Dünyanın Ateşkes Gününe İhtiyacı Var

David Swanson tarafından, World BEYOND WarKasım 11, 2023

11 Kasım 2023'te Iowa City, Iowa'daki Barış İçin Gaziler etkinliğinde yapılan açıklamalar

Ukrayna'nın ateşkese ihtiyacı var.

Filistin'in ateşkese ihtiyacı var.

Dağlık Karabağ'ın ateşkese ihtiyacı var.

Suriye, Sudan, Nijerya ve pek çok ülkenin ateşkese ihtiyacı var.

ABD halkı ve kitlesel saldırganlarının ateşkese ihtiyacı var.

Ateşkes derken yeniden yükleme için bir duraklamayı kastetmiyorum. Nükleer kıyameti riske atan aptalca toplu katliam çılgınlığının sona ermesini, daha akıllıca bir yol müzakeresine son verilmesini, daha fazla öldürmeden uzlaşmayı kastediyorum.

Ve pazarlık derken, çeneni kapayıp diz çöküp istediğim her şeyi yapmanı, yoksa cinayet makinesini tekrar çalıştıracağımı kastetmiyorum. Müzakere derken, herkesin endişelerine saygı duyan ve bu çatışmayı arkamızda bırakabileceğimiz güne doğru ilerlememizi sağlayacak bir çözümü nasıl bulabiliriz? Müzakere kolayın tam tersidir. Bir şeyleri havaya uçurmak çok daha kolaydır.

Diktatörlüklerin ve sözde demokrasilerin cephaneliği olan dünyanın silah tüccarı, silah akışını durdurarak savaşları çok güçlü bir şekilde ateşkes ve müzakereye doğru yönlendirebilir.

Bir kitlesel saldırgana, ateş etmeyi bırakmasını söylerken daha fazla kurşun veremezsiniz.

ABD hükümetine olan taleplerimiz, sizin ve benim, yani bu zengin ulusun gururlu, fazlasıyla gururlu sakinlerinin ödediği dağlar kadar bedava silahı naklederken, ateşkes lehinde konuşması için ona yalvarmakla da sınırlı kalmamalı. Sağlık hizmeti, eğitim, emeklilik veya altyapı yapın çünkü o sadece savaşı önemsiyor.

Küresel bir ateşkese ihtiyacımız var.

Ve bundan daha fazlasına ihtiyacımız var.

Bunu söylemenin kabul edilebilir olduğu, bunun sizi çeşitli düşmanların hain hizmetkarı yapmadığı bir topluma ihtiyacımız var.

Ateşkes Günü'nü Gaziler Günü'ne dönüştürüldüğü şekliyle değil, yaratıldığı şekliyle kutlayan bir topluma ihtiyacımız var. Ateşkes Günü, bir savaşı sona erdirmenin ve tüm savaşların sona ermesini ummanın, dünyanın artık bunun tekrarlanmasına izin vermeyecek kadar korkunç bir şey gördüğünü hayal etmenin, Versailles'da müzakere edilecek barışın gerçekleşeceğini varsaymanın günüydü. Korkunç bir şekilde II. Dünya Savaşı'nın garantisi haline getirilemez. Ateşkes Günü, tüm savaşların sona ermesi için çalışmaya kararlı olunduğu bir gündü.

11 yılında, tam da 11. ayın 11. gününün 1918. saatinde, Avrupa'nın her yerindeki insanlar birdenbire birbirlerine silah atmayı bıraktılar - en azından Avrupa'da; Afrika'da haftalarca devam ettiler. O ana kadar öldürüyorlar, kurşunlar yiyorlar, düşüyorlar, çığlıklar atıyorlar, inliyorlar, kurşunlardan ve zehirli gazlardan ölüyorlardı. Daha sonra sabah saat 11'de durdular. Planlandığı gibi durdular. Yorulduklarından ya da akılları başlarına gelmediğinden değildi. Saat 00'den önce ve sonra sadece emirleri yerine getiriyorlardı. Birinci Dünya Savaşı'nı sona erdiren Ateşkes anlaşması, ayrılma zamanı olarak saat 11'i belirlemişti; bu, 11 askerin daha öldürülmesine, yaralanmasına veya kaybolmasına izin veren bir karardı. Savaşın bir nedeni vardı.

Sonraki yıllardaki o saat, tüm savaşları sona erdirmesi gereken bir savaşın sona erdiği o an, dünya çapında bir sevinç kutlamasını ve bir nebze de olsa akıl sağlığının yeniden kazanılmasını başlatan o an, bir sessizlik zamanı haline geldi. , zilin çalması, hatırlama ve kendini tüm savaşı fiilen sona erdirmeye adama. Ateşkes Günü de buydu. Bu, savaşın ya da savaşa katılanların kutlaması değildi, savaşın sona erdiği anın kutlanmasıydı ve bu savaşların anılması ve yas tutulması yok etti.

Kongre, 1926’te “İstekli ve karşılıklı anlayışı kullanarak barışı sürdürmek için tasarlanmış alıştırmalar…” çağrısında bulunan Ateşkes Günü’nün kararını kabul etti… ABD halkını, diğer tüm halklarla uygun dostluk ilişkileri törenleriyle okullarda ve kiliselerde günü gözlemlemeye davet etti. ” Daha sonra Kongre, Kasım 11th’in “dünya barışı sebebine adanmış bir gün” olacağını sözlerine ekledi.

Barışa adanmış o kadar çok tatilimiz yok ki, bir tanesini ayırmaya gücümüz yetmiyor. Eğer Amerika Birleşik Devletleri bir savaş tatilini iptal etmek zorunda kalsaydı, aralarından seçim yapabileceği düzinelerce seçenek olurdu, ancak barış tatilleri sadece ağaçlarda yetişmiyor. Anneler Günü asıl anlamını yitirdi. Martin Luther King Günü, barışa yönelik her türlü savunuculuğu göz ardı eden bir karikatür etrafında şekillendi. Ateşkes Günü geri dönüyor.

Ateşkes Günü, savaşa karşı çıkacak bir gün olarak, ABD'de 1950'ler boyunca ve hatta bazı ülkelerde Anma Günü adı altında daha uzun sürdü. Sadece ABD’nin Japonya’yı bombalaması, Kore’yi tahrip etmesi, Soğuk Savaş’a başlaması, CIA’i kurması ve ABD’nin Haziran’da Ateşkes Günü’nü Gaziler Günü olarak yeniden adlandırmasıyla, dünyadaki başlıca kalıcı üslerle kalıcı bir askeri sanayi kompleksi kurmasından sonraydı. 1, 1954.

Gaziler Günü artık çoğu insan için savaşın bitimine tezahürat etmek ve hatta feshedilmesini istemek için bir gün değil. Gaziler Günü, ölülerin yasını tutmaya ya da intiharın neden ABD askerlerinin en büyük katili olduğunu ya da neden bu kadar çok gazinin evi olmadığını sormaya yarayan bir gün bile değil. Gaziler günü genellikle savaş yanlısı bir kutlama olarak ilan edilmez. Ancak Barış Gazileri'nin bölümleri, bazı küçük ve büyük şehirlerde, yıllarca savaşa karşı oldukları gerekçesiyle Gaziler Günü geçit törenlerine katılmaktan men edildi. Gaziler Günü geçit törenlerinde ve birçok şehirde yaşanan olaylar savaşı övüyor ve neredeyse hepsi de savaşa katılmayı övüyor. Gaziler Günü etkinliklerinin hemen hemen tümü milliyetçidir. Çok az kişi “diğer tüm insanlarla dostane ilişkileri” teşvik eder ya da “dünya barışı” nı kurmak için çalışır.

Dünyanın birçok yerinde, özellikle İngiliz Milletler Topluluğu ülkelerinde, bu güne Anma Günü denir ve ölülerin yasını tutma ve daha fazla savaş ölüsü yaratmamak için savaşı ortadan kaldırmaya çalışma günü olmalıdır. Ancak gün militarize ediliyor ve silah şirketleri tarafından hazırlanan garip bir simya, insanlara savaşta daha fazla erkek, kadın ve çocuğun öldürülmesini desteklemezlerse zaten öldürülenlerin onurunu kıracaklarını söylemek için günü kullanıyor.

Ölenlerin çoğunun asker olduğu dünyanın son büyük savaşında Avrupa'da öldürülen son askerin ilk Mütareke Günü hikayesi, savaşın aptallığını vurguluyor. Henry Nicholas John Gunther, Baltimore, Maryland'de Almanya'dan göç etmiş bir anne babanın çocuğu olarak dünyaya gelmişti. Eylül 1917'de Almanları öldürmeye yardım etmek için askere alındı. Savaşın ne kadar korkunç olduğunu anlatmak ve başkalarını askere alınmamaya teşvik etmek için Avrupa'dan yurda yazdığında, rütbesi düşürülmüştü (ve mektubu sansürlendi). Ondan sonra arkadaşlarına kendini kanıtlayacağını söylemişti. Kasım ayının son gününde saat 11:00'e yaklaşırken, Henry emirlere karşı kalktı ve süngüsüyle iki Alman makineli tüfeğine cesurca saldırdı. Almanlar Mütareke'den haberdardı ve onu sallamaya çalıştı. Yaklaşmaya ve ateş etmeye devam etti. Yaklaştığında, saat 10:59'da kısa bir makineli tüfek ateşi patlaması hayatına son verdi.

adlı bir kitapta Benim gibi çocuklar Yazar, Michael Messner, büyükbabasının Gaziler Günü'nden ne kadar hoşlanmadığını şöyle anlatıyor: “Büyükbabanın huysuz ruh halini ona mutlu bir Gaziler Günü dileyerek gidermeye çalıştım. Büyük hata. 'Gaziler Günü!' bana ömür boyu sigara içen birinin pürüzlü sesiyle havladı. 'Bu Gaziler Günü değil! Bugün Ateşkes Günü. Bunlar iğrenç. . . lanet olsun. . . politikacılar. . . Gaziler Günü olarak değiştirdik. Ve bizi daha fazla savaşa sokmaya devam ediyorlar.' Büyükbabam artık hiperventilasyon yapıyordu, karaciğer sucuğu unutulmuştu. 'Buncha dolandırıcılar! Savaşlarda savaşmıyorlar, biliyorsun. Benim gibi adamlar savaşlarda savaşır. Biz buna “Tüm Savaşları Sona Erdirecek Savaş” adını verdik ve buna inandık.' Konuşmayı bir harrumph ile kapattı: 'Gaziler Günü!' Ateşkes Günü, Gramps için sadece savaşının sonunu değil, tüm savaşların sonunu, kalıcı bir barışın doğuşunu simgeliyordu. Bu boş bir hayal değildi. Aslında, barış için kitlesel bir hareket, 1928'de ABD hükümetine uluslararası bir 'Savaştan Vazgeçme Antlaşması' olan Kellogg-Briand Paktı'nı imzalaması için baskı yapmıştı. . . Ne zaman . . . Eisenhower'ın, bayramın adını İkinci Dünya Savaşı gazilerini de kapsayacak şekilde Gaziler Günü olarak değiştiren yasayı imzalaması büyükbabamın suratına tokat gibi indi. Umut buharlaştı, yerini politikacıların Amerikalı erkek çocukları -'benim gibi adamları'- savaşmaya ve savaşlarda ölmeye göndermek için nedenler bulmaya devam edecekleri çirkin gerçek aldı.”

Bu savaşlardan birinin gazisi olan Gregory Ross, "Beyaz Haçlar Ormanında Bir Anı Sessizlik" adlı bir şiir yazdı. Bunu 1971'de Arlington Ulusal Mezarlığı'ndaki savaş karşıtı büyük bir mitingde okumak için yazdı. Bu böyle devam ediyor:

Ölü

sessizliğimizin onurlandırılmasını gerektirme

sessizliğimizin hatırlanmasını gerektirmez.

sessizliğimizi anma, şeref olarak kabul etmeyin.

sessizliğimizin bitmesini beklemeyin

savaş katliamı

aç olan çocuk

kadın tecavüz etti

hoşgörüsüzlük virülansı

Dünya harabe değil

Sessizliğimizi gerektiren yaşam budur

ömür boyu korku ve suçluluk içinde

Ölü

güçlü ve açgözlülüğe karşı koyma cesaretimizi gerektirir.

Yaşamlarımızın yüksek, şefkatli, cesur olmalarını gerektirir.

öfkemizin savaşın devamında kendi adlarına sahip olmasını istiyoruz.

Dünya'nın kendi adına sakatlanmasındaki şokumuzu gerektirir.

Öfkemizin onurlandırılmasını, hatırlanmasını gerektiriyor.

Ölü

sessizliğimiz için faydası yok