autorstwa Manlio Dinucciego, Nie dla NATO, Czerwiec 15, 2021
Szczyt NATO odbył się wczoraj w kwaterze głównej NATO w Brukseli: posiedzenie Rady Północnoatlantyckiej na najwyższym szczeblu przywódców państw i rządów. Formalnie przewodniczył jej sekretarz generalny Jens Stoltenberg, de facto prezydent Stanów Zjednoczonych Joseph Biden, który przybył do Europy, by wezwać do walki swoich sojuszników w globalnym konflikcie z Rosją i Chinami. Szczyt NATO poprzedziły i przygotowały dwie inicjatywy polityczne, których bohaterem był Biden – podpisanie Nowej Karty Atlantyckiej i G7 – po których nastąpi spotkanie prezydenta Bidena z prezydentem Federacji Rosyjskiej Władimirem Putinem 16 czerwca w Genewie. Wynik spotkania zwiastuje odmowa Bidena zorganizowania zwykłej końcowej konferencji prasowej z Putinem.
Nowa Karta Atlantycka została podpisana 10 czerwca w Londynie przez prezydenta Stanów Zjednoczonych i premiera Wielkiej Brytanii Borisa Johnsona. To ważny dokument polityczny, do którego nasze media przywiązują niewielką wagę. Historyczna Karta Atlantycka – podpisana przez prezydenta USA Roosevelta i brytyjskiego premiera Churchilla w sierpniu 1941 r., dwa miesiące po inwazji nazistowskich Niemiec na Związek Radziecki – określała wartości, na których miał opierać się przyszły porządek światowy z gwarancją „wielkich demokracji”: przede wszystkim wyrzeczenie się użycia siły, samostanowienie narodów i ich równe prawa w dostępie do zasobów. Późniejsza historia pokazała, jak te wartości zostały zastosowane. Teraz "zrewitalizowanyKarta Atlantycka potwierdza swoje zobowiązanie do „bronić naszych demokratycznych wartości przed tymi, którzy próbują je podważyć„. W tym celu USA i Wielka Brytania zapewniają swoich sojuszników, że zawsze będą mogli liczyć na „nasze nuklearne środki odstraszające" i to "NATO pozostanie sojuszem nuklearnym".
Szczyt G7, który odbył się w Kornwalii w dniach 11-13 czerwca, nakazał Rosji:zaprzestania destabilizujących zachowań i szkodliwych działań, w tym ingerencji w systemy demokratyczne innych krajów„i oskarżyła Chiny o”polityki i praktyki nierynkowe, które podważają uczciwe i przejrzyste działanie światowej gospodarki„. Z tymi i innymi oskarżeniami (sformułowanymi własnymi słowami Waszyngtonu) europejskie mocarstwa G7 – Wielka Brytania, Niemcy, Francja i Włochy, które są jednocześnie głównymi europejskimi mocarstwami NATO – sprzymierzyły się ze Stanami Zjednoczonymi przed szczytem NATO.
Szczyt NATO rozpoczął się oświadczeniem, że „nasze stosunki z Rosją znajdują się na najniższym poziomie od zakończenia zimnej wojny. Wynika to z agresywnych działań Rosji” i to "Rozbudowa wojskowa Chin, rosnące wpływy i zachowania przymusowe również stanowią pewne wyzwania dla naszego bezpieczeństwa”. Prawdziwe wypowiedzenie wojny, które wywracając rzeczywistość do góry nogami, nie pozostawia miejsca na negocjacje mające na celu złagodzenie napięcia.
Szczyt otworzył „nowy rozdział” w historii Sojuszu, oparty na „NATO 2030" Porządek obrad. „Połączenie transatlantyckie” między Stanami Zjednoczonymi a Europą zostaje wzmocniona na wszystkich poziomach – politycznym, wojskowym, gospodarczym, technologicznym, kosmicznym i innych – dzięki strategii, która rozciąga się na skalę globalną od Ameryki Północnej i Południowej po Europę, od Azji po Afrykę. W tym kontekście Stany Zjednoczone wkrótce rozmieszczą nowe bomby jądrowe i nowe pociski jądrowe średniego zasięgu w Europie przeciwko Rosji iw Azji przeciwko Chinom. Stąd decyzja szczytu o dalszym zwiększeniu wydatków wojskowych: Stany Zjednoczone, których wydatki wynoszą prawie 70% ogółu 30 krajów NATO, naciskają na europejskich sojuszników, by je zwiększali. Od 2015 roku Włochy zwiększyły swoje roczne wydatki o 10 miliardów, osiągając w 30 roku około 2021 miliardów dolarów (według danych NATO), piąty kraj pod względem wielkości wśród 30 krajów NATO, ale poziom do osiągnięcia to ponad 40 miliardów dolarów rocznie.
Jednocześnie wzmacniana jest rola Rady Północnoatlantyckiej. To polityczne ciało Sojuszu, które decyduje nie większością głosów, ale zawsze”jednomyślnie i za obopólną zgodą umowa” zgodnie z zasadami NATO, czyli zgodnie z tym, co postanowiono w Waszyngtonie. Wzmocnienie roli Rady Północnoatlantyckiej pociąga za sobą dalsze osłabienie parlamentów europejskich, w szczególności parlamentu włoskiego, który jest już pozbawiony realnych uprawnień decyzyjnych w zakresie polityki zagranicznej i wojskowej, zważywszy, że 21 z 27 krajów UE należy do NATO.
Jednak nie wszystkie kraje europejskie są na tym samym poziomie: Wielka Brytania, Francja i Niemcy negocjują ze Stanami Zjednoczonymi na podstawie własnych interesów, podczas gdy Włochy zgadzają się na decyzje Waszyngtonu sprzeczne z własnymi interesami. Kontrasty ekonomiczne (na przykład kontrast w przypadku gazociągu North Stream między Niemcami a Stanami Zjednoczonymi) schodzą na drugi plan w stosunku do nadrzędnego wspólnego interesu: zapewnienia utrzymania dominacji Zachodu w świecie, w którym pojawiają się lub ponownie pojawiają się nowe podmioty państwowe i społeczne.
