Dziesięć pytań dla konserwatystów

Uwaga edytora: Jeśli Kongres był ostatnim republikaninem w 1928 r., moglibyśmy przypomnieć, że republikański Senat z 1928 r. ratyfikowany traktat zakazujący wszelkiej wojny, który wciąż jest w księgach.

Lawrence S. Wittner

Teraz, gdy Partia Republikańska – konserwatywny głos głównego nurtu amerykańskiej polityki wyborczej – uzyskała najgłębszą kontrolę nad Kongresem, jaką cieszy się od 1928 roku, nadszedł właściwy czas, aby przyjrzeć się współczesnemu konserwatyzmowi.

Konserwatyści wykonali kilka pożytecznych usług dla Amerykanów na przestrzeni historii Stanów Zjednoczonych.  Alexander Hamilton umieścił kredyt finansowy narodu na znacznie mocniejszych podstawach pod koniec XVIII wieku. Zdeterminowany, aby udostępnić wiedzę wszystkim Amerykanom, Andrew Carnegie sfinansowała rozwój systemu bezpłatnych bibliotek publicznych w Stanach Zjednoczonych na przełomie XIX i XX wieku. Na początku XX wieku Elihu Root i inni konserwatyści odegrali kluczową rolę w ustanowieniu prawa międzynarodowego. Również w połowie XX w. Robert Taft zdecydowanie potępił pobór do wojska w czasie pokoju, argumentując, że trąci państwem totalitarnym.

Jednak w coraz większym stopniu współczesny konserwatyzm amerykański przypomina gigantyczną kulę burzową, napędzaną przez szejących nienawiść demagogów, by podważać lub niszczyć długo cenione instytucje, od Urząd pocztowy w USA (założona przez Benjamina Franklina w 1775 roku i zapisana w Konstytucji Stanów Zjednoczonych) do przepisy dotyczące płacy minimalnej (która zaczęła pojawiać się na szczeblu państwowym na początku XX wieku). Niestety, retoryka współczesnego konserwatyzmu – skupiona na małym rządzie, wolnej przedsiębiorczości i wolności jednostki – wydaje się coraz bardziej odbiegać od jego zachowania. Rzeczywiście, retoryka konserwatyzmu i jego zachowanie są często dość sprzeczne.

Czy ten zarzut jest słuszny? Z pewnością wydaje się, że istnieje wiele rozbieżności między słowami a czynami i konserwatyści powinni zostać poproszeni o ich wyjaśnienie. Na przykład:

1. Jako przeciwnicy „wielkiego rządu”, dlaczego gorąco popieracie niekończący się strumień wojen sponsorowanych przez rząd, ogromne wydatki rządowe na wojsko, władzę lokalnej policji w strzelaniu i zabijaniu nieuzbrojonych obywateli, ingerencję rządu w prawa do aborcji i planowanie rodziny, rządowe ograniczenia dotyczące małżeństw oraz powiązania między kościołem a państwem?
2. Jako zwolennicy „suwerenności konsumenta”, dlaczego sprzeciwiacie się wymaganiu od korporacji umieszczania na etykietach ich produktów informacji (na przykład „zawiera GMO”), które umożliwiłyby konsumentom dokonanie inteligentnego wyboru produktów?
3. Dlaczego, jako zwolennicy osobistego rozwoju dzięki indywidualnym wysiłkom, sprzeciwiacie się opodatkowaniu spadków, które postawiłoby dzieci bogatych i biednych na równych prawach w walce o osobisty sukces?
4. Dlaczego jako zwolennicy kapitalistycznej konkurencji na rynku tak konsekwentnie popieracie interesy gigantycznych korporacji zamiast interesów małych firm?
5. Jako zwolennicy „systemu prywatnej przedsiębiorczości”, dlaczego tak często faworyzujecie dotacje rządowe dla upadających dużych firm i ulgi podatkowe dla dobrze prosperujących dużych firm, które chcecie zwabić do swojego stanu lub regionu?
6. Jako zwolennicy wolności wyboru pracy u pracodawcy („wolności umów”), dlaczego sprzeciwiacie się prawu pracowników do zaprzestania pracy u tego pracodawcy – czyli do strajku – aw szczególności do strajku przeciwko rządowi?
7. Dlaczego jako zwolennicy dobrowolnych (a nie rządowych) działań mających na celu naprawienie krzywd tak zaciekle sprzeciwiacie się związkom zawodowym?
8. Dlaczego jako zwolennicy swobodnego przepływu siły roboczej i kapitału popieracie rządowe ograniczenia imigracyjne, w tym budowę ogromnych murów, masową ochronę granic i budowę masowych ośrodków więziennych?
9. Jako krytycy etatyzmu, dlaczego nie przeciwstawicie się rządowym przysięgom lojalności, ćwiczeniom sztandarowym i przyrzeczeniom wierności?
10. Jako zwolennicy „wolności”, dlaczego nie stoicie na czele walki przeciwko rządowym torturom, inwigilacji politycznej i cenzurze?

Jeśli tych sprzeczności nie da się w zadowalający sposób wyjaśnić, to mamy dobry powód, by sądzić, że wyznawane przez konserwatystów zasady są niczym więcej niż przyzwoitą maską, za którą czają się mniej godne podziwu motywy – na przykład, że poparcie dla wojen i wydatków wojskowych odzwierciedla chęć dominacji nad światem i jego zasobami, że poparcie dla policyjnej polityki strzelania do śmierci i represji wobec imigrantów odzwierciedla wrogość wobec mniejszości rasowych, że sprzeciw wobec prawa do aborcji i planowania rodziny odzwierciedla wrogość wobec kobiet, że poparcie dla rządu wtrącanie się w sprawy religijne odzwierciedla wrogość wobec mniejszości religijnych i niewierzących, że sprzeciw wobec etykietowania produktów, obojętność wobec małych firm, dotacje dla dużych przedsiębiorstw oraz sprzeciw wobec strajków i związków odzwierciedla lojalność wobec korporacji, że sprzeciw wobec podatków od spadków odzwierciedla sojusz z bogatymi, a poparcie dla nacjonalistycznej hoopla, tortur, inwigilacji i cenzury odzwierciedla represyjną, autorytarną mentalność. Krótko mówiąc, prawdziwym celem konserwatystów jest utrzymanie przywilejów ekonomicznych, płciowych, rasowych i religijnych, bez żadnych skrupułów co do środków ich utrzymania.

Czyny oczywiście mówią głośniej niż słowa, a z ustawodawstwa uchwalonego przez nadchodzący Kongres zdominowany przez Republikanów bez wątpienia dowiemy się, jakie stanowisko zajmują konserwatyści. Tymczasem byłoby interesujące, gdyby konserwatyści wyjaśnili te dziesięć sprzeczności między wyznawanymi przez nich zasadami a ich zachowaniem.

Lawrence Wittner (http://lawrenceswittner.com), konsorcjalny przez PeaceVoice, jest emerytowanym profesorem historii na SUNY/Albany. Jego najnowsza książka to „Co się dzieje w UAardvark?” (Solidarity Press), satyryczna powieść o życiu kampusu.