David Swanson, World BEYOND War, Lipiec 10, 2020
Nowy film, Przysięga z Hiroszimy, opowiada historię Setsuko Thurlow, uczennicy szkoły w Hiroszimie, kiedy Stany Zjednoczone zrzuciły pierwszą bombę atomową. Została wyciągnięta z budynku, w którym spłonęło żywcem 27 jej kolegów z klasy. Była świadkiem makabrycznych obrażeń i bolesnych cierpień oraz nieprzyzwoitych masowych pochówków wielu bliskich, znajomych i nieznajomych.
Setsuko pochodziła z zamożnej rodziny i mówi, że musiała pracować nad przezwyciężeniem swoich uprzedzeń wobec biednych, ale pokonała niesamowitą liczbę rzeczy. Jej szkoła była szkołą chrześcijańską i uważa, że wpływ na jej życie miała rada nauczyciela, aby zaangażować się w aktywizm jako sposób na bycie chrześcijaninem. To, że w większości chrześcijański naród właśnie zniszczył jej przeważnie niechrześcijańskie miasto, nie miało znaczenia. To, że zrobili to ludzie z Zachodu, też nie miało znaczenia. Zakochała się w Kanadyjczyku, który mieszkał i pracował w Japonii.
Zostawiła go też tymczasowo w Japonii, aby studiować na Uniwersytecie Lynchburg bardzo blisko miejsca, w którym mieszkam w Wirginii — czegoś o niej nie wiedziałam, dopóki nie obejrzałam filmu. Przerażenie i trauma, przez którą przeszła, nie miały znaczenia. To, że była w obcym kraju, nie miało znaczenia. Kiedy Stany Zjednoczone przetestowały więcej broni nuklearnej na wyspach Pacyfiku, z których eksmitowały mieszkańców, Setsuko wypowiedział się przeciwko temu w mediach Lynchburga. Nienawistne listy, które otrzymała, nie miały znaczenia. Kiedy jej ukochany dołączył do niej i nie mogli pobrać się w Wirginii z powodu rasistowskich praw przeciwko „małżeństwom mieszanym”, które wynikały z tego samego rasistowskiego myślenia, które stworzyło bombardowania Hiroszimy i Nagasaki, to nie miało znaczenia. Pobrali się w Waszyngtonie
To, że ofiary wojen na Zachodzie nie miały i prawie nadal nie mają głosu w zachodnich mediach i społeczeństwie, nie miało znaczenia. To, że rocznice uznawane w zachodnich kalendarzach były i prawie w całości nadal są prowojenne, proimperialne, prokolonialne lub w inny sposób celebrujące prorządową propagandę, nie miało znaczenia. Setsuko i inni w tej samej walce postanowili stworzyć przynajmniej jeden wyjątek od tych zasad. Dzięki ich pracy rocznice bombardowań nuklearnych 6 sierpniath i 9th są upamiętniane na całym świecie, a antywojenne pomniki i pomniki oraz parki oznaczające, że dwie tragedie istnieją w przestrzeni publicznej wciąż zdominowanej przez prowojenne świątynie i posągi.
Setsuko nie tylko znalazła publiczny głos mówiący o ofiarach wojny, ale pomogła zbudować aktywistyczną kampanię na rzecz zniesienia broni jądrowej, która stworzyła traktat ratyfikowany przez 39 krajów i rośnie — kampania skupiająca się na edukowaniu ludzi na temat przeszłych ofiar i potencjalnych przyszłych ofiar wojny. polecam łączący ta kampania, mówi rząd USA do przystąpienia do traktatu i mówi rząd USA, aby wycofał pieniądze z broni jądrowej i innych elementów machiny wojennej. Kampania, z którą Setsuko współpracowała, również zdobyła Pokojową Nagrodę Nobla, oznaczając odejście Komitetu Nobla, który odchodził od przyznawania tej nagrody każdemu, kto pracuje nad zakończeniem wojny (pomimo zastrzeżenia w testamencie Alfreda Nobla, że musi to zrobić).
Co by było, gdybyśmy potraktowali pracę i osiągnięcia Setsuko nie jako dziwaczne zjawisko, które można podziwiać, ale jako przykład do naśladowania? Oczywiście bombardowania nuklearne były wyjątkowe (i lepiej, żeby tak pozostało, inaczej wszyscy zginiemy), ale nie ma nic wyjątkowego w bombardowaniach, płonących budynkach, cierpieniu, zniszczonych szpitalach lub zamordowanych lekarzach, lub upiornych obrażeń, trwałego skażenia i choroby, a nawet użycia broni nuklearnej, jeśli weźmiemy pod uwagę broń ze zubożonym uranem. Historie z bombardowanych miast Japonii, które nie zostały zbombardowane, są równie rozdzierające serce, jak te z Hiroszimy i Nagasaki. Równie poruszające są historie z ostatnich lat z Jemenu, Afganistanu, Iraku, Pakistanu, Syrii, Libii, Somalii, Konga, Filipin, Meksyku i tak dalej.
A co by było, gdyby kultura amerykańska – pogrążona obecnie w wielkich przemianach, burząc pomniki i być może stawiając kilka nowych – zrobiła miejsce dla ofiar wojny? Jeśli ludzie mogą nauczyć się słuchać mądrości ofiary Hiroszimy, dlaczego ofiary Bagdadu, Kabulu i Sany nie przemawiają na dużych imprezach publicznych (lub rozmowach przez Zoom) do dużych grup i instytucji w całych Stanach Zjednoczonych? Jeśli 200,000 2,000,000 zabitych zasługuje na uwagę, czy nie powinno być tych XNUMX XNUMX XNUMX z ostatnich wojen? Jeśli ludzie, którzy przeżyli wojnę nuklearną, mogą zacząć być wysłuchiwani wiele lat później, czy możemy przyspieszyć proces wysłuchania osób, które przeżyły wojny, które obecnie motywują posiadanie broni jądrowej przez różne rządy?
Tak długo, jak Stany Zjednoczone będą angażować się w przerażające, jednostronne, masowe rzezie odległych ludzi, o których opinii publicznej w USA niewiele się mówi, kraje docelowe, takie jak Korea Północna i Chiny, nie zrezygnują z broni nuklearnej. I tak długo, jak tego nie zrobią – z wyjątkiem transformacyjnego oświecenia wewnątrz lub znacznie poszerzonej odważnej opozycji na zewnątrz – Stany Zjednoczone też tego nie zrobią. Pozbycie się ludzkości z broni nuklearnej jest oczywistym, najważniejszym celem samym w sobie i pierwszym krokiem w kierunku uwolnienia się od wojny, ale jest mało prawdopodobne, aby tak się stało, jeśli nie ruszymy naprzód w kierunku pozbycia się całej instytucji wojny w tym samym czasie.
