David Swanson, World BEYOND WarLutego 5, 2023
David Swanson jest autorem nowej książki Doktryna Monroe w wieku 200 lat i czym ją zastąpić.
Doktryna Monroe była po raz pierwszy omawiana pod tą nazwą jako uzasadnienie wojny USA z Meksykiem, która przesunęła zachodnią granicę Stanów Zjednoczonych na południe, pochłaniając obecne stany Kalifornia, Nevada i Utah, większość Nowego Meksyku, Arizony i Kolorado oraz części Teksasu, Oklahomy, Kansas i Wyoming. Bynajmniej nie było to tak daleko na południe, jak niektórzy chcieliby przesunąć granicę.
Katastrofalna wojna na Filipinach wyrosła również z uzasadnionej doktryną Monroe wojny przeciwko Hiszpanii (oraz Kubie i Puerto Rico) na Karaibach. A globalny imperializm był płynną ekspansją doktryny Monroe.
Ale to w odniesieniu do Ameryki Łacińskiej doktryna Monroe jest dziś zwykle cytowana, a doktryna Monroe od 200 lat odgrywa kluczową rolę w ataku Stanów Zjednoczonych na jej południowych sąsiadów. W ciągu tych stuleci grupy i jednostki, w tym intelektualiści z Ameryki Łacińskiej, zarówno sprzeciwiały się usprawiedliwianiu imperializmu przez doktrynę Monroe, jak i starały się argumentować, że doktrynę Monroe należy interpretować jako promującą izolacjonizm i multilateralizm. Oba podejścia odniosły ograniczony sukces. Amerykańskie interwencje przypływały i odpływały, ale nigdy się nie zatrzymały.
Popularność doktryny Monroe jako punktu odniesienia w dyskursie amerykańskim, która w XIX wieku osiągnęła zdumiewające wyżyny, osiągając praktycznie status Deklaracji Niepodległości lub Konstytucji, może po części wynikać z jej niejasności i unikania zobowiązania rządu USA do czegokolwiek konkretnego, a jednocześnie brzmi dość macho. Gdy różne epoki dodawały swoje „następstwa” i interpretacje, komentatorzy mogli bronić preferowanej wersji przed innymi. Ale dominującym tematem, zarówno przed, jak i po Theodore Roosevelt, zawsze był wyjątkowy imperializm.
Wiele fiask obstrukcji na Kubie na długo poprzedzało SNAFU w Zatoce Świń. Ale jeśli chodzi o eskapady aroganckich gringo, żadna próbka opowieści nie byłaby kompletna bez nieco wyjątkowej, ale odkrywczej historii Williama Walkera, obstruktora, który ogłosił się prezydentem Nikaragui, przenosząc na południe ekspansję, którą poprzednicy, tacy jak Daniel Boone, prowadzili na zachód . Walker nie jest tajną historią CIA. CIA jeszcze nie istniała. W latach pięćdziesiątych XIX wieku Walker mógł otrzymać więcej uwagi w amerykańskich gazetach niż jakikolwiek prezydent USA. W cztery różne dni, tj New York Times poświęcił całą pierwszą stronę jego wybrykom. To, że większość ludzi w Ameryce Środkowej zna jego imię i praktycznie nikt w Stanach Zjednoczonych, jest wyborem dokonanym przez odpowiednie systemy edukacyjne.
Nikt w Stanach Zjednoczonych nie mający pojęcia, kim był William Walker, nie jest odpowiednikiem nikogo w Stanach Zjednoczonych, który wiedział, że w 2014 roku na Ukrainie miał miejsce zamach stanu. Nie jest też tak, że za 20 lat nikt nie dowiedział się, że Russiagate to oszustwo . Przyrównałbym to bardziej do tego, że za 20 lat nikt nie będzie wiedział, że w 2003 roku toczyła się wojna z Irakiem, o której George W. Bush opowiadał kłamstwa. Walker został później wymazany z wielkiej wiadomości.
Walker objął dowództwo sił północnoamerykańskich, rzekomo pomagających jednej z dwóch walczących stron w Nikaragui, ale w rzeczywistości robiąc to, co wybrał Walker, co obejmowało zdobycie miasta Granada, skuteczne przejęcie władzy nad krajem i ostatecznie przeprowadzenie fałszywych wyborów samego siebie . Walker zabrał się do przeniesienia własności ziemi na gringos, ustanowienia niewolnictwa i uczynienia angielskiego językiem urzędowym. Gazety w południowych Stanach Zjednoczonych pisały o Nikaragui jako przyszłym stanie USA. Ale Walkerowi udało się zrobić wroga z Vanderbilta i zjednoczyć Amerykę Środkową, jak nigdy dotąd, ponad podziałami politycznymi i granicami narodowymi, przeciwko niemu. Tylko rząd USA wyznawał „neutralność”. Pokonany Walker został powitany z powrotem w Stanach Zjednoczonych jako zwycięski bohater. Próbował ponownie w Hondurasie w 1860 roku i ostatecznie został schwytany przez Brytyjczyków, przekazany Hondurasowi i rozstrzelany przez pluton egzekucyjny. Jego żołnierze zostali odesłani do Stanów Zjednoczonych, gdzie w większości dołączyli do Armii Konfederacji.
Walker głosił ewangelię wojny. „Są tylko poganiaczami”, powiedział, „którzy mówią o ustanowieniu stałych stosunków między czysto białą rasą amerykańską, taką jaka istnieje w Stanach Zjednoczonych, a mieszaną rasą hiszpańsko-indyjską, taką jaka istnieje w Meksyku i Ameryce Środkowej, bez użycia siły”. Wizja Walkera była uwielbiana i celebrowana przez amerykańskie media, nie mówiąc już o przedstawieniu na Broadwayu.
Amerykańskich studentów rzadko uczy się, w jakim stopniu imperializm Stanów Zjednoczonych na południu aż do lat 1860. Stany.
José Martí napisał w gazecie w Buenos Aires, potępiając doktrynę Monroe jako hipokryzję i oskarżając Stany Zjednoczone o powoływanie się na „wolność. . . w celu pozbawienia go innych narodów”.
Chociaż ważne jest, aby nie wierzyć, że imperializm Stanów Zjednoczonych rozpoczął się w 1898 r., sposób, w jaki ludzie w Stanach Zjednoczonych myśleli o imperializmie Stanów Zjednoczonych, zmienił się w 1898 r. I latach następnych. Między lądem a jego koloniami i posiadłościami znajdowały się teraz większe zbiorniki wodne. Pod flagami Stanów Zjednoczonych mieszkało więcej osób, które nie zostały uznane za „białe”. I najwyraźniej nie było już potrzeby szanowania reszty półkuli, rozumiejąc, że nazwa „Ameryka” odnosi się do więcej niż jednego narodu. Do tego czasu Stany Zjednoczone były zwykle określane jako Stany Zjednoczone lub Unia. Teraz stała się Ameryką. Więc jeśli myślisz, że twój mały kraj jest w Ameryce, lepiej uważaj!
David Swanson jest autorem nowej książki Doktryna Monroe w wieku 200 lat i czym ją zastąpić.
