Του Robert C. Koehler, Κοινή Θαύματα.
Μερικές φορές τα ήμερα και συμμορφούμενα μέσα μας αποκαλύπτουν ένα κομμάτι αλήθειας. Για παράδειγμα:
«Αμερικανοί αξιωματούχοι είχαν προβλέψει ότι η πυραυλική επίθεση θα είχε ως αποτέλεσμα μια σημαντική αλλαγή στον υπολογισμό του Άσαντ, αλλά η επίθεση των ΗΠΑ φάνηκε να είναι συμβολική στην πραγματικότητα. Μέσα σε 24 ώρες από την επίθεση, ομάδες παρακολούθησης ανέφεραν ότι πολεμικά αεροσκάφη απογειώνονταν ξανά από τη βομβαρδισμένη αεροπορική βάση Σαϊράτ, αυτή τη φορά για να επιτεθούν σε θέσεις του Ισλαμικού Κράτους».
Αυτή η παράγραφος σε α Washington Post Η ιστορία αναφέρεται, φυσικά, στους 59 πυραύλους κρουζ Tomahawk που ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τέτοιους επαίνους για την εκτόξευση εναντίον της Συρίας στις 7 Απριλίου. Ξαφνικά ήταν ο αρχηγός μας, διεξήγαγε πόλεμο — ή, καλά . . . ασκώντας τη «συμβολική πραγματικότητα», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, με κόστος (για τους πυραύλους) ίσως 83 εκατομμύρια δολάρια και αλλαγή.
Και μιλώντας για «κόστος»: Έκτοτε, οι αεροπορικές επιδρομές του συνασπισμού υπό τις ΗΠΑ έπληξαν πολλά συριακά χωριά, σκοτώνοντας τουλάχιστον 20 αμάχους (πολλοί από αυτούς παιδιά) και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μόλις εξέδωσε μια έκθεση 16 σελίδων που καταρρίπτει την επίσημη αιτιολόγηση των ΗΠΑ για το τέμενος που βομβάρδισε κοντά στο Χαλέπι πριν από έναν μήνα, το οποίο σκότωσε δεκάδες αμάχους καθώς προσεύχονταν.
«Οι ΗΠΑ φαίνεται να έχουν κάνει πολλά πράγματα βασικά λάθος σε αυτήν την επίθεση και δεκάδες άμαχοι πλήρωσαν το τίμημα». Έτσι είπε ο Ole Solvang, αναπληρωτής διευθυντής έκτακτης ανάγκης της Human Rights Watch, όπως αναφέρεται από την Το Associated Press. «Οι αρχές των ΗΠΑ πρέπει να καταλάβουν τι πήγε στραβά, να αρχίσουν να κάνουν τα μαθήματά τους προτού εξαπολύσουν επιθέσεις και να βεβαιωθούν ότι δεν θα συμβεί ξανά».
Προσοχή, στρατός των ΗΠΑ: Αυτό που πήγε στραβά είναι ότι οι βομβαρδισμοί δεν επιτυγχάνουν σχεδόν τίποτα, εκτός από το να εκτοξεύουν θάνατο, φόβο και μίσος. Δεν λειτουργούν. Ο πόλεμος δεν λειτουργεί. Αυτή είναι η πιο αγνοημένη αλήθεια του 21ου αιώνα. Η δεύτερη πιο αγνοημένη αλήθεια είναι ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ειρήνη χωρίς βία, μέσα από σκληρή δουλειά, υπομονή και θάρρος. Πράγματι, η ανθρωπότητα το κάνει ήδη - κυρίως, φυσικά, πέρα από την επίγνωση των εταιρικών μέσων ενημέρωσης, τα οποία δεν κάνουν τίποτα τόσο πολύ όσο διαιωνίζουν αυτό που ο Walter Wink αποκάλεσε Μύθος της λυτρωτικής βίας.
«Εν ολίγοις», γράφει ο Wink στο The Powers That Be, «ο μύθος της λυτρωτικής βίας είναι η ιστορία της νίκης της τάξης πάνω στο χάος μέσω της βίας. Είναι η ιδεολογία της κατάκτησης, η αρχική θρησκεία του status quo. Οι θεοί ευνοούν αυτούς που κατακτούν. Αντίστροφα, όποιος κατακτά πρέπει να έχει την εύνοια των θεών. . . . Ειρήνη μέσω πολέμου, ασφάλεια μέσω δύναμης: αυτές είναι οι βασικές πεποιθήσεις που προκύπτουν από αυτήν την αρχαία ιστορική θρησκεία και αποτελούν το στέρεο θεμέλιο πάνω στο οποίο θεμελιώνεται το Σύστημα Κυριαρχίας σε κάθε κοινωνία».
εισάγετε Μη βίαιη ειρηνευτική δύναμη και άλλους θαρραλέους οργανισμούς οικοδόμησης της ειρήνης σε όλο τον πλανήτη.
Από το 2002, η NP εκπαιδεύει, αναπτύσσει και πληρώνει άοπλους επαγγελματίες για να εισέλθουν σε εμπόλεμες ζώνες σε αυτόν τον ταραγμένο πλανήτη και, μεταξύ άλλων, να προστατεύσει τους αμάχους από τη βία και να δημιουργήσει κρίσιμη επικοινωνία μεταξύ θρησκευτικών, πολιτικών και άλλων γραμμών που διχάζουν τις αντιμαχόμενες φατρίες. Αυτήν τη στιγμή, ο οργανισμός έχει ομάδες πεδίου στις Φιλιππίνες, το Νότιο Σουδάν, τη Μιανμάρ και τη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας — όπου έχει τριετή επιχορήγηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την προστασία των αμάχων.
Ο συνιδρυτής του NP Μελ Ντάνκαν, σκεπτόμενος τις προάλλες το πρόσφατο, εντελώς άσκοπο μπαράζ πυραύλων του προέδρου στη Συρία - και το κόστος που δεν αποτελεί ποτέ μέρος του ρεπορτάζ - μου είπε, με, θα έλεγα, έντονη υποτίμηση, ότι αν τέτοια χρήματα Αντίθετα, επενδύθηκαν σε οργανισμούς που εμπλέκονται σε εργασίες διαμεσολάβησης σε παραταξιακές γραμμές και στην προστασία των πολιτών, «Θα βλέπαμε ένα πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα».
Χωρίς να το γνωρίζουν τα ανίδεα μέσα ενημέρωσης, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στη Συρία που κάνουν τέτοια δουλειά. Ωστόσο: «Πουθενά στα μέσα ενημέρωσης», είπε, «δεν βλέπουμε ανθρώπους που έχουν κάνει έργο οικοδόμησης ειρήνης να ακούγονται με σεβασμό».
Και έτσι η βίαιη στρατιωτική δράση αναφέρεται ατελείωτα και συζητείται ως η μόνη επιλογή, τουλάχιστον οπουδήποτε οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους και οι εχθροί τους έχουν συμφέροντα να προστατεύσουν. Και ο μύθος της κυριαρχίας - ο μύθος της λυτρωτικής βίας - διαιωνίζεται στη συλλογική συνείδηση μεγάλου μέρους του κόσμου. Η ειρήνη είναι κάτι που επιβάλλεται άνωθεν και διατηρείται μόνο με τη βία και την επιβολή τιμωρίας. Και όταν υπάρχει διαπραγμάτευση, οι μόνοι στο τραπέζι είναι οι τύποι με όπλα, που κατά πάσα πιθανότητα εκπροσωπούν τα δικά τους συμφέροντα πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε κοινό συμφέρον.
Επίσης λείπουν από τις περισσότερες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις οι γυναίκες. Τα «συμφέροντά» τους, όπως η ασφάλεια των παιδιών τους, ελαχιστοποιούνται τόσο εύκολα και αγνοούνται. Αλλά αυτό που χρειαζόμαστε είναι «πλήρης γυναικεία συμμετοχή», σημείωσε ο Ντάνκαν. «Εάν υπάρχουν γυναίκες πλήρως εμπλεκόμενες στη διαδικασία ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, η ευκαιρία για ειρήνη έχει προχωρήσει πολύ».
Επιπλέον, η ασφάλεια και η επιβίωση των ίδιων των γυναικών, για να μην αναφέρουμε την ελευθερία τους, είναι ένα ακόμη θύμα του πολέμου που γενικά αγνοείται ή αγνοείται. Μόνο ένα παράδειγμα, από UNwomen.org: «Στις χώρες που βρίσκονται σε συγκρούσεις και μετά από συγκρούσεις, η μητρική θνησιμότητα είναι κατά μέσο όρο 2.5 φορές υψηλότερη. Περισσότεροι από τους μισούς μητρικούς θανάτους παγκοσμίως συμβαίνουν σε κράτη που πλήττονται από συγκρούσεις και είναι εύθραυστα, με τις 10 χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις όσον αφορά τη μητρική θνησιμότητα, όλες είτε χώρες συγκρούσεων είτε μετά από συγκρούσεις».
Σύμφωνα με τον ιστότοπο του ΟΗΕ, το συνολικό εκτιμώμενο κόστος της βίας παγκοσμίως για το έτος 2015 ήταν 13.6 τρισεκατομμύρια δολάρια, ή «περισσότερα από 1,800 δολάρια ΗΠΑ ανά άτομο στον πλανήτη».
Η παράνοια αυτού αψηφά την κατανόηση. Πριν από μισό αιώνα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το έθεσε ως εξής: «Έχουμε ακόμα μια επιλογή σήμερα: Μη βίαιη συνύπαρξη ή βίαιη συν-εξολόθρευση».
