Autor Robert C. Koehler, World BEYOND War, Maj 19, 2019
„W ciągu ostatnich kilku lat, biorąc pod uwagę wojny, które prowadził i traktaty międzynarodowe, z których arbitralnie się wycofał, rząd USA doskonale pasuje do własnej definicji państwa zbójeckiego”. - Arundhati Roy
Masz największą na świecie armię, zamierzasz jej użyć, prawda? Donald Trump i jego zespół, kierowany przez doradcę ds. bezpieczeństwa narodowego Johna Boltona, grają teraz w łobuza z dwoma krajami, które nie są obecnie pod kontrolą USA, Iranem i Wenezuela.
Dla tych, którzy już wiedzą, że wojna jest nie tylko piekłem, ale i całkowicie daremna, surowe pytanie unoszące się nad tymi potencjalnymi nowymi ćwiczeniami masowego mordu wykracza poza oczywiste pytanie: jak można ich powstrzymać? Większe pytanie zaczyna się od słowa „dlaczego”, a następnie rozpada się na tysiące kawałków.
Dlaczego wojna jest pierwszym – i pozornie jedynym – środkiem w tak wielu narodowych nieporozumieniach? Dlaczego nasz roczny budżet wojskowy w wysokości biliona dolarów jest święty? Dlaczego nie uczymy się z historii, że wojny opierają się na kłamstwie? Dlaczego korporacyjne media zawsze wskakują na pokład „następnej” wojny (cokolwiek to jest) z takim entuzjazmem, z tak niewielkim sceptycyzmem? Dlaczego patriotyzm wydaje się wymagać wiary we wroga? dlaczego we nadal mają broń nuklearną? Dlaczego (jak zapytał kiedyś dziennikarz Colman McCarthy) jesteśmy agresywni, ale nie analfabetami?
Przyjrzyjmy się złemu, złemu Iranowi. Jak CNN ostatnio zgłoszone:
„Doradca ds. Bezpieczeństwa narodowego John Bolton powiedział w niedzielnym pisemnym oświadczeniu, że Stany Zjednoczone nie dążą do wojny z Iranem, ale rozmieszczają grupę uderzeniową USS Abraham Lincoln Carrier Strike Group, a także grupę zadaniową bombowców w regionie Centralnego Dowództwa USA na Bliskim Wschodzie” wysłać jasny i nieomylny sygnał reżimowi irańskiemu, że jakikolwiek atak na interesy Stanów Zjednoczonych lub naszych sojuszników spotka się z niesłabnącą siłą”.
A sekretarz stanu Mike Pompeo, odnosząc się do tej kwestii z niepokojącą i niezamierzoną szczerością, powiedział dziennikarzom, według CNN: „Próbowaliśmy sprawić, by Iran zachowywał się jak normalny naród”.
Jak „normalny naród” zareagowałby na niekończące się groźby i sankcje? Prędzej czy później to by się odbiło. Irański minister spraw zagranicznych Javad Zarif, przemawiając niedawno w Nowym Jorku, wyjaśnił to w ten sposób: „Spisek polega na popchnięciu Iranu do podjęcia działań. A potem to wykorzystaj”.
Innymi słowy, użyj tego jako pretekstu do wojny.
A pójście na wojnę to gra polityczna, decyzja podjęta lub nie przez kilka ważnych osób – Boltona, Pompeo, Trumpa – podczas gdy opinia publiczna patrzy albo z poparciem, albo z oburzeniem, ale tak czy inaczej jako widzowie. Zjawisko to prowokuje do ogromnego, nieproszonego pytania „dlaczego?” Dlaczego wojna jest odgórną dyrektywą, a nie zbiorową, publiczną decyzją? Ale myślę, że odpowiedź na to pytanie jest oczywista: nie mogliśmy iść na wojnę, która nie została wcześniej zaaranżowana przez małą grupę potężnych jednostek. Wszystko, co musi zrobić opinia publiczna, to . . . raczej nic.
Elhama Pourtahera, Irańczyk uczęszczający do szkoły w stanie Nowy Jork, apeluje o zwiększenie świadomości: „Społeczeństwo obywatelskie USA musi uwzględniać bardziej globalne spojrzenie na politykę zagraniczną kraju. Obywatele USA muszą stać się bardziej świadomi, że ich głosy mają poważne konsekwencje poza granicami ich kraju. . . . Polityka zagraniczna (ich) wybranej administracji jest sprawą życia i śmierci dla obywateli innych krajów, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie”.
Zauważa też, że „wojna już się zaczęła. Sankcje USA powodują cierpienie porównywalne z wojną. Sankcje są w rzeczywistości wojną toczoną przez Stany Zjednoczone przeciwko irańskiej klasie robotniczej i średniej. Grupy te z trudem wiążą koniec z końcem, ponieważ bezrobocie dramatycznie wzrasta, nawet gdy stopa inflacji gwałtownie rośnie. Ci sami ludzie, których administracja Trumpa udaje, że chcą uwolnić, są najbardziej dotknięci obecną polityką USA na Bliskim Wschodzie”.
I, o tak, ci, którzy zyskują siłę dzięki amerykańskim grom wojennym, to „najbardziej niedemokratyczne frakcje państwa irańskiego”. Tak to zawsze działa. Wroga agresja rodzi wrogą agresję. Wojna z terrorem rodzi terror. Dlaczego jeszcze tego nie wiemy?
Przynajmniej prowokacje, w tym fakt, że Trump rozważa wysłanie wojsk w ten obszar, „stworzyły scenariusz, w którym wszyscy są teraz bardzo zaniepokojeni, że jakaś forma przypadkowej wojny jest bardzo prawdopodobna, ponieważ masz zbyt wielu sił amerykańskich i sił irańskich na zbyt mały obszar” Trita Parsi, założyciel National Iranian American Council, powiedział w niedawnym wywiadzie.
Społeczeństwo ludzkie jest zorganizowane w taki sposób, że wojny, zamierzone lub przypadkowe, są regularnie nieuniknione. A w okresie poprzedzającym te wojny media zadają tylko najdrobniejsze pytania, koncentrując się wokół: Czy ta jest uzasadniona? Nigdy: „Czy to jest mądre? Czy to najlepszy wybór?” Jeśli wróg zrobi coś wystarczająco prowokacyjnego — Wietnam Północny zaatakuje amerykański statek w Zatoce Tonkińskiej, Irak kupi aluminiowe rury — wtedy „nie mamy innego wyboru”, jak wziąć odwet na masową skalę.
Wielkie pytania pojawiają się dopiero później, jak na przykład krzyk syryjskiej kobiety po nalotach aliantów na miasto Raqqa, cytowany w Amnesty International Raport:
„Widziałem, jak mój syn umiera, spalony w gruzach przede mną. Straciłem wszystkich, którzy byli mi bliscy. Moja czwórka dzieci, mój mąż, moja mama, moja siostra, moja cała rodzina. Czy celem nie było uwolnienie ludności cywilnej? Mieli nas ratować, ratować nasze dzieci”.
Robert Koehler, syndykowany przez PeaceVoice, jest nagradzanym dziennikarzem i redaktorem w Chicago.
