David Swanson, World BEYOND War, Czerwiec 18, 2023
Niektóre książki nie powinny istnieć, ale cieszysz się, że istnieją. Ten opisuje całą dziedzinę pracy – wykorzystywanie sztuki do pomocy dzieciom w Arizonie i Południowej Kalifornii w radzeniu sobie z traumą stworzoną przez antyimigrancką politykę i postawy – która nie powinna istnieć, ale cieszysz się, że istnieje. Książka nazywa się Deportacja rysunkowa: sztuka i opór wśród dzieci imigrantów Sylvia Rodriguez Vega. Autorka pracowała z dziećmi w klasach szkolnych, pomagając im tworzyć rysunki (wiele z nich znalazło się w książce) i improwizowane przedstawienia teatralne, wyrażać to, co czują i zaczynać przezwyciężać częściowo strach i złość.
Niektóre z tych dzieci miały rodziców lub inne bliskie osoby aresztowane, uwięzione i deportowane. Niektórzy ryzykowali życie przekraczając wyimaginowaną linię na Ziemi. Niektórym bliscy zginęli w tym wysiłku. Wszyscy doświadczyli życia w strachu przed policją, z dyskryminacją ze względu na status drugiej kategorii iz postawami rasistowskimi. Wszyscy żyli również pod wpływem trujących gadających pudełek, które ich rodziny nakładają na swoje pokoje dzienne. Wiele z tego, co ich niepokoi, to tworzenie przez media krajowych narracji informacyjnych i postaci, które odgrywają te dramaty, w tym ludzie tacy jak Donald Trump i szeryf Joe Arpaio, a także ci, którzy wybiórczo generują pseudo-oburzenie z powodu zamykania imigrantów w klatkach w zależności od partia polityczna ówczesnego prezydenta USA.
Chciałoby się mieć nadzieję, że prace plastyczne tych młodych uczniów nie tylko pomogą im oprzeć się psychicznie, ale także pomogą nauczycielom poznać wartość takich projektów artystycznych, a nawet bardziej pomogą ludziom w rozwijaniu wolę położenia kresu nienawistnej polityce i postawom wobec imigrantów. Na przykład polityka „ulegania” dzieciom, ale narażania ich rodziców na ryzyko porwania i deportacji w dowolnym momencie, nie jest polityką życzliwości dla dzieci. Te dzieci nie tylko zostają bez rodziców – w imię obrony Rodziny, Wolności, Rządów Prawa czy bóg wie co – ale są też, co było do przewidzenia, pozostawione ze strachem przed porwaniem i deportacją. Nie jest łatwo żyć ze strachem. Czy chciałbyś, aby ty lub twoje dzieci z tym żyły? Czy nie wolałbyś, aby rząd Stanów Zjednoczonych zaprzestał sankcjonowania, karania, militaryzacji i poniżania krajów na południu lub ich granicy, 200 lat po doktrynie Monroe, zmniejszając w ten sposób potrzebę ucieczki ludzi na północ? Czy nie wolałbyś, aby ci, którzy przybywają na północ, wracali na południe iz powrotem na północ, a miliardy zainwestowane teraz w militaryzację granicy stały się dostępne na coś pożytecznego?
Chciałoby się mieć również nadzieję, że z tej książki można wyciągnąć jeszcze jedną lekcję. Te same media, które traumatyzują dzieci imigrantów, uczą je rozwiązań, które nie zadziałają. Po obejrzeniu niezliczonych dramatów, w których przemoc rozwiązuje wszystko w absurdalny sposób, dzieci te fantazjują o podobnych działaniach. Nauczyli się z Hollywood, że „snajper” to bohater, nawet jeśli nie mają żadnego interesu w zabijaniu Irakijczyków. Najpopularniejszym rozwiązaniem problemów imigracyjnych, które pojawia się w ich teatralnej improwizacji, jest zabójstwo Donalda Trumpa. Żadna szkoła nie nauczyła ich, że pokojowe działania działają lub że cykle przemocy zawodzą. Żadna szkoła nie nauczyła ich, że niesprawiedliwość strukturalna wymaga strukturalnego rozwiązania. Żadna szkoła nie nauczyła ich, że historia deportacji należy do prezydenta Obamy, że liczba zatrzymanych gwałtownie wzrosła za prezydentury Bidena, ani że rząd USA nie ma partii politycznej opowiadającej się za prawami imigrantów.
To byłyby bardzo łatwe rzeczy do nauczenia, ale ktoś musiałby to zrobić. Zmierzyliby się nie tylko z ogromnym wpływem telewizji, ale także z całą sytuacją życiową tych dzieciaków. Wiedzą, że nie mogą iść na studia bez odpowiednich dokumentów, nie wspominając o ciężarówkach pieniędzy. Są jednymi z najczęściej rekrutowanych celów do wejścia do armii USA. Ludzie, których widzą sprawujący władzę, to w większości policjanci. Jednym z nielicznych wolnych miejsc pracy jest wstąpienie do policji. Dla niektórych z nich meksykańscy watażkowie mają mityczny status Robin Hooda, wywodzący się z rzekomo słusznego użycia przemocy. Nawet jeśli pewnego dnia w roku ktoś wypowie imię Cesara Chaveza, nie cofnie to kulturowego nasycenia fałszywą dobrocią przemocy i morderstwa.
W niektórych dziełach sztuki, które te dzieci stworzyły, osiągnięto pokój i zrozumienie. Ktoś taki jak oni podaje rękę, rozmawia i przekonuje Trumpa, Arpaio lub glinę. Prawdopodobnie nie ma ani jednego dorosłego zwolennika lub przeciwnika Trumpa, który zrobiłby coś innego niż śmiech na myśl o rozmowie z imigrantem i zmianie zdania. Ja sam nie uważam, aby pytanie o to, co dzieje się w jego umyśle, było w ogóle warte rozważenia. Ale cel, jakim jest zaprowadzenie pokoju poprzez dialog, nawet jeśli jest to karykaturalnie reprezentowane przez błazeńskie postacie medialne, które stoją za całymi instytucjami, jest dokładnie właściwym celem – i miejmy nadzieję, że zostanie posunięty do przodu dzięki wyobrażającym go dziełom sztuki.
