ περισσότερων κατοικημένων περιοχών από ό,τι απαιτούνταν στη Λιβύη. «Θα σκοτώσετε πολλούς Σύρους», παραδέχεται. Προσπαθεί μάλιστα να αποστασιοποιηθεί από την πρόταση αναφερόμενη σε «αυτή την παρέμβαση για την οποία οι άνθρωποι μιλούν τόσο επιπόλαια» — αν και εκείνη, πριν και κατά τη στιγμή αυτής της ομιλίας και έκτοτε ήταν το κορυφαίο τέτοιο πρόσωπο.
Η Κλίντον ξεκαθαρίζει επίσης ότι οι Σύροι «τζιχαντιστές» χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ. Τον Οκτώβριο του 2013, καθώς το κοινό των ΗΠΑ είχε απορρίψει τον βομβαρδισμό της Συρίας, ο Blankfein ρώτησε εάν το κοινό ήταν πλέον αντίθετο στις «επεμβάσεις» — που σαφώς γίνεται κατανοητό ως εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί. Η Κλίντον είπε να μην φοβόμαστε. «Βρισκόμαστε σε μια εποχή στη Συρία», είπε, «όπου δεν έχουν τελειώσει να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. . . και ίσως πρέπει απλώς να περιμένετε και να το παρακολουθήσετε».
Αυτή είναι η άποψη πολλών κακοπροαίρετων και πολλών καλοπροαίρετων ανθρώπων που έχουν πειστεί ότι οι μόνες δύο επιλογές στην εξωτερική πολιτική είναι να βομβαρδίζουν ανθρώπους και να μην κάνουν τίποτα. Αυτή είναι ξεκάθαρα η αντίληψη της πρώην Υπουργού Εξωτερικών, του οποίου οι θέσεις ήταν πιο επιθετικές από αυτές του ομολόγου της στο Πεντάγωνο. Θυμίζει επίσης το σχόλιο του Χάρι Τρούμαν ότι αν νικούσαν οι Γερμανοί θα έπρεπε να βοηθήσετε τους Ρώσους και το αντίστροφο, για να πεθάνουν περισσότεροι. Αυτό δεν είναι ακριβώς αυτό που είπε η Κλίντον εδώ, αλλά είναι πολύ κοντά, και είναι κάτι που δεν θα το έλεγε σε μια σεναριακή κοινή εμφάνιση των μέσων ενημέρωσης που μεταμφιέζεται σε συζήτηση. Η πιθανότητα αφοπλισμού, μη βίαιης ειρηνευτικής δράσης, πραγματικής βοήθειας σε μαζική κλίμακα και σεβαστή διπλωματία που αφήνει την αμερικανική επιρροή έξω από τις πολιτείες που προκύπτουν δεν είναι στο ραντάρ της Κλίντον, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στο ακροατήριό της.
Σχετικά με το Ιράν, η Κλίντον διατυμπανίζει επανειλημμένα ψευδείς ισχυρισμούς για πυρηνικά όπλα και τρομοκρατία, παρόλο που παραδέχεται πολύ πιο ανοιχτά από ό,τι έχουμε συνηθίσει ότι ο θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν καταγγέλλει και αντιτίθεται στα πυρηνικά όπλα. Παραδέχεται επίσης ότι η Σαουδική Αραβία επιδιώκει ήδη πυρηνικά όπλα και ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος είναι πιθανό να το κάνουν, τουλάχιστον εάν το κάνει το Ιράν. Παραδέχεται επίσης ότι η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας απέχει πολύ από το να είναι σταθερή.
Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Goldman Sachs, Lloyd Blankfein, ρώτησε κάποια στιγμή την Κλίντον πώς μπορεί να πάει ένας καλός πόλεμος εναντίον του Ιράν – προτείνοντας ότι μια κατοχή (ναι, χρησιμοποιούν αυτή την απαγορευμένη λέξη) μπορεί να μην είναι η καλύτερη κίνηση. Η Κλίντον απαντά ότι το Ιράν μπορεί απλώς να βομβαρδιστεί. Ο Blankfein, μάλλον σοκαριστικά, κάνει έκκληση στην πραγματικότητα – κάτι που η Κλίντον συνεχίζει με αποκρουστική έκταση αλλού σε αυτές τις ομιλίες. Ο βομβαρδισμός ενός πληθυσμού στην υποταγή λειτούργησε ποτέ, ρωτά ο Blankfein. Η Κλίντον παραδέχεται ότι δεν έχει, αλλά προτείνει ότι απλώς μπορεί να λειτουργήσει με τους Ιρανούς επειδή δεν είναι δημοκρατικοί.
Όσον αφορά την Αίγυπτο, η Κλίντον κάνει ξεκάθαρη την αντίθεσή της στη λαϊκή αλλαγή.
Σχετικά με την Κίνα και πάλι, η Κλίντον ισχυρίζεται ότι είπε στους Κινέζους ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την κυριότητα ολόκληρου του Ειρηνικού ως αποτέλεσμα της «απελευθέρωσής του». Συνεχίζει ισχυριζόμενος ότι τους είπε ότι «ανακαλύψαμε την Ιαπωνία για χάρη του παραδείσου». Και: "Έχουμε αποδείξεις ότι αγοράσαμε [Χαβάη]." Πραγματικά? Από ποιόν?
Αυτό είναι άσχημο, τουλάχιστον τόσο επιζήμιο για ανθρώπινες ζωές όσο η βρωμιά που προέρχεται από τον Ντόναλντ Τραμπ. Ωστόσο, είναι συναρπαστικό το γεγονός ότι ακόμη και οι τραπεζίτες στους οποίους η Κλίντον εκμυστηρεύεται τη μιλιταριστική της μανία κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις με εκείνες που με κάνουν οι ακτιβιστές της ειρήνης σε ομιλίες: «Είναι εντελώς διαλυμένο το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ;» «Πρέπει να το καταργήσουμε αυτό και να πάμε με ένα κοινοβουλευτικό σύστημα;» Και τα λοιπά. Εν μέρει η ανησυχία τους είναι το υποτιθέμενο αδιέξοδο που δημιουργείται από τις διαφορές μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, ενώ η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι η στρατιωτικοποιημένη καταστροφή ανθρώπων και του περιβάλλοντος που ποτέ δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει έστω και μια μικρή επιβράδυνση της κυκλοφορίας στο Κογκρέσο. Αλλά αν φανταστείτε ότι οι άνθρωποι που ο Bernie Sanders καταγγέλλει πάντα ότι παίρνουν όλα τα κέρδη είναι ευχαριστημένοι με το status quo, ξανασκεφτείτε το. Επωφελούνται με συγκεκριμένους τρόπους, αλλά δεν ελέγχουν το τέρας τους και δεν τους κάνει να νιώθουν πληροί.
