David Swanson, World BEYOND WarStycznia 24, 2023
Książka Tariq Ali, Winston Churchill: jego czasy, jego zbrodnie, jest doskonałym przeciwieństwem dziwacznie niedokładnej propagandy na temat Winstona Churchilla, która jest normą. Ale żeby cieszyć się tą książką, trzeba również szukać ogólnej historii włóczęgów XX wieku i różnorodnych tematów, które interesują Tariq Ali, w tym pewną wiarę zarówno w komunizm, jak i w wojnę (oraz lekceważenie pokojowych działań ze strony autora, który promował wiece pokojowe), ponieważ większość książki nie dotyczy bezpośrednio Winstona Churchilla. (Być może w przypadku fragmentów, w których mowa o Churchillu, można uzyskać wersję elektroniczną i wyszukać jego nazwisko).
Churchill był dumnym, zatwardziałym, przez całe życie zwolennikiem rasizmu, kolonializmu, ludobójstwa, militaryzmu, broni chemicznej, broni nuklearnej i ogólnego okrucieństwa, i był w tym wszystkim bezwstydnie arogancki. Był zaciekłym przeciwnikiem prawie każdego użycia lub rozszerzenia demokracji, od rozszerzenia prawa głosu na kobiety. Był powszechnie nienawidzony, często wygwizdywany i protestowany, a czasem brutalnie atakowany w Anglii w jego czasach, nie mówiąc już o reszcie świata, za jego prawicowe znęcanie się nad ludźmi pracy, w tym strajkujących robotników górniczych, przeciwko którym rozmieścił wojsko, tyle, ile za jego podżeganie do wojny.
Churchill, jak udokumentował Ali, dorastał w miłości do Imperium Brytyjskiego, w którego upadku odegrał główną rolę. Uważał, że afgańskie doliny należy „oczyścić ze zgubnego robactwa, które je atakuje” (czyli ludzi). Chciał użyć broni chemicznej przeciwko „mniejszym rasom”. Jego podwładni utworzyli w Kenii przerażające obozy koncentracyjne. Nienawidził Żydów, aw latach dwudziestych XX wieku brzmiał prawie nie do odróżnienia od Hitlera, ale później uważał, że Żydzi są na tyle lepsi od Palestyńczyków, że ci ostatni nie powinni mieć więcej praw niż bezpańskie psy. Odegrał rolę w wywołaniu klęski głodu w Bengalu, nie troszcząc się o ludzkie życie. Ale lubił stosować przemoc militarną w bardziej ograniczony sposób przeciwko brytyjskim, a zwłaszcza irlandzkim protestującym, jak przeciwko bardziej odległym kolonizatorom.
Churchill ostrożnie wmanewrował rząd brytyjski w I wojnę światową, odpierając różne możliwości jej uniknięcia lub zakończenia. Ta historia (na stronach 91-94 i 139 Ali) jest z pewnością mało znana, nawet jeśli wielu zgadza się, że I wojny światowej można było łatwo uniknąć, wyobrażając sobie, że jej kontynuacja w II wojnie światowej nie mogła być (mimo że Churchill twierdził, że mogła być) . Churchill był głównie odpowiedzialny za śmiertelną katastrofę pod Gallipoli, a także za katastrofalną próbę stłumienia tego, co szybko i odtąd miał postrzegać jako swojego głównego wroga, Związek Radziecki, przeciwko któremu również chciał użyć i użył trucizny gaz. Churchill pomógł podzielić Bliski Wschód, tworząc narody i katastrofy w miejscach takich jak Irak.
Churchill był zwolennikiem powstania faszyzmu, wielkim fanem Mussoliniego, któremu imponował Hitler, głównym zwolennikiem Franco nawet po wojnie, a także zwolennikiem wykorzystywania faszystów w różnych częściach świata po wojnie. Był podobnie zwolennikiem rosnącego militaryzmu w Japonii jako bastionu przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Ale kiedy już zdecydował się na II wojnę światową, starał się uniknąć pokoju tak samo, jak podczas I wojny światowej. (Nie trzeba dodawać, że większość ludzi Zachodu uważa dzisiaj, że miał rację w tym drugim przypadku, że ten jednotonowy muzyk w końcu znalazł historyczną symfonię, w której był potrzebny. To, że jest to błąd, jest dłuższa dyskusja.)
Churchill zaatakował i zniszczył opór wobec nazizmu w Grecji i starał się uczynić Grecję kolonią brytyjską, wywołując wojnę domową, w której zginęło około 600,000 1953 osób. Churchill kibicował zrzuceniu broni nuklearnej na Japonię, na każdym kroku sprzeciwiał się demontażowi Imperium Brytyjskiego, popierał zniszczenie Korei Północnej i był wiodącą siłą stojącą za amerykańskim zamachem stanu w Iranie w XNUMX r. dzień.
Wszystko to zostało dobrze udokumentowane przez Alego, większość przez innych i wiele z nich jest dość dobrze znanych, a mimo to Churchill jest nam przedstawiany w maszynie informacyjno-rozrywkowej naszych komputerów i telewizorów jako kwintesencja obrońcy demokracji i dobra.
Jest jeszcze kilka punktów, których ze zdziwieniem nie znalazłem w książce Ali.
Churchill był wielkim zwolennikiem eugeniki i sterylizacji. Chętnie przeczytałabym ten rozdział.
Następnie jest kwestia wciągnięcia Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej. The Lusitania został zaatakowany przez Niemcy bez ostrzeżenia podczas I wojny światowej, jak czytamy w amerykańskich podręcznikach, mimo że Niemcy dosłownie opublikowały ostrzeżenia w nowojorskich gazetach i gazetach w całych Stanach Zjednoczonych. Te ostrzeżenia były drukowane tuż obok ogłoszeń o żeglowaniu po Lusitania i zostały podpisane przez ambasadę niemiecką. Gazety pisały artykuły o ostrzeżeniach. O ostrzeżenia zapytano firmę Cunard. Były kapitan tzw Lusitania już zrezygnował — podobno z powodu stresu związanego z żeglugą przez teren, który Niemcy publicznie ogłosiły strefą działań wojennych. Tymczasem Winston Churchill napisał do prezesa brytyjskiej Rady Handlu: „Najważniejsze jest przyciągnięcie neutralnej żeglugi do naszych brzegów w nadziei zwłaszcza na uwikłanie Stanów Zjednoczonych z Niemcami”. To pod jego dowództwem nie została zapewniona zwykła brytyjska ochrona wojskowa Lusitania, mimo że Cunard stwierdził, że liczy na tę ochronę. Że Lusitania przewoził broń i wojska, aby pomóc Brytyjczykom w wojnie przeciwko Niemcom, zostało potwierdzone przez Niemcy i innych obserwatorów, i było prawdą. Zatopienie Lusitania był straszliwym aktem masowego mordu, ale nie był to niespodziewany atak zła na czyste dobro, a stało się to możliwe dzięki niepowodzeniu marynarki wojennej Churchilla, która znalazła się tam, gdzie powinna.
Następnie jest kwestia wciągnięcia Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej. Nawet jeśli wierzysz, że było to najbardziej słuszne działanie, jakie ktokolwiek kiedykolwiek podjął, warto wiedzieć, że wiązało się to ze wspólnym tworzeniem i wykorzystywaniem sfałszowanych dokumentów i kłamstw, takich jak fałszywa mapa nazistowskich planów podziału Ameryki Południowej lub fałszywy nazistowski plan wyeliminować religię ze świata. Mapa przynajmniej była brytyjską propagandową kreacją przekazaną FDR. 12 sierpnia 1941 r. Roosevelt spotkał się potajemnie z Churchillem w Nowej Fundlandii i sporządził Kartę Atlantycką, w której określono cele wojny, w której Stany Zjednoczone jeszcze oficjalnie nie brały udziału. Churchill poprosił Roosevelta o natychmiastowe przystąpienie do wojny, ale on odrzucony. Po tym tajnym spotkaniu, 18 sierpniath, Churchill spotkał się ze swoim gabinetem na Downing Street 10 w Londynie. Churchill powiedział swojemu gabinetowi, zgodnie z protokołem: „Prezydent [USA] powiedział, że będzie prowadził wojnę, ale jej nie wypowie, i że będzie coraz bardziej prowokował. Jeśli Niemcom się to nie podobało, mogli zaatakować siły amerykańskie. Należało zrobić wszystko, aby wymusić „incydent”, który mógłby doprowadzić do wojny”. (Cytowane przez kongresmenkę Jeanette Rankin w Congressional Record, 7 grudnia 1942 r.) Brytyjscy propagandyści argumentowali również od co najmniej 1938 r. za wykorzystaniem Japonii do wciągnięcia Stanów Zjednoczonych do wojny. Na konferencji atlantyckiej 12 sierpnia 1941 r. Roosevelt zapewnił Churchilla, że Stany Zjednoczone wywrą presję gospodarczą na Japonię. W rzeczywistości w ciągu tygodnia Rada Obrony Gospodarczej rozpoczęła sankcje gospodarcze. 3 września 1941 roku Departament Stanu USA wysłał do Japonii żądanie przyjęcia zasady „niezakłócania status quo na Pacyfiku”, czyli zaprzestania przekształcania kolonii europejskich w kolonie japońskie. We wrześniu 1941 roku prasa japońska była oburzona, że Stany Zjednoczone zaczęły transportować ropę tuż obok Japonii, aby dotrzeć do Rosji. Jak donosiły tamtejsze gazety, Japonia umierała powolną śmiercią z powodu „wojny gospodarczej”. We wrześniu 1941 roku Roosevelt ogłosił politykę „strzelania na miejscu” wobec wszelkich niemieckich lub włoskich statków na wodach amerykańskich.
Churchill zablokował Niemcy przed II wojną światową z wyraźnym celem zagłodzenia ludzi na śmierć – akt potępiony przez prezydenta USA Herberta Hoovera i akt, który uniemożliwił Niemcom wydalenie nie wiadomo ilu Żydów i innych ofiar późniejszych obozów śmierci – uchodźców Churchill odmówił masowej ewakuacji, a kiedy przybyli w małych ilościach, zamknął ich.
Churchill odegrał również kluczową rolę w normalizacji bombardowań celów cywilnych. 16 marca 1940 roku niemieckie bomby zabiły jednego brytyjskiego cywila. 12 kwietnia 1940 r. Niemcy oskarżyły Wielką Brytanię o zbombardowanie linii kolejowej w Szlezwiku-Holsztynie, z dala od jakiejkolwiek strefy działań wojennych; Brytania odmówiono to. 22 kwietnia 1940 roku w Wielkiej Brytanii zbombardowany Oslo, Norwegia. 25 kwietnia 1940 roku Wielka Brytania zbombardowała niemieckie miasto Heide. Niemcy groził bombardować brytyjską ludność cywilną, jeśli brytyjskie bombardowania obszarów cywilnych będą kontynuowane. 10 maja 1940 roku Niemcy zaatakowały Belgię, Francję, Luksemburg i Holandię. 14 maja 1940 Niemcy zbombardowali holenderską ludność cywilną w Rotterdamie. 15 maja 1940 r. iw następnych dniach Wielka Brytania zbombardowała niemieckich cywilów w Gelsenkirchen, Hamburgu, Bremie, Kolonii, Essen, Duisburgu, Düsseldorfie i Hanowerze. Churchill powiedział: „Musimy oczekiwać, że ten kraj zostanie uderzony w zamian”. Również 15 maja Churchill zarządził łapanie i więzienie za drutami kolczastymi „wrogich kosmitów i podejrzanych”, z których większość stanowili niedawno przybyli żydowscy uchodźcy. 30 maja 1940 r. brytyjski gabinet debatował, czy kontynuować wojnę, czy zawrzeć pokój, i zdecydował się kontynuować wojnę. Stamtąd nasiliły się bombardowania ludności cywilnej i dramatycznie nasiliły się po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny. Stany Zjednoczone i Wielka Brytania zrównały z ziemią niemieckie miasta. Stany Zjednoczone spaliły japońskie miasta; mieszkańcy zostali „spaleni, ugotowani i upieczeni na śmierć”, jak to określił amerykański generał Curtis LeMay.
Następnie jest kwestia tego, co Churchill zaproponował po zakończeniu II wojny światowej. Natychmiast po kapitulacji Niemiec Winston Churchill zaproponowane używając wojsk nazistowskich wraz z wojskami sojuszniczymi do ataku na Związek Radziecki, naród, który właśnie wykonał większość dzieła pokonania nazistów. To nie była spontaniczna propozycja. Stany Zjednoczone i Brytyjczycy dążyli do częściowej kapitulacji Niemiec i osiągnęli ją, utrzymywali niemieckie wojska w stanie uzbrojenia i gotowości oraz przesłuchiwali niemieckich dowódców na podstawie wniosków wyciągniętych z ich porażki przeciwko Rosjanom. Zaatakowanie Rosjan raczej wcześniej niż później było poglądem popieranym przez generała George'a Pattona i następcę Hitlera, admirała Karla Donitza, nie wspominając o Allenie Dullesie i OSS. Dulles zawarł oddzielny pokój z Niemcami we Włoszech, aby odciąć Rosjan, i natychmiast zaczął sabotować demokrację w Europie i wzmocnić pozycję byłych nazistów w Niemczech, a także importować ich do armii USA, aby skoncentrowali się na wojnie z Rosją. Kiedy wojska amerykańskie i radzieckie spotkały się po raz pierwszy w Niemczech, nie powiedziano im jeszcze, że toczą ze sobą wojnę. Ale w umyśle Winstona Churchilla były. Nie mogąc rozpocząć gorącej wojny, on, Truman i inni rozpoczęli zimną.
Nie ma potrzeby pytać, jak ten potworny człowiek został świętym Zakonu Opartego na Regułach. We wszystko można uwierzyć poprzez niekończące się powtarzanie i pomijanie. Pytanie, które należy zadać, brzmi: dlaczego. I myślę, że odpowiedź jest dość prosta. Fundamentalnym mitem wszystkich mitów o wyjątkowości Stanów Zjednoczonych jest II wojna światowa, jej chwalebna, sprawiedliwa, heroiczna dobroć. Ale to jest problem dla zwolenników Republikańskiej Partii Politycznej, którzy nie chcą czcić FDR czy Trumana. Stąd Churchill. Możesz pokochać Trumpa lub Bidena I CHURCHILLA. Został wbudowany w fikcyjną istotę, którą jest w czasie wojny o Falklandy oraz Thatcher i Reagana. Jego mit został dodany podczas rozpoczętej w 2003 roku fazy wojny z Irakiem. Teraz, gdy w Waszyngtonie panuje praktycznie nieopisany pokój, wybiega w przyszłość z niewielkim niebezpieczeństwem ingerencji w rzeczywiste zapisy historyczne.
